ตอนที่ 41: ฉันจะร้องนะ

พูดจบก็รีบวิ่งไปที่ประตูห้องนอน เคาะประตูอย่างแรงสามครั้ง จากนั้นประตูไม้ก็เปิดออก เย่จื่อหยางขมวดคิ้วและมองเขาด้วยความโกรธมาก "มีอะไร!"

  "น้องรัก พวกเราสองคนเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ" พอพูดไปเจียงจิ่งเฟิงก็กอดไหล่ของเย่จื่อหยางเหมือนคุ้นเคยกันมา ผลักเขาเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ซ่งเสี่ยวเชียนยังได้ยินเสียงล็อคประตู โอ๊ย ทําไมภาพนี้ถึงดูอึดอัดขนาดนี้นะ

พวกเขาสองคนก็ไม่รู้ว่าได้ปรึกษาอะไรกันข้างใน คุยกันสิบหรือยี่สิบนาทีจึงออกมา ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังเตรียมที่จะแอบไปตักซุปสักชามมาดื่มในห้องครัว แต่ถูกเจียงจิ่งเฟิงจับได้พอดี

"แม่สาวน้อย ซุปนี้ยังตุ๋นไม่เสร็จ เอามือของออกไป!" ทันทีที่เจียงจิ่งเฟิงตบมือของเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนก็คลายช้อนด้วยความเจ็บปวด เจียงจิ่งเฟิงรับทันทีแล้วผลักเธอออกไป

"ฉันเป็นพี่เลี้ยงให้เธอก็แล้วไปเถอะ จะว่ายังไงฉันก็เป็นคนที่ต้องขออาศัยใต้ชายคา แต่จะมาแอบดื่มซุปไม่ได้หรอก คําแรกยังไงก็ต้องให้ภรรยาของฉันก่อน" เจียงจิ่งเฟิงบ่นพึมพำในห้องครัว

        ซ่งเสี่ยวเชียนทําหน้าบูดบึ้งใส่เขา "ขี้เหนียว! ลําเอียง! ฉันแค่ชิมคำเดียวมันจะทำไม ฮึ!"

พอเธอเดินออกมา เธอก็สบตากับเย่จื่อหยาง ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอะไรไม่ออก รู้สึกกระอักกระอ่วนแล้ววิ่งออกไป เย่จื่อหยางจ้องมองเธอ แต่ก็ไม่ได้หยุดเธอไว้ อย่างไรก็ตามพวกเขายังไม่พร้อมที่อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง

เฉียนอ้ายเลอ เย็นๆ ** ถึงจะกลับมาถึงบ้าน ทําให้คนอื่นรอจนกว่าเธอกลับมา**ถึงจะได้กินข้าว เย่จื่อหยางหิวข้าว แต่เจียงจิ่งเฟิงห้ามไว้ ทั้งคู่อารมณ์ฉุนเฉียวจนซ่งเสี่ยวเชียนเกือบหยุดไม่อยู่ เธออธิษฐานขอให้เฉียนอ้ายเลอกลับมาเร็ว ๆ นะ ไม่งั้นชายร่างใหญ่สองคนที่บ้านคงจะทำลายบ้านทั้งหลังแน่!

เมื่ออิ่มท้องแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนก็ง่วงนอน อาบน้ำเสร็จก็เที่ยงคืนแล้ว เย่จื่อหยางอยู่ในห้องหนังสือไม่รู้ว่าจะยุ่งอยู่กับอะไร ปิดไฟก็เห็นแสงจากคอมพิวเตอร์ส่องสว่าง นั่งอยู่ที่นั่นนานกว่าครึ่งชั่วโมงโดยไม่เคลื่อนไหว

ซ่งเสี่ยวเชียนมองแวบหนึ่ง อยากจะบอกให้เขานอนเร็ว ๆ แต่ก็รู้สึกว่าเรื่องแบบนี้ไม่จําเป็นต้องให้เธอไปยุ่ง เช็ดผมที่แห้งไม่แห้งครึ่งหนึ่ง แล้วเดินผ่านประตูไป ตั้งแต่เจียงจิ่งเฟิงและเฉียนเอ่ยเล่อเข้ามา ห้องรับแขกก็ให้พวกเขาพัก แต่เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนต้องการที่จะนอนที่ห้องนอนใหญ่และนอนเตียงใหญ่ แต่ถูกเย่จื่อหยางไล่ออกไป......

ในเมื่อเย่จื่อหยางก็พูดแบบนี้ "เธอเรียกพวกเขามาพักที่นี่ ตอนนี้พวกเขานอนห้องของเธอ เธอก็ต้องไปนอนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นแล้วล่ะ "

ซ่งเสี่ยวเชียนด่าเขาสองสามคําว่าไอ้สารเลว เย่จื่อหยางหูทวนลม ต่อมาซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่า ยังไง เย่จื่อหยางจะนอนที่บ้านหลังนี้อาทิตย์ละสองคืน เมื่อเขาไม่อยู่ เธอก็สามารถยึดเตียงใหญ่ในห้องนอนได้แล้ว ดังนั้นจึงปล่อยวาง

ซ่งเสี่ยวเชียนเดินมาอยู่หน้าห้องรับแขกแอบฟังพวกเขาคุยกัน ตอนแรกยังได้ยินเสียงพูด และคําหวาน ๆ ของเจียงจิ่งเฟิง ต่อมาในห้องไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่าพวกเขาหลับไปแล้ว แต่ในไม่ช้าก็มีเสียงของเจียงจิ่งเฟิงพูดมาจากห้องว่า

"ซ่งเสี่ยวเชียน ห้ามแอบฟังฉันกับภรรยาเข้าห้องหอกัน !"

ยังจะมาเข้าห้องหออะไร หน้าไม่อาย

ซ่งเสี่ยวเชียนตัดบท เธอจึงไม่สนใจที่จะแอบฟังพวกเขาพูดแล้วจากไป

และกลับมานอนบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง ทั้งๆ ตอนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จง่วงนอนมาก แต่ทำไมตัวนอนลงบนโซฟาแล้วไม่ง่วงล่ะ  เธอพลิกตัวหลายครั้ง ยิ่งเคลื่อนไหวมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งสดชื่นมากขึ้นเท่านั้น นี่คงไม่ใช่การนอนไม่หลับแล้วใช่ไหม พรุ่งนี้ยังต้องทํางานอยู่นะ คงไม่ใช่ว่าจะไม่นอนทั้งคืนใช่ไหม

ซ่งเสี่ยวเชียนพยายามไม่ขยับ นอนเงียบ ๆ ผ่อนคลายตัวเอง แต่การผ่อนคลายเช่นนี้ สมองของเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องเย่จื่อหยาง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงบทสนทนากับเขาเมื่อตอนกลางวัน และสักพักก็คิดขึ้นอีก  เย่จื่อหยางบอกว่าเขาจะลาหยุดหนึ่งเดือน นั่นหมายความว่าเธอต้องนอนบนโซฟาทั้งเดือน!?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอยิ่งเสียใจมากขึ้น และความง่วงก็หายไปอย่างปลิดทิ้ง สิบกว่านาทีที่นอนเศร้าอยู่บนโซฟา จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องหนังสือ เธอซ่อนตัวอยู่หลังเก็าอี้ของโซฟาเพื่อดูสถานการณ์ของห้องหนังสือฝั่งตรงข้าม แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หายไป ดูเหมือนว่าเย่จื่อหยางจะเสร็จงานแล้ว

ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกไปข้างนอก เธอรีบนอนลง เอาผ้าห่มบาง ๆ มาคลุมตัวเองและรีบแกล้งนอน              เย่จื่อหยางปิดคอมพิวเตอร์ เดินออกจากห้องหนังสือ มองไปที่ห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบและมืด แล้วมองไปที่เงานอนอยู่บนโซฟา เขาปิดประตูห้องหนังสือเบา ๆ เดินไปที่โซฟาและมองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่กําลังนอนหลับอยู่

ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังหดหู่ใจอยู่ คนนี้เป็นโรคประสาทอะไร ยืนเฉยๆ เพื่ออะไร ยังปล่อยให้คนนอนไม่หลับอีกเหรอ ความรู้สึกแบบนี้เหมือนฆาตกรโรคจิตกําลังยืนอยู่ข้าง ๆ มองเธอและคิดว่าเดี๋ยวจะจัดการกับเขาอย่างไร

เย่จื่อหยางรู้ตัวนานแล้วว่าซ่งเสี่ยวเชียนกําลังแกล้งหลับ ในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบได้ยินเสียงหายใจของซ่งเสี่ยวเชียน ถ้านอนหลับและไม่มีการป้องกัน เสียงหายใจจะราบรื่นมาก แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าซ่งเสี่ยวเชียนหายใจถี่และเร็วมาก เขารู้สึกตลก ทําไมต้องแกล้งนอน!?

เย่จื่อหยางจงใจนั่งลงบนขอบโซฟา เห็นได้ชัดว่ารู้สึกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงเคลื่อนไหวอย่างไม่สบาย เย่จื่อหยางเหยียดมือออก และทันใดนั้นก็วางมันไว้บนขาของซ่งเสี่ยวเชียน!

ซ่งเสี่ยวเชียนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ "ไอ้ลามก จิตวิปริต!" ขณะที่เธอพูด เธอจะขว้างหมอนใส่เย่จื่อหยาง และเย่จื่อหยางก็คว้ามันอย่างง่ายดายด้วยมือเดียว เมื่อเห็นว่าหมอนถูกแย่งไป ซ่งเสี่ยวเชียนเริ่มทำอะไรไม่ถูก

"คืนหมอนให้ฉัน! คุณหลอกฉันแล้วยังแย่งหมอนฉันอีก ถ้าโรคจิตถูกแบ่งเป็นระดับ คุณเป็นโรคจิตระดับสูงสุดแน่นอน!" ซ่งเสี่ยวเชียนยื่นมือไปแย่ง เย่จื่อหยางยกหมอนขึ้น รังแกซ่งเสี่ยวเชียนมือสั้น จะเอายังไงก็เอาไม่ได้

ซ่งเสี่ยวเชียนด่ายังไง เย่จื่อหยางก็ยังไม่ปล่อยลง แต่ยื่นมืออีกข้างออกมาสัมผัสหัวเธอ "ผมยังไม่แห้งก็นอนแล้ว แบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพ"

        "อ๊ะ?" นี่มันอะไร

  เย่จื่อหยางวางหมอนลง โยนทิ้งไว้ข้าง ๆ แล้วหันไปนั่งยอง ๆ กอดซ่งเสี่ยวเชียนขึ้น ซ่งเสี่ยวเชียนกอดคอเขาอย่างตกใจ "คุณทําอะไร" อย่าคิดว่าจะทํากับฉันเหมือนคืนนั้นได้อีกหรอ ไอดอลของฉันอยู่ในห้องถัดไป ฉันจะร้องนะ!"

"งั้นก็ห้ามร้อง!" เย่จื่อหยางอุ้มซ่งเสี่ยวเชียนเข้าไปในห้องนอนแล้วโยนเธอลงบนเตียง

ซ่งเสี่ยวเชียนอยู่บนเตียงคลานหนี เอามือกอดไว้ที่หน้าอก มองเย่จื่อหยางด้วยสีหน้าตื่นตัว แต่เย่จื่อหยางกลับพลิกหาอะไรในตู้ สุดท้ายก็หยิบเครื่องเป่าผมออกมาจากข้างในแล้วพูดว่า "ซื้อมาก็ไม่เคยใช้ ไม่รู้ว่าจะใช้ได้หรือเปล่า"

ก็เย่จื่อหยางหัวกลมๆ เปียกน้ำ เดินไปเดินมาสองรอบสามรอบในห้องนั่งเล่นก็แห้งแล้ว ไม่ต้องการเครื่องเป่าผมจริง ๆ

   !!