ตอนที่ 29: คุณเป็นหนี้ฉันจัดงานแต่งงาน!

รถขับเข้าไปในชุมชนวิลล่า ใช้เวลาไม่นานก็มาจอดที่ลานจอดรถหน้าวิลล่าชั้นสาม หลังจากลงจากรถคลื่นความร้อนก็ปะทะใส่เย่จื่อหยางยืนอยู่หน้าวิลล่าอยู่นาน  ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ได้แต่จ้องมองอย่างว่างเปล่า

ซ่งเสี่ยวเชียนผลักเขานิดหน่อย "ที่นี่ไม่ใช่บ้านของคุณเหรอ คุณหาทางกลับบ้านไม่เจอเหรอ?"

เมื่อจื่อหยางได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็ยิ้มทันที "ใช่ ฉันแทบจะหาทางกลับบ้านไม่เจอ" เขาจับมือของซ่งเสี่ยวเชียนแล้วเดินไปที่ประตู ร่างกายของซ่งเสี่ยวเชียนกลับแข็งทื่ออีกครั้ง และเท้าของเธอก็ยากลำบากมาก

จู่ๆซ่งเสี่ยวเชียนก็ดึงมือเธอออกจากมือของเขา เย่จื่อจื่อหยางมองกลับมาที่เธออย่างอธิบายไม่ถูก เธอพูดอย่างอายๆว่า

"อากาศมันร้อนเกินไป ฝ่ามือก็เหงื่อออกมากเกินไป ไม่ต้องจับมือก็ได้แฮ่ๆ..."

เย่จื่อหยางหันกลับมาและยืนอยู่ตรงหน้าเธอโดยเอามือวางไว้บนสะโพก "ซ่งเสี่ยวเชียน รอสักครู่ค่อยเข้าไป เรานั่งอยู่บนโซฟาทั้งสองเหมือนคนแปลกหน้า !มองมาที่ฉัน เธอจำเรื่องที่ฉันให้เธอแกล้งเป็นภรรยาได้อย่างชัดเจนใช่ไหม หรือว่าลืมแล้วว่าเราแต่งงานกันจริงแล้ว เธอเป็นภรรยาฉัน และตอนนี้ชื่อของเธอก็อยู่ในสมุดทะเบียนบ้านฉันแล้ว เธอเข้าใจไหม?”

  บอกให้ฉันมอง ฉันก็มองอยู่ไง ซ่งเสี่ยวเชียนก็จ้องมองเย่จื่อหยาง!  "แล้วทำไมต้องตะคอกละ ให้เวลาฉันปรับตัวหน่อยซิ รอให้ฉันหายใจลึก ๆ ก่อน"

ใช่ ใช่ เย่จื่อหยางก็พูดถูก พวกเขาแต่งงานกันจริงๆ และพวกเขามีทะเบียนสมรส แต่เธอยังคงยอมรับไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง มองเข้าไปในดวงตาของเย่จื่อหยาง ฮึ! วันนี้สู้ตายเว้ย!

 เราแต่งงานกันแล้วใช่ไหม? พวกเขาควรจะดูเหมือนสามีภรรยากันหน่อย! เธอยืนเขย่งปลายเท้ากอดเย่จื่อหยางและเงยหน้าขึ้น จากนั้นแตะริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากของเขา และกัดริมฝีปากของเขาอย่างแรง

"มาเลย! กลัวซะที่ไหนล่ะ! เอาจริงใช่ไหม? คุณยังค้างงานแต่งฉันนะ งานเลี้ยงและคำเชิญงานแต่งงานถึงญาติและเพื่อนฝูงทุกคน!”

   ซ่งเสี่ยวเชียนพูดจบ มองดูริมฝีปาก  อุ๊ย กัดจนเลือดออก  รีบหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาให้เขา "กัดแรงเกินไป อิอิอิ..."

เย่จื่อหยางรู้สึกว่าริมฝีปากของเธอเจ็บเล็กน้อย และเช็ดด้วยทิชชู่ เลือดเปื้อนทิชชู่เป็นสีแดงเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ช่างดุร้ายจริงๆ

ซ่งเสี่ยวเชียนจับแขนของเย่จื่อหยางแล้วกดกริ่งประตู ไม่นานหลังจากนั้น ประตูก็เปิดออก และเย่จื่อซินก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาโดยสวมชุดเอี๊ยมสายเดี่ยวลูกไม้ เธอเซ็กซี่มากจนแม้แต่ซ่งเสี่ยวเชียนก็มองตรงมาที่เธอ

เมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอกลับมาแล้ว เย่จื่อซินดูประหลาดใจและตะโกนเข้าไปในบ้าน "พี่ชายกลับมาแล้ว!" จากนั้นเธอก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเย่จื่อหยาง "พี่เย่ ทำไมไม่บอกฉันว่าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่! พี่ไม่น่ารักเลยแค่กี่วันไม่เจอ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอพี่มาหลายปีแล้ว! ฉันคิดถึงพี่มาก”

ในวันที่อากาศร้อน เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนได้ฟังที่เย่จื่อซินพูดตัวเธอก็รู้สึกหนาวและตัวสั่นขึ้นมาทันที อะแฮ่ม ฉันก็อยู่ที่นี่!

   เย่จื่อซินหันหน้าไปทางซ่งเสี่ยวเชียน กลอกตาโดยไม่พูดอะไรไม่สนใจเธอ จับมือของเย่จื่อหยางแล้วพาเขาเข้าไปในบ้าน

"ข้างนอกร้อนมาก เข้ามาเร็ว ๆ"

   ซ่งเสี่ยวเชียนไม่หลงกลเดินตามเย่จื่อซินนิสัยเหมือนเด็กแบบนั้นไปหรอก ดังนั้นเธอจึงเดินตามแค่เขาเข้าไปในบ้าน

            “อุ๊ย หลานชายของฉัน มาๆ ให้ย่าดูขาของหลานหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง คุณหมอบอกว่าอาการเป็นยังไงบ้าง ก่อนออกกำลังกายกับหลังออกกำลังกายต่างกันไหม อย่าประมาทล่ะ ขาหักต้องดูแลตัวเองดีๆ” คุณย่าเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ผลักจือซินออกไป และจับมือของจือหยาง

“คุณย่า! ผลักหนูทำไม!” จื่อซินตะโกนอย่างไม่พอใจขณะที่คุณย่าของเธอผลักเธอออกไปให้ไกลๆ

            คุณย่าทนไม่ไหวที่หลานสาวของเธอแต่งตัวแบบนั้นตลอดเวลา! คุณย่าเตือนเธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะฟัง； ใครจะชอบเด็กที่ไม่เชื่อฟังแบบนี้! ?

เย่จื่อหยางถูกจับมือไว้แน่น "คุณย่า ผมฟื้นตัวได้ดีมากเพราะเชียนเชียนดูแลผมเป็นอย่างดี เธอดูแลผมทุกวันตอนอยู่ที่โรงพยาบาล"

ซ่งเสี่ยวเชียนเหลือบมองเย่จื่อหยาง คุณช่วยพูดให้ฉัน? หลังจากนั้นเธอก็ทักทายคุณย่าด้วยรอยยิ้ม "คุณย่า สวัสดี ฉันชื่อซ่งเสี่ยวเชียน... เย่จื่อหยางและฉัน... แต่งงานกันแล้ว" ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังไม่ยินและยังรู้สึกอายที่จะพูดคำพวกนี้เหลือเกิน

คุณย่าจ้องมองที่ซ่งเสี่ยวเชียนและมองไปรอบๆ หลาย ครั้งจากบนลงล่าง ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกไม่สบายใจและถูแขนของเธออย่างไม่สบายใจ คุณยายเห็นรูปลักษณ์ที่ไม่เป็นธรรมชาติของเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"เป็นอะไรไป? หรือว่าฉันทำให้เธอตกใจ หญิงชราพูดอย่างใจดี อย่าคิดว่าฉันเป็นแม่สามีที่ร้ายกาจแบบนั้น ฉันเชื่อในการเลือกของหลานชายฉัน หลานสะใภ้มา คุณย่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

คุณย่าจับมือของซ่งเสี่ยวเชียนแล้วพาเธอไปที่ชั้นสอง จื่อซินย้ายไปอยู่ข้างๆจื่อหยางและจับมือของเขาไว้ว่า "คุณย่าน่ารำคาญจริงๆ มีอะไรพูดต่อหน้าฉันไม่ได้หรอ? พี่ แน่ใจใช่ไหมว่าเธอไม่ได้ มาที่นี่เพื่อทรัพย์สินของเรา?”

เย่จื่อหยางก้มหน้ามองเธอ แล้วนึกคิดซ่งเสี่ยวเชียนมาที่นี่เพราะหวังทรัพย์สินของครอบครัวเขาหรือป่าวนะ? แต่เธอให้ความสำคัญกับสินสอดมาก เหมือนเหมือนว่าเธอจะต้องการเงินมาก จนเธอคงมีเงินค่อนข้างน้อยเธอจะอยากแบ่งทรัพย์สินของครอบครัวหลังหย่าร้างจริงมั้ง? แต่ทันทีที่ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของเขา เย่จื่อหยางก็พบว่ามันตลกสิ้นดี  เขารู้สึกว่าซ่งเสี่ยวเชียนไม่ใช่คนแบบนั้น

   คุณปู่ลงมาจากชั้นสอง ในขณะนั้นก็เหลือบมองเย่จื่อหยางด้วยสายตาที่ยากจะอธิบายแล้วพูดว่า "กลับบ้านมาได้แล้วหรอ นึกว่าลืมบ้านหลังนี้ไปซะแล้ว!"

            “คุณปู่ เมื่อกี้ได้พบกับภรรยาของผมแล้วใช่ไหม?” เย่จื่อหยางเลิกคิ้วแล้วถาม

            คุณปู่ตะคอกเพื่อแสดงการยอมรับ เย่จื่อซินถามต่อไปว่า "งั้นคุณปู่ถูกใจไหมคะ"

คุณปู่เดินลงบันไดด้วยไม้เท้า จริง ๆ แล้วร่างกายของเขาแข็งแรงมากไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ค้ำเลย แต่ไม้เท้านี้ก็ถือเป็นอาวุธข้างคุณปู่ก็ว่าได้ ถ้าใครไม่พอใจก็ยกมือขึ้นได้แล้วตีเขา สะดวกมาก ครั้งนี้ คุณปู่ยกไม้เท้าของเขาอีกครั้งแล้วจะตีลงที่เย่จื่อหยาง

“ไอ้หลานเวร! แล้วถ้าฉันไม่พอใจจะทำอะไรได้ล่ะ? พวกแกไม่ใช่แต่งงานกันแล้วหรือไง! ฉันพยายามอย่างมากที่จะทำให้แกโตขึ้น แต่ตอนนี้แกทำแต่สิ่งที่ทำให้ฉันไม่มีความสุข ไม่เคยฟังที่ฉันพูดเลย  ฉันจะตีแกให้ตาย!"

เย่จื่อซินทนไม่ได้ที่จะเห็นพี่ชายของเธอถูกทุบตี ดังนั้นเธอจึงขวางอยู่ตรงหน้าเย่จื่อหยาง "คุณปู่ ยิ่งคุณอายุมากเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่มีเหตุผลมากขึ้นเท่านั้น พี่เค้าไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมถึงทุบตีเขา แบบไม่มีเหตุผล!"

เมื่อคุณปู่เห็นว่าเย่จื่อซินสวมชุดนี้เขาก็โกรธมากจนแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด “ รีบขึ้นไปชั้นบนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว ๆ อีกเดี๋ยวจะมีแขกมาทีหลัง หากคนนอกเห็นมันจะอับอายตระกูลเย่!" ไม้ค้ำกำลังจะถูกตัวเย่จื่อซิน เย่จื่อหยางรีบผลักเธอออก และพูดกับเธอว่า "ฟังคุณปู่!"

            เย่จื่อซินพึมพำขณะที่เธอขึ้นไปชั้นบน "ฉันว่าแบบนี้ก็สวยดีนิน่า ~"

“คุณปู่ แขกที่พูดถึงคือ…?”

เมื่อถึงตอนนั้นมุมปากของชายชราก็ยกขึ้น ชายชราคือคนที่เจ้าเล่ห์สุดๆ “เจอแล้วก็รู้เองล่ะ”

  !!