23 เชื่อใจ

“ความเป็น ความตาย” เธอทวนคำพูดของโรเซอร์ พร้อมกับทำหน้าตั้งคำถาม

“คุณโรเซอร์ หมายความว่าไงคะ” เธอทวนคำถามอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรครับ” โรเซอร์ตอบแบบหลบสายตา ไม่กล้าตอบตามความจริง

“นี้คุณ! อย่ามาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ นะ พูดให้ชัดเจน ฉันกับเพื่อนจะได้เข้าใจสถานการณ์มากขึ้น พวกคุณช่วยทำเรื่องง่ายให้มันเป็นเรื่องง่ายหน่อยได้ไหม อย่าทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก” เบลพูดไม่เว้นลมหายใจ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปิดบังสถานการณ์อะไรให้มันดูซับซ้อนยุ่งยาก

“เฮ้อ” เสียงโรเซอร์พ่นลมหายใจ พร้อมหันไปประชันหน้ากับเบล

“คุณฟังนะ เรื่องบางเรื่องมันก็พูดไม่ได้ป่าว” โรเซอร์พูดอย่างอารมณ์เสีย

“อะไรก็พูดไม่ได้ ต้องรอให้เพื่อนฉันตายก่อนใช่ไหม” เบลตอกกลับไป ทำให้โรเซอร์ชะงัก

“พูด!” เบลเริ่มทนไม่ไหวกับทั้งสองฝ่าย

“พูดเถอะนะคะ คุณโรเซอร์ฉันเองจะได้รู้สถานการณ์ด้วย” เธอตัดสินใจอ้อนวอนโรเซอร์เพื่อต้องการรู้สถานการณ์

“โอเคครับ” โรเซอร์เริ่มเสียงแผ่วลงเมื่อได้ยินเสียงของเธอ

“ช่วงนี้ คุณคงต้องอยู่กับเพื่อนคุณไปก่อนนะ สถานการณ์ดูท่าไม่ดี ส่วนเรื่องที่บริษัท คงต้องให้คุณหยุดพักไปก่อน อย่าพึ่งไปไหนดีที่สุด ตอนนี้ฝั่งลูคัสเองก็แย่ครับ” โรเซอร์เว้นวรรคหยุดพูดไป

“เค้าโดนลอบทำร้าย ธุรกิจที่ต้องสืบทอดทางฝั่งพ่อก็โดนกลั่นแกล้งจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ไม่ใช่มันไม่ห่วงคุณนะ มันพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลับมา แต่” โรเซอร์เว้นช่วงไป

“แต่อะไรคะ” เธอลุ้นคำพูดของโรเซอร์

“แต่ด้วยสถานการณ์ที่นั่น ก็หนักเอาการ ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ” โรเซอร์พูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่ง

“ผมขอดูกล่องที่ถูกส่งมาหาคุณได้ไหม” โรเซอร์ถามถึงกล่องปริศนาที่ถูกส่งมาให้เธอ

“นี้ค่ะ” เธอเดินไปหยิบกล่องให้พร้อมกับนำรูปภาพออกมา

“พวกนี้ ถูกส่งมาที่บริษัท แล้วก็ถูกส่งมาที่ร้านอาหารที่ฉันไปทานข้าวมา” เธอพยายามทบทวนหรือนึกภาพเผื่อมีอะไรที่ผิดสังเกต เพื่อให้เบาะแสกับโรเซอร์

“เรื่องนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง ระหว่างนี้ถ้ารู้สึกไม่ชอบมาพากลให้รีบติดต่อผมทันทีนะครับ” โรเซอร์ลุกขึ้นเต็มความสูงโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองเบลที่ตอนนี้กำลังกดอารมณ์ไม่ให้ปรี๊ดอะไรออกไป

“เดี๋ยวผมขอตัวก่อน”

“คุณโรเซอร์ค่ะ ฉันฝากดูแลคุณลูคัสด้วยนะคะ” เธอฝากฝังเค้าไว้กับเพื่อนสนิท เพราะตอนนี้คงมีแค่คนเดียวที่สามารถช่วยเค้าได้

“ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมไม่ทิ้งเพื่อนผมแน่นอน” โรเซอร์พูดเพื่อให้เธอคลายกังวลแล้วเดินออกไป

“ฉันไม่เข้าใจ เฮ้อ” เบลได้แต่ถอนหายใจหลังจากที่โรเซอร์ออกไป

“ฉันเองไม่ค่อยรู้รายละเอียดอะไรหรอก แค่ตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าเค้าเองก็กำลังแย่ จะให้เอาเรื่องฉันไปทำให้เค้าแย่กว่าเดิม ฉันคงไม่กล้า” เธอพูดอย่างคนเข้าอกเข้าใจในสถานการณ์

“จ้า แม่พระ ฉันออกไปเอาของให้แกก่อน อยู่นี้ห้ามไปไหน ห้ามเปิดโทรศัพท์และห้ามติดต่อใครเข้าใจ” เบลหันมากำชับเธอด้วยความเป็นห่วง เธอทำได้แต่ยิ้มบาง ๆ ตอบรับเพื่อน ทางที่ดีเพื่อไม่ให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้ เธอคงทำได้แค่อยูกับเบลและรอลูคัสเคลียร์ปัญหาทางนู้นเสร็จ ค่อยมาว่ากันอีกที

ผ่านไปร่วมชั่วโมง เบลก็ถือของใช้ส่วนตัวมาอย่างพะรุงพะรัง เธอจึงรีบเดินเข้าไปช่วยเพื่อนถืออย่างเร่งรีบ

“ขอบคุณมากเบล” เธอรู้สึกขอบคุณเพื่อนคนนี้ที่ไม่เคนทิ้งเธอไปไหน

“ฉันซื้อข้าว เข้ามาให้เดี๋ยวกินข้าวจะได้ไปพักผ่อน ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ” เบลพูดพร้อมยื่นของให้เธอ

ติ่ง ๆ เสียงหน้าห้องของเบล อยู่ดีก็ดังขึ้นมา

สองสาวมองหน้ากันสะดุ้งตัวสุดแรง

“อาจจะเป็นคุณโรเซอร์หรือเปล่า” เธอพยายามมองในแง่ดี

“เดี๋ยว รอแป๊บ ฉันดูเอง” เบลหันไปหยิบไม้เบสบอลพร้อมดูกล้องหน้าห้อง

“คุณลูคัส” เบลตกใจเมื่อเห็นชายหน้าห้องคือเค้า

“ฮะ” เธอรีบวิ่งไปกดเปิดประตู พร้อมสายตาที่เปล่งประกายเมื่อเห็นเค้า

“ฮึก ๆ คุณเป็นไงบ้าง” เธอรีบโผเข้ากอดเค้าด้วยความรู้สึกเป็นห่วงและรู้สึกคิดถึง

“ผมไม่เป็นอะไร คุณเป็นอะไรไหม” เค้าพูดพร้อมสำรวจร่างกายเธอ

“เข้ามาในห้องกันก่อนไหม” เบลพูดขัดอารมณ์ทั้งสองเพราะกลัวมีคนตาม ลูคัสมา

ทั้งสองเดินเข้าห้องมาพร้อมกับกุมมือกันตลอดเวลา เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะหายไป

“เกิดอะไรขึ้น” เธอรีบถามเค้าอย่างต้องการรู้สาเหตุ

“พอดี ธุรกิจที่สืบทอดมีปัญหานิดหน่อย เอาจริง ๆ มันก็ค่อนข้างหนักกว่าที่ผ่าน ๆ มา” เค้าตอบกลับเธอเพราะอยากให้เธอเข้าใจถึงสถานการณ์

“แต่ที่บริษัทก็ดูราบรื่นดี ไม่น่ามีปัญหาอะไรนิคะ” เธอถามไปด้วยความสงสัย เพราะที่บริษัทโปรเจคต่าง ๆ ก็ไหลลื่นไม่ได้ติดขัดอะไร

“นั้นของฝั่งแม่นะ ส่วนฝั่งพ่อ” เค้าเงียบไปพร้อมสบตาเธอ

“ช่วงนี้ค่อนข้างหนัก” เค้าตอบคำถามเธอแต่ไม่ได้บอกรายละเอียดใด ๆ

“ผมไม่คิดว่ามันจะใช้แผนสกปรกแบบนี้ ทำร้ายผมไม่ว่าแต่ถึงขั้นมาขู่คุณ ผมยอมไม่ได้” เค้าพูดด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเมื่อกี้ตอนเจอเธอ

“ตอนนี้ยังหาคนอยู่เบื้องหลังอะไรไม่ได้เลย ผมกังวลจะทำให้คุณตกอยู่ในอันตรายไปด้วย” เค้าพูดพร้อมกับกุมมือเธอแน่นกว่าเดิม

“ย้ายไปอยู่ด้วยกันนะ ผมอยากดูแลคุณด้วยตัวผมเอง”

“ฉันเองก็ไม่ได้อยากเป็นภาระของคุณค่ะ ฉันอยู่กับเพื่อนฉันที่นี่ก็ได้ คุณไม่ต้องกังวล” เธอตอบกลับไป เพราะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่

“อือ คุณเห็นกล่องที่ถูกส่งมาใช่ไหม แล้วสักพักก็มีคนโทรหาคุณ ซึ่งมันคือออฟใช่ไหม” เค้าถามเธอ

“ใช่ค่ะ แต่เรื่องออฟฉันไม่ได้บอก” เธองงกับสิ่งที่เค้าพูดเพราะเรื่องนี้ เธอเองก็ไม่ได้บอกเบลเหมือนกัน

“โรเซอร์ช่วยตามล่าหาคนที่ส่งกล่องนั้นมาให้ แล้วก็สืบไปได้ว่ามันคือออฟแต่นั่นไม่ใช่คนที่คนต้องกลัว” เค้าพูดพร้อมกับกดอารมณ์ให้พยายามพูดด้วยเสียงที่นิ่งที่สุด

“คุณคิดว่าออฟจะมีปัญญาตามไปถึงครอบครัวคุณไหม ออฟจะมีปัญญารู้ตลอดไหมว่าคุณอยู่ที่ไหน รอบที่แล้วที่เค้าเจอผม เค้ายังกลัวผมหัวหดเลย แล้วคุณคิดว่าเค้าจะกล้าทำแบบนี้ไหม” เค้าพยายามพูดให้เธอเข้าใจสถานการณ์ ในตอนนี้

“ที่ผมกำลังจะบอก คือออฟมันแค่หุ่นเชิด เบื้องหลังมันน่ากลัวจนคุณเองคาดไม่ถึงล่ะผมถามหน่อย คุณกับเพื่อนคุณเคยบอกที่อยู่ที่นี่ของเบลกับผมหรือโรเซอร์ไหม” เค้าถามจี้จุดเรื่องที่อยู่ของเบล

“ขนาดผมกับเพื่อนไม่รู้ที่อยู่พวกคุณ ผมยังสืบได้ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง แล้วคุณคิดว่าพวกมันจะไม่รู้จริง ๆ เหรอ” เค้าพูดยาวเหยียดเพื่อให้เธอรับรู้ถึงความอันตรายที่มันจะเกิดขึ้น

“แต่ คุณโรเซอร์ บอกว่าคุณให้ฉันอยู่ที่นี่ก่อน” เธอตอบกลับไปเพราะเมื่อกลางวันเค้าเป็นคนบอกให้เธออยู่ที่นี่ไม่ให้ไปไหน

“ใช่ แต่ก่อนที่ผมจะไปสืบไง ผมคิดว่าเป็นแค่คนโง่ ๆ ที่พยายามปั่นพวกเราแต่มันไม่ใช่ ดังนั้น เชื่อใจผมแล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันนะ”