ตอนที่ 57: ฉันโง่!

ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า "คณบดี คุณต้องจัดการอย่างเป็นกลาง ฉันตีเธอใช่ฉันผิด ฉันหุนหันพลันแล่น ฉันยอมรับผิดแล้ว ก็ควรผ่อนปรนไม่ใช่เหรอ"

  เฉียนอ้ายเลอเดินเข้ามาพอดี เธอถือว่าเป็นคนมีชื่อเสียงพอสมควร โรงพยาบาลต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเชิญเธอมา แม้ว่าตอนนี้งานบรรยายและคําแนะนําการผ่าตัดจะยุ่งมาก แต่ก็ยกเฉียนอ้ายเลอเป็นผู้มีพระคุณของโรงพยาบาล

" โอ้ว ศาสตราจารย์เฉียน คุณมาได้ยังไง มีปัญหาเรื่องงานหรอ" คณบดีรีบทักทายเฉียนอ้ายเลอ

"คณบดี คุณอายุมากกว่าฉัน อย่าเรียกฉันศาสตราจารย์อะไรเลยค่ะ แบบนี้ฉันรับไม่ไหว” วันนี้ฉันได้ยินเรื่องที่ซ่งเสี่ยวเชียนลงไม้ลงมือกับคนอื่น เลยตั้งใจจะมาดูว่าคุณจะจัดการยังไง ฉันเพิ่งได้ยินที่หน้าประตูเหมือนกัน ซ่งเสี่ยวเชียนยอมขอโทษ ทําไมต้องยืนกรานที่จะไล่เธอออกด้วย"

คําพูดของเฉียนอ้ายเลอนั้นถูกต้องสําหรับคนนอกมอง เธอมองไปที่เฉินเฉินที่อยู่ข้าง ๆ ใช้สายตากวาดมองอย่างละเอียด แล้วเธอจึงเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ ซ่งเสี่ยวเชียน แค่นี้ก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าตอนนี้เขาต้องออกหน้าให้ซ่งเสี่ยวเชียน

"โอ้ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ ไม่ต้องให้คุณมาเป็นห่วง โรงพยาบาลเรามีกฏระเบียบของโรงพยาบาล ผมก็ทำตามกฏระเบียบ" คณบดีเหงื่อท่วมหน้าแล้ว

"ฉันไปโรงพยาบาลซานเจียหลายแห่งทั่วประเทศ ไม่เคยได้ยินมาก่อน พนักงานทําผิดและยินดีที่จะขอโทษและรับผิดชอบยังต้องถูกไล่ออก ซ่งเสี่ยวเชียนฆ่าคนและวางเพลิงเหรอ ก่ออาชญากรรมแบบนี้ก็ไม่สามารถให้อภัยได้"

คณบดีเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก "เอ่อ   ใช่ๆ"

หลังจากมองเฉินเฉินแวบหนึ่ง ในที่สุดก็คณบดีก็ตัดสินใจ

"หมอเฉิน หมอซ่งยินดีที่จะขอโทษคุณ คุณก็ไม่ควรต่อความยาวสาวความยืดแบบไม่มีเหตุผลเช่นนี้ เรื่องนี้ หลังจากหมอซ่งขอโทษคุณแล้ว ก็ให้มันแล้วไปเถอะ อย่าพูดถึงมันอีกเลย แล้วก็อย่ามาหาผมคุยเรื่องนี้อีก ผมยังมีงานต้องทำ พวกคุณออกไปกันเถอะ"

วันนี้ยังดีที่มีเฉียนอ้ายเลอออกมาช่วยเหลือ ไม่งั้นซ่งเสี่ยวเชียนแม้ว่าจะได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเย่ยังไง พวกเขาไม่มีใครอยู่ในที่เกิดเหตุ แค่คําพูดที่ข่มขู่ของเฉินเฉิน เกรงว่าจะต้องไล่ซ่งเสี่ยวเชียนออกจริง ๆ

  วันนี้ซ่งเสี่ยวเชียนกลับบ้านพร้อมกับเฉียนอ้ายเลอ จริง ๆ แล้วมันไม่มีอะไรพิเศษ ทํางานในโรงพยาบาลเดียวกันอยู่แล้ว แต่สีหน้าของทั้งคู่ก็หดหู่เล็กน้อย ทําให้เจียงจิ่งเฟิงมองออกมาทันที

เขาสวมผ้ากันเปื้อนและถือช้อนใหญ่และถามว่า "คุณสองคนเกิดอะไรขึ้น" โย่ คนฉงชิ่งคนหนึ่งอาศัยอยู่ในเมืองหลวงเป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือน สามารถพูดถิ่นทางตะวันออกเฉียงเหนือได้แล้ว

  เย่จื่อหยางกําลังถือชามมาวางอยู่ไว้โต๊ะอาหาร ได้ยินเจียงจิ่งเฟิงตะโกนเสียงดังมาก เลยมุ่งความสนใจไปที่ประตู ก็เห็นซ่งเสี่ยวเชียนเหมือนเจอเรื่องไม่ดีก่อนกลับบ้าน ลากกระเป๋าหนังเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เหมือนลืมเอาวิญญาณกลับเข้าร่างจนลืมถอดรองเท้าและเดินข้างมาในบ้าน

เย่จื่อหยางขมวดคิ้ว รีบไปหยุดเธอ พื้นสะอาดขนาดนี้จะปล่อยให้เธอทำขนาดนี้ได้อย่างไร

"เธอลืมเอาวิญญาณมาด้วยหรอ" ดึงซ่งเสี่ยวเชียนไว้ ให้เธอยืนให้ตรง เย่จื่อหยางบีบคางเธอให้เธอเงยหน้ามองเขา เขามองแล้วพูดว่า โอ๊ยนิมันอะไร แววตาไร้ชีวิตชีวา ไร้ชีวิตชีวา เย่จื่อหยางมองต่อไปไม่ได้แล้ว

เฉียนอ้ายเลอเปลี่ยนรองเท้าแตะแล้วเข้ามาในบ้าน "เรื่องนี้พวกคุณถามเธอเองดีกว่า ฉันสั่งสอนเธอบนรถไฟใต้ดินแล้ว"

ใช่ ลองคิดดูสิว่ารถไฟใต้ดินต้องเบียดเสียดกันกี่คนในหนึ่งชั่วโมงเร่งด่วนของเมืองหลวง เฉียนอ้ายเลอก็ไม่สนใจ สั่งสอนเธอยาวต่อไปไม่เว้นเวลาพักเลย

คนหนุ่มสาวก็คือหุนหันพลันแล่น เหมือนวันนี้ที่เฉินเฉินกระตุ้นเธอ  ก็เพื่อให้คุณลงมือก่อน แล้วจับจุดอ่อนของเธอ สุดท้ายจะข่มขู่เธออย่างไรก็ได้ เธอก็ไม่ใช่เด็กแล้ว อายุเกือบสามสิบแล้ว ทําไมยังทําตัวเหมือนวัยรุ่นอายุยี่สิบต้น ๆ ล่ะ

เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนก็ได้รับความไม่เป็นทำในวันนี้แล้ว ตอนเลิกงานยังถูกเฉียนอ้ายเล่อสั่งสอนต่อหน้าคนมากมาย เธอยิ่งไร้ที่พึ่งมากขึ้น ดังนั้น ระหว่างทางจึงไร้ชีวิตชีวา เหมือนสุนัขที่ตายแล้ว และถูกเฉียนอ้ายเลอลากกลับบ้าน

เย่จื่อหยางมองซ่งเสี่ยวเชียนแบบนี้ ในใจเป็นห่วงเล็กน้อย คิดว่าเธอถูกใครรังแกแน่ๆ แต่ฟัง เฉียนอ้านเลอพูดว่า เธอทําผิด งั้นก็น่าแปลกไป

  ก่อนอื่นให้เธอเปลี่ยนรองเท้าก่อน  แล้วจับมือของซ่งเสี่ยวเชียนอย่างเบามือ  จูงเธอไปที่โซฟา แล้วนั่งลง เย่จื่อหยางนั่งอยู่ข้าง ๆ ทำตัวเหมือนพ่อที่ใจดีแล้วถามว่า

            "เกิดอะไรขึ้น"

ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองเย่จื่อหยางแวบหนึ่ง ตอนนี้เธออายจริง ๆ ที่จะพูดว่าเธอสั่งสอนคนรักเก่าของเย่จื่อหยางแล้ว ตอนนี้โรงพยาบาลจะไล่เธอออก ซ่งเสี่ยวเชียนพูดไม่ออก ตอนนี้เธอเสียใจแล้ว ทําไมตอนนั้นถึงหุนหันพลันแล่นขนาดนี้ล่ะ

ตอนนี้เข้าใจแล้วที่เมื่อก่อนพ่อแม่พูดว่าตอนเด็กๆ เธอเป็นคนใจร้อนและใจแข็งมาก โตขึ้นต้องเสียเปรียบแน่นอน แต่ก่อนเธอยังโต้แย้งว่า เธอจะเสียเปรียบได้อย่างไร ใครแกล้งเธอ เธอก็แกล้งกลับไป ตอนนี้นะหรอเธอเข้าใจแล้วจริง ๆ ว่าพ่อแม่บอกว่าเสียเปรียบ เสียเปรียบตรงไหน

"เด็ก ก็คือเด็ก รู้ว่าตัวเองทําผิด เลยอายที่จะพูดล่ะ ซ่งเสี่ยวเชียนบอกเย่จื่อหยางตามตรงเถอะ ฉันคิดว่าเฉินเฉินอาจจะต้องเอาเรื่องของเย่จื่อหยางมาพูดอีกแน่ๆ เธอไม่พูดตอนนี้ ต่อไปถูกเฉินเฉินสาดน้ำมันใส่ สาดน้ำส้มสายชูใส่ เวลานั้นเธอจะยังยิ้มได้อีกไหม"

วันนี้อากาศร้อนเกินไป เฉียนอ้ายเลออยากดื่มน้ำเย็นสักอึก จึงถูกเจียงจิ่งเฟิงหยุดไว้ คุณผู้หญิงน้ำแข็งไม่ดีต่อร่างกาย ส่งน้ำเปล่าอุณภูมิปกติให้เธอ แล้วเอากระดาษทิชชู่เช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เธอ เฉียนอ้ายเลอก็ยอมรับการปฏิบัติอย่างยินดี

ซ่งเสี่ยวเชียนกัดฟันและด่าในใจว่า พวกคุณอย่าแสดงความรักต่อหน้าฉันได้ไหม จากนั้น สายตาเล็ก ๆ ที่บ่นก็มองไปที่เย่จื่อหยาง "ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ!"

เสียงคํารามนี้ เย่จื่อหยางยิ่งไม่เข้าใจ ทําไมนี่เป็นความผิดของเขาล่ะ ทําไมเฉินเฉินถึงมาเกี่ยวข้องด้วย ซ่งเสี่ยวเชียนอยากจะเดินหนี แต่ถูกเย่จื่อหยางดึงเธอไว้ ห้ามไปพูดมาให้ชัดเจน!

  ในใจคํารามขนาดนี้ แต่เย่จื่อหยางปากกลับพูดว่า "เป็นความผิดของฉัน เธอบอกฉันหน่อยว่า ฉันทําผิดอะไรอีก"

ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองเขา อยากฆ่าเขาด้วยสายตา แต่ลองหลายครั้งแล้วไม่ได้ ก็ยอมแพ้และพูดว่า "ฉันโง่ ถูกเฉินเฉินวางกับดักไว้ แล้วยังพยายามเจาะเข้าไปอีก แต่คุณอายุเพียงเจ็ดหรือแปดขวบทําไมคุณถึงไปจูบคนอื่นล่ะฮ้ะ คุณคันปากเหรอ ถ้าคันจริง ๆ ฉันจะเอาแปรงชักโครกมาปัดปากคุณเป็นอย่างไร"

ประโยคนี้พูดไม่มีหัวไม่มีหาง เย่จื่อหยางยังคิดอยู่ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ถือโอกาส สะบัดมือออกแล้ววิ่งไปที่ห้องนอน

 หลังจากนั้น เย่จื่อหยาง ก็เรียกเธอออกมากินข้าว ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ออกมา เฉียนอ้ายเลอจึงบอกว่าปล่อยเธอไปก่อน เธอโง่แบบนี้ ก็ไม่มีหน้าออกมาพบปะผู้คนอีกแล้ว

บนโต๊ะอาหาร ยังคงฟังเฉียนอ้ายเลอเล่าเรื่องทั้งหมด เย่จื่อหยางจึงเข้าใจ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรมากและไม่ได้ด่าซ่งเสี่ยวเชียนว่าโง่ แต่กินข้าวคนเดียวอย่างเงียบๆ

   !!