15 จบความสัมพันธ์

“กูกับมึงจบกันแค่นี้!” หลังจากที่เธอพูดคำนั้นออกไป ด้วยความอัดอั้นที่สะสมมาทั้งอาทิตย์ ทำไม ทำไม เธอต้องทน ทำไมเค้าไม่รับรู้อะไรเลย ทำไมเลือกที่จะเชื่อ หรือเป็นเพราะเธอมาทีหลัง ผู้หญิงคนนั้นจะพูด จะทำอะไร เค้ากลับเชื่อไปหมดทุกอย่าง ดังนั้นเธอจะไม่ทนกับความ สัมพันธ์นี้อีกต่อไป เธอคิดได้ดังนั้น จึงปาดน้ำตาที่มันเอ่อล้นออกมา ด้วยความเสียใจ

เธอไม่พร่ำเพ้อพยายาม ต่อความยาวกับเค้า หยิบกระเป๋าเตรียมเดินออกจากห้อง

ปั๊ก! เสียงกระชากกระเป๋า ออกไปจากไหล่ของเธออย่างแรง

“เป็นอะไร! พูดแทงใจดำ” เค้าพูดกับเธอด้วยอารมณ์เสียขั้นสุด ใช่เค้าไม่เคยอารมณ์ รุนแรงขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยโดนผู้หญิงตบหน้าแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เค้าโมโหตอนนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เค้าโมโห คือคำพูดจากปากเธอว่าจะจบความสัมพันธ์นี้

“ถามจริงนะ ฮึก คุณเคยคิดจะถามอะไรฉันบ้างไหม คุณคิดที่จะฟังฉันบ้างไหม” เธอพูดปนเสียงสะอื้นออกมา

“มาถึงคุณก็เอาแต่พูด พร้อมตัดสินไปแล้วด้วยซ้ำ ฮึก” เธอเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง เสียงสะอึกสะอื้นของเธอทำให้เค้าต้องใจเย็น

“ขอโทษ” เค้าเอ่ยออกมาพร้อมโอบกอดเธอแบบไม่มีเหตุผล เพียงแต่เค้าไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอ

“ผม ขอโทษ หยุดร้องได้ไหม” เค้ากระชับอ้อมกอด

“คุณไม่ฟังอะไรเลย ไม่ฟังอะไรฉันเลย ไม่ไว้ใจ ไม่เชื่อใจ ฉันไม่อยากทนอีกแล้ว” เธอพูดออกมาจากความรู้สึกเหนื่อยจากใจจริง เธอเหนื่อยจะต้องมานั่งโดนแฟนเก่าเค้ากลั่นแกล้ง แล้วต้องมาเจอเค้าที่ไม่รับฟังเธออีก

“เหนื่อยแล้ว พอแล้วจบกันแค่นี้เถอะ”

เสียงครึกครื้น จอแจ จนดูวุ่นวาย ทำให้เธอที่เหม่อมองท้องฟ้าอยู่ สะดุ้งจากภวังค์

“เป็นอะไร ยายฟ้า ไม่ดีใจเหรอ ที่ได้กลับมาอยู่กับทีม” เสียงพี่เก่งพูดถามเธอเพราะเห็นเธอเหม่อลอยมาสักพัก

“ดีใจ สิคะพี่เก่ง ดีใจที่สุดเลย” หลังจากที่เธอกับเค้าจบกันมา นี้ก็ผ่านมาร่วม 1 อาทิตย์แล้ว หลังจากวันนั้น เมื่อเธอพูดประโยคนั้นออกไป ก็เดินออกโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองเค้าอีกเลย ส่วนเค้าก็ไม่ได้ฉุดรั้งอะไรไว้ อย่างว่ามันคือความสัมพันธ์ที่ชัดเจนว่ามันไม่ควรเอาใจลงไปเล่นตั้งแต่แรก พอจบความสัมพันธ์ อะไรก็เปลี่ยนแปลงไปแบบข้ามคืน เธอถูกเรียกให้กลับเข้ามาทำงานที่บริษัท โดยที่ไม่รู้สาเหตุอะไรเลย

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เก่งถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง หลังเห็นอาการที่เธอแบบนี้มาเป็นอาทิตย์

“ป่าวคะพี่ ไม่ได้เป็นอะไร” เธอตอบรับ พร้อมยิ้มบาง ๆ ให้พี่เก่ง

“แล้วทำไม อยู่ดี ๆ ก็ให้กลับมาทำงานกับทีมล่ะ โปรเจคยังไม่จบไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะพี่ สงสัยผู้บริหารอาจจะเห็นว่าฟ้าไม่เหมาะสม” เธอตอบไปด้วยความไม่รู้อะไร

“ข่าวด่วนๆ ค่า ข่าวด่วน” เสียงน้องในทีม วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น

“ข่าวด่วนอะไร เสียงดังโวยวายเชียว” พี่เก่งเอ่ยทักถามน้องไปทีมที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

“วันนี้ ทีมเราจะมีสมาชิกใหม่ ขอบอกเลยหล่อมาก” น้องในทีมพูดพร้อมกับทำท่าพึงพอใจกับสมาชิกใหม่

“สมาชิกใหม่อะไร ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่อง แล้วใครบอกว่าจะมาอยู่ทีมเรา” พี่เก่งเอ่ยถามด้วยความงุนงง เพราะไม่มีใครมาแจ้งเรื่องสมาชิกใหม่ที่เข้ามาในทีม ปกติแล้วต้องผ่านเธอสัมภาษณ์ก่อนแท้ๆ

“เห็นบอกว่า มาจากบริษัทเดียวกับทางคุณญาดาส่งมานะ น่าจะเป็นโปรเจคที่ฟ้าทำค้างไว้หรือเปล่า”

“อ้าว แล้วทำไมต้องส่งมา ฟ้ารู้เรื่องนี้ไหม” พี่เก่งหันมาถามเธอด้วยความสับสน งุนงงกับระบบการทำงาน

“ไม่ทราบอะไรเลยนะคะ” เธอตอบไปโดยที่เธอเองก็ไม่รู้อะไรเลย ปกติการทำงานต้องมีขั้นตอนการรับคนเข้าทีม แต่ตั้งแต่โปรเจคนี้เกิดขึ้นอะไรก็ดูผิดขั้นตอนไปหมด ไม่ว่าจะให้เธอไปทำงานกับทีมอื่น หรือเอาคนอื่นเข้ามาในทีม

“ทุกคนค่ะ เดี๋ยวอีก 10 นาทีทีมผู้บริหารจะขอเรียกประชุมนะคะ” เสียงเลขาสาวประจำตัวของลูคัสเข้ามา พร้อมแจ้งกำหนดการโดยที่ไม่มีแผนแจ้งล่วงหน้า

“รับทราบค่ะ” เสียงทุกคนในทีมตอบกลับ พร้อมต้องวางมือจากงานที่ทำอยู่

ห้องประชุม

“มาพร้อมกันแล้วนะคะ” เสียงญาดาพูดขึ้นในขณะที่ทุกคนนั่งพร้อมกันในที่ประชุม

“อย่างที่ทราบกัน ช่วงนี้คุณลูคัสมีไปประชุมกับสาขาต่างประเทศ แต่โปรเจคนี้ที่ทำร่วมกัน ค่อนข้างเร่งเลยไม่ได้มีแผนกำหนดล่วงหน้า ดังนั้นที่ให้คุณฟ้ากลับมาที่บริษัทเพราะว่า คุณฟ้าทำคนเดียวอาจจะไม่มีประสิทธิภาพมากพอ เลยต้องมาขอความร่วมมือจากคนในทีมเพิ่มเติม” ญาดาพูดสาธยายยืดยาวแต่หลักๆ ต้องการพูดแขวะการทำงานของเธอ

“ดังนั้น ฉันเลยจะขอความร่วมมือของคนในทีมช่วยเร่งโปรเจคนี้ให้หน่อย ส่วนแผนงานส่งให้ทางเมล์ผู้เกี่ยวข้องแล้ว” ญาดาพูดออกคำสั่งเปรียบเสมือนเป็นผู้บริหารของบริษัทนี้

“ไม่ทราบว่า โปรเจคที่เร่งให้ทำ คุณลูคัสทราบไหมคะ ว่าคุณต้องการคนเพิ่ม แล้วอาจจะกระทบกับงานในมือของทุก ๆ คน” พี่เก่งเอ่ยถามแทนคนในทีม เพราะงานที่มีในมือของทุกคนก็ค่อนข้างเยอะอยู่แล้ว

“ทางนี้คุณเลขาได้แจ้ง คุณลูคัสไปแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วง” ญาดาเอ่ยปากอย่างมั่นใจ

“รบกวนคุณเก่งจัดแผนงานให้ทันเวลาที่กำหนดด้วยนะคะ แล้วก็มีสมาชิกมาเพิ่ม 1 คนเป็นคนของบริษัทฉันเอง จะมาช่วยดูแลโปรเจคร่วมกับคุณฟ้าที่ทำค้างไว้” ญาดาพูดรวบรัด

“เดี๋ยวเชิญคุณปัญญา เข้ามาได้เลยค่ะ” ญาดาพูดพร้อมส่งสัญญาณให้คนที่รออยู่เข้ามาในห้องประชุม

“ออฟ!” เธอตกใจกับคนที่เจอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ตอนเจอกันเธอไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเค้าทำงานเกี่ยวกับอะไร แต่ที่รู้ๆ ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะเล่นงานเธอทุกทางแน่ ๆ

“นี้คุณออฟค่ะ เป็นคนของญาดาจะมาช่วยตรวจสอบงานของโปรเจคนี้ ฝากด้วยนะคะคุณออฟ” ญาดาหันไปส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับชายผู้ที่เข้ามาใหม่

“ได้ครับ คุณญาดา ฝากตัวด้วยนะครับทุกคน” ออฟพูดยิ้มแย้มดูเป็นมิตรกับทุกคนเหมือนคนไม่มีพิษ มีภัย

“แยกย้ายไปทำงานค่ะ” ญาดาพูดพร้อมเดินออกไปจากห้องประชุม

หลังจากที่ญาดาออกไป ทุกคนก็บ่นกันระงมกับการทำงานที่ผิดเพี้ยน

“ฉันงงกับระบบการทำงาน คือสรุปฉันเป็นคนของบริษัทไหน” เสียงคนในทีมเริ่มบ่นทยอยเดินออกจากห้องประชุม โดยที่ไม่มีใครทันสังเกตท่าทีของฟ้าที่ดูเกรงกลัวอะไรบางอย่าง

“เจอกันอีกแล้วนะฟ้า” ออฟหันมาพูดกับเธอท่าทางที่เป็นมิตร

“อ้าว คุณออฟรู้จักฟ้าเหรอคะ” พี่เก่งถามอย่างคนไม่รู้เรื่องอะไร

“ครับ รู้จักครับ อยากรู้จักมากขึ้นด้วย” ออฟทำท่าที่ใสซื่อ ตอบกลับไป

“ฟ้าขอตัวก่อนนะคะ” เธอรุกรี้ รุกรนขอตัวพร้อมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“ผมขอตัวก่อนนะครับ ทุกคน” ออฟเดินตามเธอออกมาติด ๆ

“ฟ้า” ออฟรีบวิ่งเข้ามา พร้อมดึงแขนเธอไว้

“ขอคุยด้วยก่อน” ออฟรีบดึงมือพร้อมพูดกับเธออย่างอ่อนโยน “คือออฟแค่อยากบอกว่า ขอโทษ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปได้ไหม โฟกัสแค่ที่งานก็พอ”

“ได้ ถ้าออฟคิดแบบนั้นจริง ๆ ฟ้าก็ไม่ติดอะไร แต่ขอร้องให้มันแค่เรื่องงานนะออฟ” เธอพูดกับเค้าอย่างใจจริง ถึงจะมีความกลัว แต่ต้องทำงานด้วยกัน

“โอเค งั้นเริ่มต้นกันใหม่นะ” ออฟพูดด้วยท่าทีอ่อนโยน

“ก็ได้” เธอยิ้มตอบกลับไปพอเป็นมารยาท

“ฟ้าขอตัวก่อนนะ พอดีต้องรีบไปคุยงานกับพี่เก่งต่อ”

“โอเคครับ ไว้เจอกันตอนทำงานนะ” ออฟยิ้มใสซื่อ เหมือนไม่ได้แค้นอะไรเธอแล้ว

หลังจากที่เธอเดินไปออฟก็แสดงสีหน้าเคียดแค้นออกมา

“ฮึ เธอก็ยังคงใสซื่อเหมือนเดิมสินะ”