ตอนที่ 51: ออกมาจับตัวกลับบ้าน

บ้านแม่และบ้านสามีอยู่คนละเมือง มันมีประโยชน์มากนะ อย่างเช่นตอนนี้ หนีออกจากบ้านแล้ว ไม่ต้องวิ่งไปพักที่โรงแรม เธอสามารถกลับมาพักบ้านที่แสนจะอบอุ่น กินอาหารที่พ่อแม่ทํา นอนบนที่นอนเล็ก ๆ ที่เธอแสนจะคุ้นเคย

ลองคิดดูสิ ซ่งเสี่ยวเชียนแทบรอไม่ไหวแล้ว เธอควรกลับไปบ้านของเธอตั้งนานแล้ว ต้องมาทนทุกข์ทรมานที่บ้านหลังนั้น และต้องทนรับความอารมณ์โกรธเหมือนพายุโหมกระหน่ำทุกวัน ที่สําคัญที่สุด ผลของความทุกข์นี้ ไม่มีค่าอะไรเลย เธอเหมือนตัวคนเดียว

มีสิทธิ์อะไร ซ่งเสี่ยวเชียนโกรธจัดและขึ้นรถบัสด้วยสภาพร่างกายที่ไม่พอใจ เมื่อลงจากรถบัสที่ป้ายหน้าชุมชนและเพิ่งเดินเข้าไปในชุมชน จะมีจัตุรัสเล็กๆและเหล่าป้าๆจะพากันเต้นรำกันยามเย็น ก็ไม่รู้ว่าพวกป้าตาดีหรือยังไง

พอซ่งเสี่ยวเชียนปรากฏตัว ก็มีคนสังเกตเห็นเธอแล้ว พอเห็นเธอก็วิ่งเข้ามา จับมือเธอแล้วไม่ปล่อย "โอ้ หนูใช่เพื่อนสาวของตระกูลซ่งที่อยู่บนชั้นหกไม่ใช่หรอหนูไม่ใช่แต่งงานเข้าตระกูลเย่แล้วหรอ ทำไมตอนนี้กลับมาบ้านล่ะแล้วสามีของหนูล่ะ ไม่ได้มากับหนูเหรอ"

ซ่งเสี่ยวเชียนอ้ำอึ้งมาสักพัก ไม่รู้จะตอบยังไง แม้ว่าป้าในชุมชนนี้จะคุ้นเคยกับแม่ แต่เธอไม่คุ้นเคยนิ ตอนนี้ฝูงผึ้งล้อมรอบเธอและถามคําถามที่น่าอึดอัดใจแบบนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

"ทําไมไม่พูดล่ะ อายหรอ ไม่ต้องอาย พวกเราอายุขนาดนี้ พูดกับป้าๆ ไม่เป็นไรหรอก" พวกป้ากระตือรือร้นมาก ซ่งเสี่ยวเชียนแทบจะรับมือไม่ไหว

"เอ่ออ... คุณป้า ๆ พวกคุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง" เธอคิดในใจว่า เรื่องนี้เธอไม่ได้บอกใคร ป้าเหล่านี้รู้ได้ยังไง

"แม่ของหนูพูด พูดกับพวกเราทุกวันว่า ลูกสาวของเธอแต่งงานกับเศรษฐีคนหนึ่ง และดีกับลูกสาวของเธอมาก พวกเราอยากเจอสามีหนูมานานแล้ว สามีของหนูไม่ได้กลับมาด้วยกันหรอ

นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย ซ่งเสี่ยวเชียนใบหน้าซีดเป็นระยะ ๆ กลับบ้านต้องสั่งสอนแม่ของเธอซะแล้ว

"คุณป้าๆ วันนี้หนูมีธุระด่วนจึงกลับบ้าน ไว้คราวหน้านะคะ ถ้าว่างหนูจะคุยกับพวกป้าเยอะๆนะ"

พวกป้าๆมีวิธีสะกดรอยคนอื่นได้ดี และวิธีจัดการกับคนสะกดรอยตาม นั้นก็คือวิ่งหนีซ่งเสี่ยวเชียนยังพูดไม่จบ ก็ตรงไปช่องว่างออกแรงมุด แรงเท้าของพวกป้าๆหรือจะสู้คนหนุ่มสาวได้ แล้วซ่งเสี่ยวเชียนก็วิ่งออกไปหลายเมตรโบกมือให้พวกป้าๆ แล้วหนีเข้าไปในอาคารอย่างรวดเร็ว

พ่อซ่งและแม่ซ่ง เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองกลับบ้าน ก็รู้สึกประหลาดใจมาก ก็นของซ่งเสี่ยวเชียนยังไม่แตะถึงเก็าอี้ ก็พูดเสียงพึมพํา

"แกกลับมาได้ยังไง แกอยู่ตระกลูทําอะไรผิดถูกไล่ออก หรือทะเลาะกับคุณเย่ เป็นเรื่องปกติที่คู่รักสองคนจะทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง แกรีบกลับไปขอโทษเขา แล้วทําอาหารดีๆ ให้เขา ไม่แน่เขาอาจให้อภัยแกแล้ว ไป รีบไป ครอบครัวที่ดีขนาดนั้น แกอยากจะสูญเสียไปหรอ "

แม่ซ่งจับมือซ่งเสี่ยวเชียน อยากลากเธอออกไปนอกบ้าน แต่ซ่งเสี่ยวเชียนรีบสะบัดออก "แม่ แม่ไม่คิดถึงลูกสาวของแม่บ้างหรอแม่ทำแบบนี้ได้ยังไง หนูเป็นลูกแท้ ๆ หรือเปล่า

ทําไมหนูทะเลาะกับเขามันถึงเป็นความผิดหนู เห็นได้ชัดว่ามันเป็นความผิดของเขา ฉันจะไม่กลับไปแล้ว ฉันหย่ากับเขา!"

พอพ่อซ่งได้ยินว่าจะหย่า ก็รีบตบโต๊ะ "แกเพิ่งแต่งงานได้ไม่กี่เดือน จะมาพุดอะไรเรื่องหย่าแกอย่ามาทำตัวไร้เหตุผลตั้งใจใช้ชีวิตของแกไป มีคนอยากได้แก ฉันกับแม่ของแกก็ขอบคุณพระเจ้าขอบคุณพระเยซูแล้ว แกอย่าให้ใจที่พวกเราเพิ่งปล่อยวางได้กับมาทุกข์ใจอีก ฉันกับแม่แกใกล้จะลงโลงแล้ว ยังจะให้พวกเราเป็นห่วงอีกหรอ"

ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจกับเสียงตบโต๊ะ แต่ในใจก็ยิ่งน้อยใจมากขึ้น ก็ไม่รู้ว่าเย่จื่อหยางใช้คาถาอะไรให้พ่อแม่ของเธอ ทำไมทุกคนถึงเข้าข้างเขาขนาดนี้!

"ไม่พูดพวกคุณแล้ว ไม่กลับก็คือไม่กลับ" ซ่งเสี่ยวเชียนก็ไม่อยากอธิบายอะไรอีก เรื่องของเธอกับเย่จื่อหยาง ไม่สามารถบอกพ่อแม่ของเธอได้ ไม่อยากนั้นจะกระทบกระเทือนใจของพ่อแม่เธอมากกว่านี้

เธอรีบวิ่งตรงเข้าไปในห้องนอนเล็ก ๆของตัวเอง ปิดประตูและล็อคอย่างแน่นหนา ซ่อนตัวไม่ออกมา ปล่อยพ่อกับแม่อยู่ข้างนอกตบประตู บอกให้เธอรีบออกมา ความขัดแย้งระหว่างคู่รักก็ไม่สามารถแก็ไขสงครามเย็นได้ มีเรื่องอะไรที่พ่อแม่จะคอยให้คำปรึกษา แต่ก่อนอื่นเธอก็ต้องออกมาก่อน

        ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอะไรไม่ออกและตะโกนว่า "ไม่ออกไป! ให้ตายก็ไม่ออกไป!"

ตอนนี้เกือบจะทําให้ความดันโลหิตของพ่อซ่งสูงขึ้นและหลอดเลือดระเบิด แม่ซ่งรีบประคองเขาไปพักผ่อน ผ่านไปสักพัก พ่อซ่งจึงดีขึ้นเล็กน้อย ปากก็พูดว่า "ลูกสาวคนนี้เลี้ยงมาเสียเปล่า ไม่รู้จักเจตนาของพ่อแม่เลย"

ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ออกไปข้างนอก ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน พ่อซ่งก็ไม่รู้จะทํายังไงแล้ว เวลาผ่านไปสามทุ่ม จะสี่ทุ่มแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังเตรียมตัวจะเข้านอน พวกเขาก็ไม่โวยวายแล้ว นอนที่บ้านคืนหนึ่งแล้วกัน แต่วันรุ่งขึ้นยังไงก็ต้องกลับบ้านของเย่จื่อหยาง

แต่สักพักหนึ่งแม่ซ่งก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา "ตาแก่ ก่อนหน้านี้เย่จื่อหยางทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เราหรือเปล่า โน้ตไปไหนแล้ว หมายเลขโทรศัพท์มือถือของลูกเขยจะหายไปได้ยังไง"

พ่อซ่งก็นึกได้เช่นกัน ครั้งที่แล้วเย่จื่อหยางมาที่บ้านของพวกเขา เขาให้เบอร์โทรศัพท์ไว้จึงจากไป กระดาษนั้นเขาเก็บไว้อย่างดี วางไว้ในสมุดโทรศัพท์ รีบไปพลิกดู พบแล้ว พ่อซ่งมองหน้าแล้วฮึ่มมีวิธีจัดการกับลูกสาวตัวดีแล้ว

ซ่งเสี่ยวเชียนยังไม่ได้กินข้าวเย็น อยู่ในห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอคนเดียวจนถึงสีทุ่มกว่า ท้องของเธอเริ่มหิวจนเจ็บขึ้นมา นอนอยู่บนเตียงและมองไปที่เพดาน ทันใดนั้นห้องก็ดูเล็กลงทันที เธอยังไม่ต้องปรับตัวเล็กน้อย แต่จะว่าอย่างไรก็เป็นห้องที่เธอพักตั้งแต่พักเด็กจนโต แม้ว่าจะไม่ค่อยพอดี แต่ก็ยังให้ความรู้สึกใกล้ชิดมาก

ดูเวลาบนโทรศัพท์ เกือบ ห้าทุ่มแล้ว พ่อแม่ของเธอก็น่าจะนอนแล้วใช่ไหม ออกไปข้างนอกตอนนี้ไหม ไปดูในครัวว่ามีอะไรให้กินหรือเปล่า

เอามือสัมผัสท้องที่เหี่ยวเฉา ถ้ายังหิวขนาดนี้ต่อไป คืนนี้นอนไม่หลับแน่ เธอลุกขึ้นนั่งและกําลังจะลุกจากเตียง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ซ่งเสี่ยวเชียนถอนหายใจ ทําไมพวกเขาถึงยังไม่นอนล่ะ ยังไม่ยอมแพ้หรอ

"อะไรอีก!" เธอพูดอย่างรำคาญ

"ซ่งเสี่ยวเชียน เปิดประตู!"

พอได้ยินเสียงนี้ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ตกใจเล็กน้อย นี่คือเสียงของเย่จื่อหยางนิ ทำไมบ้านเธอถึงมีเสียงของเยจื่อหยาง? หรือว่ามีหูแว่ว

"รีบเปิดประตู!" ตึงตัง ๆ ๆ เคาะอีกสามเสียงเพื่อเพิ่มความพยายามอย่างเห็นได้ชัด ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงสงสัยว่าทําไมบ้านของเธอถึงมีเสียงเย่จื่อหยาง ต่อมาก็ได้ยินเสียงคํารามนั้น สติสัมปชัญญะของซ่งเสี่ยวเชียนก็ตื่นขึ้นทันทีและเย่จื่อหยางมาที่บ้านของเธอ

รีบวิ่งไปที่ประตูและเปิดประตูทันที เย่จื่อหยางกําลังมองเธอด้วยสีหน้ามืดครึ้ม จู่ ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ขาดความมั่นใจเล็กน้อย มองเขาไม่รู้จะพูดอะไร ต่อมาในหัวก็คิดอย่างรวดเร็วว่า จะกลัวเขาทําไม นี่เป็นบ้านของเธอเ เขาจะทําอะไรได้

  !!

บ้านแม่และบ้านสามีอยู่คนละเมือง มันมีประโยชน์มากนะ อย่างเช่นตอนนี้ หนีออกจากบ้านแล้ว ไม่ต้องวิ่งไปพักที่โรงแรม เธอสามารถกลับมาพักบ้านที่แสนจะอบอุ่น กินอาหารที่พ่อแม่ทํา นอนบนที่นอนเล็ก ๆ ที่เธอแสนจะคุ้นเคย

ลองคิดดูสิ ซ่งเสี่ยวเชียนแทบรอไม่ไหวแล้ว เธอควรกลับไปบ้านของเธอตั้งนานแล้ว ต้องมาทนทุกข์ทรมานที่บ้านหลังนั้น และต้องทนรับความอารมณ์โกรธเหมือนพายุโหมกระหน่ำทุกวัน ที่สําคัญที่สุด ผลของความทุกข์นี้ ไม่มีค่าอะไรเลย เธอเหมือนตัวคนเดียว

มีสิทธิ์อะไร ซ่งเสี่ยวเชียนโกรธจัดและขึ้นรถบัสด้วยสภาพร่างกายที่ไม่พอใจ เมื่อลงจากรถบัสที่ป้ายหน้าชุมชนและเพิ่งเดินเข้าไปในชุมชน จะมีจัตุรัสเล็กๆและเหล่าป้าๆจะพากันเต้นรำกันยามเย็น ก็ไม่รู้ว่าพวกป้าตาดีหรือยังไง

พอซ่งเสี่ยวเชียนปรากฏตัว ก็มีคนสังเกตเห็นเธอแล้ว พอเห็นเธอก็วิ่งเข้ามา จับมือเธอแล้วไม่ปล่อย "โอ้ หนูใช่เพื่อนสาวของตระกูลซ่งที่อยู่บนชั้นหกไม่ใช่หรอหนูไม่ใช่แต่งงานเข้าตระกูลเย่แล้วหรอ ทำไมตอนนี้กลับมาบ้านล่ะแล้วสามีของหนูล่ะ ไม่ได้มากับหนูเหรอ"

ซ่งเสี่ยวเชียนอ้ำอึ้งมาสักพัก ไม่รู้จะตอบยังไง แม้ว่าป้าในชุมชนนี้จะคุ้นเคยกับแม่ แต่เธอไม่คุ้นเคยนิ ตอนนี้ฝูงผึ้งล้อมรอบเธอและถามคําถามที่น่าอึดอัดใจแบบนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

"ทําไมไม่พูดล่ะ อายหรอ ไม่ต้องอาย พวกเราอายุขนาดนี้ พูดกับป้าๆ ไม่เป็นไรหรอก" พวกป้ากระตือรือร้นมาก ซ่งเสี่ยวเชียนแทบจะรับมือไม่ไหว

"เอ่ออ... คุณป้า ๆ พวกคุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง" เธอคิดในใจว่า เรื่องนี้เธอไม่ได้บอกใคร ป้าเหล่านี้รู้ได้ยังไง

"แม่ของหนูพูด พูดกับพวกเราทุกวันว่า ลูกสาวของเธอแต่งงานกับเศรษฐีคนหนึ่ง และดีกับลูกสาวของเธอมาก พวกเราอยากเจอสามีหนูมานานแล้ว สามีของหนูไม่ได้กลับมาด้วยกันหรอ

นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย ซ่งเสี่ยวเชียนใบหน้าซีดเป็นระยะ ๆ กลับบ้านต้องสั่งสอนแม่ของเธอซะแล้ว

"คุณป้าๆ วันนี้หนูมีธุระด่วนจึงกลับบ้าน ไว้คราวหน้านะคะ ถ้าว่างหนูจะคุยกับพวกป้าเยอะๆนะ"

พวกป้าๆมีวิธีสะกดรอยคนอื่นได้ดี และวิธีจัดการกับคนสะกดรอยตาม นั้นก็คือวิ่งหนีซ่งเสี่ยวเชียนยังพูดไม่จบ ก็ตรงไปช่องว่างออกแรงมุด แรงเท้าของพวกป้าๆหรือจะสู้คนหนุ่มสาวได้ แล้วซ่งเสี่ยวเชียนก็วิ่งออกไปหลายเมตรโบกมือให้พวกป้าๆ แล้วหนีเข้าไปในอาคารอย่างรวดเร็ว

พ่อซ่งและแม่ซ่ง เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองกลับบ้าน ก็รู้สึกประหลาดใจมาก ก็นของซ่งเสี่ยวเชียนยังไม่แตะถึงเก็าอี้ ก็พูดเสียงพึมพํา

"แกกลับมาได้ยังไง แกอยู่ตระกลูทําอะไรผิดถูกไล่ออก หรือทะเลาะกับคุณเย่ เป็นเรื่องปกติที่คู่รักสองคนจะทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง แกรีบกลับไปขอโทษเขา แล้วทําอาหารดีๆ ให้เขา ไม่แน่เขาอาจให้อภัยแกแล้ว ไป รีบไป ครอบครัวที่ดีขนาดนั้น แกอยากจะสูญเสียไปหรอ "

แม่ซ่งจับมือซ่งเสี่ยวเชียน อยากลากเธอออกไปนอกบ้าน แต่ซ่งเสี่ยวเชียนรีบสะบัดออก "แม่ แม่ไม่คิดถึงลูกสาวของแม่บ้างหรอแม่ทำแบบนี้ได้ยังไง หนูเป็นลูกแท้ ๆ หรือเปล่า

ทําไมหนูทะเลาะกับเขามันถึงเป็นความผิดหนู เห็นได้ชัดว่ามันเป็นความผิดของเขา ฉันจะไม่กลับไปแล้ว ฉันหย่ากับเขา!"

พอพ่อซ่งได้ยินว่าจะหย่า ก็รีบตบโต๊ะ "แกเพิ่งแต่งงานได้ไม่กี่เดือน จะมาพุดอะไรเรื่องหย่าแกอย่ามาทำตัวไร้เหตุผลตั้งใจใช้ชีวิตของแกไป มีคนอยากได้แก ฉันกับแม่ของแกก็ขอบคุณพระเจ้าขอบคุณพระเยซูแล้ว แกอย่าให้ใจที่พวกเราเพิ่งปล่อยวางได้กับมาทุกข์ใจอีก ฉันกับแม่แกใกล้จะลงโลงแล้ว ยังจะให้พวกเราเป็นห่วงอีกหรอ"

ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจกับเสียงตบโต๊ะ แต่ในใจก็ยิ่งน้อยใจมากขึ้น ก็ไม่รู้ว่าเย่จื่อหยางใช้คาถาอะไรให้พ่อแม่ของเธอ ทำไมทุกคนถึงเข้าข้างเขาขนาดนี้!

"ไม่พูดพวกคุณแล้ว ไม่กลับก็คือไม่กลับ" ซ่งเสี่ยวเชียนก็ไม่อยากอธิบายอะไรอีก เรื่องของเธอกับเย่จื่อหยาง ไม่สามารถบอกพ่อแม่ของเธอได้ ไม่อยากนั้นจะกระทบกระเทือนใจของพ่อแม่เธอมากกว่านี้

เธอรีบวิ่งตรงเข้าไปในห้องนอนเล็ก ๆของตัวเอง ปิดประตูและล็อคอย่างแน่นหนา ซ่อนตัวไม่ออกมา ปล่อยพ่อกับแม่อยู่ข้างนอกตบประตู บอกให้เธอรีบออกมา ความขัดแย้งระหว่างคู่รักก็ไม่สามารถแก็ไขสงครามเย็นได้ มีเรื่องอะไรที่พ่อแม่จะคอยให้คำปรึกษา แต่ก่อนอื่นเธอก็ต้องออกมาก่อน

        ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอะไรไม่ออกและตะโกนว่า "ไม่ออกไป! ให้ตายก็ไม่ออกไป!"

ตอนนี้เกือบจะทําให้ความดันโลหิตของพ่อซ่งสูงขึ้นและหลอดเลือดระเบิด แม่ซ่งรีบประคองเขาไปพักผ่อน ผ่านไปสักพัก พ่อซ่งจึงดีขึ้นเล็กน้อย ปากก็พูดว่า "ลูกสาวคนนี้เลี้ยงมาเสียเปล่า ไม่รู้จักเจตนาของพ่อแม่เลย"

ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ออกไปข้างนอก ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน พ่อซ่งก็ไม่รู้จะทํายังไงแล้ว เวลาผ่านไปสามทุ่ม จะสี่ทุ่มแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังเตรียมตัวจะเข้านอน พวกเขาก็ไม่โวยวายแล้ว นอนที่บ้านคืนหนึ่งแล้วกัน แต่วันรุ่งขึ้นยังไงก็ต้องกลับบ้านของเย่จื่อหยาง

แต่สักพักหนึ่งแม่ซ่งก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา "ตาแก่ ก่อนหน้านี้เย่จื่อหยางทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เราหรือเปล่า โน้ตไปไหนแล้ว หมายเลขโทรศัพท์มือถือของลูกเขยจะหายไปได้ยังไง"

พ่อซ่งก็นึกได้เช่นกัน ครั้งที่แล้วเย่จื่อหยางมาที่บ้านของพวกเขา เขาให้เบอร์โทรศัพท์ไว้จึงจากไป กระดาษนั้นเขาเก็บไว้อย่างดี วางไว้ในสมุดโทรศัพท์ รีบไปพลิกดู พบแล้ว พ่อซ่งมองหน้าแล้วฮึ่มมีวิธีจัดการกับลูกสาวตัวดีแล้ว

ซ่งเสี่ยวเชียนยังไม่ได้กินข้าวเย็น อยู่ในห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอคนเดียวจนถึงสีทุ่มกว่า ท้องของเธอเริ่มหิวจนเจ็บขึ้นมา นอนอยู่บนเตียงและมองไปที่เพดาน ทันใดนั้นห้องก็ดูเล็กลงทันที เธอยังไม่ต้องปรับตัวเล็กน้อย แต่จะว่าอย่างไรก็เป็นห้องที่เธอพักตั้งแต่พักเด็กจนโต แม้ว่าจะไม่ค่อยพอดี แต่ก็ยังให้ความรู้สึกใกล้ชิดมาก

ดูเวลาบนโทรศัพท์ เกือบ ห้าทุ่มแล้ว พ่อแม่ของเธอก็น่าจะนอนแล้วใช่ไหม ออกไปข้างนอกตอนนี้ไหม ไปดูในครัวว่ามีอะไรให้กินหรือเปล่า

เอามือสัมผัสท้องที่เหี่ยวเฉา ถ้ายังหิวขนาดนี้ต่อไป คืนนี้นอนไม่หลับแน่ เธอลุกขึ้นนั่งและกําลังจะลุกจากเตียง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ซ่งเสี่ยวเชียนถอนหายใจ ทําไมพวกเขาถึงยังไม่นอนล่ะ ยังไม่ยอมแพ้หรอ

"อะไรอีก!" เธอพูดอย่างรำคาญ

"ซ่งเสี่ยวเชียน เปิดประตู!"

พอได้ยินเสียงนี้ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ตกใจเล็กน้อย นี่คือเสียงของเย่จื่อหยางนิ ทำไมบ้านเธอถึงมีเสียงของเยจื่อหยาง? หรือว่ามีหูแว่ว

"รีบเปิดประตู!" ตึงตัง ๆ ๆ เคาะอีกสามเสียงเพื่อเพิ่มความพยายามอย่างเห็นได้ชัด ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงสงสัยว่าทําไมบ้านของเธอถึงมีเสียงเย่จื่อหยาง ต่อมาก็ได้ยินเสียงคํารามนั้น สติสัมปชัญญะของซ่งเสี่ยวเชียนก็ตื่นขึ้นทันทีและเย่จื่อหยางมาที่บ้านของเธอ

รีบวิ่งไปที่ประตูและเปิดประตูทันที เย่จื่อหยางกําลังมองเธอด้วยสีหน้ามืดครึ้ม จู่ ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ขาดความมั่นใจเล็กน้อย มองเขาไม่รู้จะพูดอะไร ต่อมาในหัวก็คิดอย่างรวดเร็วว่า จะกลัวเขาทําไม นี่เป็นบ้านของเธอเ เขาจะทําอะไรได้

  !!