ตอนที่ 30: สาเหตุของความขัดแย้ง

ซ่งเสี่ยวเชียนถูกพาเข้ามาในห้องนอนตรงปลายทางเดินบนชั้น 2 โดยคุณย่า ทั้งห้องได้รับการตกแต่งในสไตล์โบราณ ซึ่งทำให้ ซ่งเสี่ยวเชียนผ่อนคลาย บนผนังข้างเตียงเธอเห็นรูปถ่าย ซึ่งเป็นภาพงานแต่งงานดูเหมือนจะให้ความรู้สึกร่วมสมัย เจ้าบ่าวที่ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งพบเมื่อไม่นานมานี้คือเย่ชินเฉิงพ่อของเย่จื่อหยาง

   และเจ้าสาวเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวมชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ ยืนอยู่ข้างๆ เย่ชินเฉิง ดูรักกันอย่างมาก ทั้งคู่ยิ้มอย่างมีความสุข

            “นั่นคือพ่อแม่ของจื่อหยาง ปีที่แล้วแม่ของเขาป่วยและเสียชีวิต เนื่องจากจื่อหยางกำลังปฏิบัติภาระกิจและฝึกซ้อมอยู่ เขาจึงไม่สามารถมาเยี่ยมได้ ช่วงที่เธอเข้าโรงพยาบาล แม้กระทั้งช่วงสุดท้ายของลมหายใจเธอก็ไม่ได้เจอหน้าของลูกตัวเองด้วยซ้ำ พ่อของเขาโกรธมากและเขาและพ่อก็ไม่เคยพูดคุยหรือพบกันอีกเลยหลังจากนั้น หรือแม้แต่จื่อหยางก็ไม่เคยกลับมาหาครอบครัวนี้อีกเลยในปีนี้”

คุณย่าพูดช้าๆ ในขณะที่ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงดูรูปนั้นอยู่ แม่ของเย่จื่อหยางดูเหมือนจะรู้สึกเศร้าที่ไม่ได้เจอลูกชายของเธอตอนที่เธอป่วยหนัก

คุณย่าจับมือของซ่งเสี่ยวเชียน "แหวนในมือของหนูมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อจื่อหยาง เพราะมันเป็นความทรงจำของแม่ของเขา ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เขามอบแหวนวงนี้ให้กับหนู แต่ไม่ว่ายังไงนั่นก็แสดงให้เห็นว่า เย่จื่อหยางให้ความสำคัญกับหนู เขาต้องรักหนูมากแน่ๆ… "

รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณย่าไม่เคยจางหายไป เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนได้ยินประโยคสุดท้ายมุมปากของเธอก็กระตุกโดยไม่สมัครใจ เขารักฉัน? เขาแค่มองว่าเธอเป็นเครื่องมือเท่านั้นเอง?

   ตอนนี้ ความคิดของซ่งเสี่ยวเชียนกลับไปสู่จุดเดิม ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับคำขอที่ไม่สมเหตุสมผลของเย่จื่อหยาง แต่ทำไมเธอถึงเลือกที่จะตกลงนะเห็น? หน้าเธอค่อย ๆ แดงขึ้น คุณยายเห็นแล้วคิดว่าเธอเขินอาย

            “ขี้อายแบบนี้นี่เอง เอาน่าย่าไม่พูดแล้ว  จื่อหยางมีนิสัยดื้อรั้นมาก แต่ก่อนเขาปฏิเสธที่จะนัดดูตัวไม่ว่าจะยังไงก็ช่าง พอคิดดูแล้วเกรงว่าเขาคบกับคุณโดยไม่บอกพวกเรานานแล้ว ! อิอิ มามามา ย่ามีของขวัญจะให้”

คุณย่าพาซ่งเสี่ยวเชียนไปที่ตู้ เปิดลิ้นชักแล้วหยิบจี้หยกออกมาข้างใน "ฉันซื้อสร้อยคอเส้นนี้มานานแล้ว ฉันแค่อยากรอให้จือหยางแต่งงานและมอบให้กับหลานสะใภ้ของฉัน ถึงแม้จะตั้งตารอมานานแล้วแต่ก็ยังไม่สายเกินไป เดี๋ยวย่าใส่ให้ จะสวยมากแน่นอน”

“มะ ไม่ มะ ไม่เป็นไรค่ะ!”

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกละลายที่จะรับมันไว้ เพราะท้ายที่สุด ข้อตกลงที่ทำร่วมกับเย่จื่อหยางก็คือการหย่าร้างหลังจากผ่านไปหนึ่งปี และจี้หยกที่คุณย่ามอบให้เธอนั้นเต็มไปด้วยพรมากมาย โดยหวังว่าพวกเขาจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอดชีวิต

คุณย่าไม่ฟังคำพูดของซ่งเสี่ยวเชียนอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงสวมสร้อยคอลงที่คอของซ่งเสี่ยวเชียน หนูมีผิวขาวใส่อะไรก็ดูดีไปหมด คุณยายชื่นชมแล้วถอนหายใจว่า "เฮ้อ ในที่สุดหนูก็ทำให้ฉันสมปรารถนา ฉันนึกว่าคนแก่แบบฉันจะรอไม่ถึงวันนี้ซะแล้ว”

ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวมากหรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นคนอารมณ์อ่อนไหวและซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวมาก ดังนั้นเมื่อดูละครทีวีหรือภาพยนตร์หากเธอเศร้าเธอก็จะน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่หยุด

เมื่อเห็นคุณย่าถอนหายใจแบบนั้น เธอก็รู้สึกสงสารขึ้นมาในใจ เธออยากจะพูดอะไรดีๆ เพื่อให้คุณย่ามีความสุข

“คุณย่า อย่าเศร้าไปเลยค่ะ หนูกับจื่อหยางกำลังจะแต่งงานกัน มันเป็นงานที่มีความสุขใช่ไหมคะ” คุณย่าเองก็ควรจะมีความสุข!” หนูชอบจี้หยกมากเลยค่ะ ขอบคุณคุณย่านะคะ!”

เสียงพูดที่เรียกคุณย่า ซ่งเสี่ยวเชียนนั้นพูดออกมาได้อย่างราบรื่น ทำให้คนฟังอย่าคุณย่ารู้สึกมีความสุข และเริ่มพูดคุยกับซ่งเสี่ยวเชียนหลังจากนั้น

“ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ลงไปชั้นล่างกันเถอะ” จับมือของซ่งเสี่ยวเชียนและตบมันเบาๆ “หลานสะใภ้ หนูไม่รู้หรอกว่าครั้งแรกที่ฉันได้ยินเย่จื่อหยางพูดว่าเขาแต่งงานแล้ว ฉันยังไม่กล้าเชื่อ  เขามีอารมณ์ฉุนเฉียวจนคุณปู่จัดนัดบอดให้เขาหลายต่อหลายครั้งเขาก็ไม่ไป  ฉันเคยคิดว่า หลานชายของฉันจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า...”

คุณย่าขยิบตาให้ซ่งเสี่ยวเชียน และซ่งเสี่ยวเชียนก็เข้าใจทันทีโดยไม่ต้องอธิบายอะไร  คิดไม่ถึงว่าคุณย่าจะทันสมัยขนาดนี้ ยังเข้าใจเรื่องนั้นด้วย...

   "แต่ว่า เมื่อเห็นรูปถ่ายของหนูและได้เจอตัวจริงตอนนี้ ฉันเชื่อและรู้สึกโล่งใจแล้ว"

   ซ่งเสี่ยวเชียนและคุณย่าลงไปชั้นล่างทั้งพูดคุยทั้งหัวเราะ เมื่อเดินมาถึงครึ่งทางก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดในห้องนั่งเล่น ซ่งเสี่ยวเชียนมองไกล และเห็นว่าพ่อของเย่จื่อหยางกลับมาถึงบ้านแล้ว เขานั่งอยู่บนโซฟาด้านหนึ่งและเงียบสนิท ในขณะที่เย่จื่อหยางก็นั่งอีกด้านหนึ่งและเงียบเช่นกัน

แม้แต่เย่จื่อซินก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ ดังนั้นเธอจึงวิ่งไปที่ห้องครัวและพูดคุยกับพี่เลี้ยงที่กำลังทำอาหาร ส่วนคุณปู่นั่งบนโซฟาเดี่ยวอีกตัวหนึ่งด้วยใบหน้าสงบและดูทีวี

ซ่งเสี่ยวเชียนตัวสั่น บางทีเครื่องปรับอากาศในห้องอาจเปิดต่ำเกินไป ฉันรู้สึกว่าอุณหภูมิลดลงมาก คุณย่ารีบพาซ่งเซียวเชียนไปหาเย่ชินเฉิง "เจ้าลูกชาย มาดูหน้าลูกสะใภ้ของแก  สวยไหม"

  เย่ชินเฉิงเคยเจอกับซ่งเสี่ยวเชียน มาก่อนและคุยกันอย่างสนุกสนาน เขาเหลือบมองที่ซ่งเสี่ยวเชียนแล้วยิ้ม แต่มันก็หายไปในทันที ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปที่พ่อและลูกชายด้วยใบหน้าที่เย็นชาราวกับรูปปั้นสองชิ้น

ทัศนคติเปลี่ยนไปเร็วมาก ครั้งล่าสุดที่พวกเขาพบกัน ยังให้เธอเรียกว่าพ่ออยู่เลย ตอนนี้ เมื่อมีเย่จื่อหยางอยู่ ไม่ว่าความสัมพันธ์จะดีแค่ไหนก็ตาม สถานการณ์ก็จะเย็นชาลง ซ่งเสี่ยวเชียนนั่งอยู่ข้างๆร่างกายไม่ค่อยสบายนัก ในใจถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง ความสัมพันธ์ของพ่อลูกคู่นี้ตึงเครียดมากกว่าที่เธอคิด

            คุณย่าดึงมือของซ่งเสี่ยวเชียนแล้วชี้ไปที่นั่งตรงข้ามคุณปู่ "หลานสะใภ้ รับเรียกคุณปู่เร็ว"

        "อะ..เอ่อ สวัสดีค่ะคุณปู่!" ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและโค้งคำนับคุณปู่ โดยรู้สึกว่าชายชราคนนี้มีแรงกดดันมาก ไม่ทำความเคารพนั้นไม่ได้

คุณปู่ไม่ตอบอะไร และดูทีวีต่อเห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับหลานสะใภ้คนนี้! อย่างไรก็ตามพวกเขาทั้งคู่แต่งงานกันแล้วและเทปวิดีโอสุดฮอตที่ส่งมาเมื่อเช้านี้ได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นเรื่องจริง ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ชายชราจะแยกพวกเขาออกจากกัน!

   อย่างไรก็ตาม ในใจของชายชรา แต่งงานแล้ว จดทะเบียนแล้ว ขึ้นเตียงเดียวกันแล้ว งั้นก็จะต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต! หากพวกเขาต้องการหย่าคงทำให้ตระกูลเย่อับอาย คนนอกจะนินทาบอกว่าตระกูลเย่ ไม่สามารถจัดการลูกสะใภ้ได้ ดังนั้นเขาจึงบูดบึ้งเพียงลำพัง

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าตระกูลเย่ น่ากลัวเกินไป หากแม่ของเย่จื่อหยางยังมีชีวิตอยู่ บางทีความสัมพันธ์ระหว่างทุกคนในครอบครัวนี้คงไม่ตึงเครียดนัก...?

            'ดิงดอง'

กริ่งประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน ร่างกายของซ่งเสี่ยวเชียนสั่นเทา จื่อซินรีบยืดหัวออกจากห้องครัวและมองดูสถานการณ์ในห้องนั่งเล่นเพื่อดูว่ามีใครทะเลาะกันหรือไม่ หลังจากแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี เธอก็วิ่งไปที่ประตู เพื่อเปิดประตู

“พี่เฉิน!” เสียงของจื่อซินเต็มไปด้วยความสุข และซ่งเสี่ยวเชียน มองออกไปที่ประตูอย่างสงสัย

  !!