16 ผู้หญิงของกู

“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ นี้ก็ทำงานร่วมกันมาเกือบ 3 อาทิตย์แล้ว งานผ่านไปได้ด้วยดีเลย”

เสียงญาดากล่าวขอบคุณในที่ประชุม  พร้อมเสียงปรบมือของพนักงานในทีม

“คือ ญาดาต้องขอบคุณ คุณออฟเป็นอย่างมากที่เข้ามาช่วยดูโปรเจคนี้ แล้วก็ขอบคุณทางคุณเก่งที่ให้ความร่วมมือนะคะ”

“เพื่อเป็นรางวัลที่โปรเจคเราไปได้ด้วยดี ญาดาเลยมีรางวัลให้ทุก ๆคนค่ะ เป็นการทำงานนอกสถานที่ ซึ่งญาดาจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดเองค่ะ ถือสะว่าไปพักผ่อน และก็ได้งานไปด้วยนะคะทุกคน” ญาดายิ้มอย่างภาคภูมิใจที่ได้จัดสรรโปรเจคนี้ แต่เรื่องทำงานนอกสถานที่ เธอรวบรัด ตัดตอนโดยที่ไม่ได้ถามความสมัครใจของคนในทีมเลยด้วยซ้ำ

“คุณญาดาจะพาไปไหน เหรอคะ แล้วกี่วัน ไปวันไหน” พี่เก่งเอ่ยถามขึ้น

“ไปภูเก็ตค่ะ ไปอาทิตย์หน้าค่ะ” ญาดาตอบด้วยความมั่นใจว่าทุกคนจะชอบรางวัลนี้

ณ สนามบิน

“ไม่เป็นไรนะคะทุกคน ถือสะว่าพวกเราได้ไปพักผ่อน” เธอปลอบใจพี่เก่ง กับน้อง ๆในทีม ที่นั่งซึมอยู่ภายในสนามบิน

“พักผ่อนกับผีอะไรล่ะ จะพาพวกเราไม่ให้หลับให้นอนมากกว่า เดิมก็งานหนักอยู่แล้ว นี้ให้ไปรวมกันอีก สงสัยก็อยากให้ทำงานทั้งวันทั้งคืน” พี่เก่งพูดอย่างอารมณ์เสียเพราะตั้งแต่โปรเจคนี้เริ่มมา ทุกคนในทีมแทบไม่ได้พักกันเลย

“เมื่อไหร่คุณลูคัสจะกลับมา พอเค้าไม่อยู่การทำงานดูเละเทะมาก” น้องในทีมอีกคนพูดแทรกขึ้น

“ใช่ ปกติไปดูสาขาต่างประเทศ อาทิตย์เดียวก็กลับมาแล้ว เหมือนไปไม่อยากกลับ รอบนี้ไปทีจะร่วมเดือน สงสัยอยากยกบริษัทให้คุณญาดาแล้วมั้ง”

“แต่ฉันได้ยินข่าววงในมานะพี่ เหมือนคุณลูคัสต้องไปรับต่อกิจการอะไรสักอย่าง นอกจากธุรกิจนี้ก็มีอีกหลายอย่างนะ แต่อันนี้ไม่ได้ออกสื่อ” น้องในทีมเริ่มตั้งกลุ่มเมาท์มอยตามภาษา

“จริง ๆฉันก็พอรู้มานะ ว่าเค้ามีกิจการหลายอย่าง บริษัทนี้ที่เค้าเข้ามาช่วยดูก็ยิบย่อยเหมือนไม่ใช่กิจการหลัก เคยบังเอิญเจอเค้าข้างนอกบริษัท บุคลิกไม่เหมือนที่เราเจอในบริษัทนะ เหมือนพวก

มาเฟียเลย ข้างนอกดูดุ แถมมีบอดี้การ์ดเพียบ” น้องในทีมเริ่มเสริมอีก เหมือนหาเรื่องเมาท์มอยไปเรื่อย

“พอแล้ว ๆ เด็ก ๆ มันใช่เวลามาเมาท์เรื่องเจ้านายไหม ไปค่ะ ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว” พี่เก่งรีบห้ามทัพเพราะเกรงใจเธอที่ตอนนี้ทำหน้าหงอยเหมือนมีเรื่องในใจ

“พี่เก่ง นู้น” น้องในทีมชี้ให้พี่เก่งดู เมื่อเห็นเค้าเดินควงแขนญาดาเข้ามาในสนามบินด้วยความสนิทสนม

“สวัสดีค่ะ ทุกคนพร้อมไปเที่ยวกันแล้วเนอะ” ญาดาเข้ามาทักทายคนในทีมร่วมสิบคนรวมถึงเธอที่อยู่ตรงนั้นด้วย

ทุกคนได้แต่ยิ้มตอบกลับเป็นมารยาท ไม่ได้ตอบกลับอะไร

“เอ่อ คุณฟ้าไม่ทราบว่าคุณออฟมาหรือยังคะ พอดีญาดายังไม่เห็น” ญาดาจงใจถามเธอ

“ฟ้าไม่ทราบค่ะ” เธอตอบกลับโดยที่ไม่ได้หันไปสบตาใครทั้งนั้น

“อ้าวเหรอคะ ญาดาเห็นคุณตัวติดกันตลอดนึกว่าเป็นแฟนกันเสียอีก” ญาดาจงใจพูดซึ่งมันไม่เป็นตามที่เธอพูดสักนิดเดียว กับออฟ เธอไม่เคยอยู่กับออฟ สองต่อสองด้วยซ้ำเพราะยังไม่ไว้ใจ แต่ญาดาพูดคงมีจุดประสงค์เดียวคงอยากให้เค้า เข้าใจเธอผิด

“ลูคัสยังไม่รู้จักคุณออฟใช่ไหมคะ เป็นคนของญาดาเองค่ะ ญาดาให้มาช่วยดูโปรเจค ทำงานดีมากเห็นทุกคนในทีมบอกสนิทกับคุณฟ้าสุดๆ เลยเข้าใจความรักที่ดี ทำให้งานออกมาดีขนาดนี้ ใช่ไหมคะคุณฟ้า” ญาดาหันมาถามเธอ

“เอ่อ” เธอกำลังจะตอบญาดา ว่าไม่ได้สนิทกัน

“เรื่องของพนักงาน เราไม่ต้องเข้าไปยุ่งหรอก” เค้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา มันทำให้เธอตาชาวาปเมื่อได้ยินเสียงที่ช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนเหลือเกิน

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอปลีกตัวออกมาเพราะทำตัวไม่ถูก โดยที่ไม่ทันเห็นสายตาของเค้าที่มองเธอด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

“นั่นไงค่ะ คุณออฟมานี้ๆ” ญาดาตะโกนเรียกออฟให้มาหา

“สวัสดีครับคุณญาดา สวัสดีครับคุณลูคัส” ออฟยิ้มให้พร้อมสบตากับลูคัส

“ญาดาพึ่งแซวเรื่องคุณออฟกับคุณฟ้าไปเอง เนี้ยคุณฟ้าเขินไม่รู้เดินไปไหนแล้ว” ญาดาพูดปนหัวเราะทำเป็นไม่รู้อะไร

“อย่าไปแซวเลยครับ ฟ้าเค้าไม่ค่อยอยากให้ใครรับรู้” ออฟพูดปดออกไป

“ผมขอตัวไปหาฟ้าก่อนนะครับ” ออฟยิ้มพร้อมสบตากับลูคัสเหมือนผู้ชนะ

“เดี๋ยว!” เค้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำ

“ผมว่าเรื่องแบบนี้ควรให้ผู้หญิงเค้ารับรู้ด้วยนะครับ ไม่ใช่คิดไปเอง” ลูคัส ตอบกลับพร้อมยิ้มอย่างผู้ชนะ ทำไมเค้าจะมองไม่ออกว่าออฟเสแสร้งแกล้งทำ เค้าอยู่กับเธอมากี่เดือนทำไมจะไม่รู้นิสัยของเธอว่าเธอไม่มีวันสนใจผู้ชายแบบออฟแน่นอน

“แล้วอีกอย่าง อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกู!”