ตอนที่ 60: ตำแหน่งนี้ มีแค่เธอเท่านั้นที่สามารถนั่งได้

มองซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้าให้ ลู่เซียงหรงพูดต่ออย่างเต็มใจ "น้องสะใภ้ มา มา มา ดื่มสักแก้ว แล้วค่อยมาบอกเราว่าคุณใช้วิธีอะไรมัดใจเย่จื่อหยาง ในสายตาของเราเขาหัวรั้น ผู้หญิงแบบไหนอยู่ต่อหน้าเขา เขาก็ไม่หวั่นไหวเลย"

ด้วยความเกรงใจก็เทเหล้าขาวให้ซ่งเสี่ยวเชียนหนึ่งแก้ว ถึงจะเป็นแก้วที่เล็กมาก แต่สําหรับคนอย่างซ่งเสี่ยวเชียนที่ดื่มเหล้าไม่ได้นั้น เพียงพอแล้ว

ซ่งเสี่ยวเชียนกลืนน้ำลายรับแก้วเหล้าไว้ แล้วมองไปที่แก้วนั้น มองทุกคนรอบตัวเธอไม่สามารถถอยได้ รีบยกแก้วแล้วดื่มรวดเดียว โดยไม่ชิมแม้แต่นิดเดียวนึกว่าจะไม่รู้สึกอะไร แต่ผลออกมาไม่ถึงวินาทีที่คอของเธอก็แซบ ปากก็แซบ

"เผ็ดมาก..." ซ่งเสี่ยวเชียนรีบกรอกน้ำเปล่าลงสองสามแก้ว

อีกด้านหนึ่งมีชายที่นั่งเงียบๆอีกคนพูดและตบมือว่า "ยอดเยี่ยม! แบบนี้ซิ ฉันถึงจะยอมเรียกพี่สะใภ้ สวัสดีพี่สะใภ้ ฉันชื่อหยางฮ่าว ฉันเป็นเพียงเจ้าของบริษัทเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครรู้จัก แต่ฉันจะแต่งงานกับน้องสาวของพี่เย่และเป็นน้องเขยของเขาอย่างแน่นอน"

  ฟังน้ำเสียงของหยางฮ่าวก็รู้ว่าเขาเป็นคนนิสัยเปิดเผย แต่ซ่งเสี่ยวเชียนไม่กล้าเห็นด้วยกับรสนิยมของหยางฮ่าว "คุณชอบ... น้องสาวเขาเหรอ"

"แน่นอน ฉันชอบเธอมาเกือบ 20 ปีแล้ว" หยางฮ่าวทําหน้าตั้งตารอมาก

ผู้หญิงที่น่ากลัวขนาดนั้น ซ่งเสี่ยวเชียนเชื่อว่ามีคนที่ชอบเธอแน่นอน แต่คนที่อยากแต่งงานกับเธอ? ซ่งเสี่ยวเชียนได้แต่ยกนิ้วให้เขา "ฉันชื่นชมคุณจริง ๆ..."

"พี่สะใภ้ครับ คุณรู้สึกเหมือนผมใช่ไหม โอ้โห พวกเราเข้าใจกันมากๆ" จู่ ๆ โจวเผิงก็แทรกประโยคนี้ขึ้นมา ยังอยากเอื้อมมือมาจับซ่งเสี่ยวเชียน แต่ถูกเย่จือหยางยกตะเกียบเคาะไปข้างหนึ่ง

"น้องสะใภ้ อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับพวกนั้นเลย มาเล่าให้ฟังหน่อยว่าคุณกับเย่จื่อหยางรู้จักกันได้อย่างไร เจ้าคนนี้จะตีให้ตายก็ไม่บอก พวกเราก็อยากรู้เหมือนกัน" ลู่เซียงหรงรีบถาม ดูเหมือนว่าเขาจะติดใจกับปัญหานี้มาก

ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปที่เย่จื่อหยาง เขาดื่มเบียร์แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนจะอยากฟังว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะพูดยังไง เธอมักจะพูดตามตรงว่าพวกเขาพบกันในบาร์ ทันใดนั้น ซ่งเสี่ยวเชียนก็กระพริบตา

"นัดบอด"

"อะไรนะ?" หยางฮ่าวตะโกนเสียงแทนความรู้สึกในใจของทุกคน ลูกตาของทุกคนแทบจะหลุดออกมา เพราะทุกคนรู้จักเย่จื่อหย่างดี เขาจะไปที่แบบนั้นหรอ

ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังจะอธิบาย ทันใดนั้นประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งถือกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เข้ามา มองทุกคนแล้วหัวเราะว่า "ขอโทษนะทุกคน ฉันช็อปปิ้งเพลิน ลืมเวลาไป! คุณ คุณเป็นภรรยาของเย่จื่อหยาง ฉันตั้งตารอที่จะได้พบคุณมาก หน้าตาน่ารักมาก ฉันเดามาตลอดทางว่าภรรยาของเย่จื่อหยางจะเป็นคนยังไง"

เธอสะบัดถุงช้อปปิ้งในมือทิ้ง จึงรีบวิ่งไปหาซ่งเสี่ยวเชียน ดึงเธอขึ้นจากเก็าอี้ และบังคับให้เธอหมุนตัวไปรอบ ๆ ที่เดิมสองถึงสามรอบ "สวยและน่ารัก แต่ก็ไม่ได้แต่งตัวพิเศษอะไรพิเศษ มา มา ฉันซื้อเสื้อผ้าใหม่มาสองสามชิ้นพอดี ฉันจะเลือกสองสามชิ้นมาให้คุณ"

กระตือรือร้นมาก ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกลำบากใจมากๆ ลู่เซียงหรงมองภรรยาตัวเองแล้วรู้สึกอับอายจริง ๆ ไอๆแล้วพูดกับซ่งเสี่ยวเชียนว่า "นี่ภรรยาผมเอง..." สิ่งที่ชอบทํามากที่สุดคือ  ช้อปปิ้ง ซื้อของ เฮ้อ พูดมาแล้วก็น้ำตาจะไหล

"โอ้ จริงสิ ฉันลืมแนะนําตัวเองเลย ฉันชื่อติงฮุ่ยฮุ่ย คุณสามารถเรียกฉันว่าฮุ่ยฮุ่ยได้ แต่ฉันดูเหมือนจะแก่กว่าคุณ คุณเรียกฉันว่าพี่ฮุ่ยฮุ่ยก็ได้ ดูนี่ซิชอบไหม" พฤติกรรมแบบนี้ของติงฮุ่ยฮุ่ย ทุกคนเห็นมาเยอะแล้ว ไม่แปลกใจเลย และกินข้าวต่อ

  เย่จื่อหยางก็ไม่สนใจ ซ่งเสี่ยวเชียนไม่รู้ว่าจะดียังไง ได้แต่พูดว่า "เสื้อผ้าเหล่านี้สวยมาก แต่..." ตอนแรกยังอยากจะพูดต่อ แต่ดูเหมือนว่าสไตล์ไม่เหมาะกับเธอ ปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมไง

ติงฮุ่ยฮุ่ยกลับจับมือเธอไว้ รีบพูดว่า “ชอบทั้งหมดงั้นฉันยกให้คุณทั้งหมดเลย" พูดพลางยกถุงช้อปปิ้งกองใหญ่ใส่มือของซ่งเสี่ยวเชียน ให้เธอรับไม่ว่าเธอจะรับหรือไม่รับก็ตาม

ติงฮุ่ยฮุ่ยใจกว้างส่งเสื้อผ้าหลายชุดให้ซ่งเสี่ยวเชียน ยังดีใจมาก กอดคอของลู่เซียงหรงอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า "สามี เสื้อผ้าที่ฉันซื้อใหม่เหล่านี้ถูกส่งออกไปหมดแล้ว จะทําอย่างไรดีน่า"

"... ก็ ซื้อ ให้ คุณ ใหม่ " ลู่เซียงหรงเกือบจะกัดฟันพูดห้าคํานี้จบ ติงฮุ่ยฮุ่ยก็ให้รางวัลเขาโดยการจูบหน้าเขาหนึ่งครั้ง

ซ่งเสี่ยวเชียนถือถุงใหญ่หลายถุงแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม มองเย่จื่อหยางอย่างเศร้าโศก ครั้งแรกที่พบกันและรับของมากมายจากคนอื่น เป็นหนี้บุญคุณมาก เย่จื่อหยางดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เธออยากจะพูดและพูดกับลู่เซียงหรงว่า

"ลู่เซียงหรง ด้วยความสัมพันธ์ของเรา น้ำใจครั้งนี้ ฉันจะไม่คืนนะ"

  ซ่งเสี่ยวเชียนเหยียบขาเขาใต้โต๊ะ ถุย พูดอะไรนะ จะไม่คืนได้อย่างไร จะเอาเปรียบคนอื่นหรือไง

ติงฮุ่ยฮุ่ยก็เพิ่งนั่งลง ได้ยินเย่จื่อหยางพูดแบบนี้ ก็รีบแย่งพูดก่อนลู่เซี่ยงหรง "ไม่ต้องคืน ไม่ต้องคืน" สามีของฉันใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ" พูดจบ มองลู่เซี่ยงหรง สีหน้าของลู่เซี่ยงหรงเปลี่ยนไปตั้งแต่ติงฮุ่ยฮุ่ยเข้ามา ตอนนี้ยิ่งไม่กล้าคืนปากได้แต่พยักหน้า

"งั้นก็ขอบคุณจริง ๆ" เย่จื่อหยางหันไปเลือกคิ้วให้ซ่งเสี่ยวเชียน จัดการเรียบร้อยแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนถอนหายใจและทันใดนั้นก็เริ่มเห็นใจลู่เซียงหรงขึ้นมาแล้ว

คนกลุ่มใหญ่เริ่มกินดื่มอีกครั้ง ซ่งเสี่ยวเชียนมองบรรยากาศผ่อนคลายลง กระตุกแขนเสื้อของเย่จื่อหยาง แอบกระซิบข้างหูเขาว่า "อาหารมื้อนี้ คืออะไรขึ้นกันแน่"

“แกล้งทําเป็นสามีภรรยาเหรอ ไม่จําเป็นต้องทําเหมือนจริงขนาดนี้ก็ได้ แถมยังพาอีกฝ่ายมารู้จักเพื่อนตัวเองอีก” แต่ความจริงซ่งเสี่ยวเชียน ตอนนี้เธอมีความสุขมาก ได้รู้จักเพื่อนของเย่จื่อหยาง ในใจรู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก

   เย่จื่อหยางก็ตอบข้างหูเธอด้วยเสียงกระซิบว่า "เธอไม่ใช่กังวลว่าฉันจะถูกคนอื่นแย่งไปเหรอ เพื่อนของฉัน ตอนนี้เธอก็รู้จักกันแล้ว และฉันแนะนําเธอในฐานะภรรยาของฉันให้ทุกคนรับรู้ ตอนนี้เธอยังรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่หรอ ยังต้องไปสนใจการยั่วยุของคนอื่นอีกเหรอ ตอนนี้คนอื่นไม่มีคุณสมบัติที่จะได้ตําแหน่งเธอแล้วนะ"

คนอื่นที่เย่จื่อหยางพูด แน่นอนว่าหมายถึงเฉินเฉิน เขาพูดถูกนะ ถ้าเฉินเฉินมาก่อกวนเธออีกแล้วยังไงล่ะ เธอไม่มีคุณสมบัติอยู่ดี นั่งตรงตําแหน่งปัจจุบันของซ่งเสี่ยวเชียนแล้วพบประกับทุกคน

มีแค่ซ่งเสี่ยวเชียนคนเดียวที่ทําได้

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ในใจของซ่งเสี่ยวเชียนสับสนมาก เธอมองเข้าไปในดวงตาที่อ่อนโยนของเย่จื่อหยาง เขาทำแบบนี้ มองจากทุกมุมการกระทำแบบนี้มันทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่า เขาชอบเธอ

“ทำไมคุณถึงทำสิ่งนี้ให้ฉันแล้วก็ พี่เลอเลอบอกว่าคุณออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว คุณไปพบเฉินเฉินคุณพูดอะไรกับเธอ” ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนต้องการทราบความจริงของเรื่องนี้ และต้องการทราบความคิดภายในจิตใจของเย่จื่อหยาง

  !!