ตอนที่ 9: ไม่มีการหย่าร้าง!

ในมือขวาของเขาพิงไม้ค้ำยัน เฝือกที่ขาขวาของเขายังไม่ได้ถูกถอดออก เย่จื่อหยางเดินไปตามทางเดินด้วยความยากลำบากและกำลังจะไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ก่อนที่เขาจะกลายเป็นหัวหน้ากองพลพิเศษ เขาฝึกหน่วยรบพิเศษให้ต่อสู้ ต้องเคลื่อนไหวว่องไว ไม่คิดว่าตอนนี้แค่เดินแต่ละก้าวยังยากลำบากเชื่องช้าเหมือนหอยทากแบบนี้

  พยาบาลต้องการที่จะมาพยุงเขา แต่เขาผลักเธอออกไป ตอนนี้แค่เขาเดินยังต้องมีคนคอยพยุง ? เกียรติของลูกผู้ชายเป็นสิ่งที่ยอมไม่ได้

ห้องน้ำอยู่สุดทางเดิน ใกล้กับบันไดและทางเข้าลิฟต์ด้วย เมื่อเขาเดินไปที่ห้องน้ำประตูลิฟต์ก็เปิดออกทันที เย่จื่อหยาง เพียงเหลือบมองเพื่อดูว่าเป็นผู้ชายหรือผู้ชาย ผู้หญิง ใครจะรู้ว่าคน ๆ นั้นบังเอิญเป็นซ่งเสี่ยวเชียน !

ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังทำธุระให้กับแพทย์ที่เป็นผู้นำการฝึกงานของเธอในวันนี้ เธอไปที่ชั้น 4 ของอาคารฟื้นฟูสมรรถภาพทหารเพื่อขอข้อมูลจากคุณหมอหลิว แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับเย่จื่อหยางเมื่อประตูลิฟต์เปิด!

ซ่งเสี่ยวเชียนเบิกตากว้าง ปากของเธอเปิดและปิดราวกับว่าเธอมีอะไรจะพูดมากมาย แต่เธอก็ไม่ส่งเสียง เย่จื่อหยางกลับสงบขึ้นมองเธอหัวจรอดปลายท้ายหนึ่งรอบ เธอส่งเสียงอะแฮ่มและพูดอย่างเย็นชา

"รอฉันที่ห้องคนไข้ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณด้วย”

จากนั้น เขาก็เดินอย่างช้าๆ และแข็งทื่อเข้าไปในห้องชาย ซ่งเสี่ยวเชียนอยากจะหัวเราะ เขาดูอ่อนแอและต้องการความช่วยเหลือมาก แต่เธอก็ยังแสร้งทำตัวไม่กังวลอะไร จะไปกังวลทำไมล่ะ?

"ฉันมีอะไรจะถาม ห้องพักฟื้นคุณอยู่ห้องไหน" ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนที่ประตูห้องน้ำชาย แต่ไม่ได้ยินคำตอบของเย่จื่อหยาง แต่มีชายแปลกหน้าอีกคนหนึ่งเดินออกมาจากที่นั่น มองดูซ่งเสี่ยวเชียนอย่างแปลกใจ

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกเขินอายมากจนหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เธอไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อถามว่าห้องคนไข้ของเย่จื่อหยางอยู่ห้องไหน แต่พยาบาลยุ่งเกินกว่าจะให้ความสนใจซ่งเสี่ยวเชียน ซึ่งเป็นเด็กแค่แพทย์ฝึกหัด พยาบาลบอกให้เธอรอสักครู่ จนเย่จื่อหยางเดินออกมาจากห้องน้ำ  พยาบาลยังไม่เสร็จงานสักที

เย่จื่อหยางยืนอยู่ข้างหลังเธอและยกคอเสื้อขึ้นด้านหลัง "ตามฉันมา"

หลังจากที่ เย่จื่อหยาง เข้าไปในห้อง พบว่ามีผู้ป่วยอีกสามคนในห้องที่กำลังเล่นเกมส์กันอย่างเมามัน เมื่อเห็น เย่จื่อหยางพาพยาบาลตัวน้อย“เข้ามา”พวกเขารู้สึกงงงวย เย่จื่อหยางใช้สายตามองปราด แล้วพูดขึ้นว่า

“ฉันอยากพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับเธอ พวกนาย….”

อ๋อ เข้าใจ เข้าใจแล้ว พวกเขาทั้งสามรีบหยิบไพ่โป๊กเกอร์ขึ้นมาและออกจากห้องเปลี่ยนสถานที่และต่อสู้ต่อไป

  เมื่อประตูห้องปิดลง ซ่งเสี่ยวเชียนก็รีบพูดว่า

"เราหย่ากันเถอะ!"เย่จื่อหยางนั่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและเหลือบมองเธอ

"ไม่มีการหย่า"

   "ทำไมเราถึงหย่ากันไม่ได้ล่ะ? คืนนั้นฉันคิดว่าเราทั้งคู่เมาและ และแต่งงานกันแบบไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้เราทั้งคู่มีสติแล้ว แน่นอนว่าเราต้องหย่ากัน"

“ฉันบอกว่าจะไม่มีการหย่า อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก แล้ววันนี้คุณกลับบ้านเพื่อเก็บกระเป๋าย้ายมาอยู่บ้านฉัน คุณเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลนี้เหรอ แผนกไหน? โอนมาดูแลฉันก่อน จนกว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาล" เย่จื่อหยางเอนตัวลงนอนบนเตียงในโรงพยาบาล ทีวีเปิดอยู่ และเขาถือรีโมตและเล่นกับมัน

"คุณมีสิทธ์อะไร! สิทธ์อะไร! ฉันเป็นหมอ ไม่ใช่พยาบาล!"  ซ่งเสี่ยวเชียนถูกเขายั่วโมโหจนอดกลั้นไม่อยู่ เมื่อสายตาเขายังจดจ่ออยู่กับทีวี เธอคิดว่าเธอจะยอมถูกรังแกง่ายๆเหรอ? ฉันกำมือแน่นจนอยากเอื้อมไปบีบคอเขาจริงๆ!

“เธอเป็นภรรยาของฉัน แน่นอนว่าเธอต้องดูแลฉันเมื่อฉันได้รับบาดเจ็บ พอดีกับคุณทำงานที่นี้ ไม่จำเป็นต้องลาหยุดด้วยซ้ำ ไม่ดีเหรอ? ” เย่จื่อหยางส่งยิ้มให้ซ่งเสี่ยวเชียน หลังจากพูดจบ ตอนนี้ถึงจะยิ้มให้ดูดียังไงก็ไม่มีประโยชน์! ซ่งเสี่ยวเชียนวิ่งตรงไปบีบหน้าเขา