ตอนที่ 44: ศัตรูรักหรืออะไรก็แล้วแต่มันล้าสมัยไปแล้ว

"ถ้าคุณเก่งจริงก็ลองทำให้ฉันเป็นคนสุดท้าย!? เอาอย่างนี้สิ ถ้าคุณเป็นผู้ชาย คุณก็อย่าซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเป็นผู้ตัดสินอะไร ลงมาแข่งกับฉัน มาดูกันว่าคุณเก่งจริงหรือแค่ขี้โม้!"

   เย่จื่อหยางไม่ได้ยั่วยุคนอื่นแบบนี้มานานแล้ว เจียงจิ่งเฟิงคนนี้เป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองมาก เขาต้องสั่งสอนเขาให้ดีและทําลายศักดิ์ศรีของเขา

"ฉันยอมรับคำท้าของคุณ!" เจียงจิ่งเฟิงตบโต๊ะอีกครั้งทำให้จานบนโต๊ะสั่น

เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนออกมาแล้ว สิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูดเธอก็ได้ยินหมดแล้ว เธอไม่รู้ว่าการแข่งขันที่พวกเขาพูดถึงคืออะไรกันแน่ แต่น่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นใช่ไหม

มองหน้ากับเฉียนอ้ายเล่อ เธอก็ส่ายหัวอย่างไม่สนใจ "พวกเขาจะแข่งอะไรก็ให้พวกเขาแข่งไปเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของเรา" ใช่ ใช่ ใช่ เฉียนอ้ายพูดถูก นั่นเป็นเรื่องของพวกเขา ส่วนซ่งเสี่ยวเชียนเธอล่ะ ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว

"พวกคุณรู้ไหม มีหมอฝึกหัดจะเข้ามาอีกแล้ว แต่ดูเหมือนจะมีเส้นสายใหญ่ เพราะมันเลยเวลาที่นักศึกษาฝึกงานเข้าทํางานแล้วไม่ใช่เหรอ" พยาบาลที่ยืนเคาน์เตอร์ซุบซิบกัน

ซ่งเสี่ยวเชียนถือเอกสารกองหนึ่งจะไปส่งที่ห้องทํางานของผู้อํานวยการเฉินพอดี เมื่อเดินผ่านเคาน์เตอร์ ก็ถูกพยาบาลที่กำลังซุบซิบดึงไว้ทันที แล้วดึงเข้าไปในเคาน์เตอร์ แล้วกระซิบและพูดอย่างมีลับลมคมนัย

"หมอซ่ง ศัตรูรักของคุณปรากฏตัวแล้วรู้ไหม" นางพยาบาลพูดอย่างจริงจัง

ซ่งเสี่ยวเชียนทั้งอยากร้องไห้ทั้งอยากหัวเราะ มือกอดเอกสารเป็นกองจนแขนปวดไปหมด ไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขาจริง ๆ "เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริง ๆ พวกคุณค่อย ๆ คุยกัน ฉันจะไปส่งเอกสารก่อน" ซ่งเสี่ยวเชียนหาข้ออ้างเพื่อหลบหนีโดยเร็วที่สุด แต่ถูกพยาบาลล้อมรอบจนไม่สามารถหนีไปได้

"หมอซ่ง ครั้งนี้ คุณต้องฟังเราให้ดี ๆ นะ แผนกศัลกรรมกําลังจะมีคนฝึกงานคนใหม่แล้ว แค่คนเดียว โรงพยาบาลก็รับเธอเข้ามาแค่คนเดียว นอกจากนี้ ตั้งแต่เธอกําลังจะมา โรงพยาบาลก็มีข่าวลือแบบแพร่ไม่มีเหตุผล คนนั้นดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวกับคุณชายเย่นะ เหมือนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ข่าวลือยังบอกอีกว่า ถ้าคุณชายเย่แต่งงานกับคุณก่อน คนที่อาจจะแต่งงานในที่สุดก็คือเธอนะ"

ซ่งเสี่ยวเชียนพูดตัด "พวกคุณฟังใครมา เรื่องส่วนตัวเหล่านี้ คนอื่นก็รู้ได้"

"พวกเราฟังหัวหน้าพยาบาลที่ฟังสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาพูดมา และข่าวที่รู้ดีที่สุดพูด หัวหน้าพยาบาลคนนั้นดูเหมือนจะบอกว่าเธอรู้จักนักศึกษาฝึกงานที่มาใหม่ด้วย เรื่องนี้เธอพูดด้วยตัวเอง เหมือนเลือกโรงพยาบาลของเราโดยเฉพาะ นั้นหมายความว่ามาหาหมอซ่งเพื่อคิดบัญชี..."

นางพยาบาลพูดเสียงน่ากลัวข่มขวัญ ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปรอบ ๆ พวกเขา "พวกคุณไม่ใช่ว่าว่างเกินไปหรือเปล่า ไม่มีผู้ป่วยให้พวกคุณดูแลแล้วหรอ ระวังฉันจะรายงานให้กับผู้อํานวยการเฉิน!"

"’งื้อออ หมอซ่ง ตอนนี้ต่อให้ถูกฆ่าตาย เราก็ต้องพูดอีกสองสามคําแล้ว เชื่อเถอะ คุณเตรียมตัวให้พร้อม นักศึกษาฝึกงานคนใหม่จะมาพรุ่งนี้"

พวกพยาบาลทําหน้าเหมือนต้องดูแลตัวเองให้ดี ซ่งเสี่ยวเชียนส่งเสียงไอและดูเหมือนเห็นเธอเชื่อแล้ว เดินออกไป และเดินไปยังห้องทํางานของผู้อํานวยการอย่างช้า ๆ

   คิดในใจ จริง ๆแล้วชีวิตส่วนตัวของเย่จื่อหยางค่อนข้างเรียบง่าย เพราะกองทัพ ถ้าเขาอยู่บ้านในวันหยุด ก็ไม่เคยออกไปเที่ยวเตร่ข้างนอกอยู่บ้านตลอด จะไปอ่อยผู้หญิงข้างนอกได้ยังไง ซ่งเสี่ยวเชียนก็แซวตัวเองในใจอีก ไม่ใช่เย่จื่อหยางอ่อยเธอที่บาร์แล้วพากลับไม่ใช่หรอ

นั้นมันเป็นอุบัติเหตุ! อุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนยิ้ม

เดี๋ยวนะ รู้จักกับเย่จื่อหยางมาตั้งแต่เด็ก? ครั้งสุดท้ายที่กลับบ้านของเยจื่อหยาง มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเป็นเธอคนนั้น!? ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าใช่ เย่จื่อซินพูดว่าพี่เฉินและพวกเขาเติบโตมาด้วยกัน เรียกได้ว่าเป็นคู่สร้างคู่สม

ซ่งเสี่ยวเชียนหยุดเดินอย่างกะทันหันและสั่นไปทั้งตัว ใช่เธอจริง ๆ เหรอ เมื่อนึกถึงเมื่อก่อนที่โต๊ะอาหารของตระกูลเย่ สายตาของผู้หญิงคนนั้นที่จ้องเธอ  ถ้าเป็นเธอจริง ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าในอนาคต ชีวิตเธอคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่นอน!!

ซ่งเสี่ยวเชียนคิดเรื่องนี้ทั้งวัน จนถึงช่วงพัก ใกล้เลิกงาน ผู้อำนวยการเฉินให้เธอนำเอกสารไปส่งให้คณบดีที่ชั้น 5 จากนั้นเธอก็สามารถเลิกงานได้ ซ่งเสี่ยวเชียนตอบตกลง แต่ระหว่างทางเธอยังคงกระสับกระส่าย แต่ทันทีที่ออกจากลิฟต์ก็ได้ยินเสียงคนพูดในทางเดิน

  พูดคุยค่อนข้างเสียงดังเหมือนกําลังทะเลาะกันอยู่ ซ่งเสี่ยวเชียนเดินออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว ประตูห้องของคณบดีกําลังเปิดอยู่ ซ่งเสี่ยวเชียนหลบและมองเข้าไปข้างใน เป็นไอดอลของเธออยู่ข้างใน กําลังนั่งไขว่ห้างและหัวร้อนพูดอะไรกับคณบดี

"เมื่อกี้คุณจําทุกอย่างที่ฉันบอกคุณได้แล้วใช่ไหม อย่าให้ภรรยาของฉันทํางานล่วงเวลา ไม่ต้องให้เธอให้คำแนะนำในการผ่าตัดสำหรับแพทย์ของพวกคุณอีก หมอที่นี่ของพวกคุณไร้ความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ ภรรยาของฉันยังต้องสอนพวกเขาด้วยตัวเองเหมือนที่สอนเด็ก ๆ เหรอ

"ตอนแรกฉันไม่อยากให้ภรรยามา แต่ภรรยาฉันใจดี แค่อยากไปช่วยเหลือคนอื่น แต่พวกคุณก็อย่าให้มากเกินไป ทําอะไรให้มันมีขอบเขตบ้าง เอาภรรยาฉันมาใช้งาน ยังใช้แล้วใช้อีก"

"ฉันไม่พูดเรื่องไร้สาระกับคุณแล้ว อย่างไรก็ตาม ในอีกสองเดือนข้างหน้า ภรรยาของฉันจะมาเป็นวิทยากรที่โรงพยาบาลของพวกคุณสามวันต่อสัปดาห์ อีกสี่วันต้องหยุด และให้คําแนะนําการผ่าครึ่งเดือนครั้ง!"

"เอ่ออ คุณชายเจียง แบบนี้ก็เกินไป..."

"เกินไปอะไร ไม่ไว้หน้าฉัน หรือว่าต้องไว้หน้าคุณชายเย่พวกเราเสมอใช่ไหม ถ้าคุณยังไม่เห็นด้วย ครั้งต่อไปที่จะมาคุยกับคุณไม่ใช่ผม แต่เป็นคุณชายเย่" พูดจบก็กลืน้ำลายตบโต๊ะแล้วพูดต่อ

"รัฐกําหนดว่าคนงานต้องทํางานไม่เกินแปดชั่วโมงต่อวัน คุณคํานวณเองว่าภรรยาของฉันยุ่งกับพวกคุณทั้งวันจนดึก ใช้เวลานานแค่ไหน คุณมันทารุณกรรมพนักงานนะ ผมเอานี่ให้คุณชายเย่แล้ว ตำแหน่งของคุณ คงจะไม่ค่อยมั่นคงแล้วนะ"

อารมณ์อัธพาลของเจียงจิ่งเฟิง เป็นการข่มขู่คนอื่นได้ดี

"โอ้ ดูสิ่งที่คุณพูดซิ ผมจะไม่ไว้หน้าคุณได้อย่างไร คุณอยู่ที่เมืองหลวงนี้ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตเหมือนกัน เอาแบบนี้ไหม ผมจะควบคุมเวลาที่ศาสตราจารย์เฉียนเป็นวิทยากรในโรงพยาบาลของเราให้ดี ไม่เกินหกชั่วโมงแน่นอนโอเคไหมครับ"

ซ่งเสี่ยวเชียนฟังอยู่ข้างนอก คิดในใจว่า คณบดีคนนั้นตายไปแล้วหรอ เธอจำได้ว่าตอนแรกที่เธอเข้ามาโรงพยาบาล เขาเข้มงวดกับเธอมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพูดถึงกฎระเบียบของโรงพยาบาลหรืออะไรต่างๆ และการเป็นศัลยแพทย์ ความตระหนักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการทํางานล่วงเวลา เพราะอุบัติเหตุสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ศัลยแพทย์ต้องเตรียมพร้อมตลอดเวลา

แล้วตอนนี้? ถูกเจียงจิ่งเฟิงขู่แบบนี้หนึ่งหรือสองประโยค พูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้าและหัวอย่างว่องไว

   !!