ตอนที่ 37: ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะเอาชนะ

“ฉันขอโทษจริงๆ เราไม่สามารถย้ายออกไปได้ โรงแรมที่เดิมทีเราจองไว้ถูกยกเลิกแล้ว ถ้าเราจองอีกครั้งตอนนี้ ฉันเกรงว่าพวกเราจะไม่มีห้อง ดังนั้นสองสามเดือนต่อจากนี้คงต้องพักบ้านนายแล้วล่ะ”

ที่จริงเจียงจิ่งเฟิงตั้งใจพูดแบบนี้  เพราะเขารู้สึกว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเข้มงวดเกินไป และเขาต้องการพูดอะไรบางอย่างเพื่อกระตุ้นเขา กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาแค่ตั้งการจะแกล้งเขานั้นเอง

เดิมทีเย่จื่อหยางก็ไม่ชอบเจียงจิ่งเฟิงอยู่แล้ว แล้ว บวกกับที่ซ่งเสี่ยวเชียนยกย่องเขามากในฐานะสามีที่สมบูรณ์แบบ ความโกรธที่ระเบิดออกมาจากหัวใจของเขาทันที และเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อเหวี่ยงหมัดไปที่เจียงจิ่งเฟิง

  แต่เจียงจิ่งเฟิงก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและหลบหมัดของเย่จื่อหยาง แต่เย่จื่อหยางก็ทำการโจมตีครั้งที่สองอย่างรวดเร็ว แต่เจียงจิ่งเฟิงก็หลบมันได้อีกครั้ง

ทั้งคู่เป็นทหารพิเศษและท่าทางการต่อสู้ของพวกเขาก็เหมือนกับการดวลกันระหว่างปรมาจารย์ในละครโทรทัศน์ศิลปะการต่อสู้ ต่อมาเจียงจิ่งเฟิงเลือกที่จะไม่ป้องกันและเริ่มโจมตี ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือดมากขึ้นเรื่อย ๆ ของตกแตกเป็นชิ้นๆ เดิมทีห้องสะอาดสะอ้าน แต่ตอนนี้กลับเละเทะทันที

หลังจากต่อสู้มานานกว่า 20 นาที มันยากที่จะบอกว่าใครเป็นผู้ชนะ เย่จื่อหยางเอามือแตะที่ใบหน้าของเขา น่าสนใจ  มันนานมากที่เขาไม่ได้เจอคู่ต่อสู้ที่สูสีกับเขา

ความปรารถนาของผู้ชายที่จะชนะสามารถถูกกระตุ้นได้ภายในเสี้ยววินาที และเพื่อที่จะชนะ เขาก็สามารถทำตัวเป็นเด็กได้ในเสี้ยววินาที โดยต่อสู้กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ นอกจากนี้ ทั้งสองคนนี้ยังเป็นทหารพิเศษที่เก่งที่สุด ในโลกของพวกเขา พวกเขาเก่งและดีที่สุด ตอนนี้พวกเขามาพบกัน พวกเขาจะสู้ตายอย่างแน่นอน!

เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนกลับมาถึงบ้าน เย่จื่อหยางและเจียงจิ่งเฟิงนั่งอย่างสงบบนโซฟา พื้นเต็มไปด้วยของแตกหัก ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่าบ้านถูกปล้น

รีบวิ่งไปหาพวกเขาพร้อมถามว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ที่บ้าน! ในที่สุด เธอเห็นว่าเสื้อผ้าของพวกเขาเละเทะ ใบหน้าของพวกเขามีบาดแผลหรือบวม และถามพวกเขาว่า "พวกคุณทะเลาะกัน !? ทำไมถึงทะเลาะกัน!"

เจียงจิ่งเฟิง ปิดหน้าที่แดงและบวมครึ่งซ้ายของเขาแล้วพูดว่า "แค่ไม่ถูกชะตา แต่ว่า คนของเธอต่อสู้เก่ง"

“พวกคุณเป็นเด็กหรือไง!” ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนแล้วรีบไปที่ตู้เย็นเพื่อเอาก็อนน้ำแข็งมาให้พวกเขาประคบเพื่อลดอาการบวม เย่จื่อหยางจ้องมองที่ ซ่งเสี่ยวเชียนอย่างเย็นชา โดยคิดว่าที่เธอกังวลไม่รู้ว่าเป็นเพราะเห็นไอดอลของเธอได้รับบาดเจ็บหรือป่าว? ถ้าเป็นเป็นกรณีนี้ เย่จื่อหยางคิดว่าเขาน่าจะจัดหนักว่านี้สักหน่อย!

ซ่งเสี่ยวเชียนถือถุงน้ำแข็งสองถุงแล้วโยนถุงหนึ่งไปที่เจียงจิ่งเฟิงโดยไม่แม้แต่จะมอง เธอหยิบถุงอีกใบแล้วค่อยๆ นำไปเบ๊ะกับมุมปากของเย่จือหยาง และพูดกับตัวเองว่า "มันบวมขึ้นมาแบบนี้แล้ว พวกคุณเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กสักหน่อย! ไม่รู้หรือไงว่าจะป้องกันยังไง!”

   เย่จื่อหยางยื่นมือออกไปจับมันด้วยตัวเอง แต่ซ่งเสี่ยวเชียนตบเบา ๆ "อย่าขยับ! ดูสิมือของคุณบวมขนาดนี้แล้ว คุณยังจะทำอะไรได้!"

สายตาของซ่งเสี่ยวเชียนเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เย่จื่อหยางเห็นมัน และความหดหู่เมื่อครู่ของเขาก็หายไป เขาอยากจะหัวเราะ แต่มุมปากของเขาเจ็บเมื่อเขาดึงมัน ในท้ายที่สุดเขาทำได้เพียงรักษาท่าทางที่เป็นอัมพาตและถาม และให้ซ่งเสี่ยวเชียนใช้น้ำแข็งประคบให้เขา

เหลือบมองเจียงจิ่งเฟิงที่อยู่ข้างๆ เขาเหลือบมอง และเขาใช้ก็อนน้ำแข็งทาที่แก็มด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “มองอะไร! มีภรรยาช่วยประคบให้คิดว่าจะกดคนอื่นได้หรอ เหอะ!”

   ก็ฉันมีคนดูแลอ่ะจะทำไมเย่จือหยางคิดในใจอย่างผู้ชนะ

เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนเห็นสายตาอันภาคภูมิใจของเย่จื่อหยาง เธอก็กดถุงน้ำแข็งในมือของเธออย่างแรง ทำให้เย่จื่อหยางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "คุณเป็นคนที่ทำตัวเหมือนเด็กที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา! ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้แล้วยังดีใจอะไรอีก เจ็บให้ตายไปเลยถือเอาไว้!”

ซ่งเสี่ยวเชียนให้เย่จื่อหยางถือถุงน้ำแข็งไว้ จากนั้นไปที่ตู้เย็นเพื่อเอาน้ำแข็งมาห่อด้วยผ้าฝ้าย แล้วนำกลับมาประคบที่มือของเขา

ตำแหน่งที่ได้มาของเย่จื่อหยางและเจียงจิ่งเฟิง ได้มาไม่ใช่แค่ในนาม ทั้งสองทำงานหนักมานานกว่าสิบปีและอดทนต่อความยากลำบากมากกว่าคนธรรมดาถึงร้อยเท่าเพื่อที่จะเป็นทหารที่เก่งที่สุด ดังนั้น โดยพื้นฐานแล้วทั้งสองยังได้ฝึกฝนร่างกายตัวเองให้แข็งแกร่งด้วย คนธรรมดาถ้าถูกเขาต่อยอาจตกอยู่ในอันตรายจากการกระดูกหักได้ นิแค่มือบวมซึ่งถือว่าโชคดีมากแล้ว

ในตอนเย็นเฉียนอ้ายเลอก็กลับมาเช่นกัน เมื่อเธอเห็นอีกคนที่โต๊ะอาหารเธอก็รู้ว่าเป็นสามีของซ่งเสี่ยวเชียน เรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเขาซ่งเสี่ยวเชียนอธิบายให้เธอฟังอย่างชัดเจน ซ่งเสี่ยวเชียนยังอธิบายกับเธออีกว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากันชั่วคราว! แต่เฉียนอ้ายเลอคิดว่าเรื่องมันคงไม่ได้ง่ายแบบที่ซ่งเสี่ยวเชียนเล่าป่ะ

  ทันทีที่นั่งลง ก็เห็นใบหน้าของเย่จื่อหยางและเจียงจิ่งเฟิงที่บวมเหมือนหัวหมูและมีบาดแผลที่มุมปาก ตกใจแทบแย่ และถามอย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น

ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองชายร่างใหญ่ที่ทำตัวเหมือนเด็กสองคน "พี่เลอเลอ พี่เคยบอกว่าไอดอลชอบทำตัวเหมือนเด็ก แต่ฉันก็ยังไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว และพวกเขาทั้งสองทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อย แล้วยังทะเลาะกันแรงอีก พี่ดูใบหน้าของเขายับเหยิงแบบนี้ แล้วจะมีหน้าไปเจอคนอื่นได้ยังไง!” พร้อมกับชี้ไปที่ใบหน้าของเย่จื่อหยาง

“เจียงจิ่งเฟิง! คุณหาเรื่องอีกแล้วใช่ไหม!” เฉียนอ้ายเลอลุกขึ้น เดินไปคว้าหูของเจียงจิ่งเฟิง “ไอ้โจร ทำไมไม่รู้จักเปลี่ยนนิสัยตัวเองบ้างนิมันกี่ปีแล้ว? มือของคุณคันมากใช่ไหมถึงตีคนไปทั่ว ?”

“โอ๊ย ที่รักเจ็บๆ เบาๆหน่อยๆ ใครบอกว่าผมเป็นคนเริ่ม เขาเริ่มก่อนชัดๆ ผมแค่ป้องกันตัว?”

อย่างไรก็ตาม คำอธิบายของเจียงจิ่งเฟิงนั้นไร้ประโยชน์ ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนชี้เป้าไปทั้งหมดที่เขา และทิ้งระเบิดใส่เขาอย่างต่อเนื่อง ไม่มีโอกาสที่เขาจะลุกขึ้นยืนเลย

มีรอยยิ้มอีกเล็กน้อยบนใบหน้าที่เป็นอัมธพาลของเย่จื่อหยาง แต่มันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ เมื่อเขายิ้ม ผลที่มุมปากของเขาก็เปิดขึ้นอีกครั้ง เขาปิดปากของเขา ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นมันจึงรีบกดไข่ที่ปอกเปลือกสดๆ ลงบนใบหน้าของเย่จื่อหยาง เขาหลบอย่างรวดเร็ว "อย่าขยับ ฉันจะถูให้คุณ จะได้ลดอาการบวม"

เย่จื่อหยางอดทนต่อความเจ็บปวดและยังเชื่อฟัง เขาจ้องมองที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่อยู่ข้างๆเขา เธอกำลังนวดอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นความรู้สึกอบอุ่นก็เกิดขึ้นในใจ ยัยผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนนี้เป็นห่วงเขา ทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้น ในใจของเขายิ่งมีความสุขมากขึ้น

แม้ว่าตอนนี้เฉียนอ้ายเลอจะยังคงดุด่า แต่เมื่อเห็นว่าเจียงจิ่งเฟิงก็บาดเจ็บเช่นกัน เธอจึงไม่ดุอีก และไปปอกเปลือกไข่เอามาถูให้เจียงจิ่งเฟิง เจียงจิ่งเฟิงก็เริ่มมีความสุขทันที และมองไปที่เย่จื่อหยาง ดูสิ ดูสิ ฉันมีคนถูให้ฉันด้วย

ความวุ่นวายในการต่อสู้แบบเด็ก ๆ ผ่านไปเช่นนั้น เหมือนพายุทอร์นาโด มันมาและผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ช่างดุเดือดเหลือเกิน ในที่สุดเย่จื่อหยางก็ตกลงที่จะให้พวกเขาอาศัยอยู่ที่บ้านชั่วคราวภายใต้การโน้มน้าวใจของซ่งเสี่ยวเชียน แต่ก็ตัดสินใจด้วย การมีกฎมากมาย อย่าจับนั้น อย่าย้ายนี่ เลี่ยนเป็นคนขี้จุกจิกในวินาที

   !!