ตอนนที่ 53: คู่สร้างคู่สมอะไร

ตอนนี้แค่คิดในใจว่า ถ้าเย่จื่อหยางแยกจากเธอ และฉีกกระดาษแผ่นนั้นระหว่างพวกเขา ในใจเธอต้องรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากถึงแม้จะไม่เจ็บปวดจนถึงสุดขั้วหัวใจ แต่ในใจก็ยังรู้สึกไม่ดี ก็คิดในใจว่าอย่าปล่อยมือ ไม่อนุญาตให้เขาจากไป

ซ่งเสี่ยวเชียนขยี้ผมตัวเองและกลายเป็นเล้าไก่ไปแล้ว เฮ้อ นั่นไม่ใช่ประโยคที่ว่า ใครชอบก่อนคนนั้นก็แพ้ ซ่งเสี่ยวเชียนไม่อยากแพ้หรอก เธอต้องชนะสิ เธอจะจับเย่จื่อหยางไว้ในมือให้แน่น อย่าให้เขาหนีไปได้

"กินก๋วยเตี๋ยว!"

  ในขณะที่ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังคิดฟุ้งซ่านอยู่ในสมอง เสียงของเย่จื่อหยางก็ดังขึ้นและมีน้ำเสียงตำหนิเล็กน้อยบอกให้เธอกินมากินข้าว ทันทีที่ซ่งเสี่ยวเชียนหันไปก็เห็นเขาวางชามเล็ก ๆ ไว้บนโต๊ะ ดวงตาของเขามองไปที่เธอแล้วมองไปที่ชามก๋วยเตี๋ยวนั้น

หมายความว่า ลุกขึ้นมากินก๋วยเตี๋ยว

ซ่งเสี่ยวเชียนจิบปาก ไม่รู้จักเรียกเธอกินข้าวอย่างอ่อนโยนหรือไง

  เธอลุกขึ้นนั่งแล้วเดินไปที่โต๊ะเล็ก ๆ นั้น เย่จื่อหยางปิดประตูและนั่งข้างเตียงของเธอ เฮ้ ห้องนี้เล็กมาก แม้แต่ม้านั่งส่วนเกินก็ไม่มี เย่จื่อหยางนั่งบนเตียงเล็ก ๆ ของเธอและดูกระสับกระส่ายเล็กน้อย ซ่งเสี่ยวเชียนจึงตระหนักว่าเขาตัวใหญ่มาก

นั่งที่โต๊ะ เลือกบะหมี่ ดมๆ มีกิ่นหอมด้วย แต่กลับดึงดูดเย่จื่อหยางให้พูดประโยคที่ไม่น่าฟัง  "ขั้นตอนเยอะแยะนักนะ ตกลงจะกินหรือไม่กิน!"

"คุณดุฉันหาพระแสงหรอ!" ซ่งเสี่ยวเชียนโต้กลับประโยคหนึ่ง แล้วก็คีบบะหมี่กินเข้าปากเคี้ยวไปหลายคําใหญ่ ๆ รสชาติก็โอเค บะหมี่ก็ไม่ต้มนุ่มเกินไป แสดงว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทําแบบนี้ เมื่อก่อนยังบอกว่าทําอาหารไม่เป็นอยู่เลย โกหกใครนะเหอะ

“คงเคยทำให้คนคุ้นเคยใช่ไหมล่ะ? ซ่งเสี่ยวเชียนกินไปพลางพูด

  อะไร? เย่จื่อหยางมีเครื่องหมายคําถามขนาดใหญ่บนหัว

"อะไรคือคนคุ้นเคย?" ซักถามอย่างจริงจัง

"ก็คนที่เป็นคู้สร้างคู่สมไง ชื่อะไรนะเฉินเฉินหรอ"     น้ำเสียงของซ่งเสี่ยวเชียน ใครฟังก็รู้ว่าเธอหึงชัดๆ แต่เย่จื่อหยางกลับคิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง แล้วส่ายหัวอย่างจริงจัง

"ไม่เคย เธอตามพ่อแม่ไปอเมริกาตั้งแต่อายุน้อยๆ "

จะทําก็ไม่มีโอกาสทํา เดิมทีเย่จื่อหยางยังอยากเพิ่มประโยคนี้ แต่ด้วยสัญชาตญาณของเขา ประโยคนี้อย่าพูดดีกว่า

ฮะ? จากกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ซ่งเสี่ยวเชียนยังคิดว่าคงสักช่วงวัยรุ่น ทั้งคู่รักกันและสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต แต่พ่อแม่กลับต้องแยกพวกเขาออกจากกัน เฮ้อ ได้แต่โทษซ่งเสี่ยวเชียนที่เป็นนักจินตนาการเกินไป

  ในใจรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เพราะเมื่อกี้ท้องหิวเกินไป ก็ไม่สนใจว่าหน้าตาอาหารจะดีหรือเปล่า เธอเครี้ยวๆจนแก็มตุยแล้วเช็ดปาก

"อิ่มแล้ว"

เย่จื่อหยางรู้สึกว่าเขากังวลได้ทุกอย่าง แต่ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะกินน้อยและกลัวว่าตัวเองจะหิว ไม่ใช่คนอื่นพูดว่า ผู้หญิงสมัยนี้ ต้องกินข้าวน้อย เพื่อรักษารูปร่างที่ผอมเพรียว แต่ทําไมซ่งเสี่ยวเชียนถึงได้ไม่เป็นแบบนั้น เธอไม่เอนเองไปกับกระแสสังคม

เย่จื่อหยางเอาชามออกไปล้างด้วยตัวเอง ฮ่าๆแบบนี้เองซินะถึงได้ดึงดูดความสนใจของเขา

"คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ จะกลับบ้านคุณกลับเอง" พอเย่จื่อหยางกลับถึงห้อง ซ่งเสี่ยวเชียนก็กอดผ้าห่มแล้วพูด ด้วยท่าทางยอมตายดีกว่ายอมแพ้

เย่จื่อหยางพยักหน้าขึ้น "โอเค ฉันก็ไม่อยากกลับไปแล้ว คืนนี้ฉันก็นอนที่นี่ด้วย"

"คุณคุณ!? ที่นี่จะนอนได้ยังไง คุณตัวใหญ่ขนาดนี้ คุณจะนอนตรงไหน นอนบนโซฟา โซฟาเล็ก ๆ ของบ้านฉัน คุณอาจไม่อยากไปเบียดเสียด นอนบนพื้น คุณไม่กลัวพื้นแข็งเหรอ" คิดไม่ถึงว่าเย่จื่อหยางจะเสนอตัวนอนที่นี่  ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจจนพูดเรื่องไร้สาระ

เย่จื่อหยางไม่ได้พูดอะไรเลย และจ้องมองที่เตียงเล็ก ๆ ของเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนก็มองเตียงเล็ก ๆ ของเธอด้วย

"ไม่ได้ ไม่ได้  ถ้าคุณนอนบนเตียง เตียงของฉันพังแน่นอน!"

เตียงของเธอยังคงเป็นเตียงที่ตึงแบบเดิม นอนมาสิบกว่าปีแล้ว เดิมทีก็ใกล้จะพังแล้ว แต่เพราะซ่งเสี่ยวเชียนตัวเล็ก นอนไปก็อยู่ได้อีกหลายปี แต่ถ้าเย่จื่อหยางนอนไปก็อาจจะทนไม่ไหวทั้งคืน

นี่ไม่ใช่เพราะบ้านของซ่งเสี่ยวเชียนจนจนซื้อไม่ได้ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนใช้เวลาสิบปีอยู่ต่างประเทศ คงจะคิดถึงลูกสาวอย่างแน่นอน ดังนั้น สิบกว่าปีที่ผ่านมา ห้องของซ่งเสี่ยวเชียนไม่เคยเปลี่ยนแปลงสิ่งของในห้องเลย ทุกอย่างยังดูเหมือนเมื่อสิบปีก่อน

จนถึงตอนนี้ ซ่งเสี่ยวเชียนตระหนักว่าสิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปแล้ว เธอควรมองไปข้างหน้าแล้ว พ่อและแม่ก็ควรมองไปข้างหน้าแล้ว เปลี่ยนของเก่าเหล่านี้ที่ควรทิ้งเถอะ เมื่อมีเย่จื่อหยางเพิ่มมาอีกคน ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว

คืนนั้นเย่จื่อหยางยังคงนอนอยู่บนพื้น ซ่งเสี่ยวเชียนปูเสื่อให้เขาเพื่อที่จะไม่เป็นหวัดในฤดูร้อน อย่างไรก็ตามเย่จื่อหยางก็คุ้นเคยกับการนอนบนเตียงแข็งในกองทัพ การนอนแบบนี้จะไม่ได้ทำให้เขาอึดอัดเลย

กลางดึกเมื่อปิดไฟหมดแล้ว ในห้องมืดสนิท ซ่งเสี่ยวเชียนนอนไม่หลับเลย ในห้องเล็ก ๆ ของเธอมีผู้ชายตัวใหญ่อีกคนหนึ่งนอนอยู่เธอจะหลับได้ยังไง นอนไม่หลับก็ทำอะไรแก็เบื่อทำดีกว่า ซ่งเสี่ยวเชียนเอื้อมมือไปแกว่งไปมาข้างเตียง

"นอนแล้วเหรอ"

เดิมทีเย่จื่อหยางนอนราบอยู่ เมื่อได้ยินเสียงของเธอก็หันไปนอนตะแคง ไม่ได้พูดอะไร แต่การกระทํานี้ก็ถือว่าตอบเธอแล้ว

  แม้ว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวเฉพาะของเขาอย่างชัดเจน แต่เธอก็สามารถรู้สึกได้รางๆและถามต่อว่า คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่ หรือคุณติดตั้งเครื่องติดตามอะไรในตัวฉัน หาฉันเจอสุดล้าฟ้าเขียว"

"พ่อแม่ของเธอโทรหาฉัน" เย่จื่อหยางถอนหายใจในใจ หญิงสาวตัวเล็ก ๆ มีจินตนาการที่หลากหลายจริง ๆ

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกอายขึ้นมาทันที  สุดท้ายก็ถูกพ่อแม่ของเธอทรยศ พรุ่งนี้ต้องไปคิดบัญชีกับพวกเขาในตอนกลางคืน มองไม่เห็นซึ่งกันและกันแต่ซ่งเสี่ยวเชียนนั้นรู้สึกอายมาก แต่เย่จื่อหยางไม่เห็นเธอว่าเธอนั้นหน้าแดงไปแล้ว จึงทำให้เธอไม่รู้สึกอายมากเกินไป

 "เอ่อ..." เอ่ออ  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรสักคํา

เย่จื่อหยางถามอย่างรำคาญ "เอ่อ  อะไร"

“ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงมาที่นี่ พวกเราถึงจะบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกัน แต่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องเล็กน้อย แต่ถ้าพูดว่าเกี่ยวข้องกัน มันหมายความว่าอะไร และฉันคิดว่ามันมากเกินไปสำหรับคุณที่จะมาหาฉันแบบนี้ ?”

“เกินไปเหรอ ฉันไม่คิดอย่างนั้น เธอเป็นภรรยาของฉัน”

ซ่งเสี่ยวเชียนตัวแข็งทื่อ เธอเพิ่งรู้ว่าเธอดูเหมือนจะชอบเย่จื่อหยางนิดหน่อย ตอนนี้เธอได้ยินเขาพูดว่าเธอเป็นภรรยาของเขา และความรู้สึกที่แปลกประหลาดก็ผุดขึ้นในใจของเธอ ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมนั้นรวมถึงความสุข เธอปิดปากแล้วหัวเราะ อย่างเงียบ ๆ ไม่ว่ายังไงเย่จื่อหยางก็ไม่สามารถมองเห็นได้ในคืนที่มืดสนิทนี้

เย่จื่อหยางกำลังมองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงตรงข้ามเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างในเวลานี้ แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นทุกสิ่งเนื่องจากมุมนี้ แต่เขาก็สามารถรู้สึกได้ว่าไหล่ของเธอสั่น เธอหัวเราะหรือเปล่า? เธอมีความสุขไหมที่ได้ยินสิ่งนี้?

   !!