22 ความเป็นความตาย

“แต่ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะไปรบกวนเค้าหรือเปล่า ช่วงนี้เค้ามีบินบ่อย เห็นบอกว่าธุรกิจก็มีปัญหา ฉันไม่อยากเอาเรื่องของฉันไปกระทบเค้า” เธอตอบเพื่อนสาวคนสนิท ใจหนึ่งก็เข้าใจว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่อีกใจก็กลัวไปเป็นภาระของเค้า

“โอเค ได้ ถ้าแกไม่คุย ฉันจะคุยเอง” เบลพูดตัดบท เพราะรู้นิสัยเพื่อนสาวดี ว่าคงไม่กล้าทำให้คนอื่นเดือดร้อน

“แต่” เธอกำลังจะอ้าปากทักท้วงเพื่อนสาว

“หยุด! ไม่มีแต่ ขืนฉันแกให้จัดการเองมีหวังแกคงยอมตาย” เบลพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ของเธอมา

“เอาเบอร์มา” เบลพูดพร้อมยื่นมือไปให้เธอกดเบอร์

“แกจะคุยอะไรกับเค้า” เธอถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“โอ๊ย ยายฟ้าแกตั้งสติแล้วฟังฉันนะ ฉันไม่อยากมานั่งสอนแกทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ผ่านมาฉันเข้าใจว่าแกมันโลกสวย แต่อันนี้มันเกี่ยวข้องกับชีวิตแก ชีวิตครอบครัวแก ถ้าแกไม่กล้าคุยกับเค้า ฉันจะคุยเอง แกเชิญนั่งรับบทนางเอกไปเลย ฉันจะเป็นนางร้ายที่คอยปกป้องนางเอกอย่างแกเอง” เบลพูดร่ายยาวหวังว่าจะทำให้เพื่อนเธอเข้าใจ

เมื่อเห็นเพื่อนพูดแบบนั้น เธอทำได้เพียงกดเบอร์ของเค้าให้เพื่อนสาว เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้จะเริ่มคุยเรื่องนี้กับเค้าอย่างไง สติเธอตอนนี้มันลำดับอะไรไม่ถูกทั้งนั้น

เมื่อเบลได้เบอร์มา เธอก็จัดการพิมพ์ข้อความร่ายยาว โดยที่เธอเองก็ไม่ได้เห็นว่าเพื่อนพิมพ์อะไร ไปหาเค้าบ้าง สักพักเสียงเรียกเข้าก็โทรเข้ามา พร้อมกับเพื่อนของเธอ เดินลงจากรถออกไปคุยด้านนอก

เธอได้แต่ภาวนา หวังว่าเค้าจะไม่มองเธอเป็นตัวปัญหาอีกเหมือนกับรอบที่แล้ว

เบลเดินเข้ามาหาเธอพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้เธอได้คุย

‘คุณเป็นไงบ้าง’ เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกและดูเป็นห่วงเธอมาก

‘ฮึก ๆ ฉันขอโทษที่รบกวนคุณ’ น้ำตามันพลั่งพลูออกมาอยากไม่รู้ตัวเมื่อได้ยิน เสียงปลายสายที่คุ้นเคย

‘ไม่เป็นไรนะ ผมจะจัดการปัญหาเอง ช่วงนี้คุณอยู่กับเพื่อนไปก่อน ทำใจให้สบาย’ เค้าพูดเพื่อให้เธอคลายกังวล

‘คุณเป็นไงบ้าง’ ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ อยู่ดี ๆ ปลายสายก็มีเสียงดังวุ่นวายเกิดขึ้นจนจับประเด็นไม่ได้ แล้วสายก็ตัดไป

‘คุณลูคัส ลูคัส คุณ’ เสียงเธอตะโกนขึ้นอย่างเป็นห่วงเค้า แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร

“เป็นอะไรแก” เบลสะกิดถามเธอหลังเห็นเธอตะโกนแล้วมองโทรศัพท์อย่างตกใจ

“ฉันไม่รู้ ว่าฉันคิดไปเองไหม แต่ทางนั้นเหมือนฉันได้ยินเสียงปืนดังเต็มไปหมด” เธอหันมาตอบเบล

อย่างสั่นเครือ

“ไม่เป็นไร ใจเย็น ๆ ก่อนขึ้นห้องฉันไปพักก่อน เดี๋ยวสักพักฉันจะไปเอาของที่ห้องแกให้” เบลตัดบทเธอเพราะไม่อยากให้เธอกังวลไปมากกว่านี้

“แกจดของใช้ที่จำเป็นมานะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้” หลังจากที่ทั้งสองขึ้นห้องมาเกือบ ๆ ชั่วโมง เบลก็พูดขึ้นมา

“ฉันขอไปด้วยได้ไหม” เธอถามเพื่อนอย่างไม่อยากเป็นภาระ

“รออยู่นี้แหละ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

ติ่ง ๆ เสียงหน้าห้องของเบล อยู่ดีก็ดังขึ้นมา

เบลหันมามองเธอพร้อมกับเริ่มแสดงสีหน้ากังวล คอนโดของเบลความปลอดภัยค่อนข้างสูงมาก และปกติไม่มีใครรู้ที่อยู่ของเบล และเบลก็ไม่เคยบอกใครนอกจากเธอคนเดียว

“ใจเย็น ๆ ฉันไปดูเอง” เบล กดกล้องหน้าห้องดู พร้อมเห็นผู้ชายรูปร่างค่อนข้างสูง สวมเสื้อเชิ้ตสีดำ ยืนอยู่หน้าห้องเธอ เธอสั้นไปเพราะดูแล้ว ผู้ชายคนนี้ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจ

“คุณโรเซอร์” เธอหันไปบอกเพื่อนหลังจากเห็นเพื่อนนิ่งไป

“แกรู้จัก” เบลหันมาถามเธอยังต้องการคำตอบ

“เพื่อนสนิทคุณลูคัส ไว้ใจได้”

“แสดงว่า ถ้าฉันเปิดประตู เราจะปลอดภัยใช่ไหม” เบลถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“อือ” เธอพยักหน้าตอบกลับเพื่อนไป อย่างมั่นใจ

แกร๊กก เบลเปิดประตูตามที่เพื่อนบอก แต่ก็ยังไม่ได้วางใจเธอจึงเตรียมหยิบไม้เบสบอลไว้ในมืออีกด้วย

“สวัสดีครับ ผมโรเซอร์เพื่อนลูคัส” เมื่อโรเซอร์เดินเข้ามาก็ก็ทำการทักทายเธอกับเบล แต่สีหน้าที่เค้ามองยังดูไม่ค่อยพอใจ เมื่อเห็นเบลถือไม้เบสบอลอยู่

“ฟ้าบอกเพื่อนไปหรือยัง ว่าผมไว้ใจได้” โรเซอร์หันมาหาเธอเพื่อต้องการถาม พร้อมชี้ไปที่ไม้เบสบอลของเบล

“ฟ้าบอกฉันแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าฟ้าไว้ใจ แล้วฉันจะต้องไว้ใจ” เบลตอบกลับไปอย่างราบเรียบ ไร้อารมณ์

“อย่าพึ่งทะเลาะกันเลยค่ะ คุณโรเซอร์มาหาฟ้ามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” เมื่อเธอเห็นท่าไม่ดี เลยรีบห้ามทัพระหว่างคนทั้งคู่

“ผมพอรู้รายละเอียดคร่าว ๆ จาก ลูคัสมาแล้วนะ เค้าห่วงคุณมาก” โรเซอร์พูดตามที่ได้รับสารมาจากเพื่อนสนิท

“เป็นห่วงแล้วทำไม ไม่มาเอง ปากบอกเป็นห่วงแต่ส่งเพื่อนมาเนี้ยนะ เป็นห่วงเพื่อนฉันจริง ๆ ใช่ไหม” เบลพูดขึ้นอย่างหัวเสียง

“ใช่ เค้าติดธุระไม่สามารถมาได้” โรเซอร์เริ่มตอบโต้กลับ แต่พยายามกดอารมณ์ไว้

“ธุระ ธุระสำคัญกว่าเมียตัวเองเหรอ ถามจริงนะสรุปเพื่อนคุณให้เพื่อนฉันเป็นเมียเก็บ หรือว่าซุกลูก ซุกเมียอยู่แล้ว ถึงมาบอกว่าธุระสำคัญกว่าชีวิตเพื่อนฉัน หะ!” เบลพูดด้วยอารมณ์โกรธขึ้นปี๊ดเมื่อเห็นว่าเพื่อนเธอไม่ได้รับความสำคัญ ทั้ง ๆ ที่มันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเพื่อนเธอ

“ใจเย็น ๆ เบล” เธอพยายามห้ามทัพอีกครั้งเมื่อเห็นเพื่อนอารมณ์ขึ้น

“ก็ธุระของเพื่อนผม มันก็เกี่ยวกับความเป็นความตายเหมือนกันไง!”