17 ไม่มีอะไรเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว

“แยกย้ายตามห้องที่จัดไว้ให้ ถ้าใครมีปัญหา หรือติดอะไรแจ้งได้เลยค่ะ 3 วัน 2 คืนนี้ขอให้ทุกคนสนุกเต็มที่นะคะ ส่วนใครที่มีงานด่วนเข้ามา รีบทำแล้วรีบมารวมตัวกันตอนเย็นค่ะ” ทีมงานของญาดาแจ้งขึ้น เพื่อให้ทุกคนแยกไปพักผ่อน

“เค้าก็ให้เราพักดีอยู่นะพี่ เลี้ยงดูอย่างดี สงสัยอยากทดแทนที่ใช้งานเราหนัก” น้องในทีมเอ่ยขึ้นปนขำหลังจากพึงพอใจกับโรงแรมที่พัก

“ก็จริงอยู่ ให้นอนห้องล่ะ 2 คนคือดีนะ ฟ้าเธอได้นอนห้องเดียวกับพี่” พี่เก่งพูดขึ้น

“ไปเก็บของกันเถอะพี่เก่ง ฟ้าเหนื่อยแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นเค้าให้เราออกมาทำกิจกรรมอีกนิ” เธอพูดอย่างอ่อนล้า ตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาเธอแทบไม่ได้พักผ่อนเลย เดี๋ยวออฟ เดี๋ยวญาดา เข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ ๆ เธอเหมือนจ้องจะจับผิด

ห้องพัก

ก๊อก ๆ เสียงดังหน้าห้องพักของ

“คุณฟ้าค่ะ พอดี คุณญาดาต้องการงานด่วนค่ะ เลยจะรบกวนคุณฟ้าช่วยแก้งานบางส่วนก่อน” ทีมงานของญาดามาแจ้งเธอ ให้เธอรีบแก้งานให้

“แต่ส่วนนี้ ไม่ใช่ของฟ้านะคะ” เธอพูดสวนขึ้นมาเพราะว่างานที่เค้าแจ้งมานั้น เป็นส่วนของออฟ

“ใช่ค่ะ พอดีคุณญาดาขอความร่วมมือค่ะ ให้คุณฟ้าไปช่วยคุณออฟดู พอดีคุณออฟเองไม่เข้าใจงานส่วนนี้เท่าไหร่” ทีมงานตอบคำถามเธออย่างเลี่ยงไม่ได้

“ได้ค่ะ ให้ไปพบที่ไหนคะ ฟ้าจะได้ยกคอมไป” เธอพูดตอบรับไปด้วยความเหนื่อยล้า

“ที่สวนด้านหลังโรงแรมค่ะ ตรงนั้นมีศาลาสำหรับนั่งคุยงานได้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวฟ้าตามไปนะคะ” เธอกล่าวพร้อมปิดประตู “เธอยังไม่ทันที่เธอจะได้หยิบของออกจากกระเป๋าเลย ไม่คิดจะให้พักเลยเหรอไง” เธอได้แต่คิดในใจแต่ไม่ได้ตอบโต้อะไรไป

“เดี๋ยวฟ้ามานะคะพี่ โดนเรียกไปแก้งาน” เธอบอกพี่เก่งอย่างเซ็ง ๆ พร้อมหยิบโน้ตบุคแล้วเดินออกไป

“สวัสดีออฟ” เธอทักทายออฟ อย่างเลี่ยงไม่ได้

“เห็นน้องบอกออฟจะให้เราช่วยงานนิ ช่วยงานอะไร” เธอรีบเข้าเรื่อง เพราะเธออยากกลับไปพักเต็มทนแล้ว

“งานตรงส่วนนี้ฟ้า ออฟไม่เข้าใจ ฟ้าเข้ามานั่งก่อน” ออฟชวนเธอเข้าไปนั่งในศาลา ซึ่งสถานที่ ที่ทั้งสองนั่งทำงานนั้นคนค่อนข้างเยอะ ไม่ได้ดูอันตรายหรือน่ากลัวอะไร

“ได้ มาฟ้าช่วย” ในขณะที่ทั้งสองนั่งแก้งานกันอยู่ มีบางช่วงที่เธอต้องใกล้ชิดกับออฟเพราะงานอยู่ที่โน้ตบุค ของออฟ ทำให้คนภายนอกมองมาอาจจะดูเหมือนเธอสองคนใกล้ชิดกัน

“ญาดาว่าเค้าดูเหมาะสมกันเนอะ คุณว่าไหม” ญาดาจงใจพูดให้ลูคัสได้ยินเพราะ ทั้งคู่นั่งคุยงานไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก แต่เค้าไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร

“ใกล้จบหรือยัง อยากกลับห้องเหนื่อย” เค้าพูดขึ้นมา

“โอเค ๆ แค่นี้จบแล้ว แยกย้าย” ญาดาเองก็ไม่ได้อยากนั่งตรงนี้นานเท่าไหร่ เพราะคนค่อนข้างจอแจ

“ขอบคุณนะฟ้า” ออฟเอ่ยขอบคุณเธอพร้อมกุมมือเธอเบา ๆ

“ไม่เป็นไร ฟ้าขอตัวก่อนนะ” เธอชักมือออกแล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้น

ติ้ง ~~~~~~ เสียงไลน์ของเธอดังขึ้น

‘ขอคุยด้วยหน่อย’ ข้อความเด้งขึ้นมาเป็นข้อความของบุคคลที่หายไปร่วมเดือน เมื่อเธอเห็นข้อความอาการของเธอก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา มันทั้งดีใจ และอีกใจหนึ่งก็กลัวใจตัวเอง

‘คุยทางนี้ก็ได้’ เธอพิมพ์ตอบไป อย่างเลี่ยงเพราะไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเค้า

‘จะมาคุยที่ห้องผม หรือให้ผมไปห้องคุณ’ เค้าพิมพ์ตอบกลับมาโดยที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ เจตนาของเค้าเหมือนกัน

เธอสุดลมหายใจลึก ๆ พร้อมให้กำลังใจตัวเอง “เอาว่ะ ยายฟ้าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ไม่ต้องไปกลัว” เธอเดินก้าวไปตามเลขห้องที่เค้าบอก ซึ่งกว่าเธอจะถึงก็ผ่านคนในทีมมากมาย ต่างสงสัยว่าเธอมาทำอะไรที่โซนนี้ ซึ่งเป็นที่พักของทีมผู้บริหาร

ก๊อก ๆ เธอรวบรวมความกล้า เคาะหน้าห้องที่เค้าบอก โดยที่ตอนนั้นหลายๆ คนก็เริ่มซุบซิบเธอ ที่เธอเคาะห้องของเค้า

“มาแล้วเหรอ” เค้าเปิดประตูออกมา พร้อมดึงตัวเธอเข้าไปทันที โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาใคร

“ทำไมถึงกลับไปคุยกับไอ้xx นั้น” มาถึงเค้าก็ตะโกนถามเธอด้วยความโมโห เธอไม่รู้หรอกว่าเค้าพยายามอดทนมากแค่ไหน ตั้งแต่วันที่กลับมาเจอเธอ เห็นเธอใกล้กับคนเลว ๆ แบบนั้น เค้าไม่เข้าใจกับเรื่องที่ผ่านมา อยู่ดี ๆ เธอก็ขอหยุดความสัมพันธ์ เค้าพยายามคิดวนซ้ำ ๆ ว่าเค้าผิดอะไร จนได้คำตอบ

“ก็ทำงาน” เธอตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ เพราะเค้าแสดงท่าทีโกรธจนเธอเองก็ตั้งตัวไม่ทัน

“หึ ทำงานหรอ” เค้าพูดอย่างประชด ประชัน พร้อมเดินไปที่โต๊ะหยิบซองออกมา

“ทำถึงบนเตียงเลยไหม!” เค้าหยิบรูปออกมาปาใส่เธอ ซึ่งรูปที่เค้าปามา เป็นสถานที่ต่าง ๆ ซึ่งคนในรูปคือเธอและออฟ กำลังออกมาจากหลาย ๆ สถานที่ด้วยกัน ถ้าใครเห็นแค่ภาพก็คงเข้าใจผิดได้ แต่สถานที่ ที่เธอไปกับออฟก็ล้วนเป็นงานของโปรเจคล้วน ๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ไปกันสองต่อสอง แต่มีน้องในทีมเค้าไปสอบถามงานเพื่อทำโปรเจคกันอีกหลายคน แต่ในรูป จงใจซูมเธอกับออฟจังหวะทีเผลอเท่านั้น

“คุณ ญาดาอีกแล้วใช่ไหม” เธอหันไปมองรูปที มองหน้าเค้าที

“ใช่! หรือไม่ใช่! จะใครส่งมาแล้วยังไง” เค้าถามออกไป พร้อมบีบแขนเธอ

“ตอนนี้รู้แล้วว่าทำไม ถึงอยากจบ คุณรู้ไหมผมพยายามหาคำตอบทุกวัน ทุกเวลา” เค้าพูดออกมาด้วยความโกรธจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

“จนผมได้หลักฐานพวกนี้มา หึ” เค้าบีบแขนเธอแรงขึ้นอย่างคนลืมตัว

“คะ คุณลูคัส ปล่อยฉันเจ็บ” เธอพยายามแกะแขนเค้าออก ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บจนพูดไม่ออก

“เจ็บเหรอ แต่คุณเชื่อไหม ไม่มีอะไรเจ็บไปกว่าโดนคนที่ไว้ใจหักหลังหรอก” เค้าพูดออกมาพร้อมน้ำตาเริ่มเอ่อ ใช่เธอคือคนที่เค้าไว้ใจ เธอคือคนที่เค้าสามารถนอนกอดได้ทั้งคืน เธอคือคนที่เค้าอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่พอมาเจอแบบนี้เค้าเหมือนโดนคนคนที่ไว้ใจหักหลัง มันไม่มีอะไรเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว