ตอนที่ 47: หน่วยสอดแนม

เฉินเฉินเดินไปที่อ่างล้างมือ แล้วยื่นมือไปล้างมือ เงยหน้ามองตัวเองในกระจก ด้วยสีหน้านิ่ง ๆ รู้สึกว่ามารยาทของเธอไม่มีปัญหาแล้ว จึงหันมามองซ่งเสี่ยวเชียน

"คุณก็อยู่ที่โรงพยาบาลนี้เหรอ" เฉินเฉินถามแบบขอไปที

   ซ่งเสี่ยวเชียนไม่รู้ว่าจะตอบอะไร เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน เฉินเฉินบังเอิญหรือจงใจมาทํางานที่โรงพยาบาลเดียวกับเธอกันแน่

ไม่ได้ ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนมีข้อมูลเกี่ยวกับเฉินเฉินน้อยเกินไป  ที่บอกว่ารู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง  ซ่งเสี่ยวเชียนตัดสินใจที่จะไปรวบรวมข้อมูลของเฉินเฉินคนนี้ก่อน แล้วค่อยต่อสู้กับเธอ! เธอรีบเก็บเครื่องสําอางบนอ่างล้างมือให้เรียบร้อย ขณะที่กําลังจะไป เฉินเฉินก็พูดอีกครั้ง

"รอยคล้ำหนาขนาดนี้ ทาคอนซีลเลอร์เยอะแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ทําไม เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเหรอ" เฉินเฉินยังคงมองซ่งเสี่ยวเชียนในกระจก ซ่งเสี่ยวเชียนมองแววตาที่อธิบายไม่ได้ของเธอ เกรงว่าในใจจะพูดว่า เมื่อคืนคุณทําอะไรกับเย่จื่อหยาง

ซ่งเสี่ยวเชียนสงบลงสักหน่อย ก็นะตอนนี้คนที่แต่งงานกับเย่จื่อหยางก็คือเธอนะ คนที่อาศัยอยู่ในบ้านของเย่จื่อหยางก็คือเธอ ถ้าไม่พอใจ คนที่ไม่พอใจที่สุดก็คือเฉินเฉิน ซ่งเสี่ยวเชียนกลายเป็นคนที่มีความมั่นใจมากในทันที

เธอจ้องมองเฉินเฉินผ่านกระจก ดวงตาคู่นั้นของเฉินเฉินสวยจนละสายตาไม่ได้จริง ๆ ถ้าเลิกคิ้วให้ผู้ชายและกะพริบตาทีละครั้ง ก็จะตกหลุมพรางได้ทันที เย่จื่อหยางไม่ชอบ นั่นคงเป็นเรื่องแปลก

ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่า ตอนนี้จะตอบอย่างไรก็ไม่ถูกต้อง แต่ถ้าไม่ตอบก็ดูยอมให้เกินไป เลยตอบอย่างเล่นแง่ไป  "เดาสิ?"

คราวนี้เปลี่ยนเฉินเฉินตกตะลึง ในใจของซ่งเสี่ยวเชียนมีความสุขเล็กน้อย ยังไม่ถือว่าแพ้อย่างน่าเกลียดเกินไป เธอยิ้มแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

ในตอนเที่ยง บรรยากาศที่อึมครึมของทั้งสองคนกำลังวนเวียนอยู่ในโรงอาหารของโรงพยาบาล เฉินเฉินนั่งกินข้าวอยู่ข้างหนึ่ง และซ่งเสี่ยวเชียนนั่งอีกด้านหนึ่ง ระยะห่างระหว่างที่นั่งสี่หรือห้าแถว แต่ทุกคนที่เพิ่งเดินเข้าไปในโรงอาหารสามารถรู้สึกถึงสาตาอาฆาตที่ปล่อยออกมาจากพวกเขาสองคน

บังเอิญเมื่อเย่จื่อหยางโทรหาซ่งเสี่ยวเชียน เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนมองสายเรียกเข้า เธอตกใจเล็กน้อย เพราะเขาโทรมาในเวลานี้ และไม่ไกลนักมีสายตาอาฆาตจ้องมองเธอตลอดเวลา

ซ่งเสี่ยวเชียนไอแล้วกําลังใจตัวเอง ทําไมต้องทําตัวเหมือนเป็นโจร เธอเป็นภรรยาของเขา ภรรยาที่แท้จริง!

"ซ่งเสี่ยวเชียน คุณเอาเนคไททั้งหมดของผมไปไหน" พอรับโทรศัพท์ เย่จื่อหยางก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ตั้งคําถาม มันเป็นเสียงที่เหมือนกับตอนที่เขาอ่อนโยนกับเธอก่อนหน้านี้ ซ่งเสี่ยวเชียนอยากด่าจริง ๆ ว่าเนคไทของคุณหายไปมันเกี่ยวอะไรกับฉัน

ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณวางมันไว้ที่ไหนคุณคิดว่าฉันเป็นแม่บ้านของคุณแล้วจริงๆใช่ไหม

แต่เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเฉินเฉินจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาจากฝั่งตรงข้าม ซ่งเสี่ยวเชียนกัดฟันและตอบอย่างอ่อนโยนว่า "จื่อหยาง ฉันกินแล้ว คุณไม่ต้องกังวลนะ"

  อะไรนิ? เย่จื่อหยางกําลังมองหาเนคไทของเขาที่บ้านอย่างใจจดใจจ่อ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนใช้น้ำเสียงแบบนี้เพื่อตอบประโยคที่ไม่เกี่ยวข้องเลย เย่จื่อหยางตกตะลึงทันทีและคิดว่าเขาโทรผิด หยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าโทรศัพท์ถูกไหม

"ซ่งเสี่ยวเชียน ทําบ้าอะไรของเธอ!" เย่จื่อหยางตอบกลับ

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฉันรู้แล้ว ฉันจะกินให้อิ่มแน่ๆ อุ๊ย คุณอย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กเลยสิ ไม่พูดแล้ว เดี๋ยวสักแปปฉันมีงาน วางล่ะน่ะ จุ๊บๆ" ซ่งเสี่ยวเชียนยังจูบโทรศัพท์และวางสาย เธอเองก็รู้สึกคลื่นไส้ตัวเองจนตัวสั่นและโยนมือถือทิ้งไป

จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเฉินเฉินที่อยู่ตรงข้าม แม้ว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะอดทนอย่างสุดความสามารถ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนก็ยังสามารถเห็นเปลวไฟที่กําลังจะระเบิดในสายตาของเธอ ครั้งนี้ถือว่าสมองของเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและก็มหน้าก็มตากินต่อ

เมื่อกลับถึงบ้านในตอนกลางคืน ซ่งเสี่ยวเชียนก็ได้ยินเสียงดังของเจียงจิ่งเฟิงพูดว่า "ฉันลืมเอาเนคไทมาด้วย ดังนั้นฉันก็เลยยืมมาใช้ก่อน แต่ฉันไม่รู้ว่าจะจับคู่ยังไง ฉันก็เลยเอามาทั้งหมดเลย ตอนนี้คืนให้นาย!"

  อ๋อ ที่แท้เนคไทถูกเจียงจิ่งเฟิงยืมไปนี่เอง ไปงานอะไรมา ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองเย่จื่อหยางแล้วมองด้วยสายตาว่า ดูสิ คุณทำผิดกับฉัน

"ไม่ว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร ของของฉัน พวกคุณไม่มีสิทธิ์แตะต้อง!" เย่จื่อหยางชี้ไปที่จมูกของเจียงจิ่งเฟิงและพูด แล้วชี้ไปที่ซ่งเสี่ยวเชียน ซ่งเสี่ยวเชียนรู้ว่าเขาเป็นคนรักความสะอาดยังไม่นาน แต่ก็ถือว่าเข้าใจได้และยักไหล่

เย่จื่อหยางครวญคราง หยิบเน็คไทเหล่านั้นขึ้นมา มองดูอย่างรังเกียจแล้วก็โยนลงถังขยะ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดว่า "คุณยังวิตถารจริง ๆ ไม่ใช่แค่คนอื่นยืมไปใช้แค่แปปเดียวเองหรอ จําเป็นต้องทิ้งทั้งหมดไหม"

เย่จื่อหยางหันไปมองซ่งเสี่ยวเชียน "ตอนนี้เข้าใจอารมณ์ของฉันแล้วใช่ไหม ต่อไปต้องเอาใจฉันให้ดี!"

พูดพลางเข้าไปในห้องนอนแล้วล็อกประตูอีก ขังตัวเองอยู่ข้างใน ตัดขาดจากโลกภายนอกแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงงงประโยคที่เขาเพิ่งพูดไว้ แต่เจียงจิ่งเฟิงกลับยิ้มและตบไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียน "โอ้ คุณผู้ชายคนนี้ เอาใจยากนะ"

แม้ว่านิสัยอารมณ์ของเย่จื่อหยางกําลังเปลี่ยนแปลงอย่างช้า ๆ แต่นิสัยที่ติดตัวมานานหลายสิบปีจะเปลี่ยนไปได้ง่ายๆอย่างไร บางทีก็ยังโวยวาย อารมณ์เสีย เหมือนกับเด็กๆ พูดๆไปแล้วก็ผ่านเลยไป

   เวลากินข้าวตอนกลางคืน ยังไม่ใช่ของกินที่ควรกิน เครื่องดื่มที่ควรดื่ม รังแกซ่งเสี่ยวเชียนอย่างไรก็รังแกเธออย่างนั้น

   คืนนี้เย่จื่อซินยกตะกร้าผลไม้ใบใหญ่ขึ้นมา ข้างในมีทุกอย่าง ตะวันตก ตะวันออกผสมกันทั้งหมด ยกแทบไม่ไหวเมื่อมาถึงประตูบ้านของเย่จื่อหยางและหายใจเข้าลึก ๆ ตอนนี้เธอมาที่นี่เพื่อสอดแนมสถานการณ์

ตั้งแต่เด็ก เย่จื่อซินและเฉินเฉินสนิทกัน อายุก็ใกล้เคียงกัน เป็นเพื่อนสนิทที่ดีกันมาสิบกว่าปีแล้ว เฟยเฉินเฉินผู้สมัครพี่สะใภ้คนเดียวในใจของเย่จื่อซิน ก่อนหน้านี้เย่จื่อซินคิดเสมอว่าพี่ชายของเธอไม่อยากแต่งงาน เพื่อที่จะรอพี่เฉินกลับประเทศแล้วแต่งงานกับเธอ

ไม่คาดคิด ซ่งเสี่ยวเชียนโผล่มาอย่างกะทันหัน เจอกันครั้งแรกก็บอกให้เรียกพี่สะใภ้ เธอยังไม่เชื่อเลย แต่หลังจากนนั้นพาไปเจอครอบครัว เจอคุณพ่อ จะไม่เชื่อได้หรอ

แต่เย่จื่อซินรู้สึกเสียใจกับเฉินเฉินจริง ๆ พี่ชายของเธอเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมแค่ไหนเธอรู้ดี แม้ว่าการสูบบุหรี่และดื่มเหล้า แต่ก็มีขีดจํากัด ไม่สูบบุหรี่ไม่ดื่มเหล้าแล้วยังเป็นผู้ชายไหม แล้วยังเป็นทหารอีก เกิดมาพร้อมกับนิสัยที่พิเศษเช่นนั้น และเขาก็โดดเด่นที่สุดในบรรดาฝูงชนอีก

  พี่เธอเรียกว่า ต้องการชาติตระกูลมีชาติตระกูล ต้องการหน้าตามีหน้าตา มีความสามารถ อยู่ในกองทัพไม่มีใครเทียบติด

จะพูดถึงข้อเสีย ก็คืออารมณ์อึมครึมมากขึ้นทุกปี นับวันยิ่งเงียบลงเรื่อย ๆ ยิ่งเมื่อคุณแม่เสียชีวิตไปเขายิ่งเย็นชาขึ้นไปอีก แต่ความเงียบก็เป็นเสน่ห์ของผู้ชายอย่างหนึ่งนะ

ดังนั้นเย่จื่อซินจึงชื่นชมพี่ชายของเธอเป็นพิเศษ หากไม่ใช่เพราะเธอและเย่จื่อหยางมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน เธอคงจะแต่งงานกับเย่จื่อหยางอย่างแน่นอน

   !!