ตอนที่ 42: เต็มไปด้วยความรักจากแม่

  "มานี่" เมื่อเสียบปลั๊กแล้ว เย่จื่อหยางก็ทําท่าทางเหมือนเรียกสัตว์เลี้ยงของเขา ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นว่าเขาแค่อยากเป่าผมให้เธอ นี่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ลูบผมที่เปียกชื้นของตัวเองแล้วบอกว่า “ ฮ่าๆ ไม่ต้องเป่าแล้ว ฉันนอนเปียกผมหลายครั้งแล้ว ไม่เป็นไร”

"มานี่!" สําหรับสัตว์เลี้ยงที่ไม่เชื่อฟังก็ดุ

น้ำเสียงของเย่จื่อหยางค่อนข้างน่ากลัว ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดครึ้ม คิ้วขมวดแน่น ซ่งเสี่ยวเชียนหดคออีกครั้ง ทางเลือกที่รู้ที่สุดคือเชื่อฟัง คําพูดนี้เย่จื่อหยางพูดอย่างชัดเจนเมื่อพวกเขารู้จักกันครั้งแรก

ถ้าอย่างนั้นก็เชื่อฟังเถอะ ซ่งเสี่ยวเชียนคลานขึ้นไปต่อหน้าเย่จื่อหยางด้วยความท้อใจ นั่งอยู่ข้างเตียง ไม่ต่อต้าน เชื่อฟังมาก

เย่จื่อหยางจึงพอใจแล้ว มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย สัตว์เลี้ยงที่เชื่อฟังจะได้รับความโปรดปรานจากเจ้าของ เปิดเครื่องเป่าผม ความร้อนที่อบอุ่นพัดออกมา เย่จื่อหยางเป่าผมให้เธออย่างอ่อนโยน เส้นผมลอยอยู่ในอากาศ เย่จื่อหยางไม่เคยเป่าผมให้คนอื่น ดังนั้นการเคลื่อนไหวจึงค่อนข้างแข็งกระด้าง แต่เขาดูเหมือนจะสนุกกับการกระทำนี้มาก

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเมื่อนิ้วของเย่จื่อหยางสัมผัสหนังศีรษะของเธอ เหมือน ทําให้ผมของเธอชาไปทั้งหัว จริง ๆ แล้วเธออยากจะเป่าเอง แต่กลัวว่าพูดออกไปจะทําให้เย่จื่อหยางโกรธอีกแล้ว......

เฮ้อ จริง ๆ แล้วตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนก็เข้าใจดี ผู้ชายที่เป่าผมให้เธออยู่ข้างหลัง อาจได้รับอิทธิพลจากการทํางาน เขาต้องการให้คนอื่นเชื่อฟังเขา 100% ถ้าต่อต้านเขา เขาจะโกรธ เหมือนเด็ก ๆ ที่อยากเป็นพระราชา ทุกอย่างต้องฟังคําสั่งของเขา

การกระทำของเย่จื่อหยางนั้นอ่อนโยนมาก และเป่าได้ไม่นาน เขาปิดเครื่องเป่าผม วางไว้ข้าง ๆ หยิบหวีขึ้นมา หวีผมให้เธออย่างอ่อนโยนเช่นกัน ซ่งเสี่ยวเชียนหันกลับมามองเขา "คืนนี้คุณแปลก ๆ ..." พึมพําไปเรื่อย

เย่จื่อหยางไม่ตอบ หวีผมให้เธอต่อไป นิ้วของเขายื่นเข้าไปในผมยาวที่นุ่มสรวยของเธอ เมื่อเลื่อนลงมาอย่างช้า ๆ หัวใจของเขาดูเหมือนจะสบายขึ้นเรื่อย ๆ และรอยยิ้มที่มุมปากก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ค่อย ๆ ผ่อนคลาย ทั้งคู่ไม่ได้คุยกันอีก

เธอเบื่อและเล่นยางรัดผมที่อยู่ในมือ  มันติดอยู่ในใจเป็นเวลานาน แต่ก็ยังไม่กล้าพูดประโยคนั้นออกมา

"เย่จื่อหยาง คุณหวีผมให้ฉันแบบนี้ ทําให้ผมนึกถึงคุณแม่ ตอนเด็ก ๆ แม่ก็หวีผมให้ฉันอย่างอ่อนโยนแบบนี้..." ซ่งเสี่ยวเชียนพูดความในใจของเธอออกมา แต่เย่จื่อหยางได้ยินแบบนี้ รอยยิ้มก็แข็งทื่อทันที!

พระเจ้า มันควรจะโรแมนติกไม่ใช่หรอ เขาอ่อนโยนขนาดนนี้แถมยังเป่าผมให้เธออย่างอีก ไม่ใช่ทําให้เธอรู้สึกมีความสุขและโรแมนติกหรอ ทําไมต้องนึกถึงแม่ในเวลานี้ด้วย เย่จื่อหยางอดสงสัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าไปได้ไหมที่การทำเช่นนั้นทำให้เขาเต็มไปด้วยความรักของแม่! ?

มือของเย่จื่อหยางหยุดการกระทำลง ซ่งเสี่ยวเชียนหันมามองเขาอีกครั้ง "เป็นอะไรหรอ" กระพริบตา มองเย่จื่อหยางด้วยสีหน้าไร้เดียงสา เย่จื่อหยางอยากโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง  ได้แต่ส่งหวีให้เธออย่างหงุดหงิด ไปเก็บเครื่องเป่าผมที่วางไว้ด้านข้าง

"ทําไมล่ะ ฉันพูดผิดอีกแล้วหรอ" ซ่งเสี่ยวเชียนมองสีหน้าของเขา ก็โกรธอีกแล้ว ทําไมเป็นเหมือนผู้หญิง อารมณ์ขึ้นๆลงๆไม่แน่นอน...

"ต่อไปฉันจะไม่เป่าผมให้เธออีกแล้ว" เย่จื่อหยางพูดอย่างใจเย็น

"ฉันไปทำให้คุณโกรธตรงไหนอีกหรอ อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ พูดมาตามตรงเถอะ จริง ๆ แล้วคุณช่วยเป่าผม หวีผม สบายดีนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่าบางทีการพูดแบบนี้อาจทําให้เขาหายงอนได้

แต่พูดจริง ๆ นะ นอกจากพ่อแม่แล้ว ไม่มีใครปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนขนาดนั้นจริง ๆ และยิ่งไม่มีคนนอกเคยเป่าผมให้เธอเป็นครั้งแรกที่เธอถูกปฏิบัติแบบนี้ ในใจมีกวางตัวเล็ก ๆ  วิ่งชนอย่างตะกละตะกลาม ราวกับถูกกุมไว้บนฝ่ามือราวกับสมบัติล้ำค่า

เย่จื่อหยางได้ยินคําพูดของเธอ แค่จ้องมองเธอ หลังจากนั้นก็จ้องหน้าเธอ เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต เสื้อเชิ้ตเดิมติดกระดุมแบบสบาย ๆ สองถึงสามเม็ด  แค่สองถึงสามวินาทีเขาก็ถอดเสื้อออกทันทีและเปลือยท่อนบน ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจมาก

รีบหันกลับมาปิดตา “เห้ย ถอดเสื้อทําไม ใส่ซะ รีบใส่!"

"ฉันชินกับการนอนไม่ใส่เสื้อ" เสียงของเย่จื่อหยางมีความหมายแอบแฝง ดูเหมือนจะอยู่ใกล้เธอมาก ในใจของซ่งเสี่ยวเชียนตื่นเต้นมาก และด่าเขาว่า "มีแต่คนโรคจิตเท่านั้นแหละที่ชอบนอนแก็ผ้า!"

คิดในใจว่า คุณชอบนอนแก็ผ้ามันเกี่ยวอะไรกับฉัน ซ่งเสี่ยวเชียนปิดตา ตาของเธอมองลงไปใต้ดินผ่านซอกนิ้ว ลุกจากเตียงและเตรียมตัวออกจากห้อง อย่าอยู่ในถ้ำหมาป่าตัวนี้ ถ้าคุณไม่ปกป้องตัวเอง คุณจะถูกคนหมาป่ากินคุณได้

  เย่จื่อหยางกลับกอดเอวของซ่งเสี่ยวเชียนไว้ แถวหลังซ่งเสี่ยวเชียนตอบสนองไม่ทันต่อการถูกโค่นล้มลงบนเตียง เธอรีบตะโกนและมือตบร่างกายของเย่จื่อหยาง แต่เย่จื่อหยางไม่สนใจเลย กอดเธอแน่น แม้แต่เท้าทั้งสองข้างก็ใช้และพันเธอเหมือนโคอาล่า

"นอนแบบนี้แหละ" เย่จื่อหยางพูดจบก็พูดอีกสองคําว่า 'ปิดไฟ' จากนั้นไฟในห้องก็ดับลงโดยอัตโนมัติ โอ้ ยังเล่นไฮเทคซะด้วย

ซ่งเสี่ยวเชียนถูกเย่จื่อหยางอุ้มเหมือนซอมบี้ ไม่ขยับเขยื้อน ร่างกายยังแข็งทื่อ ลมหายใจของเย่จื่อหยางพ่นลงที่คอของเธออย่างเงียบ ๆ ในห้องมีเครื่องปรับอากาศอุณหภูมิคงที่ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าคอของเธอรู้สึกร้อนๆ

เธอหายใจเข้าก็ได้กลิ่นหอมจางๆบนตัวเย่จื่อหยาง ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอม แต่ก็ไม่ใช่กลิ่นเหงื่อ ยังไงมันก็ค่อนข้างพิเศษนะ กลับทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนค่อยๆ ผ่อนคลายลง

แค่นั้นเหรอ? แค่ห่อผ้าแล้วนอนจริง ๆ เหรอ เย่จื่อหยางคงไม่ใช่ว่ารอให้เธอหลับ แล้วจะทํายังไงกับเธอก็ได้แบบนี้ไหมล่ะ

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าตัวเองกําลังบํารุงสมองอยู่ตลอดเวลาจริง ๆ กําลังเปลี่ยนพฤติกรรมที่ไม่น่าเชื่อถือนี้จริง ๆ แล้วหรอ เธอหันกลับมาและต้องการใช้ประโยชน์จากแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านเข้ามาเพื่อดูว่าเย่จื่อหยางกําลังนอนหลับอยู่หรือไม่ แต่เมื่อหันไป ซ่งเสี่ยวเชียนก็นิ่งสนิท

ไม่ต้องพูด ถึงเย่จื่อหยางที่ภายนอกเย็นชาในใจเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ลุกขึ้นมา โฉมหน้านั้นไม่เป็นอันตรายจริง ๆ ยังไงก็รู้สึกว่าเขาผ่อนคลายมาก คิ้วที่มักจะขมวดตลอดเวลานี้ก็ผ่อนคลายแล้ว พิงไหล่ของเธออย่างเงียบ ๆ เหมือนเด็กน้อย

ซ่งเสี่ยวเชียนมองอยู่ครู่หนึ่ง ตอนแรกคิดจะหันหลัง เตรียมกําลังจะหนี เย่จื่อหยางก็พูดว่า “ไม่นอน หรือว่าอยากจะออกกําลังกาย พอเหนื่อยแล้วจะได้ง่วง"

ซ่งเสี่ยวเชียนเตะที่น่องขาของเขา รับรองว่าเตะแรงมาก "เหอะ! สมองเต็มไปด้วยเรื่องลามก เรื่องรักๆใคร่ๆ วัยรุ่นสมัยนี้ จุ๊ จุ๊ ๆ หมดหนทางช่วยแล้ว"

"ฮ่า..." เย่จื่อหยางยังคงกอดรัดเธอแน่น  อยู่ ๆ เมื่อได้ยินคําพูดของเธอ เขาก็ยิ้ม ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนขนลุกในใจ รีบดิ้นรนและอยากลุกขึ้นและออกไปจากตรงนี้

   !!