ตอนที่ 71: ขโมย

เย่จื่อหยางสาบานว่าในชีวิตนี้ตราบใดที่เขาเห็นทางเข้ารถไฟใต้ดินจะต้องเดินอ้อม ๆไปไกลๆ เมื่อพบศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด เขาไม่เคยกลัวที่จะถูกจับเป็นเชลย แต่เขากลัวเมื่อเบียดรถไฟใต้ดิน

พนักงานออฟฟิศที่ไร้ชีวิตชีวานั่งอยู่ในอาคารสำนักงานโดยไม่มีการออกกำลังกาย แต่พวกเขาเก่งที่สุดในการเบียดในรถไฟใต้ดิน พวกเขาบีบทุกซอกทุกมุมและไม่พลาดโอกาสใด ๆ บางทีพวกเขาอาจใช้เวลาออกกำลังกายทั้งหมดในวันนั้นเพื่อเบียดเสียดในรถไฟใต้ดิน

ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นเย่จื่อหยางทำท่าทางตกใจ ในใจเธอก็สงสาร ยืนอยู่เคียงข้างเขา รอบตัวเต็มไปด้วยผู้คน เย่จื่อหยางสามารถจับห่วงจับได้ ซ่งเสี่ยวเชียนก็จะจับแขนของเขาไว้แทน

เมื่อก่อนในรถไฟใต้ดินมักจะเห็นคู่รักยืนในท่าแบบนี้ เมื่อนานมาแล้วซ่งเสี่ยวเชียนก็อยากลองมานานแล้ว แต่ไม่แฟนซักที แต่ตอนนี้ก็ทําได้แล้ว ทั้งดีใจทั้งเสียใจ

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เขียวของเย่จื่อหยาง จึงหุปยิ้มทันที ดึงดึงแขนเสื้อของเขา "เบียดรถไฟใต้ดินเก่งใช่ไหมล่ะ ฉันเบียดทุกวันเลยนะ"

   หางตาของเย่จื่อหยางชักเล็กน้อย เม้มริมฝีปากไม่พูด เงยหน้าขึ้นไม่มองซ่งเสี่ยวเชียนอีกต่อไป โดยพื้นฐานแล้วรูปร่างของเขาถือว่าสูงที่สุดในตู้รถไฟนี้ ความรู้สึกของการมองลงไปที่ทุกคนไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะรู้สึกได้

รอบตัวเขาเต็มไปด้วยผู้คน บางทีก็แออัดเกินไป ก็ยังมีคนเบียดเสียดใส่เขาอย่างแรงอีก เขาอดทนมานาน อดทนอย่างมากที่จะไม่ต่อยคนเหล่านั้นสุดท้ายก็ทำได้แค่ปล่อยวาง เขาไม่ชินกับการมีคนอื่นมาอยู่ใกล้เขา จริง ๆ แล้วยังเป็นสถานที่แบบนี้ เมื่อมีคนเข้าใกล้เขา เขาก็จะยกไหล่ของเขาขึ้นแต่นี่คือรถไฟใต้ดิน การที่เขาทําแบบนี้อาจจะถูกมองว่าเป็นพวกนอกรีต

   เขาหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง เขาจะอดทนไว้เดี๋ยวก็ถึงสถานีแล้ว เมื่อถึงสถานีเขาก็จะเป็นอิสระ จากนั้นก็ห่างไกลจากสถานที่นี้ ...

แม้ว่าทั้งกายและใจจะอดทนต่อไม่ไหวแล้ว แต่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เหมือนเขาตรวจจับสิ่งรบกวนในมุมหนึ่งได้

หันหน้ามองสองนาฬกา เห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สวมหูฟังหลังเอนอยู่บนเบาะข้างประตูรถฟังเพลง กระเป๋าของเธออยู่ข้างตัว แต่ไม่รู้ว่ามีมือมาจากไหนไม่รู้แอบล้วงในกระเป๋าของเธอ

เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ไม่มีการตอบสนอง และคนที่แออัดเป็นก็อนๆ รอบตัวเธอก็ไม่มีการตอบสนอง ทุกคนเหมือนศพเดินได้ เย่จื่อหยางหันหลังและเปลี่ยนทิศทางและเห็นขโมยที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเด็กหญิงตัวเล็ก ๆนั้นอย่างคาดไม่ถึง

ดูอย่างมากก็อายุ 11-12 ปี ใบหน้าดําๆ อาจเป็นเพราะไม่ได้ล้างหน้านานเกินไป เพราะรูปร่างเตี้ย ถูกเบียดเสียดอยู่ในฝูงชนโดยทั่วไปจะมองไม่เห็น มือของเด็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเด็กสาว บางทีสายตาของเย่จื่อหยางอาจจะเฉียบแหลมเกินไปแม้ไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ เด็กคนนั้นก็ยังสังเกตเห็นเขาได้

   เด็กคนนั้น เงยหน้าขึ้นมองเย่จื่อหยางที่อยู่ไม่ไกล แววตาของเขาไม่มีความรู้สึกใด ๆ แต่หลังจากเห็นเย่จื่อหยาง ทันใดนั้นก็เริ่มกลัว การเคลื่อนไหวในมือของเขาหยุดชะงักชั่วคราว ทั้งสองจ้องมองแบบนี้เป็นเวลานาน เด็กคนนั้นไม่ได้ขโมยอะไรเลย แต่มือยังคงยื่นเข้าไปในกระเป๋าใบนั้น

"คุณมองอะไรน่ะ" ซ่งเสี่ยวเชียนดึงตู้เสื้อผ้าของเขา ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ เขามองสถานที่ตรงข้ามมาตลอด แต่เนื่องจากเธอสูงไม่พอ จึงมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับด้านนั้น

   เย่จื่อหยางมองลงมาที่เธอและทําท่าทางเงียบ ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเด็กคนนั้นต่อไป แต่ในเวลานี้เด็กคนนั้นหายไปและถูกซ่งเสี่ยวเชียนขัดจังหวะ ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นขโมยของไปหรือเปล่า หรืออาจเป็นเพราะความกลัว ในขณะที่เขาไม่สนใจก็รีบหนีไป?

เย่จื่อหยางไม่มีความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม ตู้รถไฟนี้มีคนมากเกินไป โดยพื้นฐานแล้วเขาถูกเบียดและขยับไม่ได้แม้แต่ครึ่งนาที มิฉะนั้นเขาอาจเลือกที่จะก้าวไปข้างหน้าและดึงขโมยคนนั้นออกมา แต่ในเมื่อตอนนี้เด็ก หนีไปแล้ว เขาก็หยุดคิดได้แล้ว

   ถึงสถานีรถไฟใต้ดินแล้ว ในที่สุดก็ลงจากรถไฟใต้ดินได้สักที เย่จื่อหยางถูกซ่งเสี่ยวเชียนจูงให้เบียดออกจากรถไฟใต้ดิน หลังจากออกมา ซ่งเสี่ยวเชียนก็ด่าและพูดว่า "คุณมีประโยชน์จริง ๆ ให้ฉันผู้หญิงตัวเล็กๆพาคุณลงจากรถ คุณเห็นไหมว่าทรงผมของฉันเบียดเสียดยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว"

เย่จื่อหยางไม่สนใจ สายตาของเขามองไปรอบ ๆ แล้วซ่งเสี่ยวเชียนจึงโบกมือต่อหน้าเขา "คุณกําลังมองอะไรอยู่กันแน่ เวลาฉันพูด คุณจริงจังหน่อยได้ไหม"

หลังจากสำรวจไปสัก ไม่พบสิ่งผิดปกติ เย่จื่อหยางมองซ่งเสี่ยวเชียนและยิ้มให้เธอ "ไม่ได้มองอะไร พวกเรากลับบ้านกันเถอะ"

พูดพลางพาซ่งเสี่ยวเชียนเดินไปข้างหน้า ซ่งเสี่ยวเชียนรีบดึงเขาไว้ "คุณอย่าเดินมั่ว ๆ นะ ด้านนี้ถึงจะเป็นทางออก ขึ้นลิฟต์ก่อน"

   ซ่งเสี่ยวเชียนพูดไม่ออกกับเย่จื่อหยางแล้ว ในฐานะคนที่นั่งรถไฟใต้ดินครั้งแรก แม้ว่าการหลงทางจะเป็นเรื่องปกติ แต่ในฐานะกองกําลังพิเศษ ความรู้สึกของทิศทางควรแข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่หรอหลงทางตลอดแบบนี้มันน่าอายเกินไปไหม...

บังเอิญมากที่พวกเขาเพิ่งเดินออกจากสถานีรถไฟใต้ดิน เย่จื่อหยางก็พบเด็กคนนั้นเดินอยู่ข้างถนน เสื้อผ้าที่เขาใส่ไม่ได้ขาดรุ่งริ่ง แต่เก่าและสกปรกมาก พอเด็กคนนั้นเห็นเขาเหมือนเห็นผี ก็รีบหว่านขาแล้ววิ่งหนีไป

   แค่นี้ก็น่าสงสัยมากแล้ว เย่จื่อหยางก็ไม่คิดอะไรมาก เมื่อเจอเรื่องน่าสงสัยของคนน่าสงสัยเหล่านี้ เขาก็ต้องไปหาคำตอบ ทิ้งซ่งเสี่ยวเชียนไว้แล้วรีบตามหาเด็กคนนั้น

เด็กแม้ว่าจะวิ่งเร็วและยืดหยุ่น แต่เย่จื่อหยางก็ไม่ใช่คนธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งการวิ่งในระยะเวลาเร่งรีบนั้นยอดเยี่ยมมากอย่างแน่นอน ในไม่ช้าซ่งเสี่ยวเชียนก็มองไม่เห็นว่าเย่จื่อหยางวิ่งที่หายไปที่ไหนแล้ว ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ถูกทิ้งไว้แบบนี้ บอกว่าจะมารับเธอกลับบ้าน

เย่จื่อหยางเดินตามหลังเด็กคนนั้นอย่างประชิด รักษาระยะห่างห้าเมตร ทุกครั้งที่เด็กคนนั้นหันกลับมาจะเห็นเย่จื่อหยางเดินตามหลังตลอดเวลา และในที่สุดก็รู้สึกว่าการวิ่งแบบนี้ต่อไปไม่สามารถทําอะไรได้ ดังนั้นจึงหยุดในซอยเล็ก ๆ

"ผม ผมไม่ได้ขโมยอะไร ... ผมจะเอากระเป๋าของผมให้ดู" เด็กคนนั้นเปิดกระเป๋าออกในนนั้นไม่มีอะไรเลย

เย่จื่อหยางก็ไม่แสดงอาการใดๆ ค่อย ๆ เข้าใกล้เด็กคนนั้น เด็กคนนั้นกลัวเย่จื่อหยางขึ้นเรื่อยๆ เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าทีละก้าว เด็กคนนั้นก็ถอยหลังหนึ่งก้าว เย่จื่อหยางขมวดคิ้ว "ไม่ได้ขโมยอะไร ทําไมต้องกลัวฉันขนาดนี้?"

"คุณใส่ลายพราง..." เด็กคนนั้นชี้มาที่ตัวของเขา

"นั่นหมายความว่า นายเป็นผู้กระทําผิดซ้ำหรอ ขโมยมากี่ครั้งแล้ว" เย่จื่อหยางยังคงเดินเข้าไปใกล้เด็กคนนั้นเรื่อยๆ เด็กคนนั้นถอยหลัง จนพบว่าหลังติดกับกำแพงแล้ว มองซ้ายมองขวาอย่างใจจดใจจ่อ "ผมไม่เคยขโมย วันนี้เป็นครั้งแรก..."

ประโยคนี้ฟังดูแปลก ๆ เย่จื่อหยางก็เลิกเล่นซ่อนหาแล้ว จับมือเด็กคนนั้นและพาเขาออกนอกซอย "ไปคุยกันที่สถานีตำรวจให้ชัดเจนเถอะ"

!!