ตอนที่ 36: มาอาศัยอยู่ที่บ้านของฉัน

　　โย้ เพื่อนร่วมอุดมการณ์นิ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ เย่จื่อหยางรู้สึกว่ารัศมีของบุคคลนี้แตกต่างจากคนทั่วไปมาก 

เย่จื่อหยางมือทั้งสองข้างวางลงในกระเป๋ากางเกงของเขา เคลื่อนไหวปกติและสบตากันกับเจียงจิ่งเฟิง ทั้งสองมีส่วนสูงเกือบเท่ากัน และพวกเขาปฏิเสธที่จะทักทายกัน เจียงจิ่งเฟิงสูดหายใจลึกๆแล้ว หยิบบุหรี่ออกมา และอมมันไว้ในปากของเขาแล้วพูดว่า "ที่รัก จุดบุหรี่ให้ฉันหน่อย"

  เมื่อเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของเขา เฉียนอ้ายเล่อก็เอาศอกพุ่งเข้าที่เอวของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ "ห้ามสูบบุหรี่!" และหยิบบุหรี่ออกจากปากของเขา

“งื้อ ที่รัก” เราตกลงกันว่าจะอยู่ตรงหน้าคนอื่นในฐานะสามีภรรยากันนิ คุณทำแบบนี้ ผมจะเอาหน้าไปไหนที่ไหน!” จู่ๆ เจียงจิ่งเฟิงก็เปลี่ยนโหมดของเขา และเอื้อมมือออกไปแย่งบุหรี่กลับมา เฉียนอ้ายเล่อ ฮึ "ฟังนะ เชื่อฟังคุณแต่ยังต้องเชื่อฟังฉัน!?"

เจียงจิ่งเฟิงเกาหัวด้วยความอาย "ฟังที่รัก"

เมื่อเห็นปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา เย่จื่อหยางก็เลิกคิ้วขึ้น ทำไมดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกตินะ? หลังจากที่เฉียนอ้ายเล่อตะโกนใส่ เจียงจิ่งเฟิงเสร็จแล้ว เธอก็กลับมายิ้มอีกครั้งและพูดกับ ซ่งเสี่ยวเชียนว่า "จะไม่แนะนำเขาให้พวกเรารู้จักหน่อยเหรอ?" ใช้สายตามองไปที่เย่จื่อหยาง

ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังจะพูด แต่หยุดไว้กระทันหัน ควรพูดว่ายังไงดี? บอกว่าเขาเป็นสามีของฉัน? ฉันแต่งงานแล้ว! ไม่ๆ! มันไม่จริงนิ ! แต่มันไม่จริงตรงไหนเราจดทะเบียนสมรสแล้ว!

เมื่อเห็นความลังเลของเธอ เย่จื่อหยางคิดว่าเธอคงคิดว่าจะแนะนำเขาอย่างไร ยังจะต้องคิด? ฉันเป็นผู้ชายของเธอ! วางแขนโอบไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียน "ฉันชื่อเย่จื่อหยาง และเธอเป็นภรรยาของฉัน"

"ไร้สาระ!" ซ่งเสี่ยวเชียนโต้กลับโดยไม่ต้องคิด ด้วยเหตุนี้เย่จื่อหยางจึงใช้สายตาที่น่ากลัวจ้องเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนลังเลอยู่นานและพูดว่า "พี่เลอเลอ เรื่องมันยาววว!"

 “โอ้~~~ ฉันเข้าใจแล้วว เธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย!” เฉียนอ้ายเลอยิ้มอย่างคลุมเครือ และเย่จื่อหยางก็บีบไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียนอย่างแน่น ราวกับจะเตือนเธอถ้าคุณพูดมากกว่านี้ ฉันจะลงโทษคุณอย่างหนัก!

เย่จื่อหยางยื่นมือออกไปที่เจียงจิ่งเฟิง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยื่นมือออกไปเพื่อจับมือของเขา เย่จื่อหยางกล่าวต่อว่า "กองกำลัง xxx ภาคเหนือของจีน หัวหน้ากองพลสืบสวนพิเศษ ยศพันเอก”

เมื่อเจียงจิ่งเฟิงได้ยินการแนะนำตัวเองของเขา เขาก็แตะคางของเขาแล้วพูดอย่างครุ่นคิดว่า "ฉันดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อของคุณ" จากนั้นเขาก็เกาหัวแล้วพูดว่า "เฮ้อ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันจำชื่อไม่ได้" ฉันหัวหน้าหน่วยรบพิเศษของเขตทหาร xxx ทางตะวันตกเฉียงใต้ แต่ยศทหารสูงกว่าของคุณหนึ่งระดับ ผู้พันอาวุโส” เจียงจิ่งเฟิงตบๆที่ไหล่ของเขา

 โชคดีที่เจียงจิ่งเฟิงไม่ได้สวมชุดทหารออกมา ไม่เช่นนั้นเขาคงจะภูมิใจมาก

ใบหน้าของเย่จื่อหยางแสดงออกว่าพูดอะไรไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับบุคคลที่มีบุคลิกแบบนี้ และเขารู้สึกว่าต่อกรไม่ได้กับคนคนนี้ แต่น่าแปลกใจ นิสัยของเย่จื่อหยางนั้นเป็นคนที่จริงจังมาโดยตลอด แต่เจียงจิ่งเฟิง... เขาเหมือนพวกหัวหน้าอันธพาล คุมพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง ชายในวัยสามสิบยังทำตัวเหมือนเด็กเวลาอยู่ต่อหน้าเฉียนอ้ายเลอ

เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนได้ยินสิ่งนี้ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าใครๆ "ไอดอล ยศทหารของคุณได้รับการเลื่อนตำแหน่งอีกแล้วหรอ! ฉันชื่นชมคุณ ฉันชื่นชมคุณ!" สายตาของเธอแทบจะเต็มไปด้วยความบูชา

เจียงจิ่งเฟิงไม่โดนหลงกลคำพูดเยินของซ่งเสี่ยวเชียน "เธอรู้ไหมว่าเด็กผู้หญิงควรรักษากิริยาให้มากกว่านี้ ทำท่าทางตกอกตกใจไม่เหมือนผู้หญิงแบบนี้ ใครจะมาชอบ" หลังจากพูดจบเขาก็หยุดอีกครั้ง ราวกับนึกบางอย่างได้ แล้วมองไปที่เย่จื่อหยาง และพูดว่า "เฮ้ออ ดูเหมือนสายตาเธอจะแย่มาก ... "

 “พี่กำลังพูดถึงอะไร หุบปาก!” เฉียนอ้ายเลอเอามือบัดเอวของเจียงจิ่งเฟิงอีกครั้ง “เอาล่ะ ออกไปจากตรงนี้ก่อนเถอะ  พวกเราต้องไปที่โรงแรมเพื่อเช็คอิน” เฉียนอ้ายเลอพูดกับเย่จื่อหยางด้วยท่าทีอ่อนโยน ยิ้มผลักเจียงจิ่งเฟิงแล้วรีบออกไป

เจียง จิงเฟิงเห็นเฉียนอ้ายเล่อยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น และพูดอย่างหึงหวงว่า "ที่รัก อย่ายิ้มให้คนอื่นนะ!"

"ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้หุบปาก! รีบเดิน!"

  ซ่งเสี่ยวเชียนเดิมทีต้องการจะเดินตามพวกเขาไป แต่เย่จื่อหยางกอดคอของเธอและล็อคคอไม่ให้เธอไป เย่จื่อหยางกอดเธอจากด้านหลังแล้วพูดข้างหูเธอว่า "คุณสนใจในตัวเขา แต่เขาแต่งงานแล้วนะ"

“อี๋! พูดอะไรไร้สาระ คุณรู้ไหมว่าไอดอลหมายถึงอะไร ไอดอลเป็นความเชื่อทางจิตวิญญาณชนิดหนึ่งที่สามารถนำพลังบวกมาให้คุณได้! แต่ขอบอกตามตรงนะ ไอดอลของฉันเขาเป็นแบบอย่างของสามีที่สมบูรณ์แบบในใจฉัน ไม่ว่าเขาจะมียศทหารระดับไหนหรือประสบความสำเร็จขนาดไหน แต่เขาจะทำดีถนุถนอมและรักพี่เลอเลอมาก ดีกว่าคุณหลายเท่า!”

ประโยคนี้ทำให้เกิดปฏิกิริยาเคมีครั้งใหญ่ในหัวใจของเย่จื่อหยาง หรอ? ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อเจียงจิ่งเฟิง ดีอย่างที่ซ่งเสี่ยวเชียนพูดจริงๆหรอ? ทำไมทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนสามารถชื่นชมได้มากขนาดนี้?

        จากปากภรรยาของเขา ชมผู้ชายอีกคนดีกว่าเขา และเขาก็ถูกเรียกว่าสามีที่สมบูรณ์แบบ นี่มันยามเกียรติกันอย่างมากและมันทำให้เย่จื่อหยางเกิดความไม่มั่นใจในตนเอง

เนื่องจากเย่จื่อหยางต้องกลับไปที่กองทัพตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์และไม่อยู่บ้านซ่งเสี่ยวเชียนจึงให้เฉียนอ้ายเลอ และเจียงจิ่งเฟิง ให้อยู่บ้านของเธอ ซึ่งสามารถประหยัดเงินได้มากสำหรับการเข้าพักในโรงแรม เฉียนอ้ายเลอในตอนแรกปฏิเสธเพราะเป็นบ้านที่จัดงานแต่งงานด้วย

  แต่ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอย่างน้อยใจว่า "เขาไม่อยู่บ้านห้าวันต่อสัปดาห์ และฉันก็เบื่อที่จะอยู่คนเดียว ถ้าพี่มาอยู่ ฉันก็จะมีคนคุยด้วยอีกสองคน และก็นานมากกกกที่ฉันไม่ได้กินอาหารฝีมือไอดอลฉัน !”

ในเมื่อเธอพูดเช่นนี้แล้ว เฉียนอ้ายเลอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอาศัยอยู่ในบ้านของเย่จื่อหยางโดยที่ เย่จื่อหยางไม่รู้เรื่องนี้

...

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เมื่อเย่จื่อหยางกลับบ้านอีกครั้ง เขาพบว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างในบ้านของเขาที่ไม่ได้เป็นของที่นี่

   เมื่อเขากลับมา ซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ที่ทำงาน และเฉียนอ้ายเล่อก็ไปโรงพยาบาลเพื่อเป็นวิทยากร ส่วนเจียงจิ่งเฟิงก็ถูกทิ้งให้อยู่ที่บ้านเพื่อทำความสะอาด เย่จื่อหยางเข้ามาและสบตาจียงจิงเฟิงเป็นเวลานาน

 "คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

“ภรรยาของนายเชิญพวกเราให้มาอยู่ที่นี่ แต่พวกเราไม่ได้อยู่อย่างไร้ประโยชน์นะ ฉันช่วยทำความสะอาด” เจียงจิ่งเฟิงถือไม้ถูพื้นและผูกสวมผ้ากันเปื้อนเอวไว้รอบ ๆ เอว เป็นภาพที่กลมกลืนกันกับคำว่าพ่อบ้านจริงๆ เย่จื่อหยางไม่สามารถนึกถึงว่าเขาเป็นกองกำลังพิเศษออกได้จริงๆ

เย่จื่อหยางหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามควบคุมความโกรธของเขา ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ ว่าเขาเป็นโรคกลัวสังคมอย่างมาก ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าไปในบ้านของเขา ป้าแม่บ้านที่เคยทำความสะอาดบ้านจะต้องมาทำความสะอาดตอนที่เขาไม่อยู่บ้านเท่านั้น ถ้าเย่จื่อหยางเห็น เขาจะถูกไล่ออกทันที!

ดังนั้น การที่เขาได้ให้ซ่งเสี่ยวเชียนมาอาศัยกับเขาถือว่าเป็นการพัฒนาที่ยิ่งใหญ่แล้ว  ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเขาต้องพิสูจน์ให้คุณปู่เห็นว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันจริงๆ

และตอนนี้! คนแปลกหน้าสองคนเดินโซเซเข้าไปในบ้านของเขา เมื่อคิดว่าทุกอย่างในบ้านถูกแตะต้องไปหมดแล้ว เขาจึงควบคุมมันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังควบคุมมันไม่ได้อีกต่อไป

“พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้ รีบออกไป  ไม่งั้น.. . ..."

   !!