ตอนที่ 38: สิ่งที่เขาต้องการ

ในไม่ช้าเย่จื่อหยางก็เข้าใจสิ่งที่ซ่งเสี่ยวเชียน พูดก่อนหน้านี้ว่า เจียงจิ่งเฟิงดีกับภรรยาของเขามาก จนเขาไม่สามารถเทียบติด

   แม้ว่าเขาจะอยู่บ้านเพียงสองวันก่อนจะกลับไปกองทัพ แต่ในเวลาเพียงสองวันนี้ เขาได้เห็นแล้วว่าเจียงจิ่งเฟิงเป็นผู้ชายเป็นคนดีสมบูรณ์แบบอย่างที่ไม่มีใครเทียบได้

ตลอดสองวันคำที่ไม่เคยหายไปเลยคือ "ที่รัก!" มันจะได้ยินตลอดเวลา เย่จื่อหยางต้องการอยู่บ้านเงียบ ๆ อ่านหนังสือหรืองีบหลับ แต่สองคำนี้ มักจะรบกวนให้เขานอนไม่หลับ

“ที่รัก หิวไหม? ฉันเตรียมของหวานและน้ำชายามบ่ายไว้ให้แล้ว ที่รัก ไม่อยากกินข้าวเหรอ เธอคงเหนื่อยกับการเตรียมสอนใช่ไหม ผมจะช่วยนวดไหล่หรือนวดขาก็ได้” โดยปกติจะถามตอนที่เพิ่งกินข้าวเที่ยงเสร็จ และท้องเพิ่งอิ่ม

"ที่รัก มานี่ ผมจะป้อนให้  อ่า~" สิ่งนี้มักจะเกิดขึ้นที่โต๊ะอาหารเย็น โดยที่เย่จื่อหยางนั่งอยู่ข้างๆ แต่เจียงจิ่งเฟิง ยังคงไร้ยางอายและป้อนข้าวให้เฉียนอ้ายเลอ และปกติเฉียนอ้ายเลอก็จะใช้มือตบเขา แล้วด่าว่า "ขายขี้หน้า!" แต่หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่เบื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน

   เรื่องแบบนี้ทำให้เย่จื่อหยางรู้สึกตกใจ ไม่เคยพบเจอคนแบบนี้มาก่อน ดังนั้นสำหรับเรื่องแบบนี้  มันเหมือนกับการได้เห็นปรากฏการณ์ที่แปลกใหม่ ซ่งเสี่ยวเชียนคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี และยกย่องพวกเขาว่าทั้งสองยิ่งรักกันมากขึ้นเรื่อยๆ

“เห็นไหมล่ะว่านี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงกลายมาเป็นไอดอลของฉันได้ เขามักจะให้พี่เลอเลอเป็นอันดับแรกในทุกสิ่งที่ทำและคำนึงถึงเธอ แน่นอนว่านี่ก็เพราะเขารักพี่เลอเลอมาก ครั้งแรกที่ฉันเห็นทั้งสองรักกันขนาดนี้ ฉันรู้สึกตกใจมาก แต่ต่อมาเริ่มอิจฉาพี่เลอเลอมากขึ้นเรื่อยๆที่เจอสามีที่รักเธอมากขนาดนี้”

“ฉันคิดว่าไอดอลจะต้องเป็นคนดีคนสุดท้ายในโลก…”

ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังล้างจานในห้องครัว และเย่จื่อหยางก็เดินเข้าไป และเธอก็พูดสิ่งนี้กับเขา

เย่จื่อหยางเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า "ฉันก็ทำได้เหมือนกัน"

หลังจากนั้น เขาก็หยิบจานที่ยังไม่ได้ล้างขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ และเริ่มล้างมัน ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองการกระทำของเขาอย่างว่างเปล่า แม้ว่าจะไม่คุ้นเคยสักหน่อย แต่ก็ยังล้างมันอย่างจริงจัง

สุดท้ายเพื่อไม่ให้บรรยากาศอึดอัด เธอจึงยิ้ม “ฉันแค่ล้อเล่น ทำไมคุณถึงจริงจังขนาดนี้ เราไม่ใช่คู่รักกันจริงๆซะหน่อย คุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร แค่เป็นตัวของตัวเองเอาไว้ เป็นหนุ่มหล่อหน้าอัมพาต ฉันไม่อยากที่จะลากคุณออกจาก Comfort Zonec     แล้วบังคับให้คุณทำสิ่งที่คุณไม่ชอบ”

เธอคว้าจานจากมือของเย่จื่อหยางมาอีกครั้ง และเริ่มล้างด้วยตัวเอง เย่จื่อหยางเช็ดเช็ดมือตัวเอง ด้วยผ้าขนหนู ไม่พูดอะไร แล้วหันหลังกลับออกไปอย่างเงียบ ๆ

ซ่งเสี่ยวเชียนมองย้อนกลับไปที่แผ่นหลังของเขาแล้วพึมพำว่า "หืม ยังกล้าพูดว่าตัวเองก็ทำได้ ฉันแค่หาข้ออ้างมาพูด นายก็ยอมแพ้แล้ว แน่นอนว่าผู้ชายดีๆ คงสูญพันธุ์ไปแล้ว ส่วนที่เหลือก็ค่อนข้างเก่งในการโกหก”

ซ่งเสี่ยวเชียนไม่รู้ สิ่งที่เธอพูดนั้นได้ยินชัดเจนโดยเย่จื่อหยางซึ่งแอบอยู่ที่ประตู เย่จื่อหยางรู้สึกว่าถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง ภาพลักษณ์ของชายผู้เก่งกาจของเขาจะหายไปในไม่ช้า!

ชีวิตดำเนินต่อไปตามปกติเย่จื่อหยาง กลับเข้ากองทัพ ก่อนที่เขาจะจากไป เจียงจิ่งเฟิงพูดติดตลกว่าเขาจะช่วยเขารักษาบ้านให้เป็นระเบียบ ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทั้งสองก็เกือบจะเริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง ความหมายก็คือชัดเจนเกินไป โชคดีที่ซ่งเสี่ยวเชียนห้ามไว้ทัน

ตอนนี้มีเจียงจิ่งเฟิงช่วยงานบ้าน ซ่งเสี่ยวเชียนก็รู้สึกสบายขึ้นมาก มีอะไรในบ้านที่ต้องเปลี่ยน? เจียงจิ่งเฟิงสามารถจัดการมันได้ เจียงจิ่งเฟิงสามารถซักผ้า ถูพื้น และกวาดฝุ่นได้ เจียงจิ่งเฟิงยังทำอาหารสามมื้อต่อวันอีกด้วย

ซ่งเสี่ยวเชียนร้องออกมาว่า "ไอดอล คุณมีความสามารถมากกว่าเย่จื่อหยางมาก" ถ้าเย่จื่อหยางได้ยินประโยคนี้ เขาคงจะอาเจียนเป็นเลือดด้วยความโกรธ

การปรากฏตัวของเจียงจิ่งเฟิงบดบังความโดดเด่นของเย่จื่อหยางทันที? ไม่ นี่ผิดอย่างสิ้นเชิง เพราะเย่จื่อหยางสุดหล่อของเรายังไม่ได้เริ่มพัฒนาทักษะที่แท้จริง!

เย่จื่อหยางกลับไปที่กองทัพและนึกถึงเหตุการณ์ในช่วงสองวันที่ผ่านมาอย่างละเอียด เหตุผลที่ซ่งเสี่ยวเชียนคิดว่าเจียงจิ่งเฟิง ดีกว่าเขาเพราะเขาทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกเย็นชาเกินไปราวกับว่าเขาไม่แยแสกับทุกสิ่งและ ใครก็เข้ามาในใจเขาไม่ได้

และสไตล์ของเจียงจิ่งเฟิงนั้นตรงกันข้ามกับเขาเลย เขาร่าเริง ตลก และอ่อนโยน เขาคิดถึงผู้อื่นและแสดงทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง คนแบบนี้มักจะเป็นมิตรมากและทำให้ผู้คนชอบมันตั้งแต่แรกเห็น

นี่คือความแตกต่างพื้นฐานระหว่างเย่จื่อหยางและเจียงจิ่งเฟิง

เนื่องจากการจากไปของแม่ของเขา เย่จื่อหยางจึงปิดหัวใจของเขาอย่างสมบูรณ์และเย็นขามากขึ้นกว่าเดิม ความเข้าใจผิดของพ่อของเขายิ่งทำให้เขากลายเป็นคนสุดโต่งอย่างมากและไม่ชอบที่จะพูดถึงเรื่องนี้กับใครเลย การกระทำสิ่งต่าง ๆ น้ำเสียงของการพูด ยังทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้

แต่ว่าในตอนที่เขาไม่แย่แสอะไรเลย เขาก็ได้พบกับซ่งเสี่ยวเชียน ทุกการกระทำของเธอที่มีต่อเขากำลังเปลี่ยนแปลง เย่จื่อหยางอย่างช้าๆ และด้วยการปรากฏตัวของเจียงจิ่งเฟิง ยิ่งอยากทำให้เขากลายเป็นคนที่อบอุ่น เพื่อดูแลเธอและรักเธอตามที่เธอคาดหวัง

   เย่จื่อหยางอธิบายสิ่งต่าง ๆ มากมายให้กับหัวหน้าฝูงบินในกองทัพ ในเดือนหน้าเขาจะรับผิดชอบในการจัดการเรื่องใหญ่และเล็กทั้งหมดในกองพลน้อย เย่จื่อหยางเขากำลังจะลาพักร้อน ซึ่งเป็นวันหยุดยาว ดูเหมือนเขาจะงุนงงสับสน หลังจากผ่านไปสามสิบปี ในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้นและรู้ว่าเขาต้องการอะไร

ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังพูดคุยกับผู้อำนวยการเฉิน ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาเธอได้พัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้ป่วยในโรงพยาบาล และทุกคนยังชอบเธอเพราะบุคลิกที่มีชีวิตชีวาและจิตใจที่ดีของเธอ ผู้ป่วยจะทักทายเธออย่างเป็นกันเอง

  สิ่งนี้ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกประสบความสำเร็จ ความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับคนไข้นั้นไม่ยากอย่างที่ผู้อำนวยการเฉินกล่าว ฉันรู้สึกว่าคนไข้เป็นกันเองมาก

“ซ่งเสี่ยวเชียน คุณจำทุกอย่างที่ฉันพูดไปได้ไหม ผู้ป่วยประเภทนี้ที่เพิ่งเข้ารับการผ่าตัดหัวใจต้องได้รับการตรวจทุกวัน ทางที่ดีควรตรวจสอบชีพจรทุกครั้งที่มาเพื่อดูว่ามีอาการใจสั่นหรืออัตราการเต้นของหัวใจช้าหรือไม่ ” ผู้อำนวยการเฉินอธิบายอย่างอดทนกับ ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้า และบอกว่เธอจำทุกอย่างได้

  ผู้อำนวยการเฉินก็พยักหน้าเช่นกัน อันที่จริง เขาได้เห็นความตั้งใจของซ่งเสี่ยวเชียนแล้ว แม้ว่าตอนนี้จะมีคำแนะนำของจือหยาง โรงพยาบาลก็ฝึกฝนเธออย่างเข้มงวดมากขึ้น แต่เมื่อก่อนผู้อำนวยการเฉินก็มองออกว่าซ่งเสี่ยวเชียนคือต้นกล้าที่มีความสามารถ

หลังจากพบคนไข้รายหนึ่ง เธอก็ไปดูคนไข้รายต่อไป แต่เมื่อเธอเดินไปตามทางเดิน ซ่งเสี่ยวเชียนมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับบรรยากาศ ดูเหมือนว่าพยาบาลทุกคนจะมีความสุขและตื่นเต้นกับอะไรบ้างอย่าง "นี่ เกิดอะไรขึ้น?" ?

!!