Pustaka

Cari

Beranda / โรแมนติก / ของรักท่านนายพล / ตอนที่ 63: ดื่มเหล้ามงคล

ตอนที่ 63: ดื่มเหล้ามงคล

Penulis: malinee

Terakhir Diperbarui: 2025-02-25 21:03:12

"คุณได้ใจมากเกินไปแล้ว คำก็ภรรยา สองคำก็ภรรยา ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีของคุณนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนหมายความว่าอย่างไร เย่จื่อหยางเข้าใจดี แต่คนรอบข้างไม่เข้าใจ นึกว่าเป็นคําสาบานที่สัญญากันไว้ก่อนหน้านี้ของพวกเขา ก็เริ่มงอนอีกแล้ว

เย่จื่อหยางให้เธอนั่งบนเก็าอี้แล้วหมุนเธอให้มาเผชิญหน้า มือไหนหรอ ก็วางมือลงบนเอวของซ่งเสี่ยวเชียนอย่างสบายๆ ความใกล้ชิดก็มาได้ยังไง ครั้งนี้ซ่งเสี่ยวเชียนไม่รู้ว่าถูกเขาเอาเปรียบมากน้อยแค่ไหนแล้ว แต่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เธอก็ไม่สามารถตะโกนให้เขาเอามือออกไปได้

"พอได้แล้ว พวกนายหยุดก่อกวนได้แล้ว ฉันจะถามเรื่องซีเรียสเรื่องหนึ่ง พวกนาย น่ะ รู้กันอยู่แล้วนานแค่ไหนที่ไม่ได้จัดพบปะแบบนี้ อั่งเปาจะห่อใหญ่แค่ไหนกันนะ ฉันตื่นเต้นมาก" หลู่เซียงหรงตบหน้าอกและรับประกัน

หัวหน้าต้องมีความเป็นหัวหน้า นับประสาอะไรกับพี่น้องของเขา เย่จื่อหยางกับเขาคบกันมาสิบกว่าปี อั่งเปาของเขาก็ต้องห่อใบใหญ่ที่สุด คํานวณว่าตอนที่เขาแต่งงานเมื่อหลายปีก่อน เย่จื่อหยางใส่อั่งเปาไปไม่น้อย และต้องถึงเวลาที่ต้องคืน

เย่จื่อหยางและซ่งเสี่ยวเชียนสองคนมองหน้ากันและไม่รู้ว่าเย่จื่อหยางคิดอะไรในใจ ยังไงซ่งเสี่ยวเชียนก็คิดในใจว่า มองฉันทำไม การแต่งงานเป็นสิ่งที่คุณต้องการ ตอนนี้พี่น้องของคุณต้องการแสดงความยินดี แน่นอนคุณก็ตอบเองซิ

แต่ว่า ในใจของเธอตอนนี้กำลังยิ้มอยู่จริง ๆ และเริ่มคาดหวังโดยไม่รู้ตัวว่าเย่จื่อหยางคนนี้จะจัดงานแต่งงาน ครั้งก่อนเขามาคุยกับเธอที่โรงพยาบาล ว่ามีความคิดที่จะจัดงานแต่งงานไหม

ในตอนนั้นเธอยังไม่ได้ตระหนัก ดังนั้นการจัดงานแต่งงานจะมีหรือไม่มีก็ได้ ทางที่ดีอย่าทําดีกว่า แต่ตอนนี้รู้ตัวเองแล้ว ในใจคิดเสมอว่าจะทํายังไงให้เย่จื่อหยางกลายเป็นคนของเธอจริง ๆ ดังนั้น งานแต่งงานจะว่ายังไงก็ต้องจัด

"ใกล้แล้ว" เย่จื่อหยางก็ตอบสองคําแบบนี้ บรรยากาศในห้องส่วนตัวก็เย็นลงทันที

หยางฮ่าวดื่มเหล้าไปหนึ่งอึก "พี่ใหญ่ พูดแบบนี้ยังไม่ได้วางแผนเหรอ ไม่ทําอะไรเลย พี่สะใภ้คิดยังไง พี่ดูพี่สะใภ้ทําหน้าไม่พอใจสิ"

ซ่งเสี่ยวเชียนลูบหน้าตัวเอง อยากเอากระจกมาส่องดูเธอว่าเธอทําหน้าไม่พอใจจริง ๆ เหรอ แต่จริงๆแล้วเธอรู้สึกแตกต่างเล็กน้อยขึ้นในใจ หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่มนึกว่าเป็นเครื่องดื่ม แต่เมื่อดื่มไปจึงพบว่าเป็นเหล้า

มันทำให้เธอสำลักมากจนเธอแทบจะไอจนหมดปอด หยางฮ่าวรีบชี้ไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนแล้วพูดว่า "พี่ใหญ่ พี่ลองดูเองว่าผมพูดถูกไหม สะใภ้ไม่พอใจแล้วใจลอย ดื่มเหล้าเข้าไปแล้ว"

เย่จื่อหยางเอากระดาษทิชชูมาให้เธอ ตบหลังให้ แล้วบอกหยางฮ่าวให้หยุดพูดด้วยการส่งสายตาเตือน หยางฮ่าวนอกจากพ่อแม่ของเขาแล้ว คนอื่น ๆ ก็มีเพียงเย่จื่อหยางที่เขาเชื่อฟังมากที่สุด เมื่อส่งแววตาไป ทุกคำพูดก็กลืนลงท้องทุกอย่าง

"นายถามอะไรมากมายฮ่ะจะจัดไม่จัด เรื่องพวกนี้พวกเขาปรึกษากันเอง มันเกี่ยวอะไรกับนาย!" ติงฮุ่ยฮุ่ยหยิบกินไก่ชิ้นหนึ่งยัดใส่ปากหยางฮ่าว กินไก่ของนายไปเถอะ

ซ่งเสี่ยวเชียนไออยู่พักใหญ่จึงค่อยดีขึ้น หน้าก็กลับมาแดงอีกครั้ง แล้วรีบอธิบายว่า "แน่นอนว่าไม่ใช่อย่างที่หยางฮ่าวพูด เหล้านี้เหมือนกับสไปรท์ ฉันดูผิดไปเท่านั้นเอง"

ผู้หญิงเข้าใจผู้หญิงดีที่สุด ติงฮุ่ยฮุ่ยรู้ว่าต่อให้ซ่งเสี่ยวเชียนปากพูดว่าไม่เป็นไร แต่ในใจก็ต้องสนใจสิ่งที่เย่จื่อหยางพูดเมื่อกี้อย่างแน่นอน จึงรีบคิดหาวิธีเล่นเพื่อที่จะทำให้มาเคลียร์เรื่องนี้ให้เรียบร้อย

"ฉันรอไม่ไหวที่จะเห็นพวกคุณดื่มเหล้ามงคลแล้ว รีบหน่อย ตอนนี้ก็มาดื่มเหล้ามงคลกัน และต้องเป็นแก้วใหญ่นะกอดคอแบบนั้น ดื่มเหล้ามงคลแก้วนี้แล้ว เย่จื่อหยางเป็นคนของคุณตลอดชีวิต อยากวิ่งก็หนีไม่ได้ ถ้าเย่จื่อหยางกล้าออกนอกลู่นอกทาง พี่สาวคนนี้จะช่วยคุณจับเขากลับมาแน่ ตอนแล้วค่อยหั่นศพ!"

เหล้าสองแก้วเล็กวางอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ เย่จื่อหยางก็ไม่ลังเล ถือแก้วเหล้าลุกขึ้นยืน ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาอย่างลังเล มองเย่จื่อหยางตรงหน้า สบตาถามเขาว่า ดื่มจริงเหรอ ดื่มแล้วคุณก็เป็นคนของฉัน จริงๆนะ

เย่จื่อหยางไม่รีรอให้เสียเวลาแล้ว รีบดึงเธอขึ้น กอดคอเธอ ทั้งสองอยู่ใกล้กันขนาดนี้ หัวใจของซ่งเสี่ยวเชียนกระโดดโลดเต้นอย่างบ้าคลั่ง ความใกล้ชิดครั้งนี้แตกต่างจากก่อนหน้านี้มาก สายตาของทุกคนจ้องมองพวกเขาและเหล้ามงคลสลับกัน

ในเวลานี้เย่จื่อหยางยกแก้วเหล้าขึ้นที่ปากแล้ว มือของซ่งเสี่ยวเชียนสั่น อ้อมคอของเย่จื่อหยางแล้วยกขึ้นมาที่ปากของเธอ รู้สึกเหมือนกําลังกอดเย่จื่อหยางอยู่เลย โอ๊ยยยยย อายจัง

ทั้งคู่ดื่มเหล้าจนหมด ติงฮุ่ยฮุ่ยมีปฏิกิริยามากที่สุด ตบโต๊ะ "โอเค ตอนนี้ฉันขอประกาศว่าพวกคุณสามารถเข้าห้องหอได้ทันที"

ซ่งเสี่ยวเชียนวางแก้วเหล้าลง รีบโบกมืออย่างกระอักกระอ่วน "พี่ฮุ่ยฮุ่ย พี่ตลกจริง ๆ"

แต่วินาทีต่อมา จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีเงาสีดํากดทับเธอ เธอหันกลับมาอย่างลนลาน ริมฝีปากของเธอและเย่จื่อหยางก็ชนกันแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เดิมทีไม่มีอารมณ์ที่จะรู้สึกว่าการจูบกับเย่จื่อหยางเป็นยังไง อย่างไรก็ตามในสมองมีเพียงคําเดียวคือ จูบ เย่จื่อหยางเขาบ้าไปแล้ว

เหลือบมองคนรอบข้าง ต่างเบิกตากว้างมองพวกเขา ตอนนี้ถ้าซ่งเสี่ยวเชียนเตะเขาออกจากห้องจะเป็นการไม่ไว้หน้าเค้าไหมนะ

งั้นจูบก็จูบเถอะ ยังไงก็ไม่ได้เสียหายอะไร

จากนั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็มีความคิดจะเป็นคนตอบโต้บ้าง สองมือจับใบหน้าของเย่จื่อหยาง จึงอ้าปากเม้มริมฝีปากของเขา อย่างไรก็ตามไม่ใช่ครั้งแรก เย่จื่อหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เธอเม้มลงมาอย่างกะทันหัน แต่ไม่นานก็กอดเอวของเธอไว้ รักษาส้นเท้าให้มั่นคงและพร้อมที่จะกัดกลับ

จูบไปจูบแบบนี้อย่าพูดถึงภาพที่น่าตื่นเต้นต่อหน้าคนนอกเลย ติงฮุ่ยฮุ่ยรู้สึกว่าภาพนี้ไม่เหมาะสมสําหรับเด็กจริง ๆ โชคดีที่วันนี้ลูกชายของพวกเขาไม่ตามมา

ถังซุ่นและโจวเผิง กำลังจะเป็นบ้าเมื่อเห็นภาพตอนนี้ ในความเห็นของพวกเขา ปกติเป็นคนไม่พูดมาก พิถีพิถันทุกวันเป็นหัวหน้าใหญ่ที่จริงจังในทุกวัน คิดไม่ถึงจะมีสไตล์การจูบที่เร้าร้อนแบบนี้!? โอ้ พระเจ้า นี่ไม่ใช่หัวหน้าใหญ่ของพวกเขาแน่นอน คงถูกใครบางคนเก็บใส่กระเป๋าไปทิ้งแล้วแน่ๆ

คนอื่น ๆ เกือบจะบ้าแล้ว มีแค่หยางฮ่าวคนเดียวที่ใจเย็นที่สุด เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงของเขาอย่างรวดเร็ว ถ่ายมุมต่าง ๆ ทิศทางต่าง ๆ ความสูงและต่ำแตกต่างกัน ถ่ายรูปที่พวกเขาจูบกันโดยโดยมุม 360 องศา

แล้วเลือกคู่ที่ค่อนข้างพอใจ รีบโพสต์โมเมนต์อย่างไว ข่าวระเบิดความมันส์อย่างแน่นอน ข่าวใหญ่คุณชายเย่กับภรรยาจูบกันอย่างเร้าร้อน พอจะแพร่สะพัดในหมู่เพื่อนไปเกือบหลายอาทิตย์

แน่นอนว่าในไม่ช้า รูปภาพเหล่านี้ก็ถูกแพร่กระจายไปยังโทรศัพท์ของเย่จื่อซิน เธอกําลังเล่นโยคะอยู่ในเวลานั้น เล่นโยคะเพื่อจิตใจสงบและทิ้งความกังวลทั้งหมดไป และเมื่อมีคนเอารูปเหล่านั้นให้เธอดู เธอบิดไปที่ข้อเท้าทันทีและตกลงบนพื้น ...

Bab sebelumnya Bab selanjutnya

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 82: ไอ้คนโรคจิต!
เย่จื่อหยางก็เอากล่องที่บรรจุยาบํารุงที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมาคืนให้ซ่งเสี่ยวเชียน "ไม่จําเป็น" "ทําไมถึงไม่จําเป็นล่ะ คุณจะกลับบ้านมือเปล่าแบบนี้ไม่ได้" ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างเงียบ ๆ"ฉันบอกว่าไม่จําเป็นต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจกับเรื่องนี้ เขามองปราดเดียวก็มองออก" เย่จื่อหยางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีก ทําท่าทางเหมือนเธอให้ฉันทําอะไรฉันก็ไม่ทํา ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนว่า "คุณอยากคืนดีกับคุณพ่อของคุณหรือเปล่า ถ้าคิด คุณก็ต้องลงมือทํา อย่าเอาแต่พูดเฉย ๆ ไม่ได้นะ" จิ้มหน้าอกของเย่จื่อหยาง "คุณเป็นทหาร แน่นอนว่าต้องรู้ว่าการกระทําเป็นพื้นฐานของการทําภารกิจทั้งหมดให้สําเร็จ"เย่จื่อหยางก็มหน้ามองเธอและคิดในใจว่าเขาจะคืนดีกับพ่อของเขาหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?ดูเหมือนเธอจะซีเรียสกว่าเขาอีกเขาถอนหายใจ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดถึงขนาดนี้แล้ว เขาคงอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ยิ่งไปกว่านั้นการได้คืนดีกับคุณพ่อก็เป็นการแก็ปัญหาที่เขากังวลมานานได้จริง ๆ เขาเงยหน้าขึ้นและลูบหัวของซ่งเสี่ยวเชียน "ทํา เพียงแต่ว
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 81: เลือกเสื้อผ้าให้ดูนิสัย
เธอกอดหมอนและยิ้มอย่างพอใจ เธอสาบานว่าเธอไม่เคยเจอใครที่เก่งขนาดนี้มาก่อน สามารถปกป้องเธอและขจัดวิกฤตให้เธอได้ทันทีในเวลาฉุกเฉิน ราวกับว่าจู่ๆ กำแพงทึบก็ปรากฏขึ้นในชีวิตของเธอ จะปกป้องเธอตลอดเวลาต่อจากนี้ไป ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยซ่งเสี่ยวเชียนเชื่อ ในอนาคต ตราบใดที่มีเย่จื่อหยางอยู่ข้าง ๆ เธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เมื่อฟ้าถล่มยังมีเขาคอยอยู่ข้างๆไม่ใช่หรอเย่จื่อหยางเขียนรายงานเสร็จก็ปิดคอมพิวเตอร์และเดินออกจากห้องหนังสือ ห้องนั่งเล่นมืดสนิท มีเพียงไฟสีเหลืองเข้มดวงเดียวที่เปิดอยู่ ฝาหลังของรีโมทกระจัดกระจายอยู่บนพื้นพร้อมถ่าน เขาหยิบขึ้นมาและวางไว้ มองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่นอนอยู่บนโซฟาลืมตาก็ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่ เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง "มีเรื่องอะไรหรอ ทําไมดูมีความสุขขนาดนี้""ไม่มีนิ ฉันก็แค่ดีใจ" ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้นยืนต่อหน้าเย่จื่อหยางยิ้มให้เขา แล้วทันใดนั้นก็กระพริบตาให้เขา มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่ทําให้เย่จื่อหยางเดาไม่ออก กําลังจะถามว่าทําไมถึงยิ้ม ทันใดนั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็เอื้อมมืออ้อมไปข้างหลังเย่
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 80: ขอบคุณ
คิดถึงเด็กคนหนึ่งที่อายุ 15-16 ปี เร่ร่อนอยู่กับพวกเขามา 4-5 ปี เพื่อขอทานทุกที่ และเงินที่ขอมามอบให้กับหัวหน้าแก๊งนั้น รับรองว่าทุกคนจะได้กินอาหารไม่อั้นสิ่งที่ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนเจ็บปวดมากกว่าเดิมคือเด็กคนที่ตาบอดทั้งสองข้าง เขาไม่ได้ตาบอดมาตั้งแต่เกิด แต่เมื่อเขาอายุเจ็ดขวบ เขาถูกจับโดยคนของแก๊งและจากพ่อแม่ไปตั้งแต่นั้นมา คนเหล่านั้นล้างสมองเขาเพื่อให้เขาได้รับเงินมากขึ้น ทําให้เขาคิดว่าการช่วยพวกเขาขอเงินมากขึ้นเป็นเรื่องที่ดีคนเหล่านั้นใช้เหล็กแทงเข้าไปในดวงตาของเด็กน้อย ตั้งแต่นั้นมาเขาก็มองไม่เห็นและคนเหล่านั้นสอนเขาวิธีการแยกแยะขนาดของธนบัตรด้วยมือของเขาและติดตามพวกเขามานานหลายปี และความสามารถในการแยกแยะเงินด้วยมือของเขานั้นมีความชำนาญมากและไม่เคยพลาดเลยซ่งเสี่ยวเชียนก็คิดว่าตอนนั้นเธอให้เด็กคนนั้นไปหนึ่งร้อยหยวน เขาก็สัมผัสไปหลายครั้ง ปากก็ยิ้ม แล้วบอกว่าวันนี้เขาเลิกงานได้แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขามั่นใจมาก ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะถูกล้างสมองโดยคนเหล่านั้นจริง ๆ และจะไม่อดตายเพราะตาบอดสองข้าง ดูเหมือนว่าเขาจะมองว่าเป้าหมายนี้เป็นเป้าหมายเดียว
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 79: หัวโน
ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ทําอะไรเลย เย่จื่อหยางต้องไปทำกับข้าวด้วยตัวเอง ครั้งนี้เป็นอาหารมังสวิรัติจริง ๆ มังสวิรัติมากกว่าพระกินอีก แม้แต่ผัดกะหล่ำปลีจีนก็ใช้น้ำมันเรพซีด ไม่เปื้อนน้ำมันหมูสักนิดซ่งเสี่ยวเชียนมองอาหารมังสวิรัติที่โต๊ะแล้วพูดไม่ออก ความอยากอาหารเปลี่ยนเป็นระดับต่ำ แต่เย่จื่อหยางกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ระหว่างที่เย่จื่อหยางกินข้าว เขาขยี้เหนือศีรษะเป็นครั้งคราว ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างสงสัยในที่สุดหลังจากกินข้าวเสร็จ ขณะที่เขากําลังล้างจาน เธอรีบไปเอามือไปสัมผัสหัวเขา ไม่ลูบก็ไม่รู้พอลูบก็ตกใจโดยไม่รู้ตัว บนหัวของเย่จื่อหยางบวมโนขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้โนใหญ่มากแต่ก็พองเล็กน้อยซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงก่อนหน้านี้เธอโยนเจลอาบน้ำใส่หัวเย่จื่อหยางอย่างแรง ที่แท้หัวปูดโนขนาดนี้เขากลับไม่พูดอะไรโอเค ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนจิตใจดี ตอนนี้เมื่อได้เห็นสิ่งนี้แล้ว ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา คิดว่าเธอใจร้ายไปหน่อยจริง ๆ บางทีเย่จื่อหยางอาจไม่ได้ตั้งใจบุกเข้ามาแอบดูเธอจริง ๆก็ได้ และใครแอบดูคนอื่นแถมจงใจเปิดประตูอีกพอในใจรู้สึกผิดเธอก็อยากชดเชยไง ดึ
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 76: ทำได้แต่ช่วยเหลือ
เธอดูเวลาในโทรศัพท์ของเธอ นาทีและวินาทีผ่านไป และห้านาทีผ่านไป เย่จื่อหยางก็ยังไม่ออกมา มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ? ไม่มีทาง? เขาไม่ใช่เก่งมากหรอ? ไม่ใช่ว่าออกโลงแล้วล้มเหลวเลยนะ?เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในอาคารที่อยู่ไม่ไกล จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายหยาบคายดังมาจากข้างหลังเธอ “เธอเป็นใคร!? มาทำตัวลับๆล่อๆก็ที่นี่ทำอะไร”ถูกจับได้แล้ว! นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาหัวของซ่งเสี่ยวเชียนในเวลานั้น จู่ๆ เธอหันกลับมาและเห็นร่างผู้ชายที่มืดๆดำๆ ยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกลนัก เขามองดูเธอและทำท่าป้องกันตัว สายตาของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย"ฉ ฉัน...ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย! ฉันหลงทาง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปรอบ ๆ และชี้นิ้วไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าสองก้าวดูเหมือนจะสงสัย "มากับฉัน!"เมื่อพูดเช่นนั้น ชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและจับมือของซ่งเสี่ยวเชียน ปฏิกิริยาตัวสั่นของซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ในระดับสูงสุดและเธอก็หลบมือของชายคนนั้นทันที เธอจะปล่อยให้เขาจับเธอได้อย่างไร? นั่นเรียกว่ายอมจำนนฟ้านะ ซ่งเสี่ยวเชียนกระโดด
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 75: คุณติดหนี้ฉัน100หยวน
เย่จื่อหยางสังเกตมันอย่างละเอียด ดังนั้นจึงไม่มีข้อผิดพลาด เด็กน้อยเล่นซอได้อย่างชำนาญมาก เหมือนว่าเขาเริ่มเรียนรู้มันตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก"น่าสงสารจัง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองเด็กตาบอดคนนั้นซึ่งอายุน่าจะเพียงสิบสามหรือสิบสี่ปีเท่านั้น แต่ไม่สามารถมองเห็นโลกที่สวยงามใบนี้ แม้ว่าตอนนี้โลกจะปกคลุมไปด้วยหมอกควัน แต่ในบางครั้งก็มีท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและเมฆเป็นสีขาวสำหรับเด็ก นี่เป็นสิ่งที่โหดร้ายมาก เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนที่มีจิตใจดีอยู่แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ของเย่จื่อหยางออกมา หยิบแบงค์ร้อยหยวนออกมาแล้วยื่นให้เด็กน้อย "เด็กน้อย เอาเงินไปซื้อของอร่อยๆที่อยากกินนะ อย่าอดไว้”เด็กหยุดเล่นซอ รีบหยิบธนบัตรจากมือของซ่งเสี่ยวเชียน วางไว้ใต้จมูกแล้วดมกลิ่น จากนั้นใช้มือแตะอย่างระมัดระวัง และในที่สุดก็ยิ้ม “ขอบคุณผู้มีน้ำใจ วันนี้งานของผมเสร็จแล้ว ผมสามารถกลับก่อนได้”เมื่อพูดจบ ก็รีบเก็บสิ่งด้วยความไว หยิบไม้นำทางเดินหนีไป จากไปโดยไม่หันกลับมามองซ่งเสี่ยวเชียน
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 74: พบตำรวจ
การซื้อผักก็เป็นงานที่ต้องใช้สายตา ตรงไหนสดใหม่ตรงไหนเน่า แต่บางครั้งผักหัวใหญ่สีเขียวขจีไม่มีร่องรอยของแมลงสักตัว บางทีอาจจะฉีดยากําจัดศัตรูพืชที่มากเกินไป ขนาดแมลงไม่ไม่กล้ากิน คุณยังกล้ากินอยู่หรอการต่อรองราคาก็เป็นความรู้อย่างหนึ่ง ขณะที่ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังคุยราคากับเจ้าของพ่อค้าหาบเร่คนหนึ่ง จู่ ๆ ก็ถูกเด็กคนหนึ่งชน เด็กคนนั้นชนเธอแรงมาก เธอโซซัดโซเซเกือบล้ม โชคดีที่ถอยหลังไปหลายก้าวจึงไม่ล้มลงเด็กน้อยพยายามพูดขอโทษเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนอดทนต่อความโกรธไว้คิดว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง "ไม่เป็นไรจ้ะ แต่คราวหน้าอย่าวิ่งเล่นในสถานที่แบบนี้อีกมันอันตราย" เด็กน้อยยิ้มให้เธออย่างเข้าใจ แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงต่อรองราคากับพ่อค้าหาบเร่ต่อไป แต่ในเวลานี้พ่อค้าคนนั้นกลับมองเธอด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป ซ่งเสี่ยวเชียนมองเสื้อผ้าของตัวเอง มีอะไรแปลกไปหรอ"พ่อค้า มีอะไรหรอทําไมจู่ ๆ ก็มองฉันด้วยสายตาแบบนี้ กะหล่ำปลียังจะขายไหม""เอ่อ สาวน้อย ฉันก็หวังดีจึงขอเตือนคุณหน่อย คราวหน้ามาซื้อผักอย่าให้เด็ก ๆ พวกนั้นเข้าใกล้คุ
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 78: เป็นเป็นคนขี้ขลาด
ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นเนื้อสัตว์และตาของเธอก็เปล่งประกาย เนื้อจานหนึ่งวางอยู่ตรงหน้านักชิมคนหนึ่ง เธอไม่สนใจว่าจะมีรอยแผลเป็นหรือไม่ จึงรีบคีบเนื้อชิ้นหนึ่งกิน แล้วอุทานว่า "เย่จื่อหยาง ฝีมือคุณก็ไม่เลวนิ อร่อยมากกก ครั้งหน้าฉันจะกินอันนี้ด้วย" "ไม่มีครั้งหน้า" เย่จื่อหยางพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วหยิบเบียร์ที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดื่ม ดื่มเบียร์ลงทำให้เขาผ่อนคลายลงมาก และมองซ่งเสี่ยวเชียนที่มีความสุขในการกินเนื้อจึงถามว่า"วันนี้ผ่านอะไรมาเยอะแยะ เธอยังกินข้าวลงอีกหรอ" ซ่งเสี่ยวเชียนพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณคิดว่าฉันใจสลายแล้วหรอ ฉันไม่ได้ขี้กลัวง่าย ๆ ขนาดนั้น และแน่นนอนมีคุณอยู่ข้าง ๆฉันจึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรมาก" เธอตบไหล่ของเย่จื่อหยางและยกนิ้วโป้งให้เขา"วันนี้ทําได้ดีมาก กดไลค์"เย่จื่อหยางถูกล้อให้หัวเราะแล้ว เขาหัวเราะเสียงดังและดื่มเหล้าไปด้วย "แต่ก็ยังทําเธอได้รับบาดเจ็บนะ"ซ่งเสี่ยวเชียนคีบเนื้อชิ้นใส่ในชามของเขา "แผลเล็กน้อยแค่นี้เอง คุณโทษตัวเองแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผิดนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนกะพริบตาให้เขา เย่จื่อหยาง
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 73: อาย
"คุณหมายความว่าไง?"ซ่งเสี่ยวเชียนถามเขาอย่างจริงจัง เย่จื่อหยางหุบปากไม่พูดถึงอีกแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนนิสัยขี้โวยวายแบบเธอ ถ้ามีคนจะลักพาตัวเธอไป คงต้องตะโกนเสียงดังออกมาแน่ ทั้งถนนคงรู้ว่าคนที่จะลักพาตัวเธอไปคือพวกค้ามนุษย์ เงียบไปสักพัก เย่จื่อหยางก็ถามว่า "ยังโกรธอยู่หรอ""ทําไมจะไม่โกรธ!? คุณคิดว่าแค่ไม่กี่คําก็สามารถปลอบฉันได้หรอต้องชดใช้" ซ่งเสี่ยวเชียนเอื้อมยื่นมือไปขอสิ่งของจากเย่จื่อหยาง เขาผลักมือออกแล้วบอกว่าไม่มี ซ่งเสี่ยวเชียนก็กระโจนเข้ามากัดเขา ครั้งนี้เย่จื่อหยางฉลาดขึ้น เขาหลบอย่างไว ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนกัดเพียงว่างเปล่า แค่วินาทีเท่านั้น ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเธอกับเขาเหมือนคนรักกัน การสัมผัสร่างกายเล็กๆน้อยๆก็ไม่ได้น่าอายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอยังกล้าที่จะกัดเขาด้วยจากนั้นเธอก็เขิลอายแล้ว ทําไมตอนนี้พวกเขาใกล้ชิดกันขนาดนี้วินาทีต่อมาเธอก็นึกถึงสิ่งที่สําคัญมาก "คุณปู่ของคุณบุกเข้ามาที่บ้านเมื่อวันก่อน"ทันใดนั้นสีหน้าของเย่จื่อหยางก็เปลี่ยนไป ถามอย่างจริงจังว่า "หมายความว่าอะไร"

Pindai kode untuk membaca di Aplikasi

Share

ตอนที่ 63: ดื่มเหล้ามงคล

Bab terkait

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 64: เล่นเกม

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 65 เดทครั้งแรก

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 66: ความคิดถึงที่ไม่อาจเก็บซ่อนได้

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 67: กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 68: หน้าหนาขนาดนี้ ทุกคนรู้ไหม

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 69: แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 70: ไปรับภรรยาของฉัน

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 71: ขโมย

Bab terbaru

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 82: ไอ้คนโรคจิต!

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 81: เลือกเสื้อผ้าให้ดูนิสัย

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 80: ขอบคุณ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 79: หัวโน

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 76: ทำได้แต่ช่วยเหลือ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 75: คุณติดหนี้ฉัน100หยวน

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 74: พบตำรวจ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 78: เป็นเป็นคนขี้ขลาด

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 73: อาย