ตอนที่ 28: เขาก็เป็นคนอบอุ่นเหมือนกัน

ในเวลากลางคืน ห้องที่ไม่มีแม้กระทั้งแสงไฟ แสงจันทร์อันหนาวเย็นสาดเข้ามาให้ห้อง ซ่งเสี่ยวเชียนนอนอยู่เตียง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และโยนลงไปบนพื้น

มือของเธอถูกมัดและเธอไม่สามารถต่อต้านได้เลย ดังนั้นเธอจึงถูกเย่จื่อหยางเอารัดเอาเปรียบ เธอคิดว่าคืนนี้เธอไม่สามารถหลบหนีได้ แต่เย่จื่อหยางก็หยุดกลางคัน ยืนขึ้นอย่างสงบ แล้วเดินไปดึงผ้าม่านริมหน้าต่าง

"เลวทราม! คุณเพิ่งรู้ว่าต้องปิดผ้าม่านหรือไง!" ซ่งเสี่ยวเชียนตอนนี้รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง ล้อเล่น ถูกฉีกเสื้อผ้าออกเป็นชิ้นๆใครมันจะรู้สึกปลอดภัย!

ขณะที่เย่จื่อหยางดึงม่านเข้า เขาสังเกตเห็นร่างสองร่างที่พร่ามัวในหน้าต่างฝั่งตรงข้าม เขารู้ว่าตัวเองทำอะไร จากนั้นดึงผ้าม่านปิด ละครฉากนี้เล่นได้ไม่เลว และคุณปู่คงไม่ส่งคนมาตรวจสอบแล้ว

เมื่อดึงผ้าม่านปิด ห้องก็มืดสนิท แต่การเคลื่อนไหวของเย่จื่อหยางไม่ได้ถูกขัดขวางแต่อย่างใด ราวกับว่าเขากำลังเคลื่อนไหวภายใต้แสงไฟ เขาคว้ามุมผ้าห่มอย่างแม่นยำ จากนั้นดึงมันขึ้นมา และคลุมไว้บนตัวซ่งเสี่ยวเชียน

   "ฉันขอโทษ คืนนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย จะไม่มีครั้งที่สองอีก คุณรีบเข้านอนเถอะ" เย่จื่อหยางเปิดประตูแล้วออกไปโดยไม่ลืมปิดประตู

นอนกับผีนะซิ! ฉันจะนอนแบบนี้ได้ยังไง! เสื้อข้างบนโดนฉีกขาด แค่ประโยคเดียว ขอให้ยกโทษให้เขาที่รังแกเธอ? “เย่จื่อหยางฉันขอให้คุณไม่ตายดีในวันตายพรุ่งนี้!” เสียงของซ่งเสี่ยวเชียนดังมาจากห้อง

เย่จื่อหยางยกมือขึ้นวางที่หน้าผากแล้วนอนลงบนโซฟา เขารู้สึกตลกเมื่อได้ยินประโยคนั้น แต่ปลายมือของเขาร้อนเล็กน้อย เขายังคงรู้สึกถึงการเสียดสีบนผิวอันเรียบเนียนของซ่งเสี่ยวเชียน เขากำหมัดแน่น ในห้องที่สลัวจิตใจของเย่จื่อหยางกำลังคิดถึงซ่งเสี่ยวเชียน ผิวขาวที่เผยให้เห็นหน้าอกที่โพล่พ้นเสื้อขึ้นมา มันยังคงติดอยู่ในหัวเขา ลูกแอปเปิ้ลของอดัมขยับขึ้นลง จนแล้วจนรอดเขาก็นอนไม่หลับจนถึงเช้า

เช้าวันรุ่งขึ้นที่โต๊ะอาหาร เย่จื่อหยางนั่งจิบน้ำแล้วอ่านหนังสือพิมพ์อย่างเงียบ ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนกัดขนมปังอย่างหนักรู้สึกเหมือนไฟจะระเบิดออกจากดวงตาของเธอทุกที่ทุกเวลาเมื่อจ้องมองมาที่เย่จื่อหยาง

        “มีอะไรหรอ?” เย่จื่อหยางเงยหน้าขึ้นและถามเธอ

แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณอยากปกปิดมันใช่ไหม? “คนเลวทรามไร้ยางอาย!” ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบมีดหั่นขนมปังขึ้นมาวางไว้ข้างๆ ด้วยความโกรธแล้วเหวี่ยงมันไปที่เย่จื่อหยาง แต่เย่จื่อหยางจับมือเธอไว้ได้ทันที

“มีดหั่นขนมปังไม่เหมาะสำหรับเด็ก ที่จะเล่นไปทั่วนะ” เย่จื่อหยางปล่อยมือของซ่งเสี่ยวเชียน ลุกขึ้นยืนแล้วนำมีดหั่นขนมปังกลับไปวางไว้ห้องครัว เก็บจานที่เขากินไปแล้วสะบัดน้ำในมือออก  “ได้เวลาเตรียมตัวกลับบ้านกับฉันแล้ว”

   "ไม่ไป!" ซ่งเสี่ยวเชียนหันหน้าหนี ประสานมือไว้ที่หน้าอก และทำหน้าเย่อหยิ่ง

เย่จื่อหยางเช็ดมือที่เปื้อนด้วยน้ำสะอาดแล้ว เดินขึ้นไปข้างหลังซ่งเสี่ยวเชียนและตบไหล่ของเธอ

"ฉันบอกเธอไปกี่ครั้งแล้วฮะ ให้เธอทำตัวดีๆ น่ารักเชื่อฟังไม่งั้นจะถูกลงโทษ" พูดเสร็จเขาก็เดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ไม่รู้ว่าเข้าไปทำอะไร

ไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียนยังคงแข็งทื่อ หลังจากที่เขาตบสองสามครั้งก็รู้สึกเหมือนมือของเขายังคงอยู่บนไหล่ของเธอ เธอตัวสั่นไปทั้งตัว นับตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อคืนนี้ ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ต้องการจะสัมผัสใกล้ชิดกับเขา แค่ร่างกายเขาสัมผัสเธอนิดหน่อย ร่างกายของเธอก็รู้สึกแปลกขึ้นมาอย่างประหลาด

หลังจากรอประมาณสองถึงสามนาที เธอก็ลุกขึ้นและกลับไปที่ห้องรับแขก เปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมออกไปข้างนอก อย่างไรก็ตาม หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว เย่จื่อหยางกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ และเดินไปที่ประตูแล้วตะโกนว่า "ถ้าคุณไม่ออกมาอีก ฉันจะเข้าไปลากเธอออกมาเดี๋ยวนี้!" 

มีเพียงเสียงกรุ๊งกริ๊งเล็กน้อยในห้องแล้วประตูก็เปิดออก ซ่งเสี่ยวเชียนติดอาวุธครบมือ แว่นกันแดด ผ้าพันคอ หมวก เสื้อผ้าและกางเกงปกปิดอย่างสนิท เย่จื่อหยางขมวดคิ้วและถามว่า "คุณแน่ใจหรอว่าจะแต่งตัวแบบนี้ออกไป คุณกลัวที่จะโดนแสงแดดหรอ”

“อ่อ ช่วงนี้ฉันโดนปาปารัซซี่ทำให้รำคาญ พวกเขาหมอบอยู่ข้างนอกโรงพยาบาลทุกวันเพื่อถ่ายรูปฉัน ฉันต้องแต่งตัวแบบนี้! ไม่ใช่ความผิดของคุณหรือไง!” ซ่งเสี่ยวเชียนคิด ถ้าเธอเป็นแวมไพร์คงได้ดูดเลือดเย่จื่อหยางไปนานแล้ว ไอ้คนทุเรศ!

เย่จื่อหยางไม่อยากพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือไปถอดแว่นกันแดด ผ้าพันคอ และหมวกออก แล้วโยนทิ้งทั้งหมด

"ฉันไม่อยากออกไปกับคนบ้า! ไม่ต้องใส่สักอย่าง!”

หลังจากมองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียวซึ่งในที่สุดก็กลายเป็นปกติแล้ว เย่จื่อหยางพอใจและดึงเธอออกไปโดยไม่ให้โอกาสเธอหยิบสิ่งเหล่านั้น

เมื่อถูกดึงไปที่ประตู ซ่งเสี่ยวเชียนก็รีบปิดหน้าของเธอทันที "เย่จื่อหยาง ถ้าถูกพวกปาปารัซซี่ถ่ายรูปได้ไม่เกี่ยวกับฉันนะ!"

นึกว่าจะมีปาปารัซซี่นับไม่ถ้วนวิ่งกรูเข้ามาถ่ายรูป แต่เมื่อแยกนิ้วที่ปิดหน้าออกและมองไปรอบๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย เอ๊ะ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น ... ?

เย่จื่อหยางดึงเธอเข้าไปในรถแล้วเปิดเครื่องปรับอากาศซึ่งทำให้อากาศเย็นลงมาก "เฮ้ ปาปารัสซี่อยู่ไหนอะ?"

เย่จื่อหยางสตาร์ทรถ แล้วขับรถออกไป เขาเบื่อที่จะอธิบาย "โทรศัพท์สายเดียวก็หมดเรื่องแล้ว เธอคิดว่าฉันโง่นักหรือไง!? ที่จะให้ปาปารัซซี่พวกนั้นถ่ายรูปฉัน?" โอ้ ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้า พูดแบบนี้ก็เข้าใจแล้ว

  เธอนิก็โง่จริงๆ เย่จื่อหยางก็เป็นพันเอกไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แค่ขอให้ใครก็ตามในเขตทหารโทรหาสำนักงานหนังสือพิมพ์และนิตยสารแล้วถอนข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับเขา! คราวหน้าห้ามพูดถึงอีก ถ้าพูดถึงแค่ครึ่งประโยค หนังสือพิมพ์จะถูกปิดทันที ภัยคุกคามจากเขตทหาร สำนักพิมพ์จะเชื่อฟังได้เหรอ?

ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบโทรศัพท์มือถือของเย่จื่อหยางออกมา และค้นหาข่าวเกี่ยวกับเธอบนอินเทอร์เน็ต อ๊ะ ไม่มีแล้วจริงๆด้วย มันถูกจัดการอย่างทำความสะอาดแล้ว

   "คุณจัดการมันได้ ทำไมไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลให้เสียเวลา!" ซ่งเสี่ยวเชียนมองดูกางเกงขายาวที่เธอสวมอยู่ และนึกขึ้นได้ว่าจะโทษใครได้ล่ะ?

รถขับขึ้นไปบนภูเขาและเข้าไปในบริเวณวิลล่า อืม... ตระกูลเย่ มีอำนาจและร่ำรวยมาก ดูเหมือนว่าการใช้ชีวิตในวิลล่าไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจ แต่เส้นทางที่คดเคี้ยวรอบภูเขา ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนมีอาการวิงเวียนศีรษะเล็กน้อยและเริ่มมีอาการเมารถ!

อะไรนะ เธอได้ยินมาว่าคนจนมีโรคของคนจน ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนเท่านั้นที่ตระหนักว่าเธออาจเป็นโรคของคนจนด้วย เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อนั่งรถสปอร์ตระดับไฮเอนด์ ต่อมาเธอค่อย ๆ รู้สึกอยากจะอาเจียน บวกกับวิวทิวทัศน์ที่เขียวขจี ยิ่งทำให้อยากจะอาเจียนมากขึ้น

ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่า หากเธอเปลี่ยนไปนั่งรถบัส เธออาจจะยังคงสนุกกับการชมทิวทัศน์โดยรอบ

เย่จื่อหยางสังเกตเห็นอาการไม่สบายของซ่งเสี่ยวเชียนมาสักพักแล้ว เขามักจะซื้อยาแก็เมารถไว้ในรถเสมอ เพื่อว่าในกรณีฉุกเฉินเขานำยาแก็เมารถ และยื่นขวดน้ำให้เธอ ดื่มช้าๆเดี๋ยวสำลัก

ในเวลานี้ ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเขาค่อนข้างอ่อนโยน หลังจากกินยาไประยะหนึ่ง เธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ความรู้สึกอยากจะอ้วกก็ดีขึ้นมาก แต่ยังมีอาการอยู่เล็กน้อย

  !!