ตอนที่ 48: การเปลี่ยนแปลง

กลับมาพูดต่อ วันนี้เฉินเฉินโทรหาเย่จื่อซินและถามเธอว่า เธออยากให้ฉันจะเป็นพี่สะใภ้หรือเป็นผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น แน่นอนว่าเย่จื่อซินตอบว่าหวังว่าพี่เฉินจะเป็นพี่สะใภ้ของฉัน

ดังนั้น เฉินเฉินและเย่จื่อซินได้จัดตั้งแนวร่วม สงครามครั้งแรกยังไม่ได้เริ่ม แต่ก็ต้องสอดแนมสถานการณ์ทางทหารก่อน เย่จื่อซินยืนอยู่ที่ประตูและหายใจเข้าลึก ๆ และกำลังที่จะกดกริ่งประตู แต่ก็คิดได้ว่าเธอมีกุญแจบ้านของเย่จื่อหยาง ก่อนหน้านี้เธออ้อนวอนนานกว่าที่เย่จื่อหยางจึงให้เธอ

เธอหยิบออกมาอย่างมีความสุขแล้วเปิดประตู จริง ๆ แล้วเธอจินตนาการถึงฉากมากมายที่เธอจะเห็นเมื่อเข้าบ้าน เช่น แม้ว่าพี่ชายของเธอและซ่งเสี่ยวเชียนจะกินข้าวด้วยกัน แต่ก็ไม่มีอะไรคุยกัน พี่ชายของเธอยิ่งมีสีหน้าเฉยเมย หรือพี่ชายของเธอไม่กินข้าวกับซ่งเสี่ยวเชียน เขากินข้าวคนเดียว ยังไงก็แล้วแต่คิดแต่เรื่องที่ไม่ดี

เพราะเย่จื่อซินคิดเสมอว่า พี่ชายของเธอคงไม่ชอบซ่งเสี่ยวเชียนจริงๆการแต่งงานก็เป็นไปตามความต้องการของปู่คุณย่าและคุณพ่อใช่ไหม

แต่ทันทีที่เปิดประตู ทันทีที่เข้ามา มองเข้าไปในบ้าน บรรยากาศในบ้าน แสงไฟที่สว่าง บรรยากาศที่คึกคักรายล้อมด้วยคนสี่คนกำลังรับประทานอาหารและพูดคุยเกี่ยวกับเบียร์ ...

เย่จื่อซินตกตะลึงอยู่กับที่ ตะกร้าผลไม้ตกลงบนพื้นและคางปิดไม่ได้ เธอเห็นเย่จื่อหยางยิ้มอย่างมีความสุขและยิ้มอย่างมีความสุขมาก ยิ้มจากใจจริง เย่จื่อหยางมองซ่งเสี่ยวเชียนยิ้ม ดวงตาของเขามองซ่งเสี่ยวเชียนเป็นสายตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน  มันพิเศษมาก

แต่การปรากฏตัวของเย่จื่อซินทําให้บรรยากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว "เธอมาได้ยังไง" ใบหน้าที่เย็นชาของเย่จื่อหยางกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว และมองเย่จื่อซินที่ยืนอยู่ตรงประตูด้วยสายตาที่สงสัย

   ทันใดนั้นเย่จื่อซินก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมาทันที เขาเป็นพี่ชายของเธอนะ แต่เย่จื่อหยางไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้นเลย เมื่อก่อนเย่จื่อซินคิดเสมอว่านิสัยของพี่ชายเธอเป็นแบบนั้น ตลอดชีวิตของเขาจะไม่แสดงอารมณ์ออกมากเกินไป แต่เขาแสดงความอบอุ่นและยิ้มสดใสต่อหน้าซ่งเสี่ยวเชียน

เย่จื่อซินขยุยขหยิบปากไม่พอใจ "ฉันซื้อผลไม้มาให้พี่ " หยิบตะกร้าผลไม้บนพื้นขึ้นมา โชคดีที่ไม่เละ พยายามยิ้ม และเปลี่ยนรองเท้าแตะแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

"คนนี้... เป็นใครอ่ะ" เจียงจิ่งเฟิงยังกินข้าวอยู่ในปาก เหรั่งหรั่งพูดพลาง ยังดีที่ไม่ได้ถามว่าสาวสวยคนนี้เป็นใคร ไม่อย่างนั้นเย่จื่อซินคงประหลาดใจแน่นอน ที่พี่ชายของเธอรู้จักนักเลงคนนั้นได้อย่างไร

"น้องสาว เธอวางไว้บนโต๊ะก็พอแล้ว กินข้าวมาหรือยัง ยังไม่กิน ก็นั่งลงซิ" พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เหอะ ถ้าเธอบอกว่ากินแล้วก็จะไม่เชิญใช่ไหมนี่เป็นการไล่เธอออกไป ถ้าเธอหน้าด้านยังคงอยู่ มันจะไม่น่าอายมากกว่าเหรอ

ไม่เคยพบเจอพี่ชายตัวเองทำไมน่าอึดอัดขนาดนี้ เย่จื่อซินวางตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะอย่างแรง แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เธอไม่พอใจมาก

เฉียนอ้ายเลอและเจียงจิ่งเฟิงมองหน้ากันแล้วมองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนอีกครั้ง และถามด้วยสายตาว่า นี่โกรธแล้วหรอ ใช่ขนาดพวกเขาสามคนยังรู้สึกได้ว่าเย่จื่อซินโกรธแล้ว แต่เย่จื่อหยางไม่สนใจเลยและทําเป็นไม่รู้ไม่เห็น

  เย่จื่อซินดูพี่ชายของเธอที่ไม่สนใจเธอ  โกรธจนเธอกระทืบเท้า จากนั้นก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างไม่เกรงใจ นั่งอยู่ตรงข้ามกับเย่จื่อหยางพอดี "พี่ พวกเขาเป็นใคร"

ทำท่าทางไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ เย่จื่อหยางเงยหน้ามองเธอ "เรื่องของฉันเธอสนใจตั้งแต่ตอนไหน เธอนั่งลงจะกินหรือไม่กิน ถ้าจะกิน ก็กินไป ยิ่งโตยิ่งไม่รู้จักกาลเทศะ"

ในใจของเย่จื่อซินรู้สึกตกใจ พี่ของเธอไม่เคยดุเธอแรงแบบนี้มาก่อน แม้ว่าจะไม่ชินกับพฤติกรรมบางอย่างของเธอ แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ไม่เคยไม่ไว้หน้าเธอแบบนี้เลย ใครเป็นคนทำแบบนี้ !?

เย่จื่อซินก็ชี้นิ้วไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนทันที

ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนพี่ชายของเธอได้มากขนาดนั้น นี่ไม่ใช่การล้างสมองใช่ไหม ถ้าทั้งคู่ใช้ชีวิตต่อไปอีกนานหน่อย ทรัพย์สินของพี่ชายเธอจะถูกผู้หญิงคนนี้หลอกไปจริง ๆแน่นอน

เย่จื่อซินเกลียดซ่งเสี่ยวเชียนมากขึ้น มือวางอยู่บนโต๊ะ  หยิบตะเกียบคู่หนึ่งมาคีบผักกิน แสดงว่าเธอจะอยู่กินข้าว แต่ดวงตากลับจ้องมองซ่งเสี่ยวเชียนอย่างไม่เกรงขามและไม่เคยละสายตาไปแม้แต่วินาทีเดียว

   เมื่อเร็ว ๆ นี้ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเธอเหมือนมีเสาอากาศอยู่บนหัว ถ้ามีคนแผ่รัศมี 'อาฆาต' ต่อเธอ เธอจะสามารถรับได้อย่างเต็มที่และอ่อนไหวกว่าปกติมาก เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอจึงเลือกอย่าสบตากับเย่จื่อซินเลยดีกว่า ไม่งั้นอาจจะโดนสายตานั้นฆ่าตายทันที

แสร้งทําเป็นไม่รู้อะไรเลย ลูกตามองไปรอบ ๆ แล้วมองไปที่ตะกร้าผลไม้ขนาดใหญ่นั้น ผลไม้ข้างในนั้นเยอะแยะไปหมด ในฐานะที่เป็นนักชิมที่ไม่ค่อยมีคุณสมบัติ ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงกลืนน้ำลาย ผลไม้มากมายที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่าอร่อยไหม

"ไม่ตั้งใจกินข้าว" เย่จื่อหยางเรียกซ่งเสี่ยวเชียน เธอหันมามองเย่จื่อหยาง ก็เห็นเขาคีบหมูตุ๋นชิ้นหนึ่งลงในชามของเธอ

"ตั้งใจกินข้าว"

เอาะ" แล้วกินหมูตุ๋นอย่างเชื่อฟัง

ทนไม่ไหวแล้ว! เยจื่อซินไม่สามารถมองต่อไปได้! เมื่อเผชิญหน้ากับพี่ชายที่เย็นชาแบบนี้ เธอจะทนได้หรือ เธอโตขนาดนี้ ตั้งแต่เธอรู้ความ พี่ชายของเธอยังไม่เคยคีบอาหารให้เธอเลย นี่ก็รู้ว่าเมื่อก่อนเย่จื่อหยางเป็นคนที่ไม่สนใจคนอื่นแค่ไหน แต่ทำไมตอนนี้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้!?

ตะเกียบคู่หนึ่งตบบนโต๊ะและลุกขึ้น เย่จื่อซินกําลังจะแสดงอารมณ์ออกมา แต่เย่จื่อหยางเงยหน้าขึ้นและส่งสายตาถามเป็นนัยๆว่าเธอทำอะไรอยากตายหรอ

   จากนั้นเย่จื่อซินก็กลืนคําพูดทั้งหมดลงคอ "ฉันอิ่มแล้ว" หันไปสะบัดมือ แล้วก็ออกไปข้างนอก ปิดประตูดังปึ้ง

เมื่องกี้เป็นเรื่องของครอบครัวคนอื่นนะ เจียงจิ่งเฟิงยากที่จะขัดจังหวะ ตอนนี้คนจากไปแล้ว เจียงจิ่งเฟิงพูดขึ้นมาว่า "น้องสาวอารมณ์รุนแรง" เฉียนอ้ายเลอเอาศอกแทงใส่ท้องเขา  ไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นใบ้หรอกถ้าไม่พูด

"ฉันทําอะไรผิดเหรอ" ซ่งเสี่ยวเชียนกัดตะเกียบแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แต่เย่จื่อหยางไม่ใส่ใจเลย เขากินข้าวต่อ ทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เย่จื่อซินสวมรองเท้าส้นสูงเดินมาเจอที่จุดนัดหมายกับเฉินเฉิน เป็นห้องประชุมส่วนตัวระดับพรีเมียม ระดับสมาชิก เน้นรับแขกที่เชิญมาก ไฮโซหลายคน ชอบมาพักผ่อนหย่อนใจที่นี่

"เป็นยังไงบ้าง เย่จื่อหยางปฏิบัติต่อผู้หยิงคนนั้นอย่างไง" เฉินเฉินและเย่จื่อซินมีความคิดเหมือนกัน พวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกันและเข้าใจนิสัยของกันและกันเป็นอย่างดี ในความเห็นของเธอ ความเป็นไปได้ที่เย่จื่อหยางจะชอบหรือตกหลุมรักผู้หญิงนั้นไม่น่าเป็นไปได้

เย่จื่อซินดื่มเหล้าอึกหนึ่ง และหลบสายตาเธอ เธอไม่รู้ว่าจะพูดกับเฉินเฉินอย่างไร เฉินเฉินรีบร้อนเล็กน้อย จับมือเธอแล้วถามว่า

"เธอพูดสิ ทําไมไม่พูดล่ะ หรือว่าพวกเขาสองคนคบกันจริง"

   !!