ตอนที่ 68: หน้าหนาขนาดนี้ ทุกคนรู้ไหม

การดูแลในช่วงเวลาสั้นๆของเฉียนอ้ายเล่อก็ติดมาจากเจียงจิ่งเฟิง เธอคิดว่าอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ เธอก็ไม่คุ้นเคยกับใคร ก็รู้จักซ่งเสี่ยวเชียนอยู่คนเดียว และซ่งเสี่ยวเชียนยังให้พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านของเธอ จะว่ายังไงก็เป็นครึ่งครอบครัวกันแล้ว ครั้งที่แล้วซ่งเสี่ยวเชียนถูกรังแก ในใจเธอก็ไม่พอใจมาก ตอนนี้ต้องดูแลเธออย่างดี อย่าให้ใครรังแกอีก

เพราะแม้ว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะอายุเกือบสามสิบแล้ว แต่เธอก็อยู่ที่โรงเรียนมาตลอด ไม่เคยได้สัมผัสกับสังคมที่อันตรายนี้มากนัก ยังบริสุทธิ์อยู่ เฉียนอ้ายเลอระเบิดนิสัยความเป็นแม่ออกมา จะพูดอย่างไรก็ต้องปกป้องให้ดี

  จริง ๆ แล้วซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเฉียนอ้ายเล่อทําแบบนี้ไม่ดี แต่เฉียนอ้ายเล่อมีความสุข แน่นอนว่าครอบครัวของเธอก็ต้องใส่ใจมากขึ้น ทฤษฎีนี้ย้ายมาจากเจียงจิ่งเฟิงอย่างแท้จริง

เพราะงั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็ไม่มีทางเลือก แต่เนื่องจากมีเฉียนอ้ายเลอให้คำแนะนําอย่างดี เธอจึงพัฒนาได้อย่างไว  กว่านักศึกษาฝึกงานรุ่นเดียวกับเธอ นักศึกษารุนเดียวกันยังคงสังเกตการผ่าตัดอยู่ แต่เธอสามารถก้าวไปข้างหน้าเป็นผู้ช่วยของหมอหลักได้แล้ว การผ่าตัดเย็บแผลง่าย ๆ บางอย่างสามารถเองทําได้แล้ว

ดังนั้น ทุกคนจึงคิดว่าซ่งเสี่ยวเชียนอาจกลายเป็นนักศึกษาฝึกงานคนแรก ที่โรงพยาบาลยกเว้นการฝึกงานจนจบก่อนกําหนด

ยังเหลือเวลาอีกสองวันก่อนวันหยุดวันชาติ หลายวันมานี้โรงพยาบาลได้จัดวันหยุดของแพทย์อย่างต่อเนื่อง ในไม่ช้าประกาศวันหยุดของเธอก็ลงมาแล้ว คาดไม่ถึงว่าสามวันก่อนวันหยุดและสี่วันหลังจะกลับไปปฏิบัติหน้าที่ที่โรงพยาบาล นี่เป็นข่าวดี

จากนั้นเธอก็ได้รับโทรศัพท์ คาดไม่ถึงว่าคุณย่าของเย่จื่อหยางจะโทรมา ถึงจะแปลกใจมากเมื่อรู้สึกตัวแรกๆ แต่เมื่อใจเย็นลงแล้วคิดว่าจริงๆ แล้วไม่มีอะไรต้องแปลกใจเลยนะ คุณย่าโทรหาหลานสะใภ้ แปลกหรอ

เธอกะแฮ่มแล้วรับโทรศัพท์ ***น้ำเสียงยังคงใจดีและอ่อนโยนเหมือนเคย ถามเธอว่าช่วงนี้สบายดีไหม กินข้าวหรือป่าวเย่จื่อหยางรังแกหนูหรือเปล่า? พอซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงเย่จื่อหยาง เขาก็เบิกบานใจเล็กน้อย พยักหน้าอย่างกระตือรือร้นและบอกว่าดีมาก

"อืม ก็ดีแล้ว ถ้าเย่จื่อหยางรังแกหนู หนูบอกฉันทันทีนะ ฉันจะเอาแขนเสื้อไปสั่งสอนเขาเองระบายความโกรธแทนหนู หลานสะใภ้ อย่าคิดว่าเขาเป็นหลานชายของฉันและฉันจะปล่อยไปได้ ตอนนี้สําหรับฉันแล้ว หลานสะใภ้เป็นสิ่งสําคัญที่สุด ย่ายังมีคําถามอีกคำอยากจะถามนะ วันชาติพวกหนูกลับบ้านไหม”

คุณยายถามแบบอ้อมค้อมไปบ้าง ใช้คำว่าพวกหนู และไม่ได้เอ่ยชื่อของเย่จื่อ ซ่งเสี่ยวเชียนเงียบไปพอสมควร แต่คิดให้ดีว่าวันชาติจะกลับบ้านไปใช้เวลากับครอบครัวก็เป็นเรื่องปกตินะ ดังนั้นจึงตอบอืมออกไป

"จริงเหรอ จื่อหยางเขาก็เห็นด้วย?" *** น้ำเสียงกลายเป็นที่น่าตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

"อา... ยังไม่รู้เลยเลยค่ะ ตอนนี้เขายังอยู่ในกองทัพอยู่เลย" ซ่งเสี่ยวเชียนเข้าใจความสัมพันธ์ของครอบครัวของเย่จื่อหยาง อันที่จริง ฉันมีความเข้าใจเพียงบางส่วนเท่านั้น เพราะเย่จื่อหยางไม่ได้อยู่บ้านมาหลายวันแล้ว

"อ่อ... แบบนี้สิ งั้นย่ารู้แล้ว" คุณย่าคุยกับเธออีกสองสามคํา ก็วางสายไป ซ่งเสี่ยวเชียนเต็มไปด้วยความสงสัย นี่เป็นความลับอะไรเหรอ

ตอนบ่ายที่ซ่งเสี่ยวเชียนเลิกงาน พอดีกับเฉียนอ้ายเล่อ เฉียนอ้ายเล่อมีสีหน้าดีใจมาก ซ่งเสี่ยวเชียนก็ถามว่า วันนี้เลิกงานตรงเวลาขนาดนี้  มีอะไรที่น่าดีใจขนาดนี้ เฉียนอ้ายเลอกำลังจะตอบ พวกเขาสองคนก็เห็นเจียงจิ่งเฟิงที่จอดรถที่ประตูโรงพยาบาลและยืนอยู่ข้างรถ

ซ่งเสี่ยวเชียนอ๋อในทันที "โอ้ ที่แท้ต้องไปเดทกับไอดอลซินะ" เฉียนอ้ายเล่อพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก ซ่งเสี่ยวเชียนก็อิจฉาและเกลียดขึ้นมาทันที ทําไมสามีคนอื่นถึงเข้าใจภรรยาของตัวเองจังนะ แถมยังเข้าใจความโรแมนติกด้วย

   ต่างพร้อมที่จะเห็นพวกเขาไปเดทกันแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนจึงนึกถึงปัญหาร้ายแรงข้อหนึ่ง รีบเคาะกระจกรถและไม่ให้รถขับออกไป "เดี๋ยวก่อน ไอดอลพวกคุณไปแล้ว ตอนเย็นฉันจะกินอะไร ไอดอล คุณมีของอร่อยให้ฉันที่บ้านใช่ไหม"

"คืนนี้ฉันกับที่รักไม่อยู่บ้าน ทําไมฉันต้องไปทําอาหารด้วยล่ะ" เจียงจิ่งเฟิงเหยียบคันเร่ง เครื่องยนต์ส่งเสียงดังก็อง ส่งสัญญาณว่าซ่งเสี่ยวเชียนไปได้แล้ว อย่าล่าช้าในการออกเดทของฉัน

"ไม่ได้ ไม่ได้!" ซ่งเสี่ยวเชียนเกาะที่ประตูรถและส่ายหัวอย่างสุดชีวิต "แบบนี้ฉันกลับบ้านต้องหิวแน่ๆ ฉันจะไปกับพวกพี่ด้วย!"

พูดจบก็เข้าไปในเบาะหลังเหมือนปลาตัวหนึ่ง เจียงจิ่งเฟิงหันกลับมามองเธอแบบหน้าด้านสุดๆ "เธอหน้าด้านขนาดนี้ ครอบครัวของเธอรู้ไหม เชื่อไหมว่าฉันพาเธอออกไปขาย"

"พี่เลอเลอไม่ยอมให้พี่ขายฉันแน่นอน" พูดพลางเอื้อมมือไปข้างหน้าคว้ามือของเฉียนอ้ายเลอ ทําหน้าตาน่าสงสาร ขอร้อง อย่าทิ้งฉันไว้ได้ไหม

เฉียนอ้ายเลอเป็นคนใจดีและปฏิบัติต่อซ่งเสี่ยวเชียนเหมือนคนในครอบครัว แน่นอนว่าเห็นด้วย "แน่นอนว่าจะไม่ขายเธอหรอก ฉันยังต้องพาเธอไปกินของอร่อย ๆ จะช้าทำอะไรล่ะ ขับรถเร็ว!" พูดไป เฉียนอ้ายเลอก็เตะเจียงจิ่งเฟิง

เจียงจิ่งเฟิงเหยียบคันเร่งอย่างแรง รถก็บินออกไปทันที ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจกลัวจนลืมคาดเข็มขัดนิรภัย "ไม่มีใครแก็แค้นเหมือนพี่สักคนพี่มันคนตระหนี่เถอะเหอะฉันยังนับถือพี่ว่าเป็นไอดอลถือว่าฉันตาบอดไปแล้วกัน ต่อไปพี่จะไม่ใช่ไอดอลของฉันอีกแล้ว"

"ทําไมเธอพูดมากขนาดนี้ล่ะ ดูเหมือนว่าบทเรียนยังไม่เพียงพอ!" พูดพลาง เจียงจิ่งเฟิงก็ลอยละลิ่วละลิ่วถึง 180ต่อชั่วโมงทันที และทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนที่ยังคงคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ถูกดันกลับไปนั่งเบาะหลังอีกครั้ง

   เสียงอึกทึกครึกโครมตลอดทางมาถึงสถานที่ที่เจียงจิ่งเฟิงจัดไว้ สถานที่ออกเดทของเขาและเฉียนอ้ายเลอ เพราะว่าซ่งเสี่ยวเชียนก็างขวางคอที่มาอย่างกะทันหัน จึงต้องให้พนักงานต้องเสิร์ฟเพิ่มเก็าอี้อีกตัว

ซ่งเสี่ยวเชียนยังพูดอย่างมีอารมณ์ว่าฉันชอบเป็นก้างขวางคอที่สุด อย่างไรก็ตามเธอเคยทําตัวเป็นก้างขวางคอหลายครั้งแล้ว และไม่สนใจที่จะเป็นอีกครั้ง แต่คราวนี้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่โรแมนติกเช่นนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินในเสี้ยววินาที

เป็นแสงไฟที่อบอุ่น ดินเนอร์ใต้แสงเทียนอีกแล้ว สเต็กรูปหัวใจและลูกโป่งรูปหัวใจตุ๊ก ๆ เธอรู้สึกว่ามันไม่เข้ากับสถานที่แห่งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจียงจิ่งเฟิงพูดคํารักที่น่าขนลุกโดยเจตนาหรือไม่ตั้งใจก็แล้วแต่ เธอเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว

"ฉันอิ่มแล้ว" ซ่งเสี่ยวเชียนมองสเต็กที่เหลือมากกว่าครึ่งในจาน

"กินแค่นี้ก็อิ่มแล้วเหรอ เธอท้องแล้ว ก็เลยกินน้อยแบบนี้ใช่ไหม? ปกติสเต็กแค่นี้ไม่พอเธอกินนิ " เจียงจิ่งเฟิงยังกัดเธอไม่ปล่อย

"เหอะ! พี่ซิท้อง! เพียงแค่ ได้ยินคําพูดของใครบางคนแถวนี้ เกือบจะอ้วกแล้ว เลยไม่มีความอยากอาหาร!" ซ่งเสี่ยวเชียนก็ต้องตอบโต้ จะปล่อยให้เขารังแกแบบนี้ต่อไปได้ยังไง ไม่มีเย่จื่อหยางอยู่เคียงข้างเธอ เธอก็ไม่ได้โดนรังแกง่ายขนาดนั้น

"เอี้ยย จะอ้วกเหรอ ท้องจริง ๆใช่ไหมเนี๋ย ต้องพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลแล้ว ฉันจะให้เธอยืมรถ ไปเถอะเดินช้า ๆ ไม่ส่งนะ" เจียงจิ่งเฟิงหยิบกุญแจรถออกมาวางบนโต๊ะ

   !!