ตอนที่ 69: แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

เฉินอ้ายเล่อจ้องเขาอย่างเคร่งขรึมแล้วพูดว่า "คุณหุบปากให้ฉันหน่อยได้ไหม" จากนั้นหันไปมองสีหน้าของซ่งเสี่ยวเชียนอย่างเป็นห่วงแล้วพูดว่า "พี่ว่าช่วงนี้เธอไม่ค่อยกินข้าว กินอีกนิดเถอะ เมื่อก่อนเธอไม่ใช่แบบนี้นะนิ"

        พูดพลางเอื้อมมือไปจับหน้าผากซ่งเสี่ยวเชียน ทำท่าทางเหมือนแม่ที่สุด คนที่มีลูกแล้วก็เป็นแบบนี้  "ดูเหมือนจะผอมลงแล้ว ไม่สบายตรงไหน รีบบอกมา อย่าเก็บไว้คนเดียว"

ซ่งเสี่ยวเชียนลูบหน้าตัวเองเหมือนผอมลงจริง ๆ "ร่างกายฉันไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ หลายวันมานี้เห็นดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากอาหาร ไม่ค่อยอยากกิน เวลาทําเรื่องมักจะรู้สึกกระสับกระส่าย คิดนั้นคิดนี่ไปเรื่อย ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาจจะตอนกลางคืนนอนไม่หลับมั้ง "

"เธอยังนอนไม่หลับอยู่" เฉียนอ้ายเล่อถามต่อ

ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้าเหมือนจะนิดหน่อย นอนแต่หัววัน แต่กลางดึกก็ตื่นขึ้นมา หลังจากตื่นขึ้นมาก็หลับยากแล้ว

เฉียนอ้ายเลอพยักหน้าและยิ้มเมื่อได้ยินอาการของเธอ "ฉันรู้แล้ว นี่เรียกว่าโรคความคิดถึง"

   ห้ะ!!! ซ่งเสี่ยวเชียนมองเฉียนอ้ายเลอแบบอย่ามาตลก

  เฉียนอ้ายเล่อตบหน้าเธอเบาๆแล้วพูดว่า "เธออย่าคิดว่าพี่จะพูดเพ้อเจ้อสิ เมื่อก่อนตอนที่พี่คบกับเจียงจิ่งเฟิงเขาก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ เขามักจะต้องกลับไปที่กองทัพ ตอนนั้นพี่อาการคล้ายกับเธอนิแหละ ที่จริงเธอยังมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้พูดใช่ไหม คือคิดถึงเขาตลอดว่าเขาจะทําอะไรเมื่อไหร่เค้าจะโผล่หน้ามาให้เจออีก?"

ซ่งเสี่ยวเชียนก็มหน้าลงอย่างกระอักกระอ่วน ราวกับว่ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ……

คนที่ตื่นเต้นไม่ใช่ซ่งเสี่ยวเชียน แต่เป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆเจียงจิ่งเฟิง เขาจับมือเฉียนอ้ายเล่อไว้ "ที่รัก ฉันไม่เคยได้ยินคุณพูดเรื่องนี้เลย  คุณคิดถึงว่าฉันจนข้าวปลาไม่อยากกินเลยหรอ โอ้ ความสุขเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป แต่ฉันชอบความกระทันหันแบบนี้..."

เฉียนอ้ายเล่อมองท่าทางภาคภูมิใจของเขาและยื่นมือตบที่หัวเขาให้เขา "คุณหุบปาก!" จากนั้นจึงพูดคุยกับซ่งเสี่ยวเชียนต่อ "คิดก็คิดไปเถอะ หลังจากที่เย่จื่อหยางกลับมา ทุกอย่างก็จะดีขึ้น แต่พี่ต้องเตือนเธอว่า พวกเธออยู่ด้วยกัน วันที่รอคอยแบบนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาสั้น ๆ นะ เตรียมใจไว้ดีกว่า"

ซ่งเสี่ยวเชียนเอามือเท้าคาง มองสองคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วถามว่า "พี่เล่อเล่อ เมื่อก่อนพี่รอไอดอลเขากลับบ้านแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ"

"รอสิ แต่ว่าเขาจะโทรกับพี่ทุกวัน แบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย" ทันใดนั้นเฉียนอ้ายเล่อก็นึกถึงเรื่องในอดีตและรู้สึกดีใจและอบอุ่นมาก ลูบๆคางของเจียงจิ่งเฟิง เจียงจิ่งเฟิงเหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์และชอบการสัมผัสของเธอแบบนี้มาก

"ทุกวันเลยเหรอ" ซ่งเสี่ยวเชียนเริ่มเปรียบเทียบอีกครั้ง เย่จื่อหยางกลับไปที่กองทัพเป็นเวลากว่าอาทิตย์แล้ว เขาโทรหาเธอเพียงครั้งเดียว

เฉียนอ้ายเล่อพยักหน้า "รําคาญเขาจะตายตอนนั้น เช้าครั้งหนึ่ง บ่ายครั้งหนึ่ง ตอนเย็นต้องวิดีโอ เหมือนสอดแนมพี่ว่าทําอะไรต่อวันต้องบอกเขาให้หมด พูดประโยคเดียวหลายร้อยครั้ง นิสัยแบบเย่จื่อหยางดีกว่าเจียงจิ่งเฟิงมาก อย่างน้อยก็จะไม่รบกวนเธอตอนเธอยุ่ง"

"นั้นเรียกว่ารําคาญเหรอ นั่นเรียกว่าความห่วงใย!" เจียงจิ่งเฟิงโต้กลับ

  ซ่งเสี่ยวเชียนอ้ำๆอึ้งๆ ฮึ่ม เฉียนอ้ายเล่อเธอผ่านเรื่องที่ 'น่ารําคาญ' เหล่านี้มาแล้ว แต่ซ่งเสี่ยวเชียนไม่เคยประสบมาก่อน มนุษย์เมื่อไม่มีแล้วถึงรู้จักรักษา

ไม่อยากกินก็ไม่กินแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนจัดการอาหารตรงหน้าเธอหมดแล้ว และไม่อยากจะเป็นก็างขวางคออีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงเรียกรถกลับบ้านคนเดียว  พอเปิดประตู ไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ มีคนนั่งอยู่บนโซฟา มองไปที่หลังนั้น ซ่งเสี่ยวเชียนมองจากด้านหลังแบบนี้เหมือนเย่จื่อหยางเล็กน้อย

ในทันใดนั้นในใจเธอดีใจเป็นอย่างมาก กลับบ้านก่อนเวลา เพื่อทําให้เธอประหลาดใจ

ก้าวเล็ก ๆ รีบตรงเข้าไปหาคนนั้น "เย่จื่อหยาง คุณกลับมาแล้ว" พอพูดอย่างตื่นเต้นเธอก็เสียใจทันที เมื่อมองเห็นอย่างชัดเจนว่าคนนั้นเป็นใคร ตกใจจนล้มลงบนโซฟาเดี่ยวข้าง ๆ

"คุณปู่!"

ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนคําเรียกนี้อย่างรีบร้อน คุณปู่ของเย่จื่อหยางมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ขาตั้งฉาก เอวตั้งตรง ทีวีก็ไม่ได้เปิด นั่งอยู่เงียบ ๆ ในบ้านที่ไม่มีใครสักคน ยิ่งคิด ซ่งเสี่ยวเชียนก็ยิ่งตื่นตระหนก

คุณปู่กําลังหลับตาและรอให้ซ่งเสี่ยวเชียนกลับบ้าน แต่ทันทีที่กลับมาก็เอะอะโวยวายเรียกชื่อเย่จื่อหยาง คุณปู่ส่ายหัว เฮ้อ ดูเหมือนว่ายังต้องสั่งสอนกันอีกมาก

   เมื่อลืมตาขึ้น มองซ่งเสี่ยวเชียนที่มีสีหน้าประหลาดใจ ถามอย่างใจจดใจจ่อว่า “เลิกงานแล้วไม่กลับบ้านไปไหน เพราะเย่จื่อหยางไม่อยู่บ้าน เลยออกไปเที่ยวกับเพื่อนร่วมงานหรือ”

"เอ่อ... เอ่อ... ไม่ใช่ค่ะ..." ซ่งเสี่ยวเชียนชี้นิ้วไปชี้นิ้วมาไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง บอกว่าเที่ยวเล่น เธอก็ไม่ได้เที่ยวเล่น แต่บอกว่าไม่ได้เที่ยวเล่น เธอก็ไม่มีหลักฐาน

"ฮึ่ม" คุณปู่ส่งเสียงฮึ่มๆ แล้วเงยหน้าสำรวจห้อง จริง ๆ แล้วก่อนที่ซ่งเสี่ยวเชียนยังไม่กลับมา เขาได้สํารวจทั้งห้องนานแล้ว "ห้องสะอาดไม่เลว แต่ฉันเห็นห้องรับแขกมีของใช้กับปูผ้าปูเตียงอยู่ ทําไมพวกเธอแยกห้องนอนกัน"

คุณปู่พูดแบบนี้ก็เพื่อจะลองใจซ่งเสี่ยวเชียน ตาแก่สายตาเฉียบแหลม แค่เห็นห้องรับแขกก็รู้ว่าต้องมีใครสักคนมาพักที่บ้าน และแน่นอนว่าเป็นสามีภรรยากัน ส่วนห้องนอนของเย่จื่อหยางตู้เสื้อผ้าก็วางเสื้อผ้าของคนสองคนไว้ วิเคราะห์ง่าย ๆ บ้านนี้ต้องอาศัยอยู่สี่คนสองสามีภรรยา

"อ๊ะ...? ฉัน นั่นคือ... เอ่อ... เพื่อนของฉันมาทํางานที่เมืองหลวงนี้ ฉันก็เลยให้เธอพักที่บ้านของฉันก่อน" ซ่งเสี่ยวเชียนมองสีหน้าของชายแก่ตรงหน้า มักจะรู้สึกว่าเธอพูดอะไรก็ผิดและจะถูกตีแน่นอน

คุณปู่มาตรวจสอบอย่างกะทันหัน ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ได้เตรียมใจเลย พูดก็ไม่ราบรื่นสักประโยค

"อ่อ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์จะค่อนข้างดี ให้พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านของตัวเอง งั้นงานบ้านพวกนี้ก็คงไม่ใช่เธอทำใช่ไหม" คุณปู่เป็นเทพเจ้าแน่ๆ เดาถูกทุกอย่าง ซ่งเสี่ยวเชียนเกือบจะคุกเข่ายอมรับผิดแล้ว

ทันใดนั้นคุณปู่ก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมาพูดว่า “พวกเธอก็แต่งงานกันมาได้สักพักแล้ว ปรับตัวได้ไหม ลักษณะการทํางานของเย่จื่อหยาง และอารมณ์ของเขา เขาดูแลคนไม่ค่อยเก่ง อายุก็จะสามสิบแล้ว เขาอาจจะยังคิดไม่รอบคอบ ดูแลเขาให้ดี ฉันดูเธอก็ไม่ค่อยจะโอเค ใช้ชีวิตอยู่กับเขามีทะเลาะกันใช่ไหมล่ะ "

ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นคุณปู่ลุกขึ้นแล้ว เธอจึงรีบลุกขึ้นตาม คิดว่าคุณปู่พูดประโยคนี้หมายความว่าอย่างไร ฟังแล้วรู้สึกว่าต้องการให้เขาถอยกลับถ้ารู้สึกถึงความยากลําบาก

"ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะพยายามดูแลเขาให้ดี และเดิมทีนี่ก็เป็นสิ่งที่ภรรยาควรทําอยู่แล้ว" ซ่งเสี่ยวเชียนเกาหัวและพูด รู้สึกว่าคุณปู่ต้องการบังคับให้เธอออกจากเย่จื่อหยาง

   !!