26 ผมสัญญาว่าจะปกป้องคุณ… ไม่ว่าต้องแลกกับอะไร

“มึงเห็นหรือยัง มึงรู้ไหม ผัวมึงมันเลวขนาดไหน มันฆ่าคนมันยังไม่รู้สึกอะไรเลย ภาพที่มึงเห็น ภาพที่มันสร้างเป็นคนดี มันแค่หน้ากากทั้งนั้นแหละ!” ออฟพูดพร้อมบีบต้นคอเธอจากด้านหลังเพื่อให้เธอกันลูคัสให้

“ปล่อย!” เธอพยายามแกะมือออกเพราะตอนนี้เธอเองก็เริ่มเจ็บไปหมด

“มีผัวเป็นมาเฟีย ยังไม่รู้ตัวอีก สักวันเดี๋ยวมันเบื่อมึง มันก็จะทิ้งมึงไปให้ไอ้พวกกระจ๊อกของมันนั้นแหละ” ออฟยังพูดต่อเหมือนคนไร้สติ แต่พยายามหาช่องทางหนีออกไปจากที่นี่ เพราะออฟเองก็ไม่มีอาวุธใด ๆ อยู่ในมือตอนนี้

“โอ๊ย” เสียงเธอเล็ดลอดออกมาเมื่อโดนบีบเต็มแรงจากน้ำหนักมือของออฟ

ลูคัสเห็นท่าไม่ดี เค้าเลยไม่ลังเลที่จะรอ ตอนแรกเค้ากะจะออมมือเพราะไม่อยากให้เธอเห็นภาพสะเทือนใจ แต่มันทำให้เธอเจ็บ เค้าเองคงยอมนิ่งดูเฉย ๆ แบบนั้นไม่ได้

“กูบอกให้มึงปล่อยเมียกู!” เค้าเริ่มหัวร้อนขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเธอ ระยะที่ออฟใช้เธอเป็นตัวประกันแทบไม่มีผลกับการยิงของเค้า เพียงแต่เค้ากลัวเธอเห็นภาพตอนเค้าฆ่ามันก็เท่านั้นเอง

“กูไม่”

ปัง! ไม่ทันที่ออฟจะพูดจบ เสียงปืนดังพร้อมกับร่างของออฟที่ล้มลงจมกองเลือด

ใช่ เค้ายิงออฟตรงหน้าผากแบบนัดเดียว โดยไม่ลังเลอะไรทั้งสิ้น

“กรี๊ด” เสียงของเธอลากยาวเมื่อเห็นร่างของออฟนอนแน่นิ่ง

“ฮึก ๆ ไม่ ไม่จริง ไม่ ฮือ” เธอเหมือนคนสติหลุดเมื่อเห็นออฟ ใช่เธอไม่คิดว่าเค้าจะยิงคนตายได้โดยที่ไม่มีความลังเลใด ๆ เลย

“ฮึก ๆ ไม่ ๆ” เธอกุมหัวพยายามจิกหัวตัวเองเพื่อให้เธอตื่นจากความฝัน เธอคาดหวังว่าสิ่งที่เธอตรงหน้าจะเป็นแค่ฝันไป

“ฮึก ๆ ไม่ ไม่จริง ฮือ”

“ฟ้า ฟ้า!” เมื่อเค้าเห็นท่าไม่ดีเลยรีบทิ้งปืน เข้ามาโอบกอดเธออย่างแนบแน่นเพื่อให้เธอไม่หลุดไปมากกว่านี้

“ฟ้า มองหน้าผม”

“ไม่ ไม่จริง ไม่จริง ฮึก ๆ” ตอนนี้น้าตาเอ่อล้นออกมาหลากหลายความรู้สึก ตกใจกับภาพที่เห็น กลัวคนตรงหน้าก็กลัว ตอนนี้เธอต้องฝันไปแน่ ๆ

“ฮือ ๆ ไม่ อย่ามาโดนตัวฉัน” เธอพยายามปัดป้องเค้าให้ออกห่างจากตัวเธอ

“ฮึก”

“ฟ้า ใจเย็น ฟ้า” เค้าไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ปัดป้อง พร้อมกอดเธอแน่นกว่าเดิมเพราะกลัวเธอจะหนีไป

“คุณฆ่าคน คุณฆ่าเค้า คุณฆ่าเค้าทำไม ฮึก ๆ” เธอเค้นหาความจริงจากเค้า เพราะสิ่งที่เค้าทำมันเกินสิ่งที่เธอคิดไปมาก ต่อหน้าเธอเค้าก็แค่คนธรรมดา ที่ใส่ใจดูแลเธอเป็นอย่างดี เธอไม่เคยคิดว่าเค้าจะฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นแบบนี้

“ถ้าผมไม่ทำ เค้าจะทำร้ายคุณ”

“ฮึก ๆ ไม่ คุณฆ่าเค้า คุณฆ่าเค้า ฮึก ๆ” เธอรับฟังอะไรตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เสียงของเค้ามันค่อย ๆ หายไปจากโสตประสาทของเธอ ภาพตรงหน้าดับวูบลงอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ฟ้า ๆ” เค้าพยายามเขย่าตัวเธอแต่ไม่เป็นผล ตอนนี้เธอเป็นลมหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของเค้า เค้าทำได้เพียงจุมพิตลงบนหน้าผากอย่างเบา ๆ อย่างทะนุถนอม

“คุณตื่นมา คุณจะเข้าใจผมเอง” เค้ากระซิบข้าง ๆ หูหวังว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่เค้าทำเพื่อเธอ 

“ตื่นแล้วเหรอยายฟ้า” เบลสะดุ้งเมื่อเห็นเพื่อนสาวของเธอลืมตาขึ้นมา

“แกเป็นไงบ้าง” เบลจ้องหน้าฟ้าอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าเพื่อนเป็นลมล้มหมดสติไปข้ามวัน

“เบล ฮึก ๆ เบล” เธอเห็นหน้าเพื่อนก็พรั่งพรูสิ่งที่ติดค้างออกมา

“ฉันกลัว ฉันกลัว ฮึก ๆ”

“ใจเย็น ๆ ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว แกต้องใจเย็น ๆ ตั้งสตินะ” เบลพูดปลอบใจเพื่อนโดยที่เบลเองก็ไม่รู้ว่าเธอเจอสถานการณ์แบบนั้นจะต้องรู้สึกยังไง

“เค้าฆ่าคน เค้าไม่ลังเลอะไรเลย ฉันกลัว” เธอกอดเบลไว้แน่นเหมือนต้องการหาที่ระบาย

“ฟ้า แกฟังฉันนะ ถ้าเค้าไม่ฆ่ามัน มันจะฆ่าแก แกรู้อะไรไหม ถ้าลูคัสไปช่วยแกไม่ทัน แกเหลือแต่ชื่อแน่” เบล พยายามอธิบายเพื่อนอย่างใจเย็น

“มันเตรียมการมาหมดแล้ว แกลองคิดดี ๆ นะ สิ่งที่แกเจอมาแกคิดเหรอว่ามันต้องการแค่ขู่แก ถ้ามันแค่ขู่แก มันจะเตรียมทำร้ายแกเอาคนมาเป็นสิบ ๆ คนทำไม”

“ฮึก ๆ” เธอได้แต่ฟังเพื่อนแต่สิ่งที่เธอเจอมันก็เกินที่จะรับไหว

“ฟ้า ใช่ฉันรู้ว่าลูคัสเป็นมาเฟีย แต่ที่ผ่านมาเค้าเคยทำร้ายแกไหม เค้าเคยทำร้ายใครไหม”

“ฉันไม่รู้”

“ใช่ไง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันแค่คิดว่าเค้าดีกับแก เค้าดูแลแก เค้าปกป้องแกได้ แล้วทำไมแกต้องไปสนใจอย่างอื่นด้วย แกคิดว่าเค้าอยากฆ่าไอ้ออฟต่อหน้าแกเหรอ ฉันว่าไม่ เพราะเค้ารู้ไงว่าถ้าเค้าทำ แกจะเป็นแบบนี้ แกจะกลัวเค้า แกจะหนีไปจากเค้า แต่ที่เค้าทำเพราะอะไร เพราะแกตกอยู่ในอันตรายไง” เบลพูดแบบไม่มีช่องไฟ เพื่อให้เธอเห็นภาพมากขึ้น ใจหนึ่งเธอก็กลัวว่าเพื่อนจะเสี่ยงที่ต้องอยู่กับลูคัส แต่ใจหนึ่งเธอก็มั่นใจในตัวลูคัสว่าปกป้องเพื่อนเธอได้อย่างแน่นอน

“แกลองคุยกันไหม แกลองถามเหตุผลกันไหม มีอะไรที่แกอยากรู้ แกลองถามกันดีไหม อย่าเก็บไว้คนเดียวเลยฟ้า บางทีเค้าอาจจะมีเหตุผลที่เค้าต้องทำก็ได้นะ”

“แกรักเค้าไหม” เบลยิงคำถามใส่เธอ เพื่อให้เธอคิดตาม

“ถ้าคนที่โดนยิงตรงนั้นไม่ใช่ออฟ แต่เป็นเค้า แกจะยิงออฟไหม แกจะทำในสิ่งที่แกไม่อยากทำเพื่อปกป้องเค้าไหม”

“แกเอาคำฉันไปนึก ไปนั่งคิดดี ๆ นะฟ้าถ้าแกคิดว่าถ้าแกอยู่ในสถานการณ์นั้นแล้วแกจะหนีเอาตัวรอด แสดงแกไม่ได้รักเค้า ฉันก็พร้อมจะดันให้แกออกจากชีวิตเค้าไป แต่” เบลเว้นช่วงพูดพร้อมถอนหายใจ

“ถ้าแกได้คำตอบแล้ว ว่าแกรักเค้า ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเดินไปคุยกับเค้าตรง ๆ จะเคลียร์ตรง ๆ เพราะตอนนี้ฉันมั่นใจ ลูคัสเองก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอก”

“ฟ้า ถามใจตัวเองว่าต้องการอะไร แกพอเข้าใจที่ฉันจะสื่อกับแกไหม” เบลพูดพร้อมกับจ้องตาเธอด้วยความเอ็นดู ใจหนึ่งก็อยากปลอบใจเพื่อน แต่ใจหนึ่งก็ต้องดึงสติเพื่อนให้เข้าใจสถานการณ์ที่เป็นอยู่

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตู พร้อมกับลูคัสที่เดิมเข้ามาอย่ากังวลใจ

“ตื่นแล้วเหรอ” เค้าเอ่ยปากถามเธอ พร้อมกับยื่นยากับแก้วน้ำไปให้ทางเบล พร้อมจะก้าวเดินออกไป

“คุณ ฉันขอคุยด้วยก่อนได้ไหม” เธอเอ่ยปากเรียกเค้า พร้อมกับจับข้อมือเค้าไว้

“งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ มีอะไรก็โทรมาหาฉันนะ” เบลพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

ตอนนี้ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยคงามลังเลที่จะพูด ตอนนี้สมองเธอมันคิดวนเวียน ตีกันไปหมด เธอไม่เคยเห็นเค้าในมุมนั้นมาก่อน มันเลยทำให้เธอลำบากใจที่จะพูดอะไรออกมา

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเห็นอะไรแบบนั้น” เค้าเอ่ยปากพูดก่อนเมื่อเห็นสายตาของเธอที่ดูมีคำถามมากมายในหัว

“คุณเป็นใครกันแน่” เธอยิงตรงคำถามที่เธอค้างคาใจมานาน

“ผมคือคนที่สืบทอด ธุรกิจสีเทามากมายของตระกูล xxx”

เธอชะงัก เมื่อได้ยินชื่อของตระกูลที่เค้าต้องสืบทอด

“ไม่นะ แต่คุณสืบทอดตระกูล xxx ด้านส่งออก บริษัทที่ฉันทำก็ของคุณนิ” เธอสับสนกับสิ่งที่เค้าพึ่งพูดมาเพราะเท่าที่เค้ารู้ คือตระกูลของลูคัสเป็นธุรกิจขึ้นชื่อแห่งประเทศ ไม่น่าเกี่ยวข้องกับธุรกิจสีเทาด้วยซ้ำ

“ใช่ อันนั้นฝั่งพ่อ แต่ที่ได้รับมาใหม่คือฝั่งแม่ ซึ่งผมเองก็ไม่อยากสืบทอดแต่มันคือหน้าที่” เค้าพูดพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ เธอ

“ออฟคือคนที่ คนอีกแก๊งหนึ่งส่งมามันรู้ว่าจุดอ่อนของผมคือคุณ” ลูคัสพูดช้า ๆ ให้เธอเข้าใจทุกคำ “ออฟไม่ใช่แค่คนเลว แต่มันเป็นภัยกับคุณ และผมทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ”

"แล้วนาย…นายเป็นมาเฟียงั้นเหรอ?"

ลูคัสเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ใช่"

คำตอบของเขาทำให้ปลายฟ้าถึงกับหายใจสะดุด เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูอบอุ่น สุขุม และอ่อนโยนกับเธอ จะเป็นคนที่มีชีวิตเกี่ยวพันกับอาชญากรรม

“ผมขอโทษที่บอกความจริงกับคุณไม่หมด ผมไม่อยากให้คุณหนีผมไป และผมไม่อยากให้คุณกลัวผม”

"แล้วฉันควรจะไม่กลัวคุณยังไง ในเมื่อคุณเพิ่งฆ่าคนไปต่อหน้าฉัน!" เธอตะโกนออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

"คุณบอกฉันทีสิว่าฉันจะอยู่กับคุณได้ยังไง!"

ลูคัสจ้องมองเธอ ความเงียบปกคลุมอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาและรวบตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอดแน่น

"เพราะผมจะไม่มีวันทำร้ายคุณ" เขากระซิบเบา ๆ ใกล้หูเธอ

"คุณคือของผม ฟ้า… และผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณปลอดภัย"

เธอสั่นไปทั้งตัว มือของเขาอุ่น แต่ความรู้สึกที่อยู่ภายในเธอกลับเย็นเยียบ เธอไม่รู้ว่าควรเชื่อใจเขาหรือควรวิ่งหนีไปให้ไกล แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงทุกครั้งที่เขาสัมผัสเธอ

"อยู่กับผมเถอะ ฟ้า" ลูคัส กระซิบ

"ผมสัญญาว่าจะปกป้องคุณ… ไม่ว่าต้องแลกกับอะไร"