ตอนที่ 61: รอยยิ้ม

"ฉันบอกเธอว่า อย่ามาก่อกวนภรรยาฉันอีก" น้ำเสียงของเย่จื่อหยางแตกต่างกันเล็กน้อย ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองเขา "ใครจะรู้ว่าคุณอาจจะพูดเรื่องไรสาระก็ได้คุณมีเทปบันทึกเสียงไหม ไม่แน่อาจจะบอกเธอว่าไม่ต้องรีบร้อน ไม่ช้าก็เร็วจะหย่ากับฉันก็ได้"

  "พวกเธอแอบพูดอะไรกันที่เนี๋ย? ต้องหวานแว๋วขนาดนี้เลยเหรอ" หยางฮ่าวยังเคี้ยวอาหารอยู่ในปาก และพูดจาโผงผางขึ้นมา ไม่กลัวอาหารในปากพ่นออกมา

  ซ่งเสี่ยวเชียนรีบเก็บท่าทางของตัวเอง และเตะเข้าที่ขาเขานั่งตัวตรงและไม่กระซิบกับเขาอีกต่อไป เพราะเมื่อกี้เธอดื่มเหล้ามา ตอนนี้หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว คนที่ดื่มเหล้าไม่เป็นจะหน้าจะแดงง่ายที่สุด หน้าแดงๆ น่ารักมาก

  หยางฮ่าวหยิบแก้วใหญ่ใบหนึ่งมา รินเหล้าขาวเต็มแก้วลงไปอย่างไม่เกรงใจ  แล้วส่งไปที่หน้าเย่จื่อหยาง "พี่ใหญ่ คุณมีภรรยาแล้วลืมพี่ลืมน้อง เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้นะ ดื่มสักแก้วก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

เพราะเทเต็มมาก เมื่อส่งมา เหล้าก็เปื้อนมือเย่จื่อหยาง เพราะทิชชู่อยู่ข้างมือของซ่งเสี่ยวเชียน เธอก็หยิบทิชชู่มาเช็ดมือให้เขา

  ติงฮุ่ยฮุ่ยเห็นพฤติกรรมเช่นนี้ จึงพูดว่า "เด็ก ๆ รักกันมากจริง ๆ สามี เราสองคนไม่เคยสนิทกันขนาดนี้มาก่อน ฉันจะบอกพวกเธอตอนที่ฉันกับสามีเพิ่งรู้จักกัน พวกเราเรียบง่ายมาก เขาอยู่ในกองทัพมาตลอด แม้แต่มือของผู้หญิงก็ไม่เคยจับมือกันมาก่อน ตอนเราเริ่มสถานะเพื่อน  เขาก็ไม่กล้าจับมือฉัน จนฉันเป็นฝ่ายเริ่มก่อนล่ะ"

หลู่เซียงหรงคีบอาหารในชามของติงฮุ่ยฮุ่ยและห้ามเธอพูด "พอได้แล้วๆ! เรื่องเก่าเมื่อหลายปีก่อนยังเอาออกมาพูดอีกเหรอ"

หลู่เซียงหรงและ ติงฮุ่ยฮุ่ยแต่งงานกันมาเจ็ดเกือบแปดปีแล้ว เย่จื่อหยางรวมถึงทุกคนที่อยู่ที่นี่ยกเว้นซ่งเสี่ยวเชียน ต่างก็ได้เห็นการเติบโตของความรักของพวกเขา ต่างก็เข้าใจว่าติงฮุ่ยฮุ่ยเป็นคนแบบไหน งานอดิเรกสิ่งเดียวที่ชอบคือกินและช็อปปิ้ง และอีกประการหนึ่งที่ชัดเจนที่สุด หรือถ้าจะให้พูดอย่างอ้อมค้อมคือ ช่างพูด และพูดตรงๆคือปากตลาด...!

ทุกคนอดทนอย่างเงียบ ๆ มาหลายปี หลู่เซียงหรงก็เป็นเพราะรักเธออย่างจริงใจจึงสามารถทนต่อนิสัยแบบนี้ของเธอได้ ดังนั้น ติงฮุ่ยฮุ่ยจึงเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก

เย่จื่อหยางดื่มเหล้าขาวแก้วนั้นหมดไปนานแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนค่อนข้างอึดอัด เธอแค่ใช้มือเช็ดให้เขา ไม่คิดว่าติงฮุ่ยฮุ่ยจะพูดมากขนาดนั้น

เวลานี้ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออกอีกครั้ง มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามา หอบหายใจแล้วพูดว่า "ขอโทษทุกคน ผมมาช้า รถติดนิดหน่อย สุดท้ายผมจึงลงรถแล้ววิ่งตรงมา..." คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทีมหมู่คนนั้น ถังซุ่น

เย่จื่อหยางส่งเหล้าขาวหนึ่งขวดตรงหน้าให้เขา มองนาฬิกาแล้วพูดว่า "มาสายครึ่งชั่วโมง เหล้าขวดนี้ยังไงก็ต้องดื่มให้หมด"

คำพูดของเขาพูดดูสบาย ๆ มาก แต่ในน้ำเสียงของเขาที่พูดต้องอะไรแอบแฝงอย่างไม่ต้องสงสัย พอถังซุ่นนั่งลงก็หน้านิ่วคิ้วขมวดแล้ว "หัวหน้า อยากให้ผมตายหรอ กินเหล้าครึ่งลิตรนี้ลงไป วันนี้ผมคงต้องนอนอยู่บนพื้นแน่นอน พวกพี่ยังต้องแบกฉันไปโรงพยาบาลอย่างยากลําบาก นี่มันน่าเวทนามากเลยนะใช่ไหม"

เย่จื่อหยางมองซ่งเสี่ยวเชียนแล้วพูดว่า "นี่ไม่ใช่มีหมออยู่เหรอ"

"พี่สะใภ้ คุณดูสิ พวกเราสนิทกันขนาดนี้แล้ว ถ้าผมเข้าโรงพยาบาล จะลดราคาให้ผมได้ไหม" ถังซุ่นมองซ่งเสี่ยวเชียนด้วยสีหน้าขอร้อง

ซ่งเสี่ยวเชียนมองเย่จื่อหยางอย่างไม่รู้จะทําอย่างไรดี ทําไมถึงเปลี่ยนเรื่องมาที่เธอแล้ว จริง ๆ แล้วตอนนี้เธอยังไม่รู้ชื่อทุกคนเลย จะพูดคุยกับพวกเขาอย่างเป็นกันเองได้ยังไง

   เย่จื่อหยางได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากซ่งเสี่ยวเชียน รีบโบกมือ "หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบดื่ม นอนบนพื้นแล้วค่อยว่ากัน"

วันนี้เย่จื่อหยางมีความสุขและคําพูดก็เริ่มเพิ่มขึ้น

แม้ว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะไม่ชอบคําพูด แต่ในใจเธอมีความสุขมาก เขาแนะนําเธอให้เพื่อนสนิทหลายของเขาให้เธอได้รู้จักกัน เธอก็เป็นภรรยาของเขาจริง ๆ แล้ว หัวข้อว่ารักหรือไม่รัก ต่อไปค่อย ๆ คุยกัน ตลอดชีวิตยังกลัวว่าจะไม่ยอมรับรัก

ถังซุ่นทำท่าทางไม่ยอมแพ้ เปิดขวดเหล้าแล้ววางลงบนโต๊ะอย่างแรง ชี้ไปที่ทุกคน "ได้ วันนี้ผมมาสาย ควรจะโดนลงโทษ ลงโทษตัวเองก่อนสามแก้ว แต่ต่อไปคือหนึ่งขวด ผมขอท้าพวกพี่ทุกคน เล่มเกมสิบห้ายี่สิบมา ถ้าแพ้พ่อจะดื่มให้หมดขวด!"

หยางฮ่าวก็ตื่นเต้นขึ้นมา ลุกยืนขึ้น เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนเก็าอี้ พับแขนเสื้อขึ้น "มาสิ ปู่ก็เริ่มสนใจขึ้นมาแล้ว จะทำให้แกลงไปนอนกับพื้นอย่างแน่นอน"

ซ่งเสี่ยวเชียนเริ่มตกใจกับความฮึกเหิมของพวกเขา แต่การท้าทายที่จริงจังแบบนี้ ผลคือทั้งสองเล่นเป่ายิ้งฉุบซ่งเสี่ยวเชียนกระตุกยิ้มที่มุมปากสองครั้งและก็มหน้าจิบเครื่องดื่ม ทําไมรู้สึกขายหน้าเล็กน้อยล่ะ…..

"ยัง ยิง เยา ปัก กะ เป่า ยิ้ง ฉุบ!"

"ยัง ยิง เยา ปัก กะ เป่า ยิ้ง ฉุบ!"

ถังซุ่นออกมากระดาษ หยางฮ่าวออกกรรไกร เกมหนึ่งต้องรู้แพ้ชนะสิ คราวนี้ความฮึกเหิมของถังซุ่นลอยหนีทันที ช่วยไม่ได้นะ นี่คือคําพูดที่ไร้หัวคิดของเขาเอง ตอนนี้แพ้แล้ว เหล้าทั้งขวดนี้จําเป็นต้องดื่มให้หมด

ถังซุ่นหยิบแก้วใหญ่สองใบมา ใบหนึ่งวางอยู่ตรงหน้าเขา อีกใบวางอยู่ตรงหน้าโจวเผิง โจวเผิงถามว่า "ถังซุ่น แกทําอะไร"

"ทําอะไร มีสุขร่วมสุขมีทุกข์ร่วมทุกข์ มานี่ สหายโจวเผิงที่รัก ตอนนี้สหายที่รักของนายกําลังตกที่ยากลําบากแล้ว รีบมาช่วยกันเร็ว เราสองคนแบ่งเท่า ๆ กัน เทอย่างยุติธรรมแบบนี้!" ถังซุ่นยิ้มไปพูดไป เจ้าเล่ห์ไม่เบา

แต่โจวเผิงไม่หลงกลแล้ว รีบพอผลักแก้วออกไป "ยุติธรรมกับตดนะซิ"  โจวเผิงเป็นคนฉงชิง สำเนียงฉงชิ่งแบบนี้จะปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราว

ทันใดนั้นเย่จื่อหยางก็ได้ยินภาษาฉงชิ่งของโจวเผิงออกมา เขาก็หัวเราะเสียงดังโดยไม่รู้ตัว ซ่งเสี่ยวเชียนหันมามองเขาโดยไม่กะพริบตาอย่างแปลกประหลาดใจ ตลกขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมถึงหัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนั้น ไม่เคยเห็นเย่จื่อหยางมีสีหน้าร่าเริงขนาดนี้มาก่อน

หลู่เซียงหรงและติ่งฮุ่ยฮุ่ยสังเกตเห็นเย่จื่อหยางที่แตกต่างมากในวันนี้ มองหน้าซึ่งกันและกัน และรู้สึกว่าพลังของความรักนั้นยิ่งใหญ่จริง ๆ สามารถเปลี่ยนแปลงคนคนหนึ่งได้อย่างสมบูรณ์

พูดถึงตรงนี้ ก็ต้องพูดถึงเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง ตอนนั้นโจวเผิงเพิ่งเข้าสู่หน่วยพิเศษ ในการคัดเลือกอย่างเข้มงวด แต่เย่จื่อหยางเรียกชื่อเขาให้เข้ามา เพราะว่ายังไงให้สมรรถภาพทางกายและตัวชี้วัดต่าง ๆ นั้นยอดเยี่ยมมาก เมื่อพิจารณาจากการแสดงของเขาและการสนทนาเป็นครั้งคราว เย่จื่อหยางคิดว่าเขาเป็นคนค่อนข้างซื่อสัตย์ อันที่จริง คำว่าความซื่อสัตย์นั้นมันเป็นคำพ้องเสียงของคำว่าโง่นั้นเอง...

ตอนฝึกทหารใหม่ เพราะเพิ่งเข้าหน่วยพิเศษ เย่จื่อหยางต้องการเข้มงวดมากขึ้น การฝึกก็รุนแรงมากขึ้น การฝึกครึ่งเดือนของทหารใหม่เกือบทุกคนเริ่มบ่นว่า การฝึกหนักเกินไป การฝึกที่นี่เท่ากับการฝึกครึ่งปีก่อนหน้านี้

  ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนพูดจาไม่ดีลับหลังเกี่ยวกับเย่จื่อหยาง ตอนนั้นโจวเผิงได้รู้จักหลายคนที่มาจากฉงชิ่งในหมู่ทหารใหม่ คุยกันได้ค่อนข้างสนุก หลายคนก็เริ่มพูดสิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับเย่จื่อหยาง

  !!