ตอนที่ 56: ติดกับดัก

 พูดผิดหรือเปล่า? เธอพูดอย่างกับตัวเองเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่ง ซ่งเสี่ยวเชียนเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เฉินเฉิน “ตอนนี้ ฉันไม่เห็นหน้าเธอ”

เฉินเฉินไม่เชื่อคําพูดที่ตัวเองเพิ่งได้ยินเล็กน้อย ยังไม่มีใครพูดแบบนี้กับเธอด้วยปากแบบนั้นเลย "เธอหมายความว่ายังไง ฉันใจดีประคองเธอออกมา เธอไม่พูดขอบคุณก็ช่างเถอะ ยังพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีก!"

ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้น ยืนประจันหน้ากับเฉินเฉิน "คําพูดเหล่านั้นเมื่อกี้จงใจพูดให้ฉันฟังใช่ไหม จริง ๆ แล้วฉันไม่สนใจว่าเธอกับเย่จื่อหยางจะเคยจูบกันมาก่อนไหม ไม่สนใจเลยว่านั่นเป็นจูบแรกของพวกคุณหรือเปล่า ตอนนี้ฉันแค่อยากให้เธอหายออกไปจากหน้าฉัน รู้สึกไม่พอใจเหรอ เธอตีฉันสิ!"

   เฉินเฉินก็ถูกประโยคของซ่งเสี่ยวเชียนกระตุ้น ยกมือขึ้นก็พร้อมที่จะตบ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนตอบสนองได้เร็วกว่าเธอ มือของเฉินเฉินยังไม่ได้ตีลงมา ซ่งเสี่ยวเชียนก็แกว่งมือเธอไปแล้ว

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันก็ใช้ปากยั่วยุนั้นมองหน้าเธอตลอดเวลา ถ้าไม่ใช่ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่ายังไงเธอก็เป็นคนมีการศึกษา ไม่ควรใช้กำลังแก็ปัญหา ไม่อย่างนั้น ฝ่ามือนี้คงจะลงที่หน้าเธอนานแล้ว

  แม้ว่าการทำร้ายคนจะไม่ถูกต้อง แต่ซ่งเสี่ยวเชียนก็ไม่สามารถปล่อยให้เฉินเฉินยั่วยุเธอและยอมอ่อนข้อให้เสมอได้ เธอก็มีอารมณ์เหมือนกันนะ

เรื่องราวเกิดขึ้นแล้ว ยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้ เฉินเฉินปิดหน้า ตอนแรกเธอจะร้องไห้ แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ยิ้มให้ซ่งเสี่ยวเชียนทันที "เธอคอยดูเถอะ" เฉินเฉินพูดแล้วก็จากไป

แย่แล้ว เหมือนถูกหลอก...

ซ่งเสี่ยวเชียนตอนนี้กลับมาได้สติแล้ว ทําไมเอาอารมณ์ชั่ววูบไปตีคน โรงพยาบาลกําหนดไว้อย่างชัดเจนว่าห้ามมีการลงมือทําร้ายผู้คน เมื่อพบจะลงโทษร้ายแรง ประตูห้องผ่าตัดนี้ มีกล้องห้าหรือหกตัวหันหน้าไปทางนั้น ถ้าเฉินเฉินไปฟ้องคณบดีตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนจบแล้ว

เรื่องดี ๆ ไม่ออกไปข้างนอก เรื่องร้ายๆแพร่กระจายไปเป็นพันไมล์ ในโรงพยาบาลมีข่าวลือว่าซ่งเสี่ยวเชียนและเฉินเฉินเป็นศัตรูรักกัน ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนลงมือตีเฉินเฉิน ข่าวลือนั้นยิ่งไร้สาระมากขึ้น

พูดอะไร เฉินเฉินยังไปมาหาสู่กับเย่จื่อหยางหลังจากซ่งเสี่ยวเชียนแต่งงานกับเย่จื่อหยาง ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนรู้แล้ว จึงมีการจัดฉากตีเมียน้อยตรงที่ประตูห้องผ่าตัด

ไม่ถึงชั่วโมง ซ่งเสี่ยวเชียนก็ถูกคณบดีเชิญไปดื่มชาที่ห้อง นี่ก็เป็นสิ่งที่เธอคาดไว้ ไปก็ไปเถอะ จะลงโทษยังไง เธอก็ไม่ได้คิดจะปัดความรับผิดชอบ เงยหน้าขึ้นยืดอกและเดินไปใต้ไปห้องคณบดี

ข่าวลือแพร่กระจายอย่างรวดเร็วและเฉียนอ้ายเลอได้ยินพยาบาลพูดถึงเรื่องนี้เกือบจะทันที เธอเป็นอาจารย์รับเชิญและศัลยแพทย์ด้วย ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วเมื่อเรื่องแพร่กระจายเธอก็จะได้ยินด้วย

ซ่งเสี่ยวเชียนตีคนเหรอ เฉียนอ้ายเลอพูดอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ฟังคนอื่นพูดว่ากล้องหลายตัว หลายมุม จับภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่ซ่งเสี่ยวเชียนกระทำได้ครบถ้วน เฉียนอ้ายเลอก็วิ่งไปดู ซ่งเสี่ยวเชียนลงมือจริงๆ

เฉียนอ้ายเลอประหลาดใจเล็กน้อย ซ่งเสี่ยวเชียนปกติเป็นคนอารมณ์ดี อะไรทําให้เธอบังคับให้เธอลงมือล่ะ เฉียนอ้ายเลอรีบไปที่ห้องทํางานของคณบดี เธอรู้ว่าหมอลงไม้ลงมือกับคนอื่นเป็นเรื่องร้ายแรงมาก แต่พูดอย่างไรก็ต้องไปถามเรื่องราวให้ชัดเจน แล้วค่อยไปขอความเมตตาต่อหน้าคณบดี

ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งเข้าไปในห้องทํางานของคณบดี เขาเห็นเฉินเฉินนั่งอยู่ข้างในจริง ๆ ใบหน้าของเธอบวมแดงและตาของเธอแดง ดูเหมือนว่าเธอจะเล่นละครต่อหน้าคณบดีให้ดูน่าสงสาร

คณบดีมองซ่งเสี่ยวเชียนให้เธอนั่งลง ซ่งเสี่ยวเชียนนั่งลงอย่างไม่เกรงกลัว และพูดก่อนว่า "การตีคนเป็นความผิดของฉัน ฉันยอมรับ อยากให้ฉันขอโทษฉันก็ยินดีที่จะขอโทษ คณบดีท่านอยากลงโทษอย่างไร ฉันก็ไม่มีปัญหา"

"จริงเหรอ" คณบดีแก่มองซ่งเสี่ยวเชียนด้วยสีหน้าประหลาดใจ ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้า หญิงแกร่งสามารถยอมจํานนได้

"โอเค งั้นรีบไปเก็บของแล้วไปลาออกกันเถอะ" คณบดีเห็นว่าซ่งเสี่ยวเชียนให้ความร่วมมือแบบนี้ เขาก็มีโล่งใจ

เดิมทีเขาเห็นเฉินเฉินร้องไห้ฟูมฟายและบอกว่าต้องไล่ซ่งเสี่ยวเชียนออก เขายังลําบากใจมาก อย่างไรก็ตามตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนมีตระกูลเย่เป็นแบล็กหลัง ไม่สามารถตัดสินใจฝ่ายเดียวได้ คิดว่าจะเรียกซ่งเสี่ยวเชียนมาปรึกษาหาทางออกด้วยกัน ไม่คิดว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะให้ความร่วมมือทันทีขนาดนี้

"เดี๋ยวก่อน หมายความว่ายังไง ฉันแค่ตบหน้าเธอเบา ๆ แค่นี้ก็จะไล่ฉันออกเหรอ"

"ใช่ ผมกับหมอเฉินได้ปรึกษากันแล้ว เพราะคุณละเมิดกฎของโรงพยาบาลอย่างร้ายแรงและอยู่ในช่วงฝึกงานที่สําคัญมาก ดังนั้น ทางเราต้องจัดการอย่างจริงจัง ในเมื่อคุณยินดีที่จะรับการลงโทษทั้งหมด งั้นก็จัดการง่ายมาก เชิญคุณไปเก็บของเถอะ"

คณบดีพูดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ปากบอกว่าจัดการอย่างจริงจัง จริง ๆ แล้วดูสีหน้าในสายตาของเขา ดูเหมือนจะไม่จริงจังกับเรื่องนี้

ซ่งเสี่ยวเชียนอยากจะก่อคดีจริง ๆ อยากด่าคนแก่ที่นี่ว่าไม่มีเหตุผล แต่ก็ยังมีสติเล็กน้อย ในเวลานี้การขมขู่ชายแก่คนนี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดจริง ๆ

ซ่งเสี่ยวเชียนยืนขึ้น แต่น้ำเสียงค่อนข้างอ่อนโยนพูดว่า

"คณบดี ฉันบอกแล้วว่าฉันยินดีที่จะขอโทษเธอ ไม่จําเป็นต้องทําให้เรื่องมันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แม้ว่าคุณจะลงโทษฉัน ฉันก็ยอมรับ แต่ไม่จําเป็นต้องไล่ฉันออก แบบนี้ใครจะยอมรับล่ะ"

คณบดีมองซ่งเสี่ยวเชียนอย่างลําบากใจ แล้วมองเฉินเฉินอีกครั้ง เฉินเฉินที่นั่งนิ่งไม่พูดตลอดเวลา ปิดหน้าและแกล้งทําเป็นน่าสงสารต่อไป

คณบดี คุณเพิ่งรับปากกับฉันนะคะ?Mคุณบอกว่าจะไล่ซ่งเสี่ยวเชียนออกอย่างแน่นอน ฉันไม่ได้ทำอะไรกับเธอเลย เพราะครั้งนี้เธอทนไม่ไหวที่จะสังเกตการผ่าตัดที่ห้องผ่าตัด ฉันเลยพาเธอออกมาสูดอากาศ แต่จู่ ๆ เธอก็ตบฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรเธอต้องตรวจให้ดีว่าเป็นโรคจิตหรือเปล่า"

  ถูกคนอื่นบอกว่าเป็นโรคประสาท ซ่งเสี่ยวเชียนหันมาจ้องเฉินเฉิน พูดในใจว่าทําไมเธอถึงลงมือ ในใจเธอยังไม่รู้อีกหรอ ยั่วยุเธอครั้งแล้วครั้งเล่า หล่อนสะดุดเธอในที่ทำงานทั้งแบบซ่อนเร้นและเปิดเผย ซ่งเสี่ยวเชียนก็ทําไม่รู้ไม่เห็นแล้ว ทนไปอย่างเงียบ ๆ วันนี้เธอทนไม่ไหวจริง ๆ จึงแกว่งมือตบลงไป

ตอนนี้ถูกเฉินเฉินบอกว่าเธอเป็นโรคจิตซ่งเสี่ยวเชียน อยากตบเธออีกครั้งจริง ๆ

"เอาล่ะ พวกคุณสองคนต้องทะเลาะกันขนาดนี้เลยเหรอ หมอซ่งก็บอกแล้ว ยินดีขอโทษคุณหมอเฉิน หมอเฉินคุณยอมรับคําขอโทษของหมอซ่ง ต่อไปผมจะจัดการงานแยกพวกคุณออกจากกัน แบบนี้จะได้ไหม"

"ไม่ได้" เฉินเฉินก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "วันนี้ถ้าคุณต้องไม่ไล่ซ่งเสี่ยวเชียนออก ไม่งั้นฉันจะบอกพ่อฉัน ว่าโรงพยาบาลของพวกคุณรังแกคน และฉันถูกตีโดยไม่มีเหตุผล ถึงตอนนั้นพวกคุณยังปกป้องเธออยู่ไหม"

ใบหน้าของคณบดีเป็นภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถูกบีบคั้นโดยประโยคที่เฉินเฉินพูดจนไม่รู้จะพูดอย่างไร

   !!