ตอนที่ 43: ฉันไม่ต้องการเป็นเป็นสุภาพบุรุษ!

ในเวลานี้มือของเย่จื่อหยางคลายแรงลง ซ่งเสี่ยวเชียนหลุดพ้นจากพันธนาการได้อย่างง่ายดาย แต่เนื่องจากเย่จื่อหยางปล่อยมืออย่างกะทันหัน เธอจึงล้มลงก็นกระแทกกับพื้นอีกครั้ง เธอกรีดร้องและด่าไอ้สารเลวอีกครั้ง

  ตอนที่เธอเพิ่งจะเปิดประตู จู่ ๆ เย่จื่อหยางก็พูดว่า "คืนนี้ก็นอนที่นี่เถอะ นอนโซฟาหลับสบายหรอฉันนอนคนเดียวมาตลอด เมื่อกี้นอนกับคุณ รู้สึกดีไม่เลว"

ซ่งเสี่ยวเชียนหันกลับมามองเขาแวบหนึ่ง ถ้าเย่จื่อหยางมีเสียงหัวเราะเล็กน้อย ซ่งเสี่ยวเชียนอาจวิ่งมาเตะเขาไปแล้ว แต่คราวนี้เย่จื่อหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก ไม่มีความหมายอื่น ๆ เลย เหมือนต้องการใครสักคนอยู่เป็นเพื่อเขา

ซ่งเสี่ยวเชียนตกตะลึงอยู่นาน จากนั้นเสี่ยวเชียนก็เดินไปข้างเตียง นั่งยอง ๆ อยู่ที่นั่น มองใบหน้าด้านข้างของเย่จื่อหยางที่นอนอยู่บนเตียง "เย่จื่อหยาง คุณอยากคืนดีกับพ่อของคุณหรือเปล่า"

จริง ๆ แล้วเธออยากหาโอกาสพูดถึงเรื่องนี้กับเขามาตลอด แต่ก็กลัวว่าจะหาโอกาสไม่ได้ เขาโกรธทันทีเหมือนครั้งที่แล้วที่อยู่ในรถ

        แต่คืนนี้เป็นโอกาสที่ดีนะ เย่จื่อหยางเผยความรู้สึกเปราะบางของเขาต่อหน้าเธอ ต้องการแสวงหาการปลอบโยน ซ่งเสี่ยวเชียนก็ปลอบโยนเขาและจะช่วยเขาไขปมนี้

"ไม่อยาก..."  ในที่สุดเย่จื่อหยางตอบเธออย่างใจเย็น มองผ่านแสงจันทร์จะเห็นดวงตาของเขาปิดสนิท

ซ่งเสี่ยวเชียนนั่งลงบนพื้น พิงโต๊ะข้างเตียง "พูดแบบนี้ไม่ได้ ยังไงคุณพ่อก็เป็นผู้ให้กําเนิดคุณเลี้ยงดูคุณ ถ้าทะเลาะกันต่อไป หลายสิบปีข้างหน้าก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่พบไม่เจอกัน ในเมื่อคุณรู้สึกผิดที่คุณไม่ได้เจอแม่ครั้งสุดท้าย หรือว่าต่อไปหน้าพ่อคุณก็ไม่อยากเจอแล้วหรอ"

“......”

เย่จื่อหยางไม่พูดอะไร ซ่งเสี่ยวเชียนก็บ่นกับตัวเองอีกครั้ง เธอก็ไม่สามารถนั่งอยู่ที่นี่ทั้งคืนได้ใช่ไหมล่ะ ทันใดนั้นก็คิดวิธีหนึ่งขึ้นมา ยิ้มและพูดว่า "เย่จื่อหยาง เรามาแลกเปลี่ยนกันเถอะ ในเมื่อคุณอยากให้ฉันอยู่กับคุณ ฉันก็ อยู่กับคุณได้ แต่คุณต้องกลับบ้านไปเยี่ยมคุณพ่อและปู่ย่าของคุณ เป็นอย่างไรบ้าง"

"..." ยังไม่มีคำตอบ ซ่งเสี่ยวเชียนจิ้มๆแขนเขา

"ที่ฉันบอกให้กลับบ้านดูสิ ไม่ใช่เจอหน้ากันแล้วไม่พูดอะไรนะ คุณต้องเป็นฝ่ายพูดก่อน พูดคุยกับพ่อคุณ และไม่ได้คาดหวังว่าพวกคุณจะคลายปมได้ในพริบตา แต่อย่างน้อยก็ต้องใส่ใจและทําให้คุณพ่อของคุณรู้สึกว่าคุณกําลังเปลี่ยนแปลง"

"เธอไม่รู้สึกรําคาญที่พูดแบบนี้เหรอ" เย่จื่อหยางเอื้อมมือไปดึงเธอขึ้นมาบนเตียง "ได้ เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว"

  ถือว่าเป็นการเริ่มต้นหรือป่าว ซ่งเสี่ยวเชียนขยับตัวนอนข้างๆเตียง ห่างจากเย่จื่อหยางมาก ทำให้ตรงกลางยังสามารถนอนได้อีกคน และเตรียมตัวที่จะนอน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอและเย่จื่อหยางนอนบนเตียงเดียวกัน รู้สึกแปลก ๆ อย่างประหลาด เพราะซ่งเสี่ยวเชียนคุ้นชินกับการนอนคนเดียวมาสิบกว่าปี จู่ ๆ ก็มีคนมากขึ้นรอบตัวเธอ ทำให้ไม่ชินกันนิดหน่อย เพียงแต่ก่อนหน้านี้เธอก็ง่วงนอนเล็กน้อย และตอนนี้เธอพูดกับเย่จื่อหยางมาก ทำให้นอนอยู่บนเตียงที่เงียบสงบไม่นานก็หลับไปแล้ว

  วันรุ่งขึ้นเมื่อ ซ่งเสี่ยวเชียนตื่นขึ้นมาเธอก็รู้สึกพูดไม่ออก เมื่อคืนเธอนอนข้างเตียงนิ ทำไมตื่นขึ้นมาเธอถึงกลิ้งมานอนตรงกลางแถมยังกอดเย่จื่อหยางด้วย! ?

เย่จื่อหยางตื่นขึ้นมาตอนหกโมง ไม่ จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน มีคนนอนกระสับกระส่ายอยู่ข้าง ๆ เขาจะสามารถนอนหลับหรอ ก็ไม่รู้ว่าอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศในห้องตอนกลางคืนต่ำเกินไปหรืออย่างไร

เจ้าเด็กดื้อคนนี้กลางดึก จู่ๆ ก็กลิ้งเข้ามาหาเขาทันทีเหมือนละเมอ แล้วกอดเขาแน่นๆ แถมไม่ยอมปล่อยเลย เย่จื่อหยาง อยากแกะก็แกะไม่ออกเลย สุดท้าย เย่จื่อหยางก็คิดว่าแล้วแต่เธอเถอะ อยากกอดก็กอดป่ะ

มนุษย์เมื่อรู้สึกหนาวก็จะหาแหล่งความร้อนตามสัญชาตญาณ เย่จื่อหยางก็ปล่อยให้เธอหนาวอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ป่ะ

        แต่อ้อมแขนกอดผู้หญิงที่ชอบ เขาจะสามารถนอนไห้หรอ

เขาก็เป็นผู้ชายปกติเหมือนกันนะ เหมือนที่ซ่งเสี่ยวเชียนพูดเอง เขาก็มีความต้องการเช่นกัน แต่เห็นได้ชัดว่าซ่งเสี่ยวเชียนกําลังนอนหลับโดยไม่มีการป้องกันตัวเอง เย่จื่อหยางยิ่งไม่สามารถทําเรื่องเลวร้ายในเวลานั้นได้

ดังนั้น เย่จื่อหยางจึงทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหนึ่งคืน นอนกอดสาวสวยหนึ่งคืนโดยไม่ทําอะไรเลย ในที่สุดเมื่อซ่งเสี่ยวเชียนก็ตื่นขึ้นมา เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทุกคนตื่นแต่เช้า เจ็ดโมงเช้า เจียงจิ่งเฟิงก็อุ่นอาหารเช้าแล้ว โจ๊กผักเค็ม หมั่นโถว ซาลาเปา ขนมปังปิ้ง แฮมไข่ เลือกตามที่คุณต้องการ เป็นระดับเชฟจริง ๆ

  เจียงจิ่งเฟิงนั่งกินข้าวกับเฉียนอ้ายเล่อบนโต๊ะอาหารแล้ว เจียงจิ่งเฟิงพูดอย่างปวดใจว่า "ที่รัก คุณเห็นรอยคล้ำในดวงตาของคุณมันชัดขึ้นแล้ว ที่รักไม่ต้องทํางานหนักขนาดนั้นได้แล้ว วันนี้ยังไงก็ต้องพักผ่อนเถอะนะ ผมจะไปบอกผู้อำนวยการคนนั้นเอง!"

        "ไม่เอา คุณอย่าทําอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า! รอยคล้ำใต้ตานี้มาจากการทํางานหนักของฉันหรอ เห็นได้ชัดว่ามันมันมาจากคนลามกแบบคุณ...!" เฉียนอ้ายเล่อกล่าวว่าเขา และอายที่จะพูดต่อ เธอจึงกินโจ๊กไปเงียบๆคนเดียว

จากนั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็เปิดประตูออกมาจากห้องนอนของเย่จื่อหยางอย่างกระอักกระอ่วน เย่จื่อหยางก็ตามมาอย่างประชิด เจียงจิ่งเฟิงหรี่ตามองพวกเขาแล้วพูดว่า "โอ้ เมื่อคืนสองคนต่อสู้กันนานขนาดนั้น ยังตื่นเช้าขนาดนี้ได้อีกเหรอ"

"ไม่ใช่สักหน่อย!" ซ่งเสี่ยวเชียนขยี้ผมยุ่งเหยิงแล้วโต้กลับ หลังจากนั้นก็วิ่งไปห้องน้ำเพื่อจัดระเบียบหน้าตาให้เรียบร้อย เย่จื่อหยางเดินตามซ่งเสี่ยวเชียนเข้าไป แต่ถูกซ่งเสี่ยวเชียนเตะออกมา "รอให้ฉันเสร็จแล้ว คุณค่อยเข้ามา!"

เจียงจิ่งเฟิงหัวเราะเป็นเวลานาน หลังจากนั้นตะโกนเสียงดัง ให้ซ่งเสี่ยวเชียนที่อยู่ในห้อง้ำได้ยิน "ยังบอกว่าไม่ใช่อีกหรอ เมื่อคืนพวกเรานอนอยู่ห้องข้างๆได้ยินเสียง เสียงกรีดร้อง เสียงกระแทก เสียงหอบ เสียงปัง เสียงเข้าหูนะ"

"ไร้ยางอาย! หุบปาก!" เฉียนอ้ายเล่อฟังต่อไม่ไหว หยิกเขาอย่างแรง เจียงจิ่งเฟิงจึงไม่พูดต่อ

เย่จื่อหยางนั่งแกว่งเท้าไปแกว่งเท้ามาบนเก็าอี้ มองเจียงจิ่งเฟิง "ฉันกับเธอทำอะไรกัน มันเกี่ยวกับคุณ ฉันพบว่าคุณไม่เพียงแต่มีนิสัยแปลก ๆ เท่านั้น แต่ยังขี้ซุบซิบมากด้วย เหมือนพวกผู้หญิง ฉันพูดถูกไหม"

เฉียนอ้ายเลอไม่พูดอะไร เพราะเธอรู้สึกว่า พูดถูกจริง ๆ

พอเจียงจิ่งเฟิงตบโต๊ะ หยิบตะเกียบข้างหนึ่งขึ้นมา ยืนขึ้น เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนเก็าอี้ ถือตะเกียบเป็นอาวุธชี้ไปที่เย่จื่อหยางและพูดว่า "มีความสามารถลองพูดกับข้าอีกครั้ง" ถ้าเจ้ายังกล้าพูดอีกครั้ง ข้าจะแทงเจ้าด้วยตะเกียบข้างหนึ่ง!"

เย่จื่อหยางยืนขึ้น "หยิบตะเกียบขึ้นมา! ถ้ามีความสามารถก็ไปสู้กับฉันในกองทัพแบบจริงจัง ใครแพ้คนนั้นเป็นหลาน!"

"ได้ คุณคิดว่าตัวเองแน่ใช่ไหม ฉันได้รับรายชื่อการแข่งขันกองกําลังพิเศษของเขตทหารทั้งหมดในเดือนธันวาคม มีชื่อของคุณอยู่บนในนั้น ฮึ่ม! ทําให้ฉันขุ่นเคือง ฉันให้คะแนนคุณเป็นคนสุดท้าย!"  

!!