24 อาจจะยังไม่ถึงเวลาที่เธอควรรู้

“ใช่ แต่ก่อนที่ผมจะไปสืบไง ผมคิดว่าเป็นแค่คนโง่ ๆ ที่พยายามปั่นพวกเราแต่มันไม่ใช่ ดังนั้น เชื่อใจผมแล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันนะ” เมื่อเค้าพูดประโยคนี้จบ เธอก็ทำการไตร่ตรองก่อนตัดสินใจว่าควรย้ายมาอยู่กับเค้า

“ไปเถอะยายฟ้า ฉันเองจะได้ไม่ต้องห่วงแกด้วย ไปอยู่กับคุณลูคัสแกเองจะได้ปลอดภัย” เบลพูดเสริมทัพอีกคนเพื่อความปลอดภัยของเธอเอง

“ค่ะ ฉันจะย้ายไปอยู่กับคุณ ว่าแต่มันนานแค่ไหนที่ต้องย้ายไป” เธอถามเค้าด้วยความต้องการระยะเวลาที่ชัดเจน

“จนกว่าจะหาคนที่อยู่เบื้องหลังได้” เค้าให้คำตอบเธอมาแบบนี้

หลังจากเจรจากันเสร็จเธอกับเค้าพร้อมเบลก็เดินลงมายังลานจอดรถ แต่ที่ทำให้เธอไม่ทันตั้งตัวคือตอนนี้ที่ลานจอดรถเต็มไปด้วยชายชุดดำประมาณ 5-6 คน

“ขึ้นรถเถอะ คนของผมเอง” เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งจึงเค้าโอบเอวเธอ พร้อมยื่นของใช้จำเป็นของเธอให้ชายชุดดำ 

“คุณเบลไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ อยู่กับผมฟ้าปลอดภัยแน่นอน” เค้าหันมาสื่อสารพร้อมรับปากเรื่องความปลอดภัยของเธอให้เบลฟัง

“ค่ะ ฝากด้วยนะคะ” เบลยิ้มอุ่นใจเมื่อได้ยินแบบนั้นบวกกับเห็นบอดีการ์ดที่มาพร้อมกับเค้า

“ไว้ฉันโทรหานะเบล” เธอหันมาบอกเพื่อนไม่ให้กังวล

หลังจากแยกย้ายกับเพื่อน เธอกับเค้าก็มุ่งหน้าสู่ คฤหาสน์ใหญ่ใจกลางเมือง ซึ่งใกล้ ๆ กับที่พักของเธอ สถานที่นี้ดูคุ้นตาเพราะเป็นหลายครั้งที่เธอมาเยือน แต่รอบนี้แตกต่างออกไปจากรอบแรก ๆ ที่เธอมา การรักษาความปลอดภัยดูแน่นหนา มีชายชุดดำอยู่รอบ ๆ บริเวณบ้านเต็มไปหมด

“ทำไมมันแตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา” เธอหันหน้ามาถามเค้าขณะที่รถมุ่งสู่บริเวณบ้าน

“มีการเปลี่ยนแปลง เกี่ยวกับเรื่องสืบทอดน่ะ บางสิ่งบางอย่างก็ต้องปลอดภัยให้มากที่สุด” เค้าหันมาพูดกับเธอพร้อมลูบหัวอย่างเอ็นดู

“มีอะไรที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับตัวคุณอีกไหม” เธอถามเพราะตั้งแต่เค้าบอกว่าสืบทอดธุรกิจทางฝั่งพ่อ เค้าก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรอีกเลย

“มีเพียบ แต่ว่าค่อย ๆ เรียนรู้กันไปนะ” เค้าตอบเธอในขณะที่รถถึงที่หมายพอดี

“สวัสดีค่ะ/ครับ นายท่าน”

“สวัสดีค่ะ/ครับ นายหญิง” ขณะที่เธอกำลังก้าวลงจากรถก็ต้องตกใจกับการเรียงแถวรับเธอดูเป็นทางการ 

เธอทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เดินเข้าบ้านไป

“ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมาก ทำตัวตามปกติ” เค้าหันไปสั่งคนอื่น ๆ ที่ยืนรอรับ 

“ให้จัดโต๊ะเลยไหมคะ นายท่าน” ป้าแม่บ้านคนที่เธอคุ้นเคยเข้ามาถามหลังจากที่ทั้งสองเข้ามาในบ้าน

“หิวหรือยัง” เค้าหันมาถามเธอด้วยความเป็นห่วง

“ยังค่ะ ไม่ค่อยหิว ขอไปพักก่อนได้ไหมคะ” เธอตอบกลับด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้ทั้งวันเจอแต่เรื่องวุ่นวาย จากร่างเธอจะแหลก

“ไป เดี๋ยวผมพาไป” เค้าพูดพร้อมจูงมือเธอเข้าไปในห้องที่คุ้นเคย

“คุณต้องการอะไร คุณเรียกแม่บ้านได้เลยนะ ผมต้องไปทำธุระ” เค้าพูดหลังจากที่ส่งเธอถึงหน้าห้อง

“คุณจะไปไหน” เธอรั้งมือเค้าอย่างเป็นห่วง

“พอดี” ยังไม่ทันที่เค้าจะอ้าปากตอบเธอ

“นายครับ นายครับ!” ชายชุดดำวิ่งขึ้นมาหาเค้า หน้าตาตื่น

“โกดังทางเหนือแย่แล้วครับนาย” ชายชุดดำพูดด้วยอาการหอบ

“บ้าชิบ!” เค้าสบถออกมาอย่างโมโห สายตาแตกต่างจากตอนแรกมองเธอด้วยความอ่อนโยน ตอนนี้สายตาเค้าแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที

“บอกคน ให้คอยคุ้มกันนายหญิงให้ดีในช่วงที่กูไม่อยู่! ส่วนทางเหนือกูไปจัดการเอง” เค้าใช้คำสั่งอย่างทรงอำนาจกับลูกน้องชายชุดดำที่พึ่งขึ้นมา

“นายจะไปเองเลยใช่ไหมคะ แต่ว่าทางใต้ปัญหาเรายังเคลียร์ไม่ได้เลยนะครับ” ลูกน้องพยายามเตือนสติเค้า

“ก็ให้คนก่อนปัญหาทางเหนือกับทางใต้มันก็คนเดียวกันนั้นแหละ!” เค้าสบถออกมาอย่างเหลืออด พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกดโทรหาปลายสาย

“ไอ้โรเซอร์ มึงอยู่ไหน เออ มาหากูที่บ้านด่วนที่สุด เรียกเครือข่ายเรามาให้ครบ กูต้องการคุยเดี๋ยวนี้!” เค้าใช้น้ำเสียงที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน เธอได้แต่ยื่นนิ่ง งงอยู่กลางวงสนทนาที่เธอยังจับต้นชนปลายไม่ได้

“ไว้ผมจะอธิบายทุกอย่างให้คุณฟังนะ ตอนนี้คุณไปพักเถอะ” เค้าเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีเมื่อหันมาหาเธอ

เธอทำได้แค่เพียงเดินเข้าห้องไปพร้อมกับความสงสัยต่างๆ นานา 

ผ่านไปสักพัก เสียงรถหลายต่อหลายคันแล่นเข้าสู่ในรั้วบ้าน พร้อมกับชายชุดดำอีกเป็นสิบคน คนที่เข้ามาในบ้านล้วนเป็นคนที่เธอไม่คุ้นหน้า คุ้นตา มีเพียงคนเดียวที่เธอเคยเห็นหน้าคือ โรเซอร์ จะให้เธอไปถามโรเซอร์เองก็คงไม่บอก

แชะ ! เธอทำได้แค่แอบถ่ายรูปเพื่อส่งให้เพื่อนสนิทเธอดู

‘รูปภาพ’

‘เบล ทำไมมันดูน่ากลัวจัง’ เธอส่งภาพไปให้เพื่อนสนิทดู

‘อือ ฉันก็ว่าแปลก ๆ แต่จริง ๆ ก็พอรู้บางเรื่องมา’

‘ฉันควรทำไงดี ฉันแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลยนะ’

‘แกใจเย็น ๆ ไปพักก่อนเดี๋ยวฉันไปสืบเอง’ หลังจากบทสนทนาจบเธอได้แต่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเจอเค้า มันก็ไม่ได้มีอะไรที่ทำให้เธอคิดว่าเค้าเลวร้าย เค้าก็แค่คนทำงานคนหนึ่ง มีเพียงช่วงหลังที่สถานการณ์ระหว่างเค้ากับเธอมันดูพัวพันกับเรื่องอันตรายต่าง ๆ นา ๆ คิดได้เท่านั้นเธอก็เลือกที่จะรอข่าว จากเพื่อนสนิทของเธอ เธอเก็บงำความสงสัยไว้ พร้อมกับหลับไป

“เมื่อคืนคุณมานอนตอนไหน” หลังจากที่ตื่นมาเธอก็พบว่าเค้านอนกอดเธออยู่บนเตียงแล้ว

“ผมขึ้นมาแล้วเห็นคุณหลับ เลยไม่กล้าปลุก” เค้าเอียงคออมยิ้มมองเธออย่างเอ็นดู

“วันนี้อยากไปไหนไหม” เค้าถามเธออย่างคนอยากตามใจเมีย

“แล้วธุระของคุณจบแล้วเหรอ” เธอถามอย่างเป็นห่วง

“ก็ยังไม่จบดี แต่มีวิธีแก้แล้ว” เค้าตอบเธอ โดยไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ

“อือ” เธอเหมือนจะพูดอะไรออกไปแต่เลือกที่จะไม่พูด เพราะกลัวว่าพูดไปเค้าจะขุ่นเคืองใจ

“มีอะไรหรือเปล่า” เค้าสงสัยกับท่าทางของเธอที่เหมือนต้องการสื่อสารอะไร

“ไม่มีอะไร ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” เธอยิ้มให้เค้าพร้อมรีบลุกไปที่ห้องน้ำ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘ไม่เป็นไรนะยายฟ้า อาจจะยังไม่ถึงเวลาที่เธอควรรู้’ เธอได้แต่พูดกับตัวเอง ผ่านกระจกถึงในใจเธอจะอยากถามเค้าแค่ไหนก็เลือกที่จะเก็บไว้ เธอคิดเสมอว่าถ้าถึงเวลาจริง ๆ เธอจะได้รู้เรื่องของเค้าเอง