ตอนที่ 20: อ้าปาก กินข้าว

บรรยากาศในห้องค่อนข้างอึมครึม และซ่งเสี่ยวเชียนกำลังจะออกไปข้างนอกอย่างท้อแท้ เมื่อเย่จื่อซินกลับมาพร้อมถุงอาหารขนาดใหญ่แล้วพูดว่า "พี่ ฉันซื้ออาหารของโปรดทั้งหมดของพี่มาให้พี่ด้วย เอ้าลุกขึ้นมากินข้าวเร็ว"

  ซ่งเสี่ยวเชียนมองดูจานมันเยิ้มออกมาจากถุงทีละจาน และคัดค้านในทันทีว่า "ไม่ได้ เขากินอาหารมันเยิ้มแบบนี้ไม่ได้แล้ว! ทั้งหมดกินไม่ได้!"

   "ทำไมกินไม่ได้ล่ะ พี่ของฉันแค่บาดเจ็บที่ขา ไม่ใช่เพราะกระเพาะสักหน่อย!" เย่จื่อซินโต้กลับ

 “กินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้! มันเยิ้มเกินไปจะทำให้แผลสมานช้า! เอามาให้ฉันทั้งหมดเถอะ! ฉันเตรียมอาหารเย็นให้เขาแล้ว!” นำอาหารทั้งหมดกลับเข้าไปในถุง หลังจากนั้นซ่งเสี่ยวเชียนรีบไปโดยเร็วที่สุด ถือโจ๊กจืดๆเข้ามาด้วยตัวเอง

“ยังร้อนอยู่ รีบกินเร็วๆ” ​​ชามโจ๊กพร้อมซุปใสและน้ำเล็กน้อยวางอยู่ตรงหน้าเย่จื่อหยาง และเขาก็เบื่ออาหารในทันที

“ฉันอยากกินเนื้อ!” เย่จื่อหยางพูดในสิ่งที่ในใจของเขาคิด

   "ในนี้ก็มีเนื้ออยู่นะ" ซ่งเสี่ยวเชียนใช้ช้อนค้นๆตักเนื้อฉีกชิ้นเล็กๆ

 “ฉันอยากกินเนื้อผัดพริก!”

“ได้ แต่คุณต้องรอจนกว่าคุณจะเอาเฝือกออก และเอกซเรย์กระดูกและกล้ามเนื้อก็หายดีแล้ว ถึงตอนนั้นคุณถึงจึงกินเนื้อผัดพริกได้” ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอย่างอดทนเพียงเพราะเธอรู้สึกผิดที่ทำให้เขาล้มลงเมื่อครู่นี้

  “ไม่กิน”

เย่จื่อหยางกินข้าวสามชามในหนึ่งมื้อ และทุกมื้อต้องกินเนื้อ! กินเนื้อเพื่อเพิ่มความแข็งแรง กินเนื้อเพื่อสร้างกล้ามเนื้อ มองดูซุปใสแจ๋วและโจ๊กจะทำให้เขาอยากกินได้ยังไง

   เย่จื่อซิน ได้ยิน เย่จื่อหยางพูดแบบนี้ จึงรีบนำอาหารที่เธอซื้อมายื่นมาตรงหน้าอย่างรวดเร็ว "พี่เย่ มากินอาหารที่ฉันซื้อมาดีกว่า อร่อยนะ? รีบกินเร็วๆ ไม่งั้นเย็นหมด"

ซ่งเสี่ยวเชียนคว้าอาหารไว้อีกครั้ง เกือบนิดเดียวหมูผัดพริกน้ำมันเยิ้มๆเข้าปากเย่จื่อหยางแล้ว  “เย่จื่อหยาง ฉันป้อนคุณปะ”

        พูดจบ ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กหนึ่งช้อน วางไว้ใกล้ปากของเธอแล้วเป่า จากนั้นนำไปวางไว้ใกล้ปากของเย่จื่อหยาง

"ผู้พันเย่ กิน อ้าปากของคุณ อ่า~"

เย่จื่อหยางมองดูเธอด้วยความประหลาดใจผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ทำเรื่องแบบนี้ก็เป็นหรอ ในใจรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเล็กน้อย เมื่อกี้ ซ่งเสี่ยวเชียนทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเรื่องนี้มากเกินไป และมองที่ซ่งเสี่ยวเชียนด้วยรอยยิ้ม และก็อ้าปากกินโจ๊กอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเห็นพฤติกรรมของพวกเขาเช่นนี้ เย่จื่อซินก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว และพูดอย่างไม่พอใจว่า "พี่เย้! แล้วอาหารที่ฉันซื้อให้พี่ล่ะ? พี่มีภรรยาก็ลืมน้องสาวคนนี้แล้วซินะ พี่เคยสาบานว่าจะรักและทะนุถนอมฉัน  คิดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้ นับวันฉันยิ่งเกลียดพี่มากขึ้นแล้ว!”  

แม้ว่าเย่จื่อซินจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้จากไปเหมือนเมื่อก่อน เธอเรียนรู้ที่จะเป็นคนฉลาด เธอนั่งบนเก็าอี้ข้างเธอ กินอาหารที่เธอนำมา และ จ้องมองคนสองคนที่กำลังป้อนโจ๊กให้กัน

เย่จื่อหยางกินไปเพียงไม่กี่คำจากนั้นก็ส่ายหัวไม่กินแล้ว  ซ่งเสี่ยวเชียนจึงถามเขาว่าทำไมไม่กินแล้ว? กินไปแค่ไม่เพียงไม่กี่คำ คุณจะอิ่มได้อย่างไร? ดูโจ๊กในถ้วยที่ใสๆ พร้อมกับพูดว่า มันจืดเกินไป? “ใช่แล้ว ฉันเอาอาหารอย่างอื่นมาให้คุณอีก”

เย่จื่อหยางคาดหวังให้เธอนำอาหารรสเผ็ดออกมา โดยเฉพาะเนื้อสัตว์ ท้ายที่สุด ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบกล่องอาหารกลางวันธรรมดาออกจากกระเป๋าของเธอ เปิดออก และพบว่าในกล่องเต็มไปด้วยผักดอง แห้งๆเหี่ยวๆ ยิ่งทำให้เธอไม่อยากอาหารเข้าไปอีก  เย่จื่อหยางยอมแพ้โดยสิ้นเชิง ซ่งเสี่ยวเชียนต้องตั้งใจทำแบบนี้อย่างแน่นอน  มันเป็นแผนของเธอที่จะไม่ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ!