28 จบบริบูรณ์

"มึงแน่ใจเหรอว่าจะไปจัดการเอง?" โรเซอร์เพื่อนสนิทของลูคัสถามขณะที่พวกเขาเตรียมอาวุธอยู่ในโกดังลับ

"กูปล่อยเรื่องนี้ไว้นานเกินไปแล้ว" ลูคัสตอบเสียงเรียบ ดวงตาของเขาเย็นเยียบ

"มันกล้าคิดจะใช้ฟ้าเป็นเครื่องมือ มันต้องจ่ายค่าตอบแทน" หลังจากพูดออกไปเค้าก็ก้มหน้า ก้มตาเตรียมอาวุธโดยที่สายตาไม่มีความกังวลใด ๆ ตอนนี้ถ้าใครเห็นสายตาของเค้าคงไม่มีใครกล้าเข้าท้าทายอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลา ลูคัสและลูกน้องก็เดินทางไปยังโกดังร้างที่เป็นฐานลับของเคนโซ่ หัวหน้ามาเฟียที่มีปัญหากันรุ่นสู่รุ่นและวันนี้เค้าต้องการให้มันจบที่รุ่นเค้าเนี้ยแหล่ะ

เมื่อประตูโกดังเปิดออก ลูคัสเดินเข้าไปด้วยท่าทางนิ่งสงบ ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบ ๆ และพบว่าชายวัยกลางคน นั่งรออยู่ที่โต๊ะ พร้อมกับเหล่าลูกน้องของเขาที่รายล้อมอยู่

"ฮึ ใจกล้าดีนะมึง บุกมาหากูถึงที่ " เคนโซ่ยิ้มเย็น เค้ารู้อยู่แล้วว่าไงคืนนี้ลูคัสต้องมาหาเค้า เพราะจากสายสืบที่อยู่ใกล้ตัวลูคัสเป็นคนส่งข่าวมาหาเค้าเอง

“มึงคิดว่าเอาคนของมึงไว้ใกล้ตัวกู กูจะไม่รู้เหรอว่ามันเป็นใคร” ลูคัสหันไปถามเยือกเย็นกับเคนโซ่อย่างไม่เกรงกลัวอำนาจใด ๆ

ปัง! ลูคัสไม่รอช้า ยิงใส่ลูกน้องของเคนโซ่ที่เป็นหนอนบ่อนไส้อย่างไม่ลังเล ยังไม่ทันที่จะได้แก้ต่างใด ๆ หนอนบ่อนไส้ก็นอนจมกองเลือดอย่างอนาถ

“วู้ว ใช้ได้นิ กูคิดว่ามึงจะโง่ไม่รู้ว่ากูส่งใครไปสะแล้ว” เคนโซ่ผิวปากในความไม่เกรงกลัวของลูคัส คนที่เค้ายิงไปเมื่อกี้ ไม่ใช่ว่าเค้าไม่รู้เพียงแต่ต้องการให้มันคาบข่าวมาบอกไอ้เคนโซ่ว่าใกล้ถึงวันตายของมันแล้ว

“กูไม่เคยยุงกับธุรกิจของมึง และไม่เคยยุ่งกับคนของมึง แต่ในเมื่อมึงมายุ่งกับคนของกู กูคงยอมไม่ได้” ลูคัสพ่นคำพูดออกไปอย่างใจเย็น แต่สายตาพร้อมกับฆ่ามันทิ้งแน่นอน

"ดูเหมือนมึงจะโกรธมากนะ… หรือว่าเพราะเมียของมึงกำลังท้อง?" เคนโซ่ยิ้มยียวน พูดจายั่วโมโหให้ลูคัสโมโห

ลูคัสชะงักไปชั่วครู่ แต่เค้าไม่ได้แสดงอาการให้เห็นมากนัก

"ถ้ามึงคิดว่าการแตะต้องคนของกูจะทำให้กูกลัวมึงล่ะก็ มึงคิดผิด!"

ปัง!

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ลูคัสเดินออกจากโกดังพร้อมกับเลือดที่เปื้อนเสื้อของเค้า แต่ไม่ใช่เลือดของเค้าเอง คืนนี้มันจบแล้ว คืนนี้…เคนโซ่ไม่มีโอกาสได้หนีอีกต่อไป ปัญหาที่คาราคาซังมาตั้งแต่รุ่นตา จนมาถึงรุ่นเค้า เค้าสามารถตัดจบได้ภายในเสี้ยววินาที เพียงเพราะมันกล้าที่จะมายุ่งกับคนรักของเค้า เค้าไม่รู้หรอก ว่าปัญหาต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ก็คงเป็นผลกระทบในเรื่องของผลประโยชน์ต่าง ๆ แต่เค้ามั่นใจ ว่าเค้าเก่งพอที่จะจัดการทุกอย่างได้ ขอแค่มีเธอคอยอยู่ข้าง ๆ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาปลายทาง

“ญาดา หวังว่าเธอคงไม่อยากมีจุดจบเหมือนกับสองคนนั้นนะ อย่ายุ่งกับเมียฉันอีก นี้คือสิ่งที่ฉันจะให้เธอได้เป็นครั้งสุดท้าย ในฐานะเพื่อน” ใช่ เค้ารับรู้มาตลอดว่า ญาดาก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่มันแค่ปัญหาเล็ก ๆ ของความอิจฉาริษยา ของผู้หญิง เค้าไม่อยากให้ความตายมาพรากจากเธอ เพราะเห็นแก่ความดีที่เธอเคยให้เค้ามา

เค้าไม่รอปลายสายได้พูดอะไรต่อ เมื่อพูดจบ เค้ารีบวางสาย เพื่อโทรปลายฟ้าที่ตอนนี้คงนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเค้าอยู่

“ผมกำลังกลับนะ คุณอยากเอาอะไรไหม” น้ำเสียงเค้าอ่อนโยนเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

“คุณเป็นอย่างไงบ้าง ทางนั้นเรียบร้อยดีไหม” น้ำเสียงปลายสายดูเป็นห่วงจนเห็นได้ชัด

“เรียบร้อย คุยกัน ตกลงกันจะไม่มาวุ่นวายกันอีก” เค้าทำการโกหกเธอไปเพื่อให้เธอสบายใจเกี่ยวกับเรื่องคืนนี้

“คุณรีบกลับมานะ ฟ้ากับลูกรออยู่ที่บ้าน”

“ครับ”

คืนนั้น ลูคัสกลับมาหาปลายฟ้าพร้อมกับโอบกอดเธอไว้แน่นกว่าที่เคย

ไม่มีอุปสรรคใดอีกแล้ว…

เธอไม่อาจปฏิเสธได้อีกว่าผู้ชายคนนี้คือปีศาจของเธอ แต่ในขณะเดียวกัน…เขาก็คือคนที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอและลูก

และบางที…บางทีเธออาจจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกับปีศาจตนนี้ได้จริง ๆ

เก้าเดือนต่อมา

เสียงร้องไห้แหลมของทารกตัวน้อยดังขึ้นไปทั่วห้องคลอด ปลายฟ้าหอบหายใจหนัก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด… แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

ลูกของเธอและลูคัส… เด็กคนนี้เกิดมาบนโลกแล้ว

"ลูก…ของเรา…" เธอพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะมองไปที่พยาบาลที่อุ้มร่างเล็ก ๆ มาวางบนอกของเธอ

หัวใจของเธอพองโตทันทีที่สัมผัสถึงไออุ่นของเด็กน้อย

“ฟ้า…”

เสียงทุ้มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น ลูคัสยืนอยู่ตรงข้างเตียงของเธอ ดวงตาคมเข้มของเขามีแววอ่อนโยนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน มือหนาของเขาเอื้อมมาแตะแก้มของเธอเบา ๆ

“คุณจะให้ลูกของเราชื่อว่าอะไร” ปลายฟ้าถามอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นสายตาของเค้าเหม่อมองลูกอย่างหลงใหล

เค้ามองลงไปที่เด็กชายตัวน้อยที่อยู่บนอกของเธอ ดวงตาของเค้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่มีเพียงเธอและลูกเท่านั้นที่ได้รับ

“ลูกของเรา…ชื่อว่า คีแกน” เค้าพึมพำ ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือไปสัมผัสมือน้อย ๆ ที่กำลังดิ้นเบา ๆ

ทารกน้อยกำมือของเขาไว้แน่น ราวกับรับรู้ได้ว่าเขาคือพ่อ หัวใจของลูคัสเต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เค้าเคยสัมผัสอาวุธ เคยสัมผัสเลือด แต่ไม่มีสิ่งใดที่อ่อนโยนและมีค่ามากเท่ากับมือน้อย ๆ นี้เลย

หลังจากที่ปลายฟ้ากลับมาจากโรงพยาบาล ลูคัสก็กลายเป็นพ่อที่ทุ่มเททุกอย่างให้กับลูกของเค้าอย่างไม่มีใครได้เห็นมาก่อน

“ลูกหิวหรือเปล่า?”

“ฟ้า…เธอพักเถอะ เดี๋ยวผมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้”

“ทำไมร้องอีกแล้ว? ลูกไม่ชอบเปลเหรอ? หรือว่าอยากให้พ่ออุ้ม?”

ทุกคืนที่เด็กน้อยร้องไห้ ลูคัสเป็นคนลุกขึ้นมาดูแลก่อนปลายฟ้าเสมอ เขาอุ้มลูกเดินไปมาในห้อง แถมยังร้องเพลงกล่อมเด็กเบา ๆ ซึ่งมันดูขัดกับภาพลักษณ์ของเค้ามากจนปลายฟ้าแอบหัวเราะ

"ลูคัส… ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคุณพ่อที่ขี้เห่อลูกขนาดนี้"

เค้าหันมามองเธอ ดวงตาคมฉายแววจริงจัง

"นี่คือลูกของเรา ฟ้า เค้ามีค่ามากสำหรับผม" ปลายฟ้ายิ้มอ่อนโยนขณะมองเขาอุ้มลูกด้วยความทะนุถนอม

เธอไม่เคยคิดว่าชายผู้เป็นมาเฟียจะกลายเป็นพ่อที่อบอุ่นได้ขนาดนี้

วันเวลาผ่านไป เด็กน้อยเติบโตขึ้นในอ้อมกอดของพ่อและแม่ที่รักเค้ามากที่สุด

ลูคัสยังคงเป็นมาเฟีย ยังต้องจัดการเรื่องธุรกิจต่าง ๆ แต่ทุกครั้งที่เค้ากลับบ้าน… เค้าจะกลับมาเป็น "พ่อ" ของลูก และเป็น "สามี" ของปลายฟ้า

แม้ว่าเธอจะเคยกลัวเค้า แม้ว่าเธอจะเคยลังเล แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า เธออยู่ที่ไหนก็ได้ ตราบใดที่มีลูคัสอยู่ข้างเธอ

สองปีต่อมา…

บ้านหลังใหญ่กลางคฤหาสน์ของมาเฟีย ลูคัสไม่เคยเงียบเหงาอีกเลย ตั้งแต่ที่ ‘คีแกน’ ลูกชายคนแรกของเค้าและปลายฟ้าลืมตาดูโลก เด็กชายตัวน้อยกลายเป็นศูนย์กลางของชีวิตทั้งคู่ และตอนนี้… ชีวิตของพวกเขากำลังจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง

"ฟ้า เธอโอเคไหม?" ลูคัสถามขึ้น ขณะที่ปลายฟ้านั่งอยู่บนเตียง กำลังลูบท้องของตัวเองเบา ๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตกใจ ดีใจ และกังวล

“ลูคัส… ฉันท้องอีกแล้ว” ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้ม เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ วางมือลงบนหน้าท้องแบนราบของเธออย่างแผ่วเบา

“ลูกของเรา…” เค้าพึมพำเสียงเบา ราวกับกลัวว่าหากพูดดังเกินไป ความฝันนี้อาจจะสลายไป

ปลายฟ้าหัวเราะเบา ๆ

“คุณดูตื่นเต้นกว่าตอนฉันท้อง คีแกน อีกนะ” ลูคัสเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขามีแต่ความอ่อนโยน “แน่นอน… เพราะผมรู้ว่าการมีลูกมันมีค่าขนาดไหน”

เธอมองเขาด้วยหัวใจที่พองโต ผู้ชายคนนี้เคยเป็นมาเฟียที่เย็นชา ไร้หัวใจ ฆ่าได้แม้กระทั่งศัตรูโดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้เขากำลังลูบท้องของเธอด้วยความอ่อนโยน นี่คือ ลูคัส ของปลายฟ้า