ตอนที่ 58: กล้าหาญไปเลย!

เพื่อนที่อยู่รอบข้างเจียงจิ่งเฟิงมีแต่คนพูดมาก เมื่อเจอเย่จื่อหยางที่เหมือนก้อนหิน เขาก็รู้สึกน่าเบื่อมากและคีบอาหารให้ภรรยาของเขา "ที่รัก นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณก็อย่าไปยุ่งเลย ให้เขาจัดการเอง นี่คือจุดจบของความวุ่นวาย ผมน่ารักกว่า ในชีวิตนี้ผมจะรักคุณคนเดียว"

พูดพลางยื่นปากเข้าไปใกล้ๆ อยากจูบเลย ถูกเฉียนอ้ายเลอตบหน้าเข้าให้ สุดท้ายก็กินข้าวอย่างเชื่อฟัง

วันที่สองเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ นอกจากอุณหภูมิที่สูงขึ้นตลอดเวลาแล้ว ยังมีเสียงร้องของจั๊กจั่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซ่งเสี่ยวเชียนไปหาอะไรกินที่ครัวเพื่อเติมท้องตอนเที่ยงคืนเมื่อคืน หลังจากนั้นก็นอนถึงสิบเอ็ดโมงเช้าถึงจะตื่น

ต่อมาเฉียนอ้ายเลอก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง ตบก้นเธอและดึงผ้าม่านเปิดออกให้หมด แสงแดดส่องจนซ่งเสี่ยวเชียนจำเป็นต้องตื่นขึ้นมาทันที เธอยืนเอามือกอดออก แล้วพูดว่า “ซ่งเสี่ยวเชียน ยังไม่ตื่นอีก เธอรู้ไหมเย่จื่อหยางออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ฉันถามว่าเขาไปไหน เขาบอกว่าไปหาเฉินเฉิน”

พูดจบ รอหนึ่งหรือสองวินาที บนเตียงก็เกิดการเคลื่อนไหวทันที ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้นอย่างเร็ว สภาพหัวฟูยุ่งเหยิง หรี่ตามองเฉียนอ้ายเลอ แล้วถามว่า

"จริงเหรอ"

"ฉันยังจะโกหกเธอเหรอ" เฉียนอ้ายเลอดูนาฬิกา "เกือบเที่ยงแล้ว เย่จื่อหยางออกไปสามชั่วโมงแล้ว เธอว่า พวกเขาสองคนจะทําอะไรได้บ้างในสามชั่วโมงนี้ กินข้าวเดทไปช็อปปิ้งดูหนัง ยัยจิ้งจอกเฉินเฉินเจ้าเล่ห์จะตาย ไม่แน่ว่าตอนนี้เย่จื่อหยางอาจจะไม่กลับมาสักวันก็ได้"

ซ่งเสี่ยวเชียนมองเฉียนอ้ายเลอทันที สาวเท้าเปล่าลุกจากเตียงและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ไม่ถึงห้าหรือหกนาทีก็ออกมา เร็วกว่าปกติของเธอถึงสองเท่าแน่นอน เมื่อออกจากห้องน้ำ ทรงผมของเธอก็จัดทรงเสร็จแล้ว กระฉับกระเฉง ไม่เหมือนคนที่เพิ่งนอนบนที่นอนตะกี้เลย

"พี่เลอเลอ เย่จื่อหยางบอกพี่ไหมว่าเขาไปพบเฉินเฉินที่ไหน" จับมือเฉียนอ้ายเลอไม่ปล่อย

  เฉียนอ้ายเลอนั่งอยู่บนโซฟาดูทีวี อย่างสบายมาก เจียงจิ่งเฟิงกําลังทําความสะอาดด้วยเครื่องดูดฝุ่นอยู่ เห็นซ่งเสี่ยวเชียนท่าทางขยันขันแข็งแบบนี้ แล้วพูดว่า "เธอรีบร้อนทําอะไรนะเธอไม่ได้บอกพวกเราว่า จริง ๆ แล้วเธอกับเย่จื่อหยางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลย ไม่มีความรู้สึกให้กันเลยนิ เขาไปพบเฉินเฉิน ควรจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องของเธอเลยหรือป่าว"

เฉียนอ้ายเลอก็สายตามองเธออย่างเค้นหาคำตอบ  ดูเหมือนว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะต้องตอบคําถามซะแล้ว  "อันที่จริง... ฉันน่ะ ฉันเอง ฉันอาจจะนิดหน่อย นิดหน่อย..."

"เธอตกหลุมรักเย่จื่อหยางแล้ว" เจียงจิ่งเฟิงเข้ามาประชิดกายอย่างพวกอยากรู้อยากเห็น แล้วพูด

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมีเหตุผล แต่เธอกลับพูดไม่ออก แต่ในใจเธอก็งอนกันอยู่นะ เป็นความรักหรือเปล่า ความรู้สึกเสมอตอนนี้ยังบอกได้แค่ว่าชอบใช่ไหม แต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้รักเขา แค่ชอบอย่างเดียว? แล้วทําไมเธอถึงรู้สึกอึดอัดในใจเมื่อได้ยินเฉินเฉินพูดว่าเธอกับเย่จื่อหยางได้จูบกันมานานแล้ว

จะยังไงก็ตาม ตอนนี้อารมณ์ของเธอสับสนมาก เหมือนของส่วนตัว ถูกแย่งไปอยากจะบอกเฉินเฉินจริง ๆ ว่า เธอกล้ามาก ฉันจะตัดหัวแก

ดังนั้นซ่งเสี่ยวเชียนจึงตอบพูดว่า "แล้วแต่คุณจะคิดยังไง ยังไงฉันก็มีความรู้สึกดีๆให้เย่จื่อหยาง"

"ซ่งเสี่ยวเชียน เธอให้ทัศนคติที่ถูกต้องกับฉันแล้ว ความชอบกับความรัก จริง ๆ แล้วไม่ต่างกัน เธอต้องเคารพคนที่เธอรัก ทัศนคติแบบนี้ก็เหมือนเธอกําลังเล่นเหมือนเด็กๆอยู่ และฉันจริงจังกับปัญหานี้มาก!" เจียงจิ่งเฟิงปิดเครื่องดูดฝุ่นแล้วนั่งข้าง ๆ เฉียนอ้ายเลอแล้วพูดอย่างจริงจัง

หอมแก็มหอมเฉียนอ้ายเลออย่างไม่อายและพูดต่อว่า "ฉันจะสอนบทเรียนให้เธอในวันนี้ รักหรือไม่รักเป็นเรื่องที่จริงจังมาก เธอจะทําเป็นเล่นไม่ได้ เข้าใจไหม ถ้าแน่ใจว่าเป็นความรักแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบทําดีกับเขา และรักเขาไปตลอดชีวิต"

ซ่งเสี่ยวเชียนครุ่นคิดแล้วพูดว่า "แต่ฉันไม่รู้ว่าเย่จื่อหยางคิดกับยังไง พวกพี่ก็เห็นว่าปกติเขามักจะรังแกฉัน ฉันคิดว่าเขาเกลียดฉันด้วยซ้ำใช่ไหมล่ะ?"

        ความรู้สึกแอบรักก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ กล้าทั้งขี้ขลาด ความกล้าคือบางครั้งก็อยากแสดงออกให้เขารู้ว่าฉันชอบคุณ แต่ก็กลัว กลัวว่าหลังจากแสดงความรู้สึกออกไปให้เขารู้แล้ว คนที่เขาคิดในใจจะไม่ใช่ตัวเอง เมื่อถึงเวลานั้น จะจบลงอย่างไร

"เธอยังไม่เข้าใจผู้ชายอีกเหรอ ถ้าผู้ชายยิ่งรังแกเธอยิ่งหยอกล้อเธอมากเท่าไหร่ แสดงว่าเขาคิดถึงคุณอยู่ในใจและต้องการดึงดูดความสนใจทั้งหมดของเธอ ถ้าเย่จื่อหยางไม่สนใจเธอหรือเกลียด เธอคิดว่าเขาจะพูดเรื่องไร้สาระกับเธอแบบนี้อีกหรอ แล้วยังคิดถึงความรู้สึกของอีก รีบออกไปตั้งแต่เช้าหาเฉินเฉินเพื่อพูดคุย?"

ใช่สิ ด้วยนิสัยของเย่จื่อหยาง ถ้าเขาเกลียดใครสักคน เขาจะทิ้งคนนั้นและไม่สนใจแน่นอน มีประโยคที่เรียกว่า ตาไม่เห็นใจไม่รําคาญเหรอ ปกติเย่จื่อหยางไม่ค่อยกลับมาบ้านหลังนี้ แต่คราวนี้เขาลางานหนึ่งเดือนและอยู่บ้านทุกวัน...

ซ่งเสี่ยวเชียนเหมือนคิดเรื่องที่น่าทึ่งบางอย่าง เอามือปิดหน้าตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ "ไอดอล คําพูดเหล่านี้ไม่ใช่ว่าคุณพูดให้ฉันดีใจใช่ไหม? ถ้าฉันสารภาพรักกับเย่จื่อหยางแล้ว แต่เขาบอกว่าฉันคิดไปเอง ฉันจะฝังคุณไว้ในชุมชนนี้เอง"

เฉียนอ้ายเลอยิ้มๆ "เธอไม่ได้ว่าจะไปหาเย่จื่อหยางเหรอ ยังไม่ไปอีก"

เอากระดาษแผ่นหนึ่งให้ซ่งเสี่ยวเชียน ในนั้นเขียนที่อยู่ร้านอาหารที่เย่จื่อหยางนัดพบกับเฉินเฉินตอนเที่ยง ซึ่งเย่จื่อหยางทิ้งไว้ให้เฉียนอ้ายเลอส่งนำไปให้ซ่งเสี่ยวเชียน เกรงว่าเย่จื่อหยางจะวางแผนทุกอย่างในวันนี้ไว้นานแล้ว

ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบกระดาษในมือของเฉียนอ้ายเลอมามองดูแล้ว จู่ ๆ ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่เฉียนอ้ายเลอ "ถ้าฉันไปแล้ว พบว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นเชิงชู้สาวจะทํายังไง ฉันคงทนไม่ไหวจับพวกเขาฉีกเป็นชิ้นๆแน่นอน"

ซ่งเสี่ยวเชียนทําท่าฉีกปีศาจด้วยมือ เฉียนอ้ายเลอพยักหน้าอย่างพอใจ  "งั้นฉีกให้เต็มที่ ไปเถอะ เด็กน้อย!"

เวลา 12.00 น. ซ่งเสี่ยวเชียนนั่งแท็กซี่มาถึงโรงแรมตามกระดาษโน้ตที่ได้มา เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูโรงแรม มองไปที่หลังคาสูงมองแบบนี้จน ซ่งเสี่ยวเชียนดูเหมือนจะกลัวความสูงแล้ว เธอกลืนน้ำลายแล้วก็มหัวลงและเดินตรงไปที่โรงแรม

   พอเข้าประตูปุ๊บ จู่ๆ ก็มีคนเดินเข้ามา ดูจากชุดที่คาดว่าเป็นพนักงานของร้านอาหารใช่ไหม "สวัสดีครับ คุณคือคุณซ่งใช่ไหม"

"ฉัน เอ่อ ใช่ ฉันเอง" ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่าเขาจําคนผิดแล้ว และคนที่จําผิดพอดีมีนามสกุลเดียวกับเธอ เธอมาที่โรงแรมนี้เป็นครั้งแรกและไม่ได้นัดด้วย พนักงานของโรงแรมนี้รู้จักเธอได้อย่างไร

   !!