ตอนที่ 40: ฉันเป็นหมอ คุณควรฟังฉัน

เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่จื่อหยางพูด ซ่งเสี่ยวเชียนก็สำลักออกมา ไอหลายครั้ง และตบหน้าอกของเธอ ใช่เย่จื่อหยางจริงๆใช่ไหมดื่มไปงงไปเมื่อดื่มน้ำลงไปเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก “เย่จื่อหยางคุณไม่ใช่ว่าถูกกระตุ้นโดยเจียงจิ่งเฟิง ดังนั้นเลยอยากที่จะเป็นแบบเขาหรอกใช่ไหม”

“ไม่ใช่ ฉันไม่อยากเป็นเหมือนเขา เขาคือเขาและฉันก็คือฉัน ฉันจะไม่กลายเป็นใครอีกแล้ว” เย่จื่อหยางพูดขณะที่เขาหยิบและกินอาหารบางส่วนบนจาน แล้วพูดว่าเขาอิ่มแล้ว

“มีผู้หญิงอยู่ในใจของคุณใช่ไหม คุณกินน้อยกว่าฉันอีก?” ซ่งเสี่ยวเชียนใส่ร้ายเขาอย่างหน้าไม่อาย เมื่อครู่ตอนที่เขาเธอกลัวมาก แต่ตอนนี้เขากลับมาสู่สภาพเดิมแล้ว เธอต้องด่าสักหน่อยถึงจะรู้สึกสบายใจ

"มันไม่อร่อย" นี่คืออีกด้านหนึ่งของเย่จื่อหยางหรอ? ฉันคิดเสมอว่าเย่จื่อหยางจะเป็นคนที่สามารถอดทนต่อความยากลำบากและไม่เลือกกินถึงจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มพิเศษได้ แต่ตอนนี้เขาพูดคำว่า "ไม่อร่อย" สามคำนี้

ซ่งเสี่ยวเชียนมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่มีฝนสีแดงบนท้องฟ้า จากนั้นเธอก็มองไปที่เย่จื่อหยาง "ที่บ้านไม่ใช่ว่าคุณกินข้าวเยอะเหรอ?" ใช่ เย่จื่อหยางสามารถกินข้าวสองหรือสามชามได้

"เธอทำอร่อย"

  ในความเป็นจริงสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับโรคกลัวสังคมของเย่จื่อหยาง แม้ว่าเขาจะไม่เคยบ่นเกี่ยวกับอาหารที่ไม่อร่อยในกองทัพแม้ว่าเขาจะอยู่ในป่าดงดิบเป็นเวลานานถึงหนึ่งเดือนเขาก็จะกินทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดและไม่เลือกอะไรเลย

แต่ว่าที่นี่ไม่ใช่ป่าดงดิบ ดังนั้นแน่นอนว่าเขาต้องเลือกถ้าทำได้! ข้างนอกมีจานที่ไม่ถูกสุขลักษณะมากมายและผู้คนต่างกินมันทุกวัน แน่นอนว่าเย่จื่อหยางกินไม่ได้อีกแล้ว แต่จานและตะเกียบที่บ้านเขา เขาเป็นเพียงคนเดียวที่กินมัน แน่นอนว่าเขาจะกินเท่าไหร่ก็ได้ และนอกจากนั้นซ่งเสี่ยวเชียนทำอาหารอร่อยก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น เพื่อฟังดูดีขึ้น

ซ่งเสี่ยวเชียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มและโบกมือว่า "คุณนี่ตลกจริงๆ เย่จื่อหยาง ฉันพบว่าคุณก็พูดเก่งเหมือนกันนี่ ทำไมคุณต้องทำเหมือนคุณไม่ยุ่งกับฉันด้วยซ้ำ ถ้าบุคลิกร่าเริงมากกว่านี้รับรองว่าต้องมีผู้หญิงร่าล้อมคุณมากแน่ๆ !”

“อ้อ เธออยากให้ฉันออกไปสังสรรค์” เย่จื่อหยางเลิกคิ้วแล้วพูด

“ทำไมคุณถึงถามฉันล่ะ? ฉันแค่แนะนำคุณนิดหน่อยเท่านั้น สุดท้ายแล้วเราแค่แกล้งทำเป็นแต่งงานกัน ฉันเป็นหมอ ฉันรู้ความต้องการทางสรีรวิทยาและอื่นๆ ฉันก็คิดถึงคุณเช่นกัน” ซ่งเสี่ยวเชียนไม่เขินอายเมื่อเธอพูด เพราะเธอพูดอย่างจริงจังมาก

  เย่จื่อหยางไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเธอ ดังนั้นเขาจึงไอ ซึ่งทำให้เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อย

ซ่งเสี่ยวเชียนพูดอย่างเบาๆ ขยับเข้าไปใกล้ๆเขา  "ฉันเป็นหมอ ดังนั้นคุณควรฟังสิ่งที่ฉันพูด มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณถ้าคุณยังเก็บมันไว้คุณรู้ไหม?

ทั้งสองคุยกันเกี่ยวกับหัวข้อนี้โดยไม่มีเหตุผลและฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นอย่างไรเย่จื่อหยางจ้องมองที่เธอ ซ่งเสี่ยวเชียนดูจริงจัง และสิ่งที่ฉันพูดดูสมเหตุสมผลมาก เย่จื่อหยางยิ้ม "เธอพูดถูก"

"แน่นอนอยู่แล้ว"

ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้าอย่างมั่นใจแล้วกินต่อ หลังจากพูดถึงเรื่องยุ่ง ๆ เหล่านี้แล้วความโกรธของเธอก็เกือบจะหายไป เธอมีอารมณ์ที่มาและไปอย่างรวดเร็วเพราะเธอมีบุคลิกที่ไร้ความกังวลและเธอจะโกรธเมื่อเธอโกรธ เกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง แต่จะไม่มีวันเจาะเข้าไปข้างในได้

ข่าวลือในโรงพยาบาลแพร่สะพัดเร็วพอๆ กับเดอะร็อคเก็ตส์ ตอนเที่ยงข่าวซุบซิบที่ทุกคนคุยกันคือเย่จื่อหยางทำให้หมอซ่งไม่พอใจ มีคนยังได้ยินเรื่องทะเลาะกันนอกห้องนั่งเล่น ต่อมาหมอซ่งออกมา ดวงตาของเธอเป็นสีแดง และดูเหมือนจะมีน้ำตาอยู่ที่มุมตาของเธอ

จากนั้น เมื่อเย่จื่อหยางจากไป พยาบาลที่ซุบซิบทั้งหมดก็วิ่งไปหาซ่งเสี่ยวเชียนอีกครั้ง โดยถามคำถามทุกประเภทว่า

"หมอซ่ง ทำไมคุณถึงทะเลาะกัน ผู้พันเย่ทำให้คุณโกรธหรือเปล่า หรือ... . ..ผู้พันเย่แอบไปมีคนอื่น?”

"พวกเธอมีจินตนาการที่หลากหลาย" ซ่งเสี่ยวเชียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ เธอร้องไห้ เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงร้องไห้ เห็นได้ชัดว่าเย่จื่อหยางมาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับงานแต่งงานกับเธอ ...

หลังจากเลิกงาน ในช่วงบ่ายซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนเที่ยงบนรถไฟใต้ดิน ยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไร มันก็ยิ่งดราม่ามากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ทำไมเย่จื่อหยางถึงมีปฏิกิริยาตอบโต้รุนแรงขนาดนี้? ความรู้สึกโกรธนั้นก็เหมือนถูกคนที่คุณชอบปฏิเสธ ถูกตี แล้วโกรธพยายามบังคับเธอให้ยอม...

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ตัวแข็งทื่อ! ไม่มีทาง? เป็นไปได้ไหมที่เย่จื่อหยางตกหลุมรักเธอ? ดังนั้นเมื่อเธอพูดคำเหล่านั้นทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้และทำไมเขาถึงไม่ยอมให้เธอพูดคำเหล่านั้นอีก?

ทันใดนั้น หัวใจของฉันก็เต้นรัวแทบจะในทันที ฉันรู้สึกว่าความคิดนี้ค่อนข้างไร้สาระ พวกเรารู้จักกันมานานแล้ว และเธอเป็นคนที่ดูจู้จี้จุกจิกขนาดนี้ จะตกหลุมรักเธอได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้, เป็นไปไม่ได้.

เธอบอกตัวเองในใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ใจของซ่งเสี่ยวเชียนถูกครอบงำด้วยความคิดที่ค่อนข้างไร้สาระนี้ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเขาชอบเธอจริงๆ หรือไม่? ถ้าเป็นเรื่องจริงเธอควรทำอย่างไร? พิสูจน์? หากไปพิสูจน์แล้วพบว่าเขาไม่ได้ชอบเธอขึ้นมามันจะไม่น่าอายหรอ?

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อเธอกลับบ้าน เธอรู้สึกเหมือนได้ค้นพบความลับที่น่าตกใจและตอนนี้เธอก็กลัวเล็กน้อยที่จะปรากฏตัวต่อหน้าเย่จื่อหยาง

เมื่อเปิดประตูไป ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นอาหาร จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ตั้งแต่ เจียงจิ่งเฟิงและพี่เลอเลอย้ายเข้ามา เจียงจิ่งเฟิง ก็ทำให้บ้านทั้งหลังเหมือนบ้านมากขึ้น อย่างไรก็ตามมีความนิยมเต็มเปี่ยม

“สาวน้อย ภรรยาของฉันล่ะ เธอไม่ได้กลับมากับเธอเหรอ?” เจียงจิ่งเฟิงยังคงมีภาพลักษณ์ของพ่อบ้าน มีผ้ากันเปื้อนและช้อนเป็นอุปกรณ์ที่จำเป็น ดังนั้นร่างสูงที่ยืนอยู่ในครัวจึงไม่ได้เหมาะเลย

ซ่งเสี่ยวเชียนวางกระเป๋าของเธอลง นั่งบนโซฟาแล้วตีไหล่ของเธอ "ช่วงนี้ดูเหมือนว่าพี่สาวเลอเลอจะยุ่งมาก นอกจากจะมีบรรยายแล้ว เธอยังต้องสังเกตการผ่าตัดและให้คำแนะนำด้วย ฉันไม่คิดว่าเธอจะกลับมาทานอาหารเย็นนี้เธอคงจะยุ่งมาก”

“ฉันคิดว่าฉันต้องคุยกับหัวหน้าโรงพยาบาลของเราหน่อยแล้ว มนุษย์เราต้องพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อที่จะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ! พวกเขาทำให้ภรรยาของฉันยุ่งแบบนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอหมดแรงล้มป่วยใครจะรับผิดชอบ!? พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงพยาบาลกับเธอ ไป และพบกับหัวหน้าของคุณ!”

เจียงจิ่งเฟิงตบช้อนในครัวและพูดอย่างขุ่นเคือง!

ซ่งเสี่ยวเชียนกอดหมอนและรู้สึกตลกเล็กน้อย "ไอดอล นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ หัวหน้าของเราจะฟังคุณไหม" เธอกลอกตาแล้วมองไปรอบ ๆ เอ๊ะ ทำไมไม่เห็นเย่จื่อหยาง ไปไหนของเขา  ?

"นั่นก็เช่นกัน..." เจียงจิ่งเฟิงจิบซุปตุ๋นแล้วรีบออกไป "ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน แต่เป็นสถานที่ของคนของคุณ! ฉันต้องคุยกับเขา!"

   !!