ตอนที่ 54: เตียงพัง

จากนั้น ในใจเขาก็มีแรงกระตุ้นอยากจะไปกอดเธอ เขารู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องอดทนแล้ว อยากกอดก็กอดสิ ลุกขึ้น นอนอยู่ข้างซ่งเสี่ยวเชียนทันทีเตียงเก่าส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด แต่เหมือนจะฝืนรั้งไว้

  ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจจนทําให้วิญญาณเกือบจะออกจากร่าง ผลักเขาออก ผู้ชายคนนี้จู่ๆก็นอนอยู่ที่นี่ทำไม

"คุณ คุณทําอะไร!"

เย่จื่อหยางยกแขนยาวและโอบกอดไหล่ของเธอแล้วลากเข้าไปในอ้อมแขนของเขา  ซ่งเสี่ยวเชียนต่อต้านก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ได้แต่อยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง จริง ๆ แล้วการถูกเขากอดไว้แบบนี้ก็ไม่แย่ เต็มไปด้วยกลิ่นของเย่จื่อหยาง กลิ่นที่พิเศษนั้น ทําให้เธอไม่รังเกลียด ทําให้เธอเบิกบานใจ

ช่างเถอะ ให้เขากอดไปเถอะ แค่กอดนั้นเอง ก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไร  ก็ไม่อยากไปถามเขาว่าจะมากอดเธอทำไมด้วย ยังไงในหัวของผู้ชายก็ไม่เคยแสร้งอะไรที่บริสุทธิ์อยู่แล้ว

แต่ถ้าเขาได้คืบจะเอาศอก ก็เตะออกจากเตียง

เย่จื่อหยางกอดเธอ และรู้สึกว่าพอใจแล้ว คืนก่อนถูกซ่งเสี่ยวเชียนกอดระหว่างนอนหลับ ทําให้เขาปรับตัวให้เข้ากับการนอนที่มีคนอื่นในตอนกลางคืน ตอนนี้รู้สึกว่าตอนกลางคืนต้องมีหมอนกอดถึงจะนอนได้

แต่ว่า คืนนี้ดูเหมือนจะมีอะไรแตกต่างเล็กน้อย ลมหายใจของซ่งเสี่ยวเชียนมั่นคง ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว เขาปล่อยมือบนไหล่ของเธอและเลื่อนลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ชุดนอนในฤดูร้อนนั้นเดิมทีบาง เมื่อสัมผัสแบบนี้สามารถรู้สึกถึงความรู้สึกที่ดึงดูดใจภายใต้เสื้อผ้า

เมื่อถึงเอวของเธอเพราะนอนตะแคงเอวบาง ๆ โค้งงอเป็นโค้งที่นุ่มนวลซึ่งน่าดึงดูดยิ่งขึ้น เย่จื่อหยางมองดูซ่งเสี่ยวเชียน หัวใจเต้นแรงมากเต้น

  เขามองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่นอนหลับอย่างเงียบ ๆ ในอ้อมแขนของเขา ในเงารางๆก็สามารถเห็นใบหน้าของซ่งเสี่ยวเชียน แม้ว่าจะไม่ชัดเจนพอ แต่ก็สามารถดึงดูดเย่จื่อหยางได้ สําหรับคนที่กอดความชอบในอ้อมแขนแม้ว่าจะไม่สามารถทําอะไรได้ แต่แค่จูบสักหน่อยก็ได้มั้ง

  แต่ก่อนไม่เคยมีความรัก ไม่เคยจูบนั่นก็ไม่เป็นไร สัตว์มีสัญชาตญาณ คนก็มีสัญชาตญาณ ใช่ไหม

เย่จื่อหยางก็มศีรษะลง เผชิญหน้ากับซ่งเสี่ยวเชียน ในความมืด ขอแค่มีแสงสว่างเล็กน้อยก็สามารถมองเห็นภาพตรงหน้าได้อย่างชัดเจน เย่จื่อหยางจูบหน้าผากของซ่งเสี่ยวเชียนก่อน แล้วค่อยๆ จูบปากเล็ก ๆ ของซ่งเสี่ยวเชียน......

ทันใดนั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็ลืมตาขึ้นอย่างตกใจ  เอามือสองข้างวางไว้ตรงหน้าอกของเขา แล้วผลักเขาออกไป "ฉันเดาไม่ผิดจริงๆเจ้าปีศาจกาม!"

ในขณะที่เย่จื่อเย่ไม่มีการป้องกัน และยังคงตกใจที่เธอตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ซ่งเสี่ยวเชียนก็ใช้เท้าเตะเขาลงจากเตียง

ทันใดนั้น เตียงเล็ก ๆ ที่ไม่ค่อยแข็งแรงก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดอีกครั้ง ความสมดุลที่มุมเตียงดูเหมือนจะไม่สามารถรองรับน้ำหนักได้ จึงหัก หลังจากนั้นเตียงก็พังลง......

เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ซ่งทําอาหารเช้ามากมายเต็มโต๊ะ  ให้กับลูกเขยและลูกสาวที่น่ารักที่สุดของเธอ แต่เมื่อเสิร์ฟบนโต๊ะ เธอเห็นซ่งเสี่ยวเชียนใบหน้าบึ้งตึงและใบหน้าของเย่จื่อหยางที่ไม่ค่อยแจ่มในมากนัก แม่ซ่งมีความสุขมากเกินไป

พ่อซ่งนั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหารเพื่อรอเสิร์ฟกันตั้งแต่เช้า เมื่อเริ่มที่จะกิน มองเห็นพวกเขาสองคนดูอึมครึมกันมาก คนที่เป็นผู้ใหญ่ควรแนะนําหน่อย

"เอ่อ คนหนุ่มสาว กระฉับกระเฉง เรี่ยวแรงดี เราเข้าใจอีกอย่างฉันกับแม่ของแกก็ไม่ได้สนใจอะไร  เตียงพังแล้ว ซื้ออันใหม่ก็ได้ อันเก่าไปอันใหม่ก็มา พวกเธอรีบมีลูกกันนิซิถึงจะเป็นกุญแจสําคัญ"

ซ่งเสี่ยวเชียนอยากเจาะรูเข้าไปในซอกพื้นแล้ว เตียงพัง เสียงดังขนาดนั้น เมื่อคืนพ่อถูกปลุกให้ตื่นและวิ่งมาดูทันที พวกเขาดูโชคร้ายมาก เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยและผมรุงรังถูกพวกเขาเห็นทั้งหมด แบบนี้ยังจะดีใจได้

เย่จื่อหยางเกาหัว มีชีวิตอยู่สามสิบปี ไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อน ผู้ชายต้องรักษาภาพพจน์ให้ได้มากที่สุด  แต่ตอนนี้ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถโกรธได้ มันอึดอัดจนจะระเบิดแล้ว

แม้ว่าอาหารเช้าในตอนนี้จะหลากหลายแค่ไหน และไม่ว่าจะอร่อยมากก็ตาม เย่จื่อหยางก็ไม่มีความอยากอาหารเลย พยายามกินไปสองสามคำแล้วก็เงียบไป พ่อแม่เมื่อรู้ว่าเขาเป็นคนพูดน้อยและมีนิสัยเข้มงวด และพอใจที่เขาเป็นแบบนี้ ใครคือผู้ใหญ่แล้วยังพูดมาก?

  ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นนักชิม แม้จะรู้สึกอับอายแล้วยังไง ต่อหน้านักชิม วิธีที่ดีสุดก็คือ กิน กิน กินให้มาก ๆ อาหารครึ่งโต๊ะลงไปอยู่ในท้องเธอ แม่ซ่งเห็นหน้าบึ้งตึง บอกให้กินให้น้อยลง ซ่งเสี่ยวเชียนยังไม่ฟัง

"ไอ้เจ้าเด็กคนนี้  กินแบบนี้ยังกินต่อได้อีก  อ้วนขึ้นเลย คนอื่นคิดว่าแกท้องนะ"

ซ่งเสี่ยวเชียนยังเคี้ยวหมั่นโถวในปาก มองแม่ของตัวเองแวบหนึ่ง มีแม่ที่เธอดูถูกลูกสาวตัวเองแบบนี้ไหม

หลังจากกินข้าวแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนและเย่จื่อหยางก็ลากลับบ้าน ใครหน้าไหนจะกล้าอยู่บ้านนี้อีกแม้แต่นาทีเดียว ต่อไปฉันกลัวว่าทันทีที่กลับบ้าน พ่อ แม่ต้องเอาเรื่องนี้มาพูด

เดินลงถึงชั้นล่าง เมื่อคืนเย่จื่อหยางขับรถมาเอง บอกว่าจะส่งเธอไปทํางานที่โรงพยาบาล ซ่งเสี่ยวเชียนดูเวลา การไปเบียดเสียดที่รถเมล์ในเวลานี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเท่าไหร่ เธอรีบพยักหน้า ทั้งสองคนในรถโดยไม่ได้คุยกัน เกิดเรื่องเมื่อคืนยังถูกพ่อแม่ยังพอทนไหว ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงไม่มีหน้าเจอใครอีกนาน     

รถขับเข้าโรงพยาบาล จอดตรงชั้นล่างของตึกศัลยกรรม จอดรถเรียบร้อยแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนยังไม่มีทีท่าจะลงจากรถ เย่จื่อหยางมองตาเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอย่างจริงจังว่า "เรื่องเมื่อคืน ก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น! อย่าพูดถึงอีก อย่าพูดอีก เก็บมันไว้ลึกใต้เหว!"

"ไม่ต้องให้เธอเตือน ฉันก็จะไม่พูดหรอก" มีแค่ซ่งเสี่ยวเชียนอับอายคนเดียวเหรอ เย่จื่อหยางก็ประสบกับเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

  ซ่งเสี่ยวเชียนลงจากรถด้วยความโล่งใจ แต่ผลที่ได้คือ โชคร้ายนิดหน่อยเพิ่งก้าวเท้าลงจากรถ ก็เจอเฉินเฉินซึ่งเพิ่งมาถึงโรงพยาบาลเช่นกัน เฉินเฉินถือกระเป๋าแบรนด์เนมมองด้วยสายตาสงสัย ซ่งเสี่ยวเชียนที่ติดอยู่ในรถไม่กล้าออกมา

จากนั้นมองไปที่กระจกหลังรถอีกครั้ง ทันทีก็เห็นเย่จื่อหยางบนที่นั่งคนขับ เฉินเฉินก็กำมือแน่น กลืนลมหายใจและเดินตรงไปที่อาคาร ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นแบบนั้นก็ลงจากรถด้วยความสบายใจ

เย่จื่อหยางไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับเธอมากนัก พอเธอปิดประตูรถ เย่จื่อหยางก็สตาร์ทรถและขับออกไป ซ่งเสี่ยวเชียนยังอยากบอกลาเขาอยู่เลย พอมองย้อนกลับไป ก็เห็นว่ารถของเขาขับออกไปหลายเมตรแล้ว เธอจึงด่าตามท้าย ไม่มีมารยาท

เรื่องเย่จื่อหยางขับรถมาส่งซ่งเสี่ยวเชียนทํางาน แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว คิดดูสิ การผ่าตัดไม่ได้มีทุกวัน พยาบาล หมอเบื่อก็ซุบซิบคุยกัน ดังนั้น พวกเขาสามารถพูดคุยได้ทั้งวัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องนี้ยังพัวพันกับเย่จื่อหยางด้วย

ซ่งเสี่ยวเชียนได้ยินพวกเขาซุบซิบนินทาเบื่อแล้ว พูดเกินความจริงนึกว่าเย่จื่อหยางเป็นดารา พูดไม่หยุดพูดทุกวัน พวกเขาไม่รําคาญ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนรำคาญ

   !!