Accueil / โรแมนติก / ของรักท่านนายพล / ตอนที่ 20: อ้าปาก กินข้าว

Share

ตอนที่ 20: อ้าปาก กินข้าว

Auteur: malinee
last update Dernière mise à jour: 2024-09-13 11:39:58

บรรยากาศในห้องค่อนข้างอึมครึม และซ่งเสี่ยวเชียนกำลังจะออกไปข้างนอกอย่างท้อแท้ เมื่อเย่จื่อซินกลับมาพร้อมถุงอาหารขนาดใหญ่แล้วพูดว่า "พี่ ฉันซื้ออาหารของโปรดทั้งหมดของพี่มาให้พี่ด้วย เอ้าลุกขึ้นมากินข้าวเร็ว"

  ซ่งเสี่ยวเชียนมองดูจานมันเยิ้มออกมาจากถุงทีละจาน และคัดค้านในทันทีว่า "ไม่ได้ เขากินอาหารมันเยิ้มแบบนี้ไม่ได้แล้ว! ทั้งหมดกินไม่ได้!"

   "ทำไมกินไม่ได้ล่ะ พี่ของฉันแค่บาดเจ็บที่ขา ไม่ใช่เพราะกระเพาะสักหน่อย!" เย่จื่อซินโต้กลับ

 “กินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้! มันเยิ้มเกินไปจะทำให้แผลสมานช้า! เอามาให้ฉันทั้งหมดเถอะ! ฉันเตรียมอาหารเย็นให้เขาแล้ว!” นำอาหารทั้งหมดกลับเข้าไปในถุง หลังจากนั้นซ่งเสี่ยวเชียนรีบไปโดยเร็วที่สุด ถือโจ๊กจืดๆเข้ามาด้วยตัวเอง

“ยังร้อนอยู่ รีบกินเร็วๆ” ​​ชามโจ๊กพร้อมซุปใสและน้ำเล็กน้อยวางอยู่ตรงหน้าเย่จื่อหยาง และเขาก็เบื่ออาหารในทันที

“ฉันอยากกินเนื้อ!” เย่จื่อหยางพูดในสิ่งที่ในใจของเขาคิด

   "ในนี้ก็มีเนื้ออยู่นะ" ซ่งเสี่ยวเชียนใช้ช้อนค้นๆตักเนื้อฉีกชิ้นเล็กๆ

 “ฉันอยากกินเนื้อผัดพริก!”

“ได้ แต่คุณต้องรอจนกว่าคุณจะเอาเฝือกออก และเอกซเรย์กระดูกและกล้ามเนื้อก็หายดีแล้ว ถึงตอนนั้นคุณถึงจึงกินเนื้อผัดพริกได้” ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอย่างอดทนเพียงเพราะเธอรู้สึกผิดที่ทำให้เขาล้มลงเมื่อครู่นี้

  “ไม่กิน”

เย่จื่อหยางกินข้าวสามชามในหนึ่งมื้อ และทุกมื้อต้องกินเนื้อ! กินเนื้อเพื่อเพิ่มความแข็งแรง กินเนื้อเพื่อสร้างกล้ามเนื้อ มองดูซุปใสแจ๋วและโจ๊กจะทำให้เขาอยากกินได้ยังไง

   เย่จื่อซิน ได้ยิน เย่จื่อหยางพูดแบบนี้ จึงรีบนำอาหารที่เธอซื้อมายื่นมาตรงหน้าอย่างรวดเร็ว "พี่เย่ มากินอาหารที่ฉันซื้อมาดีกว่า อร่อยนะ? รีบกินเร็วๆ ไม่งั้นเย็นหมด"

ซ่งเสี่ยวเชียนคว้าอาหารไว้อีกครั้ง เกือบนิดเดียวหมูผัดพริกน้ำมันเยิ้มๆเข้าปากเย่จื่อหยางแล้ว  “เย่จื่อหยาง ฉันป้อนคุณปะ”

        พูดจบ ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กหนึ่งช้อน วางไว้ใกล้ปากของเธอแล้วเป่า จากนั้นนำไปวางไว้ใกล้ปากของเย่จื่อหยาง

"ผู้พันเย่ กิน อ้าปากของคุณ อ่า~"

เย่จื่อหยางมองดูเธอด้วยความประหลาดใจผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ทำเรื่องแบบนี้ก็เป็นหรอ ในใจรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเล็กน้อย เมื่อกี้ ซ่งเสี่ยวเชียนทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเรื่องนี้มากเกินไป และมองที่ซ่งเสี่ยวเชียนด้วยรอยยิ้ม และก็อ้าปากกินโจ๊กอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเห็นพฤติกรรมของพวกเขาเช่นนี้ เย่จื่อซินก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว และพูดอย่างไม่พอใจว่า "พี่เย้! แล้วอาหารที่ฉันซื้อให้พี่ล่ะ? พี่มีภรรยาก็ลืมน้องสาวคนนี้แล้วซินะ พี่เคยสาบานว่าจะรักและทะนุถนอมฉัน  คิดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้ นับวันฉันยิ่งเกลียดพี่มากขึ้นแล้ว!”  

แม้ว่าเย่จื่อซินจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้จากไปเหมือนเมื่อก่อน เธอเรียนรู้ที่จะเป็นคนฉลาด เธอนั่งบนเก็าอี้ข้างเธอ กินอาหารที่เธอนำมา และ จ้องมองคนสองคนที่กำลังป้อนโจ๊กให้กัน

เย่จื่อหยางกินไปเพียงไม่กี่คำจากนั้นก็ส่ายหัวไม่กินแล้ว  ซ่งเสี่ยวเชียนจึงถามเขาว่าทำไมไม่กินแล้ว? กินไปแค่ไม่เพียงไม่กี่คำ คุณจะอิ่มได้อย่างไร? ดูโจ๊กในถ้วยที่ใสๆ พร้อมกับพูดว่า มันจืดเกินไป? “ใช่แล้ว ฉันเอาอาหารอย่างอื่นมาให้คุณอีก”

เย่จื่อหยางคาดหวังให้เธอนำอาหารรสเผ็ดออกมา โดยเฉพาะเนื้อสัตว์ ท้ายที่สุด ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบกล่องอาหารกลางวันธรรมดาออกจากกระเป๋าของเธอ เปิดออก และพบว่าในกล่องเต็มไปด้วยผักดอง แห้งๆเหี่ยวๆ ยิ่งทำให้เธอไม่อยากอาหารเข้าไปอีก  เย่จื่อหยางยอมแพ้โดยสิ้นเชิง ซ่งเสี่ยวเชียนต้องตั้งใจทำแบบนี้อย่างแน่นอน  มันเป็นแผนของเธอที่จะไม่ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ!

Continuez à lire ce livre gratuitement
Scanner le code pour télécharger l'application

Related chapter

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 21: เงินสินสอดรับไว้ซะ

    “ตอนนี้พอใจแล้วใช่ไหม อย่าดื้อนะ ” ซ่งเสี่ยวเชียนใช้ความอดทนทั้งหมดในชีวิตของเธอเพื่อป้อนข้าวเย่จื่อหยาง และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอป้อนอาหารให้คนอื่นผู้ป่วยคนอื่นๆ ในวอร์ดก็ออกไปกินข้าวในเวลานี้และกลับมา ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง พวกเขาเห็นซ่งเสี่ยวเชียนกำลังป้อนข้าวเย่จื่อหยาง และพวกเขาทั้งหมดก็เริ่มโห่ "ว้าว พันเอกเย่ คุณและภรรยาของคุณ น่ารักกันจริงๆ ขนาดกินข้าวยังต้องป้อนด้วยตัวเอง!"“ไร้สาระ! ฉันไม่ยอมรับว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของฉัน! เธอยังไม่ผ่านการทดสอบ!” เย่จื่อซินกล่าว ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เธอและถามคำถามเธอเยอะแยะไปหมดซ่งเสี่ยวเชียนกระซิบกับเย่จื่อหยางว่า "ฉันคิดว่าน้องสาวของคุณกับฉันอนาคตน่าจะเข้ากันได้ไม่ดีเท่าไหร่ คุณช่วยคิดหาทางที่ฉันจะไม่ไปทุกที่ที่เธออยู่ในอนาคตได้ไหม" เย่จื่อหยางเลี่ยงที่จะพูด กินโจ๊กในเวลากลางคืน อาคารฟื้นฟูไม่สามารถรับคนเพิ่มได้ เย่จื่อซินกำลังโต้เถียงว่าทำไมเธอถึงกลายเป็นส่วนเกิน? คืนนี้เธอจะอยู่ดูแลเย่จื่อหยาง แล้วชี้ไปที่ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดว่า "ยัยคนนี้ต่างหากที่เป็นส่วนเกิน ถ้าจะมีคนที่ต้องไปควรที่จะเป็นยัยคนนี้ถึงจะถูก"   "นิสัยน้องสาว เธอคิดว่าฉัน

    Dernière mise à jour : 2025-02-18
  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 22: ด้านที่พิเศษ

    โจวเฝิ๋งทำให้พี่สะใภ้ของเขาขุ่นเคืองและทุกคนต่างก็ยินดีกับความโชคร้ายของเขา มีเพียงโจเฝิ๋งเท่านั้นที่ดูน่าสงสารและถามเย่จึงหยางว่าจะทำอย่างไร? เย่จื่อหยางตอบอย่างเย็นชา"เรื่องของนาย นายต้องแก็ไขปัญหาด้วยตัวเอง"โจวเฝิ๋งแทบจะคุกเข่าลงและจับมือเย่จื่อหยางไม่วาง "หัวหน้าทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะครับ! ช่วยฉันผมพูดกับพี่สะใภ้ที!"เย่จื่อหยางเตะเขาเข้าอย่างจังด้วยเท้าขวาที่ฟื้นตัวแล้ว "ยืนขึ้น! มาทำท่าทางแบบนี้เหมือนอะไร!? นายต้องการให้ฉันลงโทษนายใช่ไหม!" โจวเฝิ๋งถูกเตะไปไปนอนกับพื้นมองแล้วหดหู่และดูเหมือนไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้   ซ่งเสี่ยวเชียนแค่ล้อเล่นกับโจวเฝิ๋งเท่านั้น คนที่ทำผิดที่แท้จริงคือเย่จื่อหยาง เธอจะสนใจคนที่เพียงทำตามคำสั่งของเจ้านายของตัวเองได้อย่างไร? แต่ว่าเมื่อเห็นโจวเฝิ๋งถูกเตะ ทั้งรู้สึกสงสารเขาและก็น่าตลกในเวลาเดียวกันวันนี้เธออารมณ์ดีเพราะเย่จื่อหยางออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซึ่งหมายความว่าเธอไม่ต้องดูแลเธอเหมือนพี่เลี้ยงเด็กอีกต่อไป เธอมีวันหยุดสองวันและสามารถกลับแผนกศัลยกรรมได้ เรียนรู้จากประสบการณ์ของแพทย์รุ่นก่อนและเป็นศัลยแพทย์ที่ยอดเยี่ยม!ดังนั้นทุกครั้งที่เย่จื่อหยาง

    Dernière mise à jour : 2025-02-18
  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 23: เอาชนะใจแม่ภรรยา พ่อภรรยา

    ไร้ประโยชน์ การพูดกับเย่จื่อหยางเป็นสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดในโลก!ซ่งเสี่ยวเชียนหันหัวของเธอและไม่มองเย่จื่อหยาง แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันว่าแล้ว รู้สึกว่าขาดอะไรไป ฉันไม่เห็นน้องสาวของคุณ เธอไม่มาหรอ ทำไมเธอไม่มารับคุณออกจากโรงพยาบาล เธอไม่ใช่รักคุณมากหรอไม่อยากแยกจากคุณนิ”  ไม่ลืมที่จะแหย่เขา เย่จื่อหยางหลับตา หลับตาและนั่งสมาธิ และตอบเบา ๆ ว่า "ฉันไม่ได้บอกเธอว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาลวันไหน ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น"หากบอกเย่จื่อซินวันที่ออกจากโรงพยาบาล มันคงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะออกจากโรงพยาบาลอย่างราบรื่นในวันนี้  รถขับเข้าไปในชุมชนของซ่งเสี่ยวเชียน เธอรู้สึกดีใจ โดยคิดว่าในที่สุดคนนิสัยเสียก็เต็มใจที่จะปล่อยเธอกลับบ้านแล้ว   มองหาที่จอดรถ เย่จื่อหยางลงจากรถก่อน เครื่องแบบทหารของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาไม่ธรรมดา และพวกป้าๆก็เริ่มรวมตัวกันและพูดคุยเรื่องซุบซิบอีกครั้ง “พวกนายรอฉันอยู่ที่นี่” เย่จื่อหยางสั่ง จากนั้นจึงพาซ่งเสี่ยวเชียนไปที่อาคารอพาร์ตเมนต์ของเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สถานการณ์ของเธอเป็นอย่างดีพ่อแม่ของซ่งเสี่ยวเชียนเกษียณแล้ว ก่อนที่จะส่งซ่งเสี่ยวเชียนไป

    Dernière mise à jour : 2025-02-18
  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 24: เก่งเรื่องแต่งเรื่อง

    เย่จื่อหยางได้รับการยอมรับจากพ่อแม่ของซ่งเสี่ยวเชียนนั่นหมายความว่าเขาควบคุมได้ทุกอย่างแล้ว พ่อแม่ของเธอจำเขาได้ว่าเป็นลูกเขยแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับซ่งเสี่ยวเชียนที่จะกลับคำพูดของเธอ“ ฉันจะกลับไปที่กองทัพสักสองสามวัน เพื่อจัดการกับสิ่งที่ตกค้างไว้ในเดือนนี้ ถ้ามีธุระอะไรก็โทรหาฉันได้ทันที” เย่จื่อหยางพา ซ่งเสี่ยวเชียนกลับไปที่บ้านของเขาและเก็บเสื้อเชิ้ตสองสามตัว วางพวกมันไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา และกำลังจะขับรถกลับไปยังเขตทหาร  ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นว่าเขากำลังจะจากไป จึงพูดอย่างเป็นกังวลว่า "อาการบาดเจ็บที่ขาของคุณเพิ่งจะหายดี คุณกลับไปทำงานได้ทันทีแบบนี้จะโอเคหรอ? คุณพักผ่อนสักสองสามวันดีกว่าไหม?" “ไม่มีปัญหา” เย่จื่อหยางเก็บสัมภาระ หยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังขึ้นมาแล้วกำลังจะออกไปข้างนอก จู่ๆ เขาก็หยุดชั่วคราว หันกลับมาแล้วพูดว่า “คุณเป็นเด็กฝึกงานในแผนกศัลยกรรมของโรงพยาบาลใช่ไหม?” ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้า“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปกำกับสักหน่อย คุณแค่ตั้งใจฝึกงานก็พอ” หลังจากพูดจบ เธอนอนลงบนเตียงและมองเขาที่เดินออกไปไกลเรื่อยๆ เธอถอนหายใจ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกความเหงาในใจ เหมื

    Dernière mise à jour : 2025-02-18
  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 25: ความขัดแย้งระหว่างคุณพ่อ

    ทุกคนรู้สึกตกใจและประหลาดใจ เพราะบุคคลนี้ดูเหมือนจะไม่เคยปรากฏตัวในสถานที่เช่นนี้ แต่เขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่“โอ้พระเจ้า คุณพ่อของนายคุณชายเย่อยู่ที่นี่! เมื่อมองดูเขาอย่างใกล้ๆก็รู้สึกเหมือนว่าเขาเพิ่งเดินออกจากทีวี! ช่างเป็นลุงที่หล่อเหลาจริงๆ! อ่า เมื่อมองแบบนี้ ฉันในจินตนาการยิ่งพอใจในในความเป็นคุณนายเย่ไปอีก “พยาบาลลุกขึ้นและกระชิบกับพยาบาลที่อยู่ข้างๆว่า มองดูคุณเย่ชินเฉิงเดินเข้ามา ก็แอบยิ้มโดยไม่รู้ตัว   "สวัสดีค่ะคุณเย่ มีอะไรให้ช่วยไหม?""ฉันกำลังมองหา..." เย่ชินเฉิง มองดูข้อความในมือของเขาแล้วพูดว่า "ซ่งเสี่ยวเชียน"   "อืม ฉันกำลังตามหา….! เขามองดูชื่อที่มือของตัวเอง“ซ่งเสี่ยวเชียน”“อ่า โอ้ะฉันจะแจ้งให้หมอซ่งทราบทันทีค่ะ!" นางพยาบาลรีบโทรหาซ่งเสี่ยวเชียนและบอกเธอว่าพ่อของเย่จื่อหยางมาหาเธอ! ความคิดแรกของซ่งเสี่ยวเชียนเมื่อเธอรับสายคือ มันจบแล้ว! เป็นไปได้ไหมที่พ่อของเย่จื่อหยางจะไม่ชอบลูกสะใภ้แบบเธอมากเหมือนในละครทีวี ดังนั้นเขาจึงให้เงินก็อนใหญ่เพื่อที่ต้องการให้เลิกรากับเธอและขอให้เธอแยกจากเย่จื่อหยาง!แต่เมื่อเธอนั่งอยู่ในร้านกาแฟกับพ่อของเย่จื่อหยาง และพูด

    Dernière mise à jour : 2025-02-18
  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 26: สามีของฉันฮอตจริงๆ

    “อ่า...เอ่อ คุณ พ...พ่อ” น่าอายมากกกก! โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เธอเรียกคุณพ่อ สิ่งที่เธอคิดได้ก็คือเย่จื่อหยางบอกเธอว่าเธอต้องการแกล้งทำเป็นสามีภรรยากับเขา... ซ่งเสี่ยวเชียวส่งเย่ชินเฉิงที่นั่งรถตู้คันใหญ่จากไป ในใจเธอรู้สึกผิดทันทีวันรุ่งขึ้น มีบางอย่างเกิดขึ้นซึ่งทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอะไรไม่ออก หนังสือพิมพ์พาดหัวข่าวในส่วนบันเทิง เป็นรูปถ่ายของเธอกับเย่ชินเฉิงกำลังพูดคุยกันในร้านกาแฟบ่ายวานนี้ ชื่อกระทู้คือ สาวโสดทั้งประเทศอกหักแล้วคุณเย่ชายลึกลับกำลังจะแต่งงาน! ในภาพ นักธุรกิจการเงินเย่ชินเฉิงกำลังดื่มน้ำชายามบ่ายกับลูกสะใภ้ของเขา! พยาบาลซุบซิบจากแผนกศัลยกรรมแล้วนำหนังสือพิมพ์ให้ซ่งเสี่ยวเชียนดู เธอหมดคำจะพูดกับหัวข้อข่าวที่ฟาดลง  อะไรนะ ตามที่พนักงานร้านกาแฟบอก ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทใจมาก เย่ชินเฉิงพอใจกับลูกสะใภ้คนนี้มาก และในที่สุดก็โทรหาพ่อของเธอ! หนังสือพิมพ์สคริปต์เข้าใจดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงศัลยแพทย์ธรรมดาในโรงพยาบาลของรัฐ เป็นไปได้ไหมที่ชาติที่แล้วเธอได้กอบกู้กาแล็กซีทั้งหมดไว้ ดังนั้นในชีวิตนี้เธอจึงได้แต่งงานกับชายในฝันของสาวโสดทุกคน! ?ซ่งเสี่ยวเชียนเงยหน้าขึ้น หน

    Dernière mise à jour : 2025-02-18
  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 27: ฉันไม่ใช่หลอดประหยัดไฟ

    เป็นเวลาสองถึงสามนาทีที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ข้างนอกและในที่สุดซ่งเสียวเชียนก็ได้สติ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูและ เย่จื่อหยางก็เคาะสามครั้ง ซ่งเสียวเชียนตกใจมากจนขาของเธอเกือบจะอ่อนแรงและเธอก็ถามอย่างสั่นเทาว่า "มีอะไร!"  “พรุ่งนี้วันหยุดนิ กลับบ้านกับฉัน”   "นี่ไม่ใช่บ้านคุณหรือไง!""กลับไปที่บ้านพ่อของฉัน อย่าลืมจุดประสงค์ที่แท้จริงในการให้คุณแกล้งเป็นภรรยาของฉัน" หลังจากพูดจบเย่จื่อหยางก็จากไป และ ซ่งเสียวเชียนก็นั่งลงบนพื้น ด้วยจิตใจที่ว่างเปล่าของเธอ   เพื่อหลีกเลี่ยงการแต่งงานทางการเมืองที่คุณปู่ของเขาจัดไว้ เย่จื่อหยางรู้มานานแล้วว่าเขาไม่สามารถหาผู้หญิงเพื่อหลอกปู่ของเขาได้ ปู่ของเขาฉลาดมาก ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่ไต่เต้าเป็นถึงนายพลเฒ่าได้หรอก ด้วยอำนาจในมือของเขา มันง่ายมากที่จะตรวจสอบบุคคล และมันยังง่ายมากที่จะหาคนมาเฝ้าติดตามพวกเขาเขารู้ว่าเขาต้องแต่งงานและอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ และผู้หญิงคนนั้นก็ต้องมาจากครอบครัวธรรมดาๆ ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับการทหาร ด้วยวิธีนี้ เขาอาจจะหลอกตาเฒ่านั้นได้ สักพัก เมื่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ แม่ของเขาหวังว่าจะเห็นเย่จื่อหยางแต

    Dernière mise à jour : 2025-02-18
  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 28: เขาก็เป็นคนอบอุ่นเหมือนกัน

    ในเวลากลางคืน ห้องที่ไม่มีแม้กระทั้งแสงไฟ แสงจันทร์อันหนาวเย็นสาดเข้ามาให้ห้อง ซ่งเสี่ยวเชียนนอนอยู่เตียง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และโยนลงไปบนพื้นมือของเธอถูกมัดและเธอไม่สามารถต่อต้านได้เลย ดังนั้นเธอจึงถูกเย่จื่อหยางเอารัดเอาเปรียบ เธอคิดว่าคืนนี้เธอไม่สามารถหลบหนีได้ แต่เย่จื่อหยางก็หยุดกลางคัน ยืนขึ้นอย่างสงบ แล้วเดินไปดึงผ้าม่านริมหน้าต่าง"เลวทราม! คุณเพิ่งรู้ว่าต้องปิดผ้าม่านหรือไง!" ซ่งเสี่ยวเชียนตอนนี้รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง ล้อเล่น ถูกฉีกเสื้อผ้าออกเป็นชิ้นๆใครมันจะรู้สึกปลอดภัย!ขณะที่เย่จื่อหยางดึงม่านเข้า เขาสังเกตเห็นร่างสองร่างที่พร่ามัวในหน้าต่างฝั่งตรงข้าม เขารู้ว่าตัวเองทำอะไร จากนั้นดึงผ้าม่านปิด ละครฉากนี้เล่นได้ไม่เลว และคุณปู่คงไม่ส่งคนมาตรวจสอบแล้วเมื่อดึงผ้าม่านปิด ห้องก็มืดสนิท แต่การเคลื่อนไหวของเย่จื่อหยางไม่ได้ถูกขัดขวางแต่อย่างใด ราวกับว่าเขากำลังเคลื่อนไหวภายใต้แสงไฟ เขาคว้ามุมผ้าห่มอย่างแม่นยำ จากนั้นดึงมันขึ้นมา และคลุมไว้บนตัวซ่งเสี่ยวเชียน   "ฉันขอโทษ คืนนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย จะไม่มีครั้งที่สองอีก คุณรีบเข้านอนเถอะ" เย่จื่อหยางเปิด

    Dernière mise à jour : 2025-02-18

Latest chapter

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 82: ไอ้คนโรคจิต!

    เย่จื่อหยางก็เอากล่องที่บรรจุยาบํารุงที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมาคืนให้ซ่งเสี่ยวเชียน "ไม่จําเป็น"  "ทําไมถึงไม่จําเป็นล่ะ คุณจะกลับบ้านมือเปล่าแบบนี้ไม่ได้" ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างเงียบ ๆ"ฉันบอกว่าไม่จําเป็นต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจกับเรื่องนี้ เขามองปราดเดียวก็มองออก" เย่จื่อหยางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีก ทําท่าทางเหมือนเธอให้ฉันทําอะไรฉันก็ไม่ทํา ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนว่า "คุณอยากคืนดีกับคุณพ่อของคุณหรือเปล่า ถ้าคิด คุณก็ต้องลงมือทํา อย่าเอาแต่พูดเฉย ๆ ไม่ได้นะ" จิ้มหน้าอกของเย่จื่อหยาง "คุณเป็นทหาร แน่นอนว่าต้องรู้ว่าการกระทําเป็นพื้นฐานของการทําภารกิจทั้งหมดให้สําเร็จ"เย่จื่อหยางก็มหน้ามองเธอและคิดในใจว่าเขาจะคืนดีกับพ่อของเขาหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?ดูเหมือนเธอจะซีเรียสกว่าเขาอีกเขาถอนหายใจ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดถึงขนาดนี้แล้ว เขาคงอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ยิ่งไปกว่านั้นการได้คืนดีกับคุณพ่อก็เป็นการแก็ปัญหาที่เขากังวลมานานได้จริง ๆ เขาเงยหน้าขึ้นและลูบหัวของซ่งเสี่ยวเชียน "ทํา เพียงแต่ว

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 81: เลือกเสื้อผ้าให้ดูนิสัย

    เธอกอดหมอนและยิ้มอย่างพอใจ เธอสาบานว่าเธอไม่เคยเจอใครที่เก่งขนาดนี้มาก่อน สามารถปกป้องเธอและขจัดวิกฤตให้เธอได้ทันทีในเวลาฉุกเฉิน ราวกับว่าจู่ๆ กำแพงทึบก็ปรากฏขึ้นในชีวิตของเธอ จะปกป้องเธอตลอดเวลาต่อจากนี้ไป ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยซ่งเสี่ยวเชียนเชื่อ ในอนาคต ตราบใดที่มีเย่จื่อหยางอยู่ข้าง ๆ เธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เมื่อฟ้าถล่มยังมีเขาคอยอยู่ข้างๆไม่ใช่หรอเย่จื่อหยางเขียนรายงานเสร็จก็ปิดคอมพิวเตอร์และเดินออกจากห้องหนังสือ ห้องนั่งเล่นมืดสนิท มีเพียงไฟสีเหลืองเข้มดวงเดียวที่เปิดอยู่ ฝาหลังของรีโมทกระจัดกระจายอยู่บนพื้นพร้อมถ่าน เขาหยิบขึ้นมาและวางไว้ มองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่นอนอยู่บนโซฟาลืมตาก็ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่   เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง "มีเรื่องอะไรหรอ ทําไมดูมีความสุขขนาดนี้""ไม่มีนิ ฉันก็แค่ดีใจ" ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้นยืนต่อหน้าเย่จื่อหยางยิ้มให้เขา แล้วทันใดนั้นก็กระพริบตาให้เขา มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่ทําให้เย่จื่อหยางเดาไม่ออก กําลังจะถามว่าทําไมถึงยิ้ม  ทันใดนั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็เอื้อมมืออ้อมไปข้างหลังเย่

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 80: ขอบคุณ

    คิดถึงเด็กคนหนึ่งที่อายุ 15-16 ปี เร่ร่อนอยู่กับพวกเขามา 4-5 ปี เพื่อขอทานทุกที่ และเงินที่ขอมามอบให้กับหัวหน้าแก๊งนั้น รับรองว่าทุกคนจะได้กินอาหารไม่อั้นสิ่งที่ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนเจ็บปวดมากกว่าเดิมคือเด็กคนที่ตาบอดทั้งสองข้าง เขาไม่ได้ตาบอดมาตั้งแต่เกิด แต่เมื่อเขาอายุเจ็ดขวบ เขาถูกจับโดยคนของแก๊งและจากพ่อแม่ไปตั้งแต่นั้นมา คนเหล่านั้นล้างสมองเขาเพื่อให้เขาได้รับเงินมากขึ้น ทําให้เขาคิดว่าการช่วยพวกเขาขอเงินมากขึ้นเป็นเรื่องที่ดีคนเหล่านั้นใช้เหล็กแทงเข้าไปในดวงตาของเด็กน้อย ตั้งแต่นั้นมาเขาก็มองไม่เห็นและคนเหล่านั้นสอนเขาวิธีการแยกแยะขนาดของธนบัตรด้วยมือของเขาและติดตามพวกเขามานานหลายปี และความสามารถในการแยกแยะเงินด้วยมือของเขานั้นมีความชำนาญมากและไม่เคยพลาดเลยซ่งเสี่ยวเชียนก็คิดว่าตอนนั้นเธอให้เด็กคนนั้นไปหนึ่งร้อยหยวน เขาก็สัมผัสไปหลายครั้ง ปากก็ยิ้ม แล้วบอกว่าวันนี้เขาเลิกงานได้แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขามั่นใจมาก ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะถูกล้างสมองโดยคนเหล่านั้นจริง ๆ และจะไม่อดตายเพราะตาบอดสองข้าง ดูเหมือนว่าเขาจะมองว่าเป้าหมายนี้เป็นเป้าหมายเดียว

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 79: หัวโน

    ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ทําอะไรเลย เย่จื่อหยางต้องไปทำกับข้าวด้วยตัวเอง ครั้งนี้เป็นอาหารมังสวิรัติจริง ๆ มังสวิรัติมากกว่าพระกินอีก แม้แต่ผัดกะหล่ำปลีจีนก็ใช้น้ำมันเรพซีด ไม่เปื้อนน้ำมันหมูสักนิดซ่งเสี่ยวเชียนมองอาหารมังสวิรัติที่โต๊ะแล้วพูดไม่ออก ความอยากอาหารเปลี่ยนเป็นระดับต่ำ แต่เย่จื่อหยางกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ระหว่างที่เย่จื่อหยางกินข้าว เขาขยี้เหนือศีรษะเป็นครั้งคราว ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างสงสัยในที่สุดหลังจากกินข้าวเสร็จ ขณะที่เขากําลังล้างจาน เธอรีบไปเอามือไปสัมผัสหัวเขา ไม่ลูบก็ไม่รู้พอลูบก็ตกใจโดยไม่รู้ตัว บนหัวของเย่จื่อหยางบวมโนขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้โนใหญ่มากแต่ก็พองเล็กน้อยซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงก่อนหน้านี้เธอโยนเจลอาบน้ำใส่หัวเย่จื่อหยางอย่างแรง ที่แท้หัวปูดโนขนาดนี้เขากลับไม่พูดอะไรโอเค ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนจิตใจดี ตอนนี้เมื่อได้เห็นสิ่งนี้แล้ว ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา คิดว่าเธอใจร้ายไปหน่อยจริง ๆ บางทีเย่จื่อหยางอาจไม่ได้ตั้งใจบุกเข้ามาแอบดูเธอจริง ๆก็ได้ และใครแอบดูคนอื่นแถมจงใจเปิดประตูอีกพอในใจรู้สึกผิดเธอก็อยากชดเชยไง ดึ

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 76: ทำได้แต่ช่วยเหลือ

    เธอดูเวลาในโทรศัพท์ของเธอ นาทีและวินาทีผ่านไป และห้านาทีผ่านไป เย่จื่อหยางก็ยังไม่ออกมา มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ? ไม่มีทาง? เขาไม่ใช่เก่งมากหรอ? ไม่ใช่ว่าออกโลงแล้วล้มเหลวเลยนะ?เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในอาคารที่อยู่ไม่ไกล จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายหยาบคายดังมาจากข้างหลังเธอ “เธอเป็นใคร!? มาทำตัวลับๆล่อๆก็ที่นี่ทำอะไร”ถูกจับได้แล้ว! นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาหัวของซ่งเสี่ยวเชียนในเวลานั้น จู่ๆ เธอหันกลับมาและเห็นร่างผู้ชายที่มืดๆดำๆ ยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกลนัก เขามองดูเธอและทำท่าป้องกันตัว สายตาของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย"ฉ ฉัน...ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย! ฉันหลงทาง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปรอบ ๆ และชี้นิ้วไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าสองก้าวดูเหมือนจะสงสัย "มากับฉัน!"เมื่อพูดเช่นนั้น ชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและจับมือของซ่งเสี่ยวเชียน ปฏิกิริยาตัวสั่นของซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ในระดับสูงสุดและเธอก็หลบมือของชายคนนั้นทันที เธอจะปล่อยให้เขาจับเธอได้อย่างไร? นั่นเรียกว่ายอมจำนนฟ้านะ  ซ่งเสี่ยวเชียนกระโดด

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 75: คุณติดหนี้ฉัน100หยวน

    เย่จื่อหยางสังเกตมันอย่างละเอียด ดังนั้นจึงไม่มีข้อผิดพลาด เด็กน้อยเล่นซอได้อย่างชำนาญมาก เหมือนว่าเขาเริ่มเรียนรู้มันตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก"น่าสงสารจัง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองเด็กตาบอดคนนั้นซึ่งอายุน่าจะเพียงสิบสามหรือสิบสี่ปีเท่านั้น แต่ไม่สามารถมองเห็นโลกที่สวยงามใบนี้ แม้ว่าตอนนี้โลกจะปกคลุมไปด้วยหมอกควัน แต่ในบางครั้งก็มีท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและเมฆเป็นสีขาวสำหรับเด็ก นี่เป็นสิ่งที่โหดร้ายมาก เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนที่มีจิตใจดีอยู่แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ของเย่จื่อหยางออกมา หยิบแบงค์ร้อยหยวนออกมาแล้วยื่นให้เด็กน้อย "เด็กน้อย เอาเงินไปซื้อของอร่อยๆที่อยากกินนะ อย่าอดไว้”เด็กหยุดเล่นซอ รีบหยิบธนบัตรจากมือของซ่งเสี่ยวเชียน วางไว้ใต้จมูกแล้วดมกลิ่น จากนั้นใช้มือแตะอย่างระมัดระวัง และในที่สุดก็ยิ้ม “ขอบคุณผู้มีน้ำใจ วันนี้งานของผมเสร็จแล้ว ผมสามารถกลับก่อนได้”เมื่อพูดจบ ก็รีบเก็บสิ่งด้วยความไว หยิบไม้นำทางเดินหนีไป จากไปโดยไม่หันกลับมามองซ่งเสี่ยวเชียน

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 74: พบตำรวจ

      การซื้อผักก็เป็นงานที่ต้องใช้สายตา ตรงไหนสดใหม่ตรงไหนเน่า แต่บางครั้งผักหัวใหญ่สีเขียวขจีไม่มีร่องรอยของแมลงสักตัว บางทีอาจจะฉีดยากําจัดศัตรูพืชที่มากเกินไป ขนาดแมลงไม่ไม่กล้ากิน คุณยังกล้ากินอยู่หรอการต่อรองราคาก็เป็นความรู้อย่างหนึ่ง ขณะที่ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังคุยราคากับเจ้าของพ่อค้าหาบเร่คนหนึ่ง จู่ ๆ ก็ถูกเด็กคนหนึ่งชน เด็กคนนั้นชนเธอแรงมาก เธอโซซัดโซเซเกือบล้ม โชคดีที่ถอยหลังไปหลายก้าวจึงไม่ล้มลงเด็กน้อยพยายามพูดขอโทษเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนอดทนต่อความโกรธไว้คิดว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง "ไม่เป็นไรจ้ะ แต่คราวหน้าอย่าวิ่งเล่นในสถานที่แบบนี้อีกมันอันตราย"   เด็กน้อยยิ้มให้เธออย่างเข้าใจ แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงต่อรองราคากับพ่อค้าหาบเร่ต่อไป แต่ในเวลานี้พ่อค้าคนนั้นกลับมองเธอด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป ซ่งเสี่ยวเชียนมองเสื้อผ้าของตัวเอง มีอะไรแปลกไปหรอ"พ่อค้า มีอะไรหรอทําไมจู่ ๆ ก็มองฉันด้วยสายตาแบบนี้ กะหล่ำปลียังจะขายไหม""เอ่อ สาวน้อย ฉันก็หวังดีจึงขอเตือนคุณหน่อย คราวหน้ามาซื้อผักอย่าให้เด็ก ๆ พวกนั้นเข้าใกล้คุ

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 78: เป็นเป็นคนขี้ขลาด

    ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นเนื้อสัตว์และตาของเธอก็เปล่งประกาย เนื้อจานหนึ่งวางอยู่ตรงหน้านักชิมคนหนึ่ง เธอไม่สนใจว่าจะมีรอยแผลเป็นหรือไม่ จึงรีบคีบเนื้อชิ้นหนึ่งกิน แล้วอุทานว่า "เย่จื่อหยาง ฝีมือคุณก็ไม่เลวนิ อร่อยมากกก ครั้งหน้าฉันจะกินอันนี้ด้วย"  "ไม่มีครั้งหน้า" เย่จื่อหยางพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วหยิบเบียร์ที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดื่ม ดื่มเบียร์ลงทำให้เขาผ่อนคลายลงมาก และมองซ่งเสี่ยวเชียนที่มีความสุขในการกินเนื้อจึงถามว่า"วันนี้ผ่านอะไรมาเยอะแยะ เธอยังกินข้าวลงอีกหรอ"   ซ่งเสี่ยวเชียนพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณคิดว่าฉันใจสลายแล้วหรอ ฉันไม่ได้ขี้กลัวง่าย ๆ ขนาดนั้น และแน่นนอนมีคุณอยู่ข้าง ๆฉันจึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรมาก" เธอตบไหล่ของเย่จื่อหยางและยกนิ้วโป้งให้เขา"วันนี้ทําได้ดีมาก กดไลค์"เย่จื่อหยางถูกล้อให้หัวเราะแล้ว เขาหัวเราะเสียงดังและดื่มเหล้าไปด้วย "แต่ก็ยังทําเธอได้รับบาดเจ็บนะ"ซ่งเสี่ยวเชียนคีบเนื้อชิ้นใส่ในชามของเขา "แผลเล็กน้อยแค่นี้เอง คุณโทษตัวเองแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผิดนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนกะพริบตาให้เขา เย่จื่อหยาง

  • ของรักท่านนายพล   ตอนที่ 73: อาย

       "คุณหมายความว่าไง?"ซ่งเสี่ยวเชียนถามเขาอย่างจริงจัง เย่จื่อหยางหุบปากไม่พูดถึงอีกแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนนิสัยขี้โวยวายแบบเธอ ถ้ามีคนจะลักพาตัวเธอไป คงต้องตะโกนเสียงดังออกมาแน่ ทั้งถนนคงรู้ว่าคนที่จะลักพาตัวเธอไปคือพวกค้ามนุษย์  เงียบไปสักพัก เย่จื่อหยางก็ถามว่า "ยังโกรธอยู่หรอ""ทําไมจะไม่โกรธ!? คุณคิดว่าแค่ไม่กี่คําก็สามารถปลอบฉันได้หรอต้องชดใช้" ซ่งเสี่ยวเชียนเอื้อมยื่นมือไปขอสิ่งของจากเย่จื่อหยาง เขาผลักมือออกแล้วบอกว่าไม่มี ซ่งเสี่ยวเชียนก็กระโจนเข้ามากัดเขา ครั้งนี้เย่จื่อหยางฉลาดขึ้น เขาหลบอย่างไว ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนกัดเพียงว่างเปล่า  แค่วินาทีเท่านั้น ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเธอกับเขาเหมือนคนรักกัน การสัมผัสร่างกายเล็กๆน้อยๆก็ไม่ได้น่าอายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอยังกล้าที่จะกัดเขาด้วยจากนั้นเธอก็เขิลอายแล้ว ทําไมตอนนี้พวกเขาใกล้ชิดกันขนาดนี้วินาทีต่อมาเธอก็นึกถึงสิ่งที่สําคัญมาก "คุณปู่ของคุณบุกเข้ามาที่บ้านเมื่อวันก่อน"ทันใดนั้นสีหน้าของเย่จื่อหยางก็เปลี่ยนไป ถามอย่างจริงจังว่า "หมายความว่าอะไร"

Découvrez et lisez de bons romans gratuitement
Accédez gratuitement à un grand nombre de bons romans sur GoodNovel. Téléchargez les livres que vous aimez et lisez où et quand vous voulez.
Lisez des livres gratuitement sur l'APP
Scanner le code pour lire sur l'application
DMCA.com Protection Status