ตอนที่ 32: ศัตรูความรัก

คุณพ่อเย่ที่เงียบมาตลอดจู่ๆก็พูดขึ้นว่า "เอาล่ะ ในเมื่อแต่งงานกันแล้ว ก็ควรจะคิดถึงการมีลูกให้รอบคอบ" หลังจากพูดจบแล้วเขาก็มองไปที่เย่จื่อหยางอย่างลังเลที่จะพูด จากนั้นเขาก็รับประทานอาหารต่อโดยไม่ พูดอะไรอีก

คุณปู่วางตะเกียบลงแล้วพูดกับซ่งเสี่ยวเชียนว่า "เธอเป็นหมอใช่ไหม? ตอนไปทำงานแวะมาตรวจร่างกายสักหน่อย อย่าสวมชุดแต่งงานที่มีท้องโตในระหว่างจัดงานแต่งงาน" น้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย ซ่งเสี่ยวเชียนทำได้แต่พยักหน้าเงียบๆ เท่านั้น

เย่จื่อหยางขมวดคิ้ว ให้ตายเถอะ ทำไมลืมเรื่องมีลูกไปสนิทเลยนะ

ตามความคิดของคุณปู่ แม้ว่าเขาจะไม่พอใจกับหลานสะใภ้ แต่เนื่องจากการหย่าร้างไม่สามารถทำได้ในระยะเวลาอันสั้น เขาจึงต้องมีลูกโดยเร็วที่สุดเพื่อที่ตระกูลเย่จะมีอนาคตได้ . หากพวกเขาทำไม่ได้...? นั่นก็เพื่อให้ปู่หาเหตุผลดีๆ ให้พวกเขาหย่าร้าง แล้วหาภรรยาคนใหม่ให้เขา

        เขาเม้มริมฝีปากและไม่สนใจการสนทนาของพวกเขา

แต่เฉินเฉินไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป เธอลุกขึ้นยืนทันที ไม่เหลือท่าทางที่สง่างามของเธอ “หนูอิ่มแล้ว!” แล้วก็จากไป ไม่ ไม่ได้ออกไปจากบ้าน แค่ออกจากโต๊ะอาหารเท่านั้น

ในที่สุดมื้ออาหารก็เสร็จสิ้น และตอนที่นั่งอยู่ตรงกลางทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกอายอย่างมาก พ่อของเย่จื่อหยางลุกขึ้นยืนเอามือลูบเอว แล้วขึ้นไปชั้นบนโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซ่งเสี่ยวเชียนต้องการออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะบรรยากาศที่นี่ทำให้ผมของเธอตั้งชันทุกนาที และยังมีอีกคนที่อยากจะฆ่าเธอทุกวินาที...

ซ่งเสี่ยวเชียนเข้าห้องน้ำเป็นเวลานานและไม่อยากออกไปข้างนอก เธอไม่กล้าออกไปข้างนอกและเผชิญกับใบหน้าที่เย็นชา ถึงอย่างไรเธอมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติกับบรรยากาศในบ้านหลังนี้ เนื่องจากเธออยู่ในห้องน้ำนานเกินไป ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เย่จื่อหยางเดินเข้ามาและล็อคประตูไว้

“อ้ายยย! คุณเข้ามาทำอะไร?” ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจ

“ สร้อยคอของเธอ คุณย่าให้เธอใช่มั้ย” เย่จื่อหยางชี้ไปที่จี้หยกที่คอของ ซ่งเสี่ยวเชียนมองลงไปที่มัน แตะมันแล้วพยักหน้า

“อืม...คุณย่าพูดอะไรกับเธอมั้ง?” เย่จื่อหยางดูเหมือนจะมีเรื่องจะพูดมากมาย แต่ดูเหมือนเขาจะลังเลที่จะพูด และในที่สุดก็ถามเพียงประโยคนี้เท่านั้น

“อ่อ...คุณย่าบอกว่าซื้อให้หลานสะใภ้ ซื้อมันมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาศให้เลย ในที่สุดคุณย่าก็ได้ทำมันสำเร็จ สมใจปรารถนา” ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าพูดเรื่องนี้ในห้องน้ำ ดูเหมือนไม่ให้เกียรติ *** ไปหน่อย

   "อืมม..." เย่จื่อหยางหลบตาและกำลังจะออกไป แต่ซ่งเสี่ยวเชียนจับมือเขาไว้

   "นิ คุณช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม  'พี่เฉิน' คนนั้นเป็นใคร? ทำไมเจอหน้าก็รีบแจ้นมาหอมแก็มทันที?"

เหมือนที่เขาพูดเราสองคนแต่งงานกันจริงๆและมีชื่อของเธออยู่ในสมุดทะเบียนบ้านแล้ว ทันใดนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามากอดคอและหอมแก้มทันทีที่พบกัน สนิทสนมและแม้กระทั่งต่อหน้าเธอ คุณคิดผิดหรือเปล่า?

“เธอชื่อเฉินเฉิน เธอและฉันเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน เธอไม่ต้องกังวล เธอก็รู้ว่าฉันแต่งงานแล้วและจะไม่ยุ่งวุ่นวายอีก ไม่ต้องกังวล คุณภรรยา~” เย่จื่อหยางหันมา แกล้งทำเป็นเล่นตลกใส่เธอแล้วก็ออกไปเข้าห้องน้ำ

จี้หยกนั้นสืบทอดมาจากตระกูลเย่จริงๆ คุณย่าบอกว่าซื้อมันมาให้เธอ อาจเป็นเพราะคุณย่าไม่ต้องการให้ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกกดดัน

ซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานานก่อนที่จะออกมา ทันทีที่เธอออกมาจากห้องนั่งเล่น ไม่มีวี่แววของจื่อหยาง แต่คุณปู่และคุณย่ากำลังดูทีวีอยู่ คุณย่าให้เธอกินผลไม้สักหน่อย เธอกัดไปสองสามคำแล้วถามว่าเย่จื่อหย่างไปไหน คุณย่าพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ไปที่สวนหลังบ้าน สองคนนี้น่าแยกกันไม่ถึงนาทีจริงๆ"

ซ่งเสี่ยวเชียนหัวเราะอย่างอายๆ จากนั้นวิ่งตามทางเดินแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน ก่อนที่เธอจะออกไป เธอเดินไปที่ประตูและเห็นเย่จื่อหยางและเฉินเฉินยืนอยู่ใต้ร่ม พูดคุยเกี่ยวกับอะไรไม่รู้

ซ่งเสี่ยวเชียนเปิดโหมดแอบฟังอีกครั้ง เธอเปิดประตูอย่างค่อยๆ และเอาหูยื่นออกไปที่นั่นเพื่อแอบฟังการสนทนาของพวกเขา

“จื่อหยาง ทำไมนายถึงอยากแต่งงานล่ะ? ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้รอฉันกลับมา?”

"..." เย่จื่อหยางไม่ตอบ ใช่นั่นแหละนิสัยเขา          

“ทำไมไม่พูดล่ะ! คุณดูคุณปู่ก็เหมือนจะไม่ชอบเธอเหมือนกัน ทำไมนายถึงแต่งงานกับเธอ เธอมาจากครอบครัวที่ดี เธอรวยหรือเปล่า เธอมีอำนาจหรือเปล่า เธอต้องมีอะไรดี นายถึงเลือกเธอซิ” ไม่ว่ายังไงก็ตามนายต้องให้เหตุผลที่สามารถทำให้ฉันยอมแพ้...ไม่อย่างนั้นฉันจะแย่งนายกลับมา!"

   “......ซ่งเสี่ยวเชียนกับเธอไม่เหมือนกัน”

  “ไม่เหมือนกันตรงไหนห้ะ”  

เย่จื่อหยางไม่ตอบ แต่หันกลับและเตรียมเข้าไปในบ้าน ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนไม่มีเวลาซ่อนด้วยซ้ำ เมื่อเย่จื่อหยาง เอื้อมมือออกมาดันประตูเธอก็ถูกแรงผลักประตูทำให้เธอล้มลง  "โอ๊ย ก็นฉัน...!"

เย่จื่อหยางมองดูเธอ โดยไม่รำคาญที่เธอแอบฟัง เขายิ้มที่มุมปากยื่นมือขวาออก มือซ้ายของเขายังคงใส่ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเมื่อก่อน และมือของเขาก็ยื่นค้างในอากาศเพื่อรอให้ซ่งเสี่ยวเชียนจับ ..

หัวใจของซ่งเสี่ยวเชียนเต้นเร็วขึ้น เธอต้องการจับมือของเขาแต่รู้สึกเขินอายเล็กน้อย ในที่สุดเย่จื่อหยางก็ก็มลง จับมือของเธอพยุงแล้วเอามือโอบเอวเธอไว้ พูดง่ายๆ  "ไปกันเถอะ"

   “กลับหรอ         

ไม่ต้องลาคุณพ่อก่อนหรอ”

“ไม่ต้อง พวกเขาคงไม่อยากเจอฉันเหมือนกัน” เขาดึงเธอ และเดินไปกล่าวลากับปู่ย่า แล้วก็ออกมา

ซ่งเสี่ยวเชียนนั้นแตกต่างมาก เธอกล้าที่จะต่อต้านเขา ในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมาทุกคนให้ความเคารพเขา เขาคุ้นเคยกับคำพูดที่เป็นคนสั่งและไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟังเขา  แต่ซ่งเสี่ยวเชียนตั้งแต่พบกันครั้งแรกเธอนั้นต่อต้านเขาตลอดเวลา

เย่จื่อหยางรู้สึกแปลกใหม่ นั่นคือจู่ๆ ก็มีคนปรากฏตัวขึ้น เข้ามาทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวาย มาทะเลาะกับเขา และถึงกับกล้าใช้มีดจัดการกับเขา มันไม่เพียงแปลกใหม่ แต่ยังน่าตื่นเต้นอีกด้วย

มีบางคนเคยพูดว่า อยู่คนเดียวเมื่อขาดประสบการณ์อะไร ก็ให้โหยหาประสบการณ์นั้นเพิ่มขึ้น ในชีวิตของเย่จื่อหยางมีคนน้อยมากที่จะกล้าต่อกรกับเขา อะไรก็สามารถกล้าพูดกับเขา ทำให้เขาหัวเราะ ทำให้เขารู้สึกชีวิตก็มีสีสันสำหรับเขาเช่นกัน

เมื่อคืนเขานอนอยู่บนเตียงกับซ่งเสี่ยวเชียน แม้ว่าเขาจะแค่แสดงก็จริงแต่ความรู้สึกนั้นเป็นของจริง เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขาตื่นเต้นได้ขนาดนี้ เพียงแค่ว่าเขาไม่สามารถระบายความตื่นเต้นนั้นออกมาได้ และต้องกลั้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

เย่จื่อหยางกำลังขับรถโดยนึกถึงความรู้สึกตื่นเต้นที่ซ่งเสี่ยวเชียนทำให้เขาตื่นเต้น ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เขามองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่อยู่ข้างๆ เธอกำลังดูบางสิ่งบางอย่างด้วยโทรศัพท์มือถือของเขา เย่จื่อหยางไม่สนใจที่ซ่งเสี่ยวเชียนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขามาทำอะไร เพราะโทรศัพท์มือถือของเขาแทบจะเป็นเพียงเครื่องประดับบนร่างกายของเขา เขามีอาชีพพิเศษและโดยพื้นฐานแล้วแทบจะไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือเลย มากที่สุดเพียงโทรในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น

   บอกฉันหน่อยเถอะ คุณใช้เงินหลายหมื่นเพื่อซื้อโทรศัพท์ แต่ไม่ใช้สิ้นเปลืองจริงๆ