ตอนที่ 17: ดูแลร่างกายส่วนล่างของคุณให้ฉันด้วย!

เย่จื่อหยางพูดอย่างภาคภูมิใจเล็กน้อยว่า "พวกเราก็ถึงขั้นนั้นกันนานแล้ว"

   "ถุ้ย! ฉันจะถือว่าโดนหมากัด! อย่างไรก็ตาม เมื่อครบหนึ่งปีฉันจะหย่า!" อย่าพูดถึงเรื่องที่ทำให้ฉันเสียใจได้ไหมในใจของซ่งเสี่ยวเชียนคงจะมีเลือดหยด ติ๋ง ติ๋งแล้ว!

"ฮึ่ม ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน" เย่จื่อหยางหันหลังให้ซ่งเสี่ยวเชียนและกำลังจะเข้านอนอีกครั้ง แต่ซ่งเสี่ยวเชียนอยากที่จะบีบคอเขาให้ตาย สำหรับเธอไม่มีความเคารพต่อเขาแม้แต่น้อย!

“นอน นอน นอนทั้งวัน เป็นหมูหรือไง !”

ความคิดเห็นของ ซ่งเสี่ยวเชียนที่มีต่อเย่จื่อหยาง กองพะเนินเทินทึก แต่งานพยาบาลเริ่มทำให้เธอบ่นอีกครั้ง นี่มันพี่เลี้ยงเด็กชัดๆ ต้องการของใช้ประจำวันก็ต้องให้เธอไปซื้อ ซักเสื้อผ้ากางเกงก็ต้องเธอซัก! แล้วที่แย่ที่สุดคือเธอต้องซักแม้กระทั้งกางเกงชั้นในของเขาด้วยซ้ำ

เย่จื่อหยางทำตัวไร้ยางอายได้ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนทำไม่ได้ ตอนแรกเธอไม่กล้ามองกางเกงชั้นในด้วยซ้ำ แต่ต่อมาเธอกับชินกับมัน และเธอก็ปฏิบัติต่อกางเกงชั้นในเหมือนผ้าชิ้นหนึ่ง และเธอก็ยอมรับมันอย่างสมบูรณ์แบบ

วันหนึ่ง ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังถืออ่างใส่เสื้อผ้าและกางเกงขายาวที่ซักแล้ว และกำลังจะพานำผ้าไปที่ระเบียงของห้องพักเพื่อตากให้แห้ง แต่เมื่อเธอเดินมาถึงที่ประตู เธอเห็นเย่จื่อหยางกำลังพูดคุยกับพยาบาล มุมปากของเธอคว่ำลง พยาบาลที่มาฉีดยาดูเหมือนเข้ากันได้ดีนิ

“เหอะ ผู้ชายก็เหมือนกันหมด เห็นผู้หญิงสวยพวกเขาก็กระดิกหางเพื่อประจบประแจง” ซ่งเสี่ยวเชียนพึมพำเบา ๆ ยืนอยู่ที่ประตู

เย่จื่อหยางก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร พูดไปยิ้มไปกับนางพยาบาล จากนั้นนางพยาบาลก็หยุดคุยกับเขา หยิบเข็มขึ้นมา และกำลังจะฉีดยาให้เขา ซ่งเสี่ยวเชียนเดินเข้ามาวางอ่างลง แล้วพูดว่า

"ฉันทำเอง"

   คว้าเข็มจากมือพยาบาล เธอกำลังจะแทงลงบั้นท้ายของ เย่จื่อหยางแต่ เย่จื่อหยางรีบห้ามเธอไว้ "คุณ คุณรู้วิธีฉีดยาไหม"

“คุณ ฉันเป็นหมอนะ ทำไมฉันจะฉีดยาไม่เป็นล่ะ ฉันฉีดยาไม่เจ็บเลยสัดนิดนะ  ทำตัวดีๆ นะ ผ่อนคลาย!” เธอขยิบตาและบอกให้พยาบาลออกไปให้ไว พยาบาลมองเย่จื่อหยางด้วยสีหน้าเป็นกังวล จากนั้นก็เดินทางไป

  ซ่งเสี่ยวเชียนมองเข็มหัวเราะ ใครใช้ให้คุยกับพยาบาล**ต้องสั่งสอนสักหน่อย  หนักหน่อยกันบวมจะขึ้นและ ยังไงก็ไม่ถึงตายอยู่ดี! ทันใดนั้นเธอก็แทงไปที่ก้นของ เย่จื่อหยางอย่างรุนแรง

  เย่จื่อหยางไม่อยากร้องออกมาจริงๆ แบบนั้นมันน่าอายเกินไปแต่ว่าฝีมือแพทย์ของซ่งเสี่ยวเชียนนั้นยอดเยี่ยมมาก! มันทำให้เขาเจ็บแทบตาย!

 “ไอ้ผู้ชายหน้าไม่อาย เสื้อผ้ากางเกงให้ฉันซัก แม้แต่กางเกงในก็ให้ฉันซัก ฉันยังทำอาหารและป้อนอาหารให้คุณทุกวัน ฉันยังไม่กลับบ้านดูแลคุณในโรงพยาบาลทั้งวัน! คุณต้องการอะไรฉันหาให้ทุกอย่าง คุณควรควบคุมร่างกายส่วนล่างของคุณให้เชื่อฟัง คุณเป็นผู้ชายของฉัน ดังนั้นคุณไม่สามารถมีความคิดที่ไม่ดีกับผู้หญิงคนอื่นได้! ทำตัวดีๆไม่เช่นนั้นครั้งต่อไปจะไม่ใช่แค่การฉีดยา ฉันจะยกคุณขึ้นบนเตียงผ่าตัดและแยกชิ้นส่วนคุณ!"

  ดึงเข็มออกมา เช็ดๆมือแล้วหยิบอ่างขึ้นมาแล้วไปที่ระเบียงเพื่อตากเสื้อผ้า

เย่จื่อหยางแสดงสีหน้างุงงงเล็กน้อย ลูบๆก้นของเขา มันเจ็บปวดมาก และมันจะต้องบวมอย่างแน่นอน เขาเป็นถึงหัวหน้าของกลุ่มปฏิบัติการพิเศษ! แต่กลับถูกผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีกำลังวางชาทำให้เป็นถึงขนาดนี้ในใจเขาแค้นเล็กน้อย! รอให้ขาของเขาหายเมื่อไหร่ เขาจะทำให้สาวน้อยคนนี้หลาบจำอย่างแน่นอน!

  ซ่งเสี่ยวเชียนยืนตากเสื้อผ้าที่ระเบียงดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้คิดอะไร แต่ในใจของเธอก็สับสนอย่างมาก เมื่อกี้เธอพูดอะไร? ผู้ชายของฉันงั้นหรอ! ? เพื่อจะควบคุมปากของเธอ  ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเธอควรจะขังตัวเองอยู่ในห้องสีดำเล็กๆ ไม่ต้องออกมาอีกเลย

   ตบปากตัวเองสองสามครั้ง ใครบอกให้พูดเรื่องไร้สาระ สิ่งเดียวที่ดีที่สุดคือไม่มีใครอยู่ในห้องพัก!!