ตอนที่ 21: เงินสินสอดรับไว้ซะ

“ตอนนี้พอใจแล้วใช่ไหม อย่าดื้อนะ ” ซ่งเสี่ยวเชียนใช้ความอดทนทั้งหมดในชีวิตของเธอเพื่อป้อนข้าวเย่จื่อหยาง และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอป้อนอาหารให้คนอื่น

ผู้ป่วยคนอื่นๆ ในวอร์ดก็ออกไปกินข้าวในเวลานี้และกลับมา ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง พวกเขาเห็นซ่งเสี่ยวเชียนกำลังป้อนข้าวเย่จื่อหยาง และพวกเขาทั้งหมดก็เริ่มโห่ "ว้าว พันเอกเย่ คุณและภรรยาของคุณ น่ารักกันจริงๆ ขนาดกินข้าวยังต้องป้อนด้วยตัวเอง!"

“ไร้สาระ! ฉันไม่ยอมรับว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของฉัน! เธอยังไม่ผ่านการทดสอบ!” เย่จื่อซินกล่าว ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เธอและถามคำถามเธอเยอะแยะไปหมด

ซ่งเสี่ยวเชียนกระซิบกับเย่จื่อหยางว่า "ฉันคิดว่าน้องสาวของคุณกับฉันอนาคตน่าจะเข้ากันได้ไม่ดีเท่าไหร่ คุณช่วยคิดหาทางที่ฉันจะไม่ไปทุกที่ที่เธออยู่ในอนาคตได้ไหม" เย่จื่อหยางเลี่ยงที่จะพูด กินโจ๊ก

ในเวลากลางคืน อาคารฟื้นฟูไม่สามารถรับคนเพิ่มได้ เย่จื่อซินกำลังโต้เถียงว่าทำไมเธอถึงกลายเป็นส่วนเกิน? คืนนี้เธอจะอยู่ดูแลเย่จื่อหยาง แล้วชี้ไปที่ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดว่า "ยัยคนนี้ต่างหากที่เป็นส่วนเกิน ถ้าจะมีคนที่ต้องไปควรที่จะเป็นยัยคนนี้ถึงจะถูก"

   "นิสัยน้องสาว เธอคิดว่าฉันอยากอยู่ที่นี่หรอ?" ซ่งเสี่ยวเชียนได้ยินจากเย่จื่อหยางว่าเย่จื่อซินเก่งในการต่อสู้ ไม่เช่นนั้นเธอคงจะคว้าหูของเย่จื่อซิน และบอกให้เธอกลับบ้านไปนานแล้ว!

“อย่ามาเรียกฉันว่าน้องสาว!” อายุ 28 ปี ยังทำตัวเหมือนเด็ก คอยใส่ใจเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ทุกคนรอบตัวปวดหัว

“หยุดทะเลาะกันสักที เย่จื่อซินเธอรีบกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้”

ในที่สุดเย่จื่อหยางก็พูดออกมา เมื่อเขาได้ยินว่าเย่จื่อซินโดนไล่ให้ออกไป ซ่งเสี่ยวเชียนก็เงยหน้าขึ้นอย่างมีความสุข ในรอบแรกซ่งเสี่ยวเชียนชนะไปอย่างขาดลอย!

   จริง ๆ แล้วเย่จื่อซินไม่เต็มใจที่จะไป แต่ถ้าเย่จื่อหยางโกรธขึ้นมาจริงๆ มันน่ากลัวมาก ดังนั้นเธอจึงต้องกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจและจากไป

หลังจากที่เย่จื่ซินถูกไล่ออกไปในที่สุด ซ่งเสี่ยวเชียนก็เตรียมที่จะล้มตัวนอนบนโซฟาข้างเตียงผู้ป่วย ควรจะบอกว่าเธอใช้เวลาหลายคืนแล้ว นับตั้งแต่วันนั้นที่เธอถูกทหารหลายคนในชุดลายพรางพาตัวไป เธอก็ไม่เคยได้กลับบ้าน เย่จื่อหยางบอกว่า เธอต้องอยู่ข้างเขาและดูแลเขาทุกๆนาที..

  เมื่อตอนกลางวันเธอจะโทรกลับบ้านเพื่ออธิบายทุกอย่าง แต่พ่อแม่ของเธอบอกว่าไม่จำเป็นต้องอธิบาย พวกเขาทุกคนรู้

 รู้อะไร? ซ่งเสี่ยวเชียนเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องทั้งหมดถึงเป็นไปเช่นนี้ แต่พ่อแม่ของเธอรู้สึกว่าพวกเขาเข้าใจดีกว่าเธอ...

เย่จื่อหยางมองไปที่ ซ่งเสี่ยวเชียนที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลา และรู้สึกไม่ค่อยดีที่ปล่อยให้เธอนอนบนโซฟาตัวเล็ก ๆ ตลอดเวลา แม้ว่าเย่จื่อหยางจะเป็นคนเย็นชามากๆ แต่ลึก ๆ แล้ว ในใจของเขาเป็นคนที่โรแมนติกและเอาใจใส่ต่อผู้หญิงที่ตัวเองแคร์

  หยิบกุญแจออกจากกระเป๋าด้านข้าง ส่งให้ซ่งเสี่ยวเชียนแล้วพูดว่า "คุณยังจำที่อยู่บ้านของฉันได้ไหม คุณเก็บกุญแจไว้แล้วกลับบ้านคืนนี้แล้วไปนอนซะ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับมา"

ซ่งเสี่ยงเชียนมองเขาด้วยความสับสนเป็นเวลานาน ไอ้ผู้ชายคนนี้มีเจตนาดีหรือไม่? หลังจากรับกุญแจแล้วเย่จื่อหยางก็เอนตัวลงบนเตียงและอ่านหนังสือก่อนเข้านอน ซ่งเสี่ยวเชียนกล่าวว่า "ฉันไม่มีเงิน ฉันจนมากจนไม่มีเงินแม้แต่จะนั่งแท็กซี่"

เป็นเรื่องจริงที่เธอกำลังจะหมดเงิน ช่วงกี่วันที่ผ่านมาเธอได้ใช้เงินทั้งหมดไปกับอาหารและสิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวันของเย่จื่อหยาง เงินที่ติดตัวเธอใช้ไปหมดเกลี้ยงแล้ว

   "บัตรเครดิตที่ฉันให้เธอไปอยู่ที่ไหน"

เมื่อเย่จื่อหยางพูดถึงมัน ดวงตาของซ่งเสี่ยวเชียนก็สว่างขึ้นทันที และเธอก็รีบหยิบกระเป๋าเงินในกระเป๋าของเธอออกมา หยิบบัตรเครดิตที่ เย่จื่อหยางทิ้งไว้ให้เธอก่อนหน้านี้แล้ววิ่งออกจากห้องพยาบาลโดยไม่แม้แต่จะกล่าวคำอำลา ไปที่ตู้เอทีเอ็มด้านนอกโรงพยาบาล  

บัตรเครดิตนี้เธอยังไม่เคยดูเลยสักครั้ง และเธอไม่รู้ว่ามีเงินเหลืออยู่เท่าไหร่ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ได้คาดหวังมากเกินไป และคงจะดีถ้าเป็นสี่หลักได้

ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปรอบ ๆ ไม่มีบุคคลที่น่าสงสัยดังนั้นเธอจึงใส่บัตรเครดิตเข้าไปในตู้ ATM และตรวจสอบยอดเงินซ่งเสี่ยวเชียนเห็นหมายเลขที่แสดงอยู่นับเลขศูนย์อย่างระมัดระวังและเกือบจะทำกระเป๋าเงินของเธอตกด้วยความตกใจ สองล้านห้า! ! !

จิตใจของเธออยู่ในภาวะสับสน จนกระทั่งมีเสียงเตือนปรากฏบนตู้เอทีเอ็ม เธอสะดุ้ง จากนั้นค่อย ๆ สงบลง จากนั้นหยิบเงินสองสามร้อยหยวนออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นคืนบัตร และนำบัตรธนาคารเข้าไปในกระเป๋าเงิน เหมือนปกป้องสมบัติของชาติ เธอมองไปรอบ ๆ อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ จึงรีบเรียกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว  

ตอนนี้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อยแล้ว เธอไม่เคยมีความรู้สึกที่ต้องพกเงินสดและบัตรธนาคารมูลค่าเป็นล้านมาก่อน เธอกังวลมากจนกลัวว่าคนขับแท็กซี่อาจเป็นโจร

ในที่สุดก็มาถึงชั้นล่างบ้านของเย่จื่อหยาง เธอเปิดประตูพร้อมกุญแจเข้าไปในห้อง และล็อคประตูจากนั้นเธอก็รู้สึกโล่งใจและรีบโทรหาเย่จื่อหยาง“คุณแน่ใจหรือว่าไม่ได้ให้บัตรผิดกับฉันในบัตรมีเงินส้องล้านห้า มันเยอะมาก!"

   "ไม่ผิด นี่เป็นสินสอดสำหรับครอบครัวของคุณ"

ซ่งเสี่ยวเชียนไม่พูดอะไรและเงียบไปนาน เงินสินสอด งั้นก็หมายความว่าสองล้านห้าเป็นของเธอทั้งหมดเหรอ? 

“อิอิ” 

"งั้นไม่มีอะไรแล้ว ฉันวางละนะ"

        อย่าพูดว่าซ่งเสี่ยวเซียนเห็นแก่เงิน เธอแค่ควบคุมความตื่นเต้นไม่ได้ ตอนนี้เธอมีเงินสองล้านห้า แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับ ห้าสิบล้าน แต่ก็ยังมีเงินจำนวนมาก เป็นใครก็ตื่นเต้น!

　　หลังจากอาบน้ำอย่างสบายตัวแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนก็นอนบนเตียงขนาดใหญ่และถอนหายใจว่าในที่สุดเธอก็จะได้นอนหลับสบายสักที เธอจ้องมองเพดานด้วยสายตาเบื่อหน่าย และทันใดนั้นก็พบบางสิ่งแปลก ๆ ที่มุมเพดาน

ขยับบันไดขึ้นไปดูใกล้ๆ กลับพบว่ามันเป็นกล้อง!

หลังจากนั้นวันหนึ่ง  เย่จื่อหยางเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ในบ้านของเขา ว่ามีขโมยเข้ามาหรือดูว่า ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังทำอะไรในบ้านของเขาและพบว่ากล้องทั้งหมดมีเกล็ดหิมะและไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย

   ต่อมา เมื่อเขาออกจากโรงพยาบาล เขาก็กลับบ้าน และเห็นว่าสายไฟของกล้องทั้งหมดในบ้านของเขาถูกตัดออก และกล้องทั้งหมดก็ถูกรื้อและพังยับเยิน! ไม่มีรอดซักตัว ซากกล้องถูกนำไปวางไว้ที่ระเบียงและใส่กระเป๋าไว้  เหมือนฉากในหนังชำแหละศพ

คนที่ทำสิ่งนี้คือซ่งเสี่ยวเชียน

หนึ่งเดือนต่อมา เย่จื่อหยางเกือบจะหายจากอาการบาดเจ็บที่กล้ามเนื้อและกระดูกน่องหัก กลับมาฟื้นฟูมากขึ้นแล้ว เขาเป็นทหารพิเศษ สมรรถภาพทางกายของเขาน่าทึ่งมาก และความเร็วในการฟื้นตัวของเขาก็เร็วกว่าคนธรรมดาถึงสองเท่า ไม่ต้องพูดถึงอาการบาดเจ็บ หนึ่งร้อยวันเหรอ? เย่จื่อหยางเกือบจะหายดีภายในหนึ่งเดือน ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

"หัวหน้าขอแสดงความยินดีที่ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ!" ตัวแทนของกองกำลังพิเศษของเย่จื่อหยาง ได้ส่งตัวแทนไปแสดงความยินดีที่เขาออกจากโรงพยาบาลและช่วยเขาจัดกระเป๋าเดินทาง พวกเขาตั้งใจมาก หนึ่งในนั้นซ่งเสี่ยวเชียนจำได้ว่า คือคนที่ไปบ้านของเธอในครั้งนั้น หนึ่งในสามทหารในชุดลายพราง

            เมื่อเห็นซ่งเสี่ยวเชียน เขาหัวเราะอย่างอายๆและพูดว่า "ฮ่าฮ่า พี่สะใภ้ สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งสุดท้ายก็เป็นคำสั่งของหัวหน้าเช่นกัน ดังนั้นเราจึงทำได้เพียงปฏิบัติตามเท่านั้น"

  ซ่งเสี่ยวเชียนตะคอก "หยุดอธิบายได้แล้ว ความบาดหมางของเราฉันจำไว้แล้ว! ไม่มีวันจบสิ้น!"!!