ตอนที่ 6: พบกันอีกครั้ง

“ซ่งเสี่ยวเชียน คุณทำอะไรอยู่ข้างนอก      เรียกให้คุณมาดูคนไข้ทำไมคุณไม่ตั้งใจเลย” ศัลยแพทย์ผู้มากประสบการณ์กวักมือเรียกซ่งเสี่ยวเชียนให้ตามเขาไปอย่างรวดเร็ว ซ่งเสี่ยวเชียนตอบกลับ

“ค่ะ” เอามือปัดๆ เสื้อกาวน์ หลังจากนั้นเธอก็ถลึงตาใส่ถังซุน ก่อนจะหันศีรษะกลับไปอย่างเย็นชา และรีบตามอาจารย์แพทย์ที่พาเธอเข้าไปในวอร์ด

ข้างในมีผู้ป่วยสามถึงสี่คน บางคนมือหักบางคนขาหัก แน่นอนว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นแค่กระดูกหัก ไม่ใช่กระดูกหักทั้งหมด... อาจารย์แพทย์อธิบายให้ซ่งเสี่ยวเชียน ฟังมากมาย และ ซ่งเสี่ยวเชียนสับสนมึนงงไปหมด ดูเหมือนคนที่ไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรเลย

        จริงๆ แล้วช่วงนี้เธอเหม่อลอยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ช่วงสองสามวันนี้เธอคิดถึงแต่เย่จื่อหยาง ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็แต่งงานกันแล้ว แต่หลังจากวันนั้นโทรศัพท์สักสายก็ไม่ติดต่อมาหาเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนหลอก

        อาจารย์แพทย์ที่พาเธอเดินสำรวจคนไข้เห็นเธอใจเหม่อไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจึงตำหนิเธอให้ตั้งใจมากกว่านี้ หลังจากการอธิบายที่แสนยาวนาน ในที่สุดอาจารย์แพทย์ก็มีธุระต้องไปสะสางเรื่องอื่น ทำให้เธอถอดหายใจด้วยความโล่งอก

บังเอิญผ่านห้อง ICU เหลือบมองหน้าต่างกระจกก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ห้อง ICU เต็มไปด้วยผู้ป่วยบาดเจ็บที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างอิสระ คนนอกเข้าไปไม่ได้ มีเพียงกระจกหน้าต่างที่สามารถดดูภายในจากภายนอกได้

        ซ่งเสี่ยวเชียนหยุดอยู่หน้าประตู หัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้น นั่นคือเย่จื่อหยาง! ถ้าขยี้ตาก็ไม่น่าจะเข้าใจผิดคนนั้นใช่ไหม? นั่นคือเขา! เขาจริงๆ! เธอดีใจเล็กน้อยและโกรธเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถระบายออกไปได้

   เธอเห็นขาของเย่จื่อหยางอยู่ในเฝือก เขาได้รับบาดเจ็บและดูเหมือนจะสาหัสมาก เป็นเพราะอาการบาดเจ็บใช่ไหมนะ ทำให้เขาไม่ได้ติดต่อเธอตลอดเวลานี้? อาจจะเพราะสาเหตุนี้แหละเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา สีหน้าที่เป็นทุกข์ของเธอก็เผยออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย จนเธอก็ลืมไปว่านี่คืออาคารพักผู้ป่วยที่มีผู้คนเข้าออก

  ทันใดนั้นก็มีคนตบไหล่เธอ ซ่งเสี่ยวเชียนสะดุ้งโหย่ง และรีบหันกลับไปมองอย่างระวัง มองดูถังซุ่น ที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเธอ

   "น้องนักศึกษาแพทย์ฝึกหัด ทำไมคุณถึงจ้องหัวหน้าของผมขนาดนั้นล่ะคุณรู้จักหัวหน้าผมเหรอ

พวกคุณเป็นอะไรกัน?" ถังซุ่นคิดว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างน่าสนใจ และสายตาที่เธอมองเย่จื่อหยางมันไม่ใช่สายตาที่ปกติเลย

"!!"

ซ่งเสี่ยวเชียนไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอลังเลอยู่นาน แต่ก็พูดไม่ได้ว่าเขาเป็นสามีของเธอ! จดทะเบียนสมรสแล้ว! เป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย! ถ้าตอบไปแบบนี้เขาอาจจะคิดว่าฉันเป็นบ้าก็ได้

   เธอตอบอย่างประหม่า "ฉัน…. ทำไมฉันดูไม่ได้ ฉันเป็นหมอ!"

"เป็นหมอฝึกหัด! หัวหน้าของเราต้องการพักผ่อนแล้ว และไม่อนุญาตให้เยี่ยม!" จากนั้นถังซุ่นก็รีบไปยืนอยู่หน้าหน้าต่างกระจกโดยเอามือไพล่หลัง ยืนเฝ้าอย่างจริงจังราวกับว่ามันเป็นความลับของรัฐ แต่ในความเป็นจริงเขาเหมือนกับเด็กเพื่อไม่อยากให้เธอดูเท่านั้น

        ซ่งเสี่ยวเชียนยืนเขย่งปลายเท้าและต้องการมองเข้าไปข้างใน แต่ถังซุ่นขัดขวางเธอเป็นพิเศษ ซ่งเสี่ยวเชียนโกรธมากจนเธออยากจะชกเขาจริงๆ! ไม่ดูก็ได้ เธอเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกงานที่นี่ ต้องมีโอกาสเจอแน่ๆเ!

เย่จื่อหยาง ตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายและถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป แต่ก็เป็นห้อง VIP เช่นกัน และเขาเป็นคนเดียวที่พักอยู่ที่นั่น เท้าของเขาอยู่ในเฝือกไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วเดียวซึ่งทำให้เขาอึดอัดมาก ห้องพักเงียบสงัด แม้แต่การเคลื่อนไหวเพียงสักเล็กน้อยก็ไม่มี เขามองไปรอบ ๆ ในห้องที่ว่างเปล่า

รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ขยับมือสองข้างและลำตัว ยกเว้นขาที่บาดเจ็บ อาการอย่างอื่นปกติดี เขาพยายามลุกขึ้นนั่งเอาหัวพิงหัวเตียง จู่ๆ ก็รู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างประหลาด แต่….ประตูอยู่ๆก็ถูกเปิดออกก  ชายร่างสูงสง่าในชุดทหารเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร