ตอนที่ 45: จุดร่วม

  "คุณพูดเองนะ รักษาคำพูดด้วย" เจียงจิ่งเฟิงยังคงขู่ต่อไป

        "ใช่ ใช่ ใช่!" คณบดีทำได้แค่ตอบตกลง เจียงจิ่งเฟิงจึงเดินออกมา เมื่อเห็นซ่งเสี่ยวเชียนยืนอยู่ที่ประตู ก็ไม่ได้ตกใจอะไรมาก ยังกระพริบตาให้เธอ กระซิบว่า "ผู้ชายของเธอมีประโยชน์จริง ๆ แค่บอกชื่อก็เรียบร้อยแล้ว"

ซ่งเสี่ยวเชียนเตะเขาเรียนมาจากเฉียนอ้ายเลอ "แม้ว่าจะเรียกคุณว่าไอดอล แต่ไอดอลก็เป็นของไอดอล เย่จื่อหยางไม่ใช่สิ่งของ คุณไม่เข้าใจการเคารพผู้คนเหรอ"

"โย่ แค่แป๊ปเดียวก็ออกหน้าแทนสามีแล้ว เธอนิสัยคล้ายกับฉันเลยนะ คนของตัวเอง คนอื่นพูดอะไรไม่ดีแม้แต่คําเดียวก็พูดไม่ได้ ข้อนี้ดี" เจียงจิ่งเฟิงพูดกึ่งติดตลก

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกพอใจและไม่สนใจเขาอีก แล้วเคาะประตูห้องของคณบดี ก่อนที่คณบดีจะตอบกลับ เธอก็เดินเข้าไปและโยนเอกสารไปที่โต๊ะทํางานของคณบดี "ผู้อํานวยการเฉินบอกให้ฉันเอามาให้คุณ คุณเก็บเอาไว้ให้ดีนะ"

คณบดีเห็นได้ชัดว่าเขาไม่กล้าคิดบัญชีกับซ่งเสี่ยวเชียน ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนแต่งงานกับตระกูลเย่เป็นความจริงที่ทุกคนรู้ ใครจะกล้าแข็งข้อกับตระกูลเย่ล่ะ ใครจะกล้าขัดใจคุณผู้หญิงน้อยของตระกูลเย่ตอนนี้ล่ะ

ซ่งเสี่ยวเชียนเดินออกไป มือทั้งสองข้างยังล้วงกระเป๋า

จากนั้นเมื่อลงไปถึงชั้นหนึ่ง ก็เห็นเฉียนอ้ายเลอดึงหูของเจียงจิ่งเฟิงอย่างโมโห "คุณกําลังสร้างปัญหาอะไรให้ฉันอีก ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องสนใจเรื่องของโรงพยาบาลนี้ ทําไมคุณยังไม่เชื่อฟังอีก กลับบ้านคุกเข่าลงที่กระดานซักผ้า!"

"ที่รัก บ้านของพวกเขา ดูเหมือนจะกระดานซักผ้าที่สามารถนั่งได้ " เจียงจิ่งเฟิงไม่กล้าพูดใดๆ ได้แต่อดทนอย่างเงียบ ๆ

"ใครบอกว่าไม่มี พี่เลอเลอ ตอนนี้เลิกงานแล้วฉันจะซื้อให้อันหนึ่ง" ซ่งเสี่ยวเชียนรีบพูด เจียงจิ่งเฟิงจ้องจ้องตาเขม็ง แต่ซ่งเสี่ยวเชียนไม่สนใจ เมื่ออยู่กับเจียงจิ่งเฟิงมานานแล้ว ก็รู้ว่าบางครั้งเขาควรถูกสั่งสอนบ้าง

คืนนี้เจียงจิ่งเฟิงอับอายขายขี้หน้ามาก เพราะเขาคุกเข่าในห้องนั่งเล่นต่อหน้าเย่จื่อหยาง เขาขอร้อง ถ้าจะคุกเข่า เราปิดประตูและคุกเข่าในห้องได้ไหม ทําไมต้องคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากมายในห้องนั่งเล่นนี้

  เฉียนอ้ายเล่อตอบไม่ได้ แค่ต้องทําแบบนี้ถึงจะดับความเย่อหยิ่งของคุณได้ ถ้ายังไม่กล้าคุกเข่าอีก เฉียนอ้ายเล่อหยิบแส้หนังที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเจียงจิ่งเฟิงออกมา ไม่คุกเข่าก็จะถูกตี ให้เขาเลือกเอง

เย่จื่อหยางนั่งอยู่บนโซฟาและพยายามรักษาใบหน้าเคร่งขรึมของตัวเอง แต่เมื่อมองหน้ากับเจียงจิ่งเฟิงที่อ้อนวอนไม่หยุด เขาก็เก็บอาการไม่ไหว  เมื่อเห็นชายร่างใหญ่คุกเข่าอยู่บนกระดานซักผ้านั้น เขาไม่ได้หัวเราะอย่างมีความสุขมาหลายปีแล้ว

บ้านของเย่จื่อหยาง นานมากแล้วที่ไม่ได้คึกคักขนาดนี้ ตั้งแต่เฉียนอ้ายเลอและเจียงจิ่งเฟิงมาอาศัยอยู่ ไม่มีวันไหนก็เงียบสงบเลย พวกเขาส่งเสียงดังจนหูของเย่จื่อหยางจะทนไม่ไหว แต่เขาไม่ได้ไปห้ามนะ เขารู้สึกว่าไม่ได้สัมผัสกับบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาแบบนี้มานานแล้ว

ในกองทัพ นอกจากกิน ดื่ม และพูดคุยกับสมาชิกในทีมของเขาเป็นครั้งคราวแล้ว ที่เหลืออยู่ในกองทัพพักผ่อน หรือเขาจะฝึกอยู่สนามฝึกคนเดียว ไม่ก็กลับไปที่หอพักของเขา ปิดประตูและเหม่อลอย สมองของเขาว่างเปล่าไปหมด

ในช่วงเวลาที่พวกเขาอาศัยอยู่ ใบหน้าของเย่จื่อหยางมีรอยยิ้มมากขึ้น ช่องว่างในใจก็เกือบจะถูกเติมเต็มโดยซ่งเสี่ยวเชียน ทุกวันที่เห็นซ่งเสี่ยวเชียนก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ เมื่อเห็นเธอโกรธ แต่ในใจของเขากลับมีความสุข โดยไม่รู้ตัว หัวใจที่เย็นชาเดิมค่อย ๆ ละลายและเต็มไปด้วยความอบอุ่น

คืนนี้เจียงจิ่งเฟิงน่าสงสารที่สุด อาหารเขาเป็นคนทำ แต่เวลากินข้าว กลับไม่มีส่วนของเขา คุกเข่าบนแผ่นซักผ้าที่มุมกําแพง มองตาปริบๆ ทำตัวน่าสงสารมองเฉียนอ้ายเลอเหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์ พูดกับเธอว่า “ป้อนหน่อยยย...”

เย่จื่อหยางไอขึ้นมาทันที คิดว่าเขาได้ยินผิดแล้ว ชายคนนี้ไม่ใช่ทหารพิเศษหรอ ทําไมต่อหน้าภรรยาตัวเองถึงไร้ศักศรีดิ์แบบนี้ล่ะ

เย่จื่อหยางคิดแบบนี้ ภรรยาของเขา แน่นอนว่าต้องคิดถึงเขาตลอดเวลา รับใช้เขาและดูแลเขาตลอดเวลา เพราะเขาเป็นบ้านให้กับภรรยา ยกบ้านทั้งหลังให้ภรรยา ให้เวลาทั้งหมดกับภรรยา ดั้งนั้น บทบาทของภรรยาก็ควรเชื่อฟังเขา

แต่ทําไมเจียงจิ่งเฟิงถึงกลับตรงกันข้าม เจียงจิ่งเฟิงไม่เพียงแต่ให้บ้านที่ปลอดภัยแก่เฉียนอ้ายเล่อ ยกทั้งวันของเขาให้เธอ แถมยังเชื่อฟังภรรยาและดูแลเธออีกด้วย ทุกอย่างเกือบทั้งหมดเขาเป็นคนรับผิดชอบ เย่จื่อหยางอดไม่ได้ที่จะเริ่มชื่นชมเจียงจิ่งเฟิง

   หลังจากหัวเราะแล้ว ในที่สุดเจียงจิ่งเฟิงก็กินข้าวจนอิ่ม แล้วนำจานไปล้าง  เมื่อเขาล้างชามเสร็จ เย่จื่อหยางก็เรียกเขาว่า "โย่"

"โย่วบ้านแกเหรอ" เจียงจิ่งเฟิงพูดแบบไม่ไว้หน้า

เย่จื่อหยางยกเบียร์ในมือของเขาขึ้นเขย่าแล้วเดินไปที่ระเบียง เจียงจิ่งเฟิงแกะผ้ากันเปื่อนที่เอว และมองไปที่หลังของเย่จื่อหยาง เขาจะทำอะไรของเขาอีก แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะตามไป

ระเบียงมีขนาดใหญ่มาก วางโต๊ะเล็ก ๆ หนึ่งตัว ม้านั่งสองตัว เย่จื่อหยางให้เขานั่งลงและเปิดเบียร์สองขวด "ฉันมีอะไรจะคุยกับคุณ ดื่มไหม"

แม้ว่าเจียงจิ่งเฟิงจะไม่รู้ว่าเย่จื่อหยางจะคุยอะไรกับเขาได้ แต่เขาก็ยังนั่งลง นั่งไขว่ห้างและยกเบียร์ขึ้นดื่ม  "ว่ามา"

ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งอาบน้ำออกมา ก็เห็นผู้ชายสองคนนั่งอยู่ที่ระเบียง ดื่มเหล้าอยู่ ไม่รู้ว่ากําลังคุยกันอะไรอยู่ เธอแอบซ่อนอยู่ที่ด้านหลังโซฟา เผยให้เห็นดวงตาคู่หนึ่งแอบมองที่ระเบียง ประตูกระจกที่ระเบียงไม่ได้ปิด ซ่งเสี่ยวเชียนสามารถได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอย่างแผ่วเบา

  ในเวลานี้เฉียนอ้ายเล่อเห็นซ่งเสี่ยวเชียนขดตัวอยู่หลังโซฟาอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เธอจึงนั่งยอง ๆ อยู่ข้างซ่งเสี่ยวเชียน "เธอทําอะไรอยู่"

ซ่งเสี่ยวเชียนชี้ไปที่ระเบียง "ควรถามว่าพวกเขากําลังทําอะไรอยู่"

เฉียนอ้ายเล่อมองไปที่ระเบียง โอ้โห สองคนนี้เจอกันครั้งแรกก็ทะเลาะกัน ระยะหลังแม้จะอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่ก็มองหน้ากันไม่ชิน ทําไมตอนนี้กลับเหมือนพี่น้องที่ความสัมพันแน่นแฟ้น นั่งดื่มด้วยกันแบบนี้

โอเค คราวนี้ซ่งเสี่ยวเชียนและเฉียนอ้ายเลอต่างก็ให้ความสนใจ ตัดสินใจแอบอยู่หลังโซฟา พร้อมที่จะเริ่มเป็นสายลับแอบดักฟัง

"ฉันคิดว่าคําถามของคุณมีปัญหา อะไรเรียกว่าทําไมฉันถึงดีกับภรรยาฉัน เชื่อฟังทุกอย่าง คําถามนี้ไม่ควรเป็นแบบนี้ คุณลองคิดดูสิ ทําไมฉันถึงแต่งงานกับเธอ เพราะฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ก็หมายความว่าฉันควรดีกับเธอ เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันควรทำดีกับเธอเป็นร้อยเท่ามากกว่าที่ดีกับคนอื่น เข้าใจหรือยัง" เจียงจิ่งเฟิงกล่าว

เย่จื่อหยางดื่มเบียร์อย่างเงียบ ๆ ไม่ได้ตอบอะไร

"ฉันรู้ว่าคนนอกอาจไม่เข้าใจ ต่อให้ดีกับภรรยาก็ต้องมีขีดจํากัด ไม่จําเป็นต้องดีกับเธออย่างไร้ยางอาย คนที่พูดเหล่านั้น ไม่เข้าใจเลยว่าฉันรักเฉียนอ้ายเลอมากแค่ไหน"  เจียงจิ่งเฟิงวางขวดเบียร์ลง แล้วถอดเสื้อแขนสั้นออก

เผยให้เห็นร่างกายส่วนบนของเขา รูปร่างของเขายอดเยี่ยมมาก แต่มีรอยแผลเป็นมากมายบนนั้น เย่จื่อหยางมองออกว่าน่าจะเป็นแผลเป็นจากออกภารกิจ เขาก็มีแผลเป็นมากมายบนร่างกายของเขา รอยแผลเป็นทั้งใหญ่และเล็ก ดูเหมือนจะพบจุดร่วมของทั้งสอง

        !!