ตอนที่ 34: ทำตัวให้เหมือนภรรยาได้ไหม?

เย่จื่อหยางวิ่งไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าอาคารสำนักงาน โดยที่หลู่เชียงหรงกำลังนั่งตากแอร์อยู่ ใบหน้าของเขาดูสบายๆ ซึ่งตรงกันข้ามกับเย่จื่อหยางที่เหงื่อออกท่วมตัว หลู่เชียงหรงยิ้มให้เขา " มีอะไรหรอ?"

            “รายงาน!” เย่จื่อหยางทำความเคารพแล้วพูดว่า “หัวหน้า ให้ฉันเป็นตัวแทนเขตทหารของเราเข้าร่วมการแข่งขันระดับเขตทหารในปีนี้เถอะ”

ตอนนี้หลู่เซียงหรงมองเขาด้วยความสนใจ ยืนขึ้นและเผชิญหน้ากับเขา "นายไม่ได้พูดเสมอหรอ ควรให้โอกาสแก่คนรุ่นใหม่ ถ้าสมาชิกในทีมของนายชนะ นายก็จะภูมิใจไม่แพ้กัน"

“แต่ปีนี้ ฉันอยากไปด้วยตัวเอง” เย่จื่อหยางกล่าวอย่างแน่วแน่

การแข่งขัน King of Special Forces เกือบจะเป็นไฮไลท์ของทุกๆ ปีในกองทัพ พื้นที่ทหารหลักๆ หลายแห่งส่งกองกำลังพิเศษที่ดีที่สุดเข้าร่วมการแข่งขัน หากพวกเขาชนะ พวกเขาไม่เพียงแต่จะได้รับเกียรติยศสำหรับทหารและกองกำลังของตนเองเท่านั้น แต่ยังได้รับโบนัสก็อนใหญ่ ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีสำหรับคนที่ฐานะทางครอบครัวไม่ค่อยดี เป็นโอกาสอันมีค่าสำหรับทหารที่ฐานะทางบ้านดี ดังนั้นทุกคนจึงอยากที่จะเก่งที่สุด เพื่อเป็นตัวแทนของกองทัพในการแข่งขัน

แปดปีที่แล้วเย่จื่อหยางเพิ่งเข้าร่วมทีมพิเศษและได้รับเลือกให้เข้าร่วมการแข่งขันเนื่องจากผลงานที่ดีมากของเขา เขาได้รับรางวัลที่หนึ่งในปีนั้น ซึ่งทำได้ดีกว่าทหารผ่านศึกหลายคนในเวลานั้น และชื่อเสียงของเขาก็แพร่กระจายไปในทันที

  อีกสามปีถัดมา เขาเข้าร่วมแข่งขันทุกปีและคว้าแชมป์สามปีติดต่อกันจนเกือบจะเป็นตำนาน ต่อมาเขาหยุดเข้าร่วมโดยบอกว่าเขาจะให้โอกาสสำหรับคนรุ่นใหม่

ในปีนี้ เย่จื่อหยางจะลงแข่งขันอีกครั้ง ซึ่งทำให้หลู่เซียงหรงประหลาดใจมาก และเตะขาขวาของเขา "ขาของนายตอนนี้ ทำได้หรอ?"

เย่จื่อหยางยิ้ม "ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าจะยังโลดโผนเหมือนเดิมได้หรือเปล่า ดังนั้นฉันอยากลอง"

หลู่เชียงหรงตบบนไหล่เย่จื่อหยาง  "โอเค! ลองดูตำนานของเราในตอนนั้น ในวัยนี้ จะสามารถเปลี่ยนเมฆให้กลายเป็นฝนเหมือนที่เคยทำเมื่อยังหนุ่มได้ไหม นายกรอกข้อมูลลงด้วย ต่อไปต้องซ้อมอย่างหนัก การแข่งขันยังเหมือนเดิม ประมาณเดือนธันวาคม นายจัดการเวลาเอง”

เย่จื่อหยางพยักหน้า

  การทำบางสิ่งมักจะนำไปสู่ความเบื่อหน่าย เช่นเดียวกับจื่อหยางที่เคยชินกับการเป็นแชมป์และพบว่ามันน่าเบื่อ เมื่อไม่กี่ปีก่อน ตอนที่เขายังเด็กและเลือดร้อน เย่จื่อหยางบอกว่าเขาจะปล่อยโอกาสให้คนรุ่นใหม่ แต่จริงๆแล้วแค่ไม่อยากจะไปแย่งเอาชัยชนะมาแค่นั้นเอง ยังไงซะสุดท้ายเขาก็เป็นแชมป์ในที่สุด ดังนั้นเขาจึงค่อยๆเบื่อหน่ายและเลิกล้มไป

แต่ตอนนี้ จู่ๆ ความอยากลองก็จุดประกายขึ้นในใจของเขา และเขาต้องการที่จะแสดงมันออกมา ดังนั้นเขาจึงถามอีกคำถามหนึ่งว่า "เอาหน่วยธุรการไปด้วยได้ไหม"

หลู่เชียงหรงมองเขาด้วยท่าทางแปลก ๆ แล้วพยักหน้าเย่จื่อหยางยังคงกรอกข้อมูลต่อไปด้วยรอยยิ้ม

ซ่งเสี่ยวเชียนไม่คาดหวังว่าเธอจะได้รับโทรศัพท์จากเฉียนอ้ายเล่อ  เมื่อสองปีที่แล้วเธอยังคงศึกษาอยู่ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ เฉียนอ้ายเล่อกำลังศึกษาอยู่ในเวลานั้นและได้ศาสตราจารย์คนเดียวกันกับเธอ อาจารย์จัดให้เธอไปรับเฉียนอ้ายเล่อที่สนามบิน และเนื่องจากพวกเขาทั้งคู่เป็นคนจีน เธอกับเฉียนอ้ายเล่อจึงกลายเป็นเพื่อนกัน

เฉียนอ้ายเล่อกลับมาที่จีนเร็วกว่าเธอหนึ่งปีและตอนนี้เธอมีชื่อเสียงมาก เธอเป็นหนึ่งในศัลยแพทย์ที่เก่งที่สุดในประเทศ ซ่งเสี่ยวเชียนเรียกเรียกเธอว่าพี่เลอเลอ พวกเธอติดต่อกันเป็นระยะ ๆ ตกลงกันว่า ถ้าเฉียนอ้ายเล่อมาถึงเมืองหลวงต้องติดต่อเธอ

เฉียนอ้ายเล่อจะอยู่ในเมืองหลวงเป็นเวลาสี่ถึงห้าเดือนเพราะเธอได้รับเชิญจากโรงพยาบาลขนาดใหญ่ให้เป็นวิทยากรเพื่อถ่ายทอดประสบการณ์ บังเอิญ โรงพยาบาลที่เชิญเฉียนอ้ายเล่อบังเอิญเป็นโรงพยาบาลที่ ซ่งเสี่ยวเชียนทำงานอยู่พอดี 

เมื่อรู้ว่าเฉียนอ้ายเล่อกำลังมา และทำงานเป็นอาจารย์ในโรงพยาบาลที่ซ่งเสี่ยวเชียนทำงานอยู่ เธอไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเธอไว้ได้ ในที่สุดเธอก็พูดประเด็นสำคัญว่า "พี่เลอเลอ ไอดอลของฉันเขาจะมาด้วยไหม?"

“เขาหรอ สองสามเดือนนี้ไม่มีอะไรทำ จะมากับฉัน เดือนธันวาคมดูเหมือนว่าเขาจะไปฮาร์บินเพื่อเป็นกรรมการตัดสินการแข่งขันทหาร พอดีกับที่ฉันเป็นวิทยากรเสร็จ บอกว่าอยากพาฉันไปด้วยขอฉัน ให้ฉันเปิดหูเปิดตาหน่อย”

“จริงเหรอ! งื้อออ พี่เล่อเล่อ พี่ไม่รู้ว่านี่เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา! เที่ยวบินของพี่จะมาถึงเมืองหลวงตอนไหน ฉันจะไปรับพี่!” ซ่งเสี่ยวเชียนดีใจจนเนื้อเต้นอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น

   "อีกสองวัน เก้าโมงเช้า ตรงกับวันอาทิตย์พอดี"

และวันเสาร์เป็นวันที่เย่จื่อหยางกลับมาจากกองทัพเพื่อพักผ่อน เขาไม่ได้กลับบ้านตรงเวลาสัปดาห์ละสองครั้งเป็นเวลานาน บางทีผู้บังคับบัญชาของเขาอาจคำนึงถึงอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาและไม่รีบเร่งที่จะมอบหมายงานให้เขา อย่างไรก็ตามเย่จื่อหยางกลับรู้สึกว่าชีวิตสบายเกินไป ไม่เหมือนกับตัวเองเมื่อก่อน

เขาคิดอย่างนั้น แต่ลึกๆ ในใจเขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุผลที่เขากลับบ้านได้ตรงเวลาสัปดาห์ละสองวันก็เพราะเขามีคนที่เขาคาดหวังไว้ที่จะได้เจอที่บ้าน พอกลับบ้าน เขาก็สามารถเห็นรูปร่างที่มีชีวิตชีวาของเธอ ทะเลาะ โต้เถียงกับเขา แล้วฟังเขาอย่างเชื่อฟังภายใต้การขมขู่ของเขา

ชีวิตแบบนี้ทำให้เขารู้สึกสนุกเป็นอย่างมาก

   เปลี่ยนเป็นแต่ก่อน  เขาต้องกลับบ้านที่เงียบสนิทหลังนี้จริงๆ เหรอ? เขานอนหลับบ้านก็ไม่มีเสียงอะไร เวลากินข้าวก็มีแค่เขาคนเดียวที่โต๊ะ และเมื่อเขาเบื่อดูทีวีบนโซฟาตัวใหญ่ก็มีเพียงเขา ความเหงาแบบนี้กำลังจะกลืนกินเขาลงไป 

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาที่จะไม่กลับบ้านเป็นเวลาหลายเดือน แต่ตอนนี้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกลับบ้านทุกวัน

เขาเปิดตู้เย็นและดื่มน้ำเย็นๆ แต่เมื่อน้ำเย็นออกมาจากตู้เย็นก็ไม่มีอะไรเลย ไม่เจอของกินสักชิ้น พอลองคิดดูดีๆ เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนย้ายเข้ามาเขาก็ไล่ป้าแม่บ้านออก และเขาไม่ได้ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้ออะไรไว้ ซ่งเสี่ยวเชียนคงคิดไม่ถึง พวกเขาทั้งสองจะไม่มีอะไรกินขนาดนี้

   "ซ่งเสี่ยวเชียน!" ตะโกน วันหยุดอยู่บ้านใช่ไหม ?

ทันใดนั้น เสียงของซ่งเสี่ยวเชียนดังมาจากห้องรับแขก "มีอะไร?"

เย่จื่อหยางเดินไปที่ประตูห้องรับแขก เปิดมันออก และซ่งเสี่ยวเชียนกำลังอ่านอะไรบางอย่างในห้องเล็ก ๆ มองไปที่หน้าปก มันเกี่ยวกับยา และพูดว่า "ที่บ้านไม่มีอะไรกินแล้ว เธอไม่สนใจหน่อยหรอ?"

"จะทำอย่างไร?" ซ่งเสี่ยวเชียนพูดขณะกัดปากกาอยู่

            “ซื้ออาหาร ทำอาหาร ซักเสื้อผ้า และทำความสะอาด นี่ไม่ใช่หน้าที่ของภรรยาเหรอ?” เย่จื่อหยางพิงประตู ดูเหมือนเตรียมที่จะพูดกับซ่งเสี่ยวเชียนนาน

"ให้ฉันทำทุกอย่าง คุณไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณไม่กินข้าวเรื่องของคุณ คุณทำเอง ฉันคิดว่าแบบนี้มันยุติธรรมดี" ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบปากกาขึ้นมาแล้วสเก็ตช์ภาพในหนังสือ เธอพูดแบบขอไปที

            “ทำไม่เป็น” เย่จื่อหยางพูดแบบไม่แยแส ซ่งเสี่ยวเชียนเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วยิ้ม “ตัวใหญ่เท่าช้าง ยังทำอาหารไม่เป็นอีก คุณอยู่กองทัพมาได้ยังไง?

“ฉันแค่ทำอาหารไม่เป็น ฉันไม่เหมือนกับเธอที่มอมแมมแบบนี้” เย่จื่อหยางชี้ไปที่ชุดของซ่งเสี่ยวเชียนในขณะนั้น ก็... ผมของเธอถูกมัดอย่างยุ่งเหยิง ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สระมาหนึ่งหรือสองวัน และมัดหลวมๆ เสื้อแขนสั้นและสวมรองเท้าแตะที่เท้า

  เมื่อเปรียบเทียบกับเครื่องแต่งกายที่พิถีพิถันตลอดเวลาของเย่จื่อหยาง รูปร่างหน้าตาของซ่งเสี่ยวเชียนถือว่ามอมแมมจริงๆ !!