20 นี้แค่เริ่มต้น

แสงแดดอุ่น ๆ ส่องผ่านกระจกสะท้อนมาในห้องทำงานของเธอ นี้ก็รวมสัปดาห์แล้วที่เค้ากับเธอได้เคลียร์ใจจนเข้าใจกัน แต่ที่เธอแปลกใจตั้งแต่วันนั้น จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่พบกับญาดาและออฟอีกเลย สองคนเหมือนหายเข้าไปในกลีบเมฆเหมือนไม่มีตัวตนมาก่อน

“ยายฟ้า” พี่เก่งสะกิดเธอหลังเธอนั่งเหม่อมองไปยังท้องฟ้าด้านนอก

“เป็นอะไร ดูใจลอยนะ”

“ไม่ได้เป็นอะไรคะพี่ แค่คิดอะไรเพลิน ๆ” เธอตอบกลับอย่างยิ้มแย้ม พร้อมก้มหยิบกองเอกสารมาอ่าน

“พี่ฟ้าจ๋า มีพัสดุมาส่งค่ะ ไม่ระบุชื่อ” น้องในทีมเดินเข้ามาพร้อมกล่องพัสดุที่ไม่ได้ระบุตัวชื่อ ที่อยู่ หรือจ่าหน้าใด ๆ ทั้งสิ้น

“อ้าวแล้วรู้ได้ไงว่าของพี่ ไม่เห็นเขียนอะไรเลย” เธอหยิบกล่องไปมาพร้อมพลิกดู

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ แต่พนักงานด้านล่างเค้าบอกให้เอามาให้พี่ บอกมีคนฝากมาให้” น้องในทีมตอบตามสารที่ได้รับมา

“โอเค ขอบคุณมากเดี๋ยวไว้พี่ค่อยแกะดู ไปประชุมกัน” เธอวางกล่องลงบนโต๊ะอย่างไม่ได้ใส่ใจ พร้อมหอบเอกสารเข้าไปประชุม

“อย่างที่ทราบกันนะคะ โปรเจคที่เราทำร่วมกับบริษัทของคุณญาดา ตอนนี้ยกเลิกแล้วพี่จะส่งแผนงานให้น้อง ๆ ทำตามแผนงานเดิมนะ” พี่เก่งอธิบายงานในห้องประชุมอย่างชอบใจ

“เฮ เย้ เป็นไทยแล้วโว้ย” เสียงน้อง ๆ ในทีมเฮลั่นห้องหลังจากที่ต้องทำงานหนักกันมาร่วมเดือน

“โอเค งั้นวันนี้ฉลองกันหน่อย แต่ว่าแค่มื้อกลางวันนะ วันนี้กินอะไรกันดี” พี่เก่งพูดด้วยน้ำเสียงสื่อถึงความยินดีปรีดาอย่างเปี่ยมล้น

“ไปกินร้านตรงข้ามออฟฟิศกันไหมคะ ร้านนั้นส้มตำรสเด็ด ที่พึ่งมาเปิดใหม่” น้องในทีมเสนอ

“โอเค ไปค่า” ทุกคนพร้อมใจลุกจากห้องประชุม หลังจากได้ยินข่าวดี

“พี่เก่งค่ะ ฟ้าถามอะไรหน่อยสิ”

“ว่าไง” พี่เก่งหันมาหาเธอพร้อมกับก้มเก็บเอกสารในมือ

“ทำไม ถึงยกเลิกทำโปรเจคนี้เหรอคะ มีใครแจ้งอะไรมาไหม” เธอถามด้วยความสงสัยเพราะเรื่องนี้เธอเคยถามเค้าไปแล้ว แต่ได้คำตอบแค่ว่าผลประโยชน์ไม่ลงตัว

“พี่ก็ไม่แน่ใจนะ ทางเบื้องบนแจ้งมาอีกที แต่ก็ดีแล้ว แกก็โดนใช้งานเกินกำลังนิ อย่าไปสนใจ หรือใส่ใจอะไรเลย” พี่เก่งพูดพร้อมตบไหล่ให้เธอรู้สึกวางใจ

“แต่” เธอกำลังจะพูดขึ้นมาอีก

“ไม่มีแต่แล้วยายฟ้า ไป ไปกินข้าว น้อง ๆ รอ” พี่เก่งพูดตัดบทเธอพร้อมดึงมือเธอออกไปจากห้องประชุม

สถานที่ที่ทีมเลือกกินข้าว ไม่ไกลจากออฟฟิศมากแต่ต้องเดินข้ามถนนเข้าไปซอยตรงข้ามออฟฟิศ ซึ่งค่อนข้างวุ่นวายทั้งคน ทั้งรถพอสมควร

“ใครเลือกร้านเนี้ย เดินจนหอบแล้ว” เสียงน้องในทีมบ่นระงม หลังจากเดินออกมาเจอสภาพอากาศร้อนอบอ้าวในช่วงเที่ยง

“ถึงแล้ว ๆ เอาน่า เพื่อของอร่อย” เธอตอบน้องไปด้วยความเอ็นดู

บรื้น เอี๊ยดด

“เฮ้ย” เสียงน้องในทีมตกใจ อยู่ดี ๆ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามาจากด้านหลังโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว

“พี่ฟ้า!” เสียงน้องในทีมตะโกนลั่นตกใจที่เห็นเธอล้มลง 

“เฮ้ย ขับดี ๆ ไม่เป็นหรือไงว่ะ รีบไปตายเหรอ!” เสียงพี่เก่งตะโกนไล่หลังมอเตอร์ไซค์หลังจากเฉี่ยวชนเธอแล้วรีบขับหนีไป

“ไม่เป็นอะไรมากค่ะพี่ เมื่อกี้หลบทันอยู่ แค่ตกใจ” พี่เก่งพยุงตัวเธอขึ้นมาพร้อมกับปัดเศษฝุ่นออกให้จากตัว

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ” พี่เก่งหันมาถามเธอเพื่อความแน่ใจ

“ค่ะพี่ ไม่เป็นอะไร” เธอฝืนตอบออกไปเพื่อให้พี่เก่งไม่กังวล แต่ตอนนี้ข้อเท้าของเธอมันปวดหนึบขึ้นมาจนต้องค่อย ๆ กระเผงเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง

“แม่ง ขับมาอย่างกลับไปตายที่ไหน พุ่งมาขนาดนี้ถ้าไม่หลบชนเต็ม ๆ แน่” พี่เก่งสบถออกมาอย่างหัวเสีย

“ไป ไป รีบเข้าร้าน รีบกินรีบกลับ” พี่เก่งบ่นเสร็จก็รีบตัดบทให้น้อง ๆ รีบเดินเข้าไปในร้าน

“อร่อยจริงด้วยแฮะ” หลังจากที่ทุกคนกินอิ่มแล้วเตรียมตัวจะกลับ อยู่ดี ๆ ก็มีเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกล่องพัสดุ

“พี่สาวค่ะ มีคนฝากมาให้พี่” เด็กน้อยถือกล่องพัสดุปริศนามาให้เธอ แล้วก็วิ่งออกไป

“กล่องสีเดียวกับที่เมื่อเช้าหนูเอาไปให้พี่ฟ้าเลยนะคะ” น้องในทีมเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นกล่องปริศนา

“แกะดูไหม” พี่เก่งทักท้วงให้เธอแกะกล่อง

เธอกล้า ๆ กลัวที่จะแกะกล่อง แต่ก็ตัดสินใจแกะกล่องตามคำเรียกร้องของทุกคน

พรึบ!

“เฮ้ย!” เสียงทุกคนตกใจเมื่อเห็นสิ่งของที่อยู่ในกล่อง มันเป็นรูปของเธอตามสถานที่ต่าง ๆ ภายในวันนี้และรูปล่าสุดคือรูปที่เธอล้มลงก่อนเข้าร้านมากินข้าว ทุกรูปถูกกรีดที่ใบหน้าและลำตัว พร้อมเขียนข้อความด้วยสีแดงเหมือนเลือด “ระวังตัวมึงไว้ให้ดี กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!”

“ยายฟ้า! ใจเย็น ๆ ตั้งสติ” พี่เก่งเขย่าตัวเธอ เพื่อดึงสติเมื่อเห็นว่าเธอกำลังช็อกกับสิ่งที่เจอ

ตอนนี้เธอพยายามสูดลมหายใจลึก ๆ พยายามควบคุมความกลัวสุดชีวิต

ติ่ง ~~~~~~~~~~~ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นพร้อมกับข้อความเด้งที่หน้าจอ

‘กลัวเหรอนี่มันแค่เริ่มต้นเองนะ’