ตอนที่ 50: โกรธฉัน ฉันจะกลับไปที่บ้านของฉัน!

การแสดงออกทางสีหน้าของเย่จื่อหยางนั้นทั้งโมโห ทั้งสบสน ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่าเขาคงจะโกรธมาก แต่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าแล้ว นี่จะแสดงละครหรอ

        เย่จื่อหยางจําได้ว่าเขายังไม่ได้สารภาพรักเลย ยังไม่ได้บอกซ่งเสี่ยวเชียนว่าเขาดูเหมือนจะชอบเธอแล้ว ถ้าเขาพูดคําเหล่านี้โดยไม่มีเหตุผล ซ่งเสี่ยวเชียนจะรู้สึกไม่เข้าใจใช่ไหม

ไฟในใจของเขาดับลงทันที คําสารภาพเป็นงานทางเทคนิค เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ทันทีโดยไม่ต้องเตรียมอะไรเลย ถ้าตอนนี้เขาพูดว่า ฉันชอบเธอ! ดังนั้น อย่าจะไม่อย่ากับเธอ แบบนี้ใช่ไหม ไม่แน่ว่าอาจจะทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนอาจกลัวจนหนีไป

นี่ยังต้องวางแผนอีกยาว

ดังนั้น เย่จื่อหยางจึงกลับไปนั่งบนเก็าอี้อีกครั้ง และพูดอีกประโยคหนึ่งว่า "ฉันรู้แล้ว"

ซ่งเสี่ยวเชียนด่าในใจว่า คุณรู้กับผีนะซิ เขาสามารถเข้าใจความรู้สึกของเธอที่ถูกคนจ้องมองในโรงพยาบาลทุกวันเหมือนกําลังจะถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ ได้ไหม เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ อยากจะเอื้อมมือไปบีบคอเขาจนตายจริง ๆ

แต่เดี๋ยวนะ

ประโยคนี้ ฉันรู้แล้ว ความหมายเหมือนจะคลุมเครือไปหน่อย ฉันรู้แล้ว ฉันจะหย่ากับคุณแล้วอยู่กับเฉินเฉิน หรือผมรู้แล้ว ผมจะคิดเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับเฉินเฉินให้ดี ก่อนที่จะตัดสินใจว่าคุณจะอยู่หรือไป

พระเจ้า นี่ทำกับเธอเหมือนเป็นสิ่งของชิ้นหนึ่งโดยสิ้นเชิง! ถือไว้ในมือเมื่อเขาต้องการและโยนทิ้งเมื่อไม่จำเป็นทันที!?

   ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองถามคําพูดเหล่านั้นออกมา เพื่อหาเรื่องใส่ตัวเองทำไมไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น

ซ่งเสี่ยวเชียนมีความสามารถในการคิดเองเออเอง ในใจไม่สมดุลอีกครั้ง ความคับข้องใจก็ระเบิดขึ้นทันที กัดฟันทนไม่ไหวแล้ว ตรงเตะเข้าที่น่องของเขาอย่างแรง ด่าว่า "คนเหี้ย!" แล้ววิ่งออกจากบ้าน

เย่จื่อหยางสัมผัสที่ที่ตัวเองถูกเตะ นี่อารมณ์เสียอะไรนักหนา เขาไม่ได้ทำอะไรเลย เตะเขาอีกทำไมเย่จื่อหยางรู้สึกงงงวยมากและมองไปที่นาฬิกาควอตซ์บนผนัง เกือบจะหกโมงแล้ว ยัยเด็กนี่วิ่งออกไปในเวลานี้ไม่กินข้าวก่อนหรอ

เดิมทีเฉียนอ้ายเล่อกําลังช่วยเจียงจิ่งเฟิงอยู่ในห้องครัว เมื่อกี้ก็ได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง นึกว่ามีคนบุกเข้ามา เลยวิ่งออกมาดู ห้องนั่งเล่นว่าปลอดภัยไหม แต่เมื่อเห็นเย่จื่อหยางนั่งอยู่บนโซฟา เธอจึงถามว่า "ซ่งเสี่ยวเชียนเธอวิ่งออกไปตอนนี้ทําไม"

เย่จื่อหยางกลับมามองเธอด้วยสีหน้าสงสัย "ฉันจะรู้ได้ยังไง"

เฉียนอ้ายเลอเอามือกุมกหมับ มองไปที่เย่จื่อหยาง ดูเหมือนจะคิดว่าเส้นประสาทของเขาเล็กลง ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งคุยกับเขา ในห้องครัวได้ยินเสียงซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนอะไรสักอย่าง จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตู วิ่งออกมาถามเขา แต่เขากลับตอบว่าไม่รู้

"คุณไม่ตามเธอออกไปหรอถึงแม้ฟ้าจะยังไม่มืด แต่ผู้หญิงวิ่งออกไปคนเดียวก็ยังอันตรายอยู่นะ" เฉียอ้ายเลอเรียนรู้น้ำเสียงของเจียงจิ่งเฟิงพูดกับเย่จื่อหยาง

เย่จื่อหยางส่ายหัว "ไม่ต้องหรอก โตขนาดนี้เธอยังไม่รู้ทางกลับบ้านอีกเหรออีกนานแค่ไหนถึงจะกินข้าว" น้ำเสียงของเย่จื่อหยางถือว่าเฉียนอ้ายเล่อและเจียงจิ่งเฟิงเป็นพี่เลี้ยงที่บ้านแล้ว สิ่งที่ถามนั้นเรียกว่าสมเหตุสมผล

ในที่สุดเฉียนอ้ายเล่อก็เข้าใจความรู้สึกของซ่งเสี่ยวเชียนบ้างแล้ว เธอถูกเจียงจิ่งเฟิงตามใจมาตลอด ยังไม่มีใครทําให้เธอโกรธขนาดนี้ ดวงตาจ้องมองเขา "ถ้าไม่พาภรรยาคุณกลับมา วันนี้ก็ไม่อนุญาตให้คุณกินข้าว!"

เธอก็เอาน้ำเสียงที่สั่งสอนเจียงจิ่งเฟิงออกมา ฮึ่มคิดว่าพวกฉันกลัวคุณจริง ๆ เหรอ เฉียนอ้ายเล่อครั้งนี้ผิดคนนะ ก็คือเย่จื่อหยางผิดอยู่แล้ว ยังอยากกินข้าวอีกเหรอ

แม้ว่าเย่จื่อหยางจะเป็นหน่วยรบพิเศษแล้วยังไง เฉียนอ้ายเลอเมื่อได้พบกับเจียงจิ่งเฟิงครั้งแรก ก็ถูกเจียงจิ่งเฟิงขู่เอาชีวิตเธอ เธอยังไม่เคยกลัวเลย ตอนนี้เจียงจิ่งเฟิงก็ถูกเธอทําให้เชื่องเหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์ไม่ใช่หรอ เฉียนอ้ายเล่อมีประสบการณ์มาก่อน

  ลูกชายของเฉียนอ้ายเลอทําผิด สอนยังไง ไปที่มุมกําแพงก่อน 30 นาที แล้วนั่งข้าง ๆ ดูพวกเขากินข้าว ดูได้แต่ตะเกียบ ห้ามขยับแม้แต่อันเดียว จากนั้นไปที่มุมกําแพงอีกสามสิบนาที ในเวลานี้ท้องของลูกชายเธอหิวร้องครวญครางมานาน เฉียนอ้ายเลอจึงถามเขาว่า สำนึกผิดหรือยังลูกชายไม่สนใจว่ามันผิดอะไร ขอแค่ได้กินข้าวก็ยอมรับความผิดทุกอย่าง

ดังนั้น การห้ามกินข้าวจึงเป็นเรื่องที่ทรมานคนได้มากที่สุด เย่จื่อหยางก็ทําหน้าเหมือนถูกบังคับ แต่ก็ยังไม่ไปหาซ่งเสี่ยวเชียน ในใจก็คิดว่า เขาไม่ได้ยั่วยุเธอ เธอโกรธและวิ่งออกไปเองเกี่ยวอะไรกับเขา

ต่อไปเย่จื่อหยางเป็นเหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่ไม่กินข้าวซ่อนตัวอยู่ในห้องนอน ไม่ออกมาให้เห็นให้รำคาญใจ

หนึ่งทุ่ม สองทุ่ม สามทุ่ม สามทุ่มครึ่ง ในที่สุดเย่จื่อหยางก็ออกมาจากห้อง มองไปที่ห้องนั่งเล่นที่เงียบเหงา เฉียนอ้ายเลอก็ออกมาจากห้องพักพอดี ทั้งสองสบตากัน เย่จื่อหยางรู้สึกครั้งแรกว่าถูกจับได้ สายตาของเขาหลบเล็กน้อย

เฉียนอ้ายเลอส่งสายตาเหมือนจับขโมยได้แล้ว ไอและเรียกชื่อเย่จื่อหยาง ให้เขามองตัวเธอ "หิวข้าวไหมถ้าหิวก็ออกไปพาซ่งเสี่ยวเชียนกลับมา"

"เธอยังไม่กลับมาอีกเหรอ" เย่จื่อหยางเพิ่งนอนหลับอยู่ในห้อง ไม่สนใจสถานการณ์ภายนอกเลย เขาคิดว่าซ่งเสี่ยวเชียนกลับมานานแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา ในใจก็อดไม่พอใจเล็กน้อย

ไม่พอใจอะไร? ในฐานะที่เป็นภรรยาที่มีสามีแล้ว วิ่งออกไปด้วยความโกรธโดยไม่มีเหตุผลก็ไม่มีเหตุผลเพียงพอแล้ว ตอนนี้ยังไม่กลับมาอีกดูเวลาเกือบจะสี่ทุ่ม ทำไมยังไม่กลับบ้าน!?

  หรือว่าจะเหมือนกับครั้งแรกที่เจอกันไปร้านเหล้าเพื่อคลายความกังวลไม่ นี่เป็นการแก็แค้นหรอ?  ออกไปทำอะไรไม่ดีข้างนอกเย่จื่อหยางโกรธมาก

"คุณไม่ควรพูดแบบนี้คุณเป็นคนที่สื่อสารยากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาดูเวลาสิ ปล่อยให้ซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ข้างนอกคนเดียว ปลอดภัยไหม แม้ว่าคุณจะไม่สนใจเธอมากนัก แต่ในฐานะผู้ชาย คุณก็มีหน้าที่ต้องปกป้องเธอใช่ไหม ถ้าเจียงจิ่งเฟิงเป็นนิสัยแบบคุณ ฉันจะเตะเขาออกไปนานแล้ว!"

   เย่จื่อหยางจ้องมองเฉียนอ้ายเลอ "อย่าพูดพล่ามโดยไม่เข้าใจสถานการณ์ คุณมีสิทธิ์อะไรมาประเมินฉัน"

เย่จื่อหยางตะโกนใส่เฉียนอ้ายเลอ เจียงจิ่งเฟิงก็รีบออกมาจากห้องเพื่อปกป้องเฉียนอ้ายเลอไว้ข้างหลังทันที "ตะโกนอะไร! ภรรยาของฉันพูดผิดตรงไหน เย่จื่อหยาง แค้นครั้งนี้ฉันจําไว้แล้ว นายรีบไปพาซ่งเสี่ยวเชียนให้กลับมา พวกเราค่อยคุยกันว่า ความแค้นนี้จะจัดการยังไง"

เย่จื่อหยางไม่ได้ตอบต่อและกําลังเตรียมที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปหาซ่งเสี่ยวเชียน ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือที่เขาวางไว้บนโต๊ะก็ดังขึ้น

ซ่งเสี่ยวเชียนวิ่งออกจากบ้านของเย่จื่อหยาง แน่นอนว่าเธอไม่รู้ว่าตัวเองกําลังจะไปไหน วิ่งออกจากชุมชน คิดในใจว่าเมืองหลวงนี้เจริญรุ่งเรืองมาก แต่เธอจากไปสิบปีแล้ว สําหรับเธอกลายเป็นคนแปลกหน้ามาก มีเพียงที่เดียวเท่านั้นที่สามารถไปได้ นั่นก็คือเธอจะกลับบ้านแม่

   !!