CHAPTER 1

Napakamot siya sa ulo kasabay ng malalim na buntong-hininga habang nakatingin sa screen ng kanyang laptop.

"Oh bakit, bagsak na naman 'yang mukha mo? Na-reject ka na naman ba?" sabi ng kanyang roommate na kalaunan ay naging matalik niya ring kaibigan.

Umayos siya ng upo. "Bakit ganun? Mag a-apply ka nga para magka-experience tapos ang hanap nila dapat may 1 or 2 years na experience? Depende na lang siguro kung may backer."

"Hay nako. Mag abroad ka na lang," ani Josie habang abala ito sa pag apply ng makeup.

"Pero-"

*tok tok*

Sabay silang napalingon sa pinto.

Binuksan ni Josie ang pinto ng at bumungad sa kanila ang galit na anyo ng kanilang landlady. Mayroon pa itong tuwalya na nakabalot sa ulo nito.

"Nasaan ang magaling mong kaibigan?" galit nitong tanong kay Josie at diri-diretsong pumasok ng kwarto habang nakapamaywang.

"Aling Tonya huw-"

"Manahimik ka Josie! At ikaw Safirah?" Tumaas ang kilay nito nang makita siya. "Hindi ba't sinabi ko na sa iyo na magbalot-balot ka na dahil may papalit na sa pwesto mo? Kung hindi ay ako mismo ang kakaladkad sayo palabas! Tatlong buwan ka nang hindi nagbabayad ng upa mo rito!"

Nagkamot ng ulo si Safirah at bahagyang ngumiti ng matamis.

"Huwag kayo mag-alala Aling Tonya, mababayaran ko rin kayo. May trabaho na ho ako," pagsisinungaling niya rito.

Lalong nanlisik ang mga nito sa kanya. Halatang hindi kumbinsido sa sinabi niya. "At anong trabaho naman kaya? Tigilan mo ako sa mga kasinungalingan mo! Ganyan parati ang sinasabi mo tuwing katapusan ng buwan! Gusto ko, bukas na bukas mismo ay ayoko na makita ang pagmumukha mo rito." Iyon lamang at padabog itong lumabas ng kwarto.

Hindi nila mapigilan ang matawa nang isara na ni Josie ang pinto. Pero sandali lamang iyon dahil napalitan agad ng pagkaseryoso ang mukha ni Safirah. Tumayo siya at lumipat sa kama at humiga habang nakatingin sa kisame.

"Ewan ko ba kasi sayo, Safirah. Bakit kasi nagtitiis ka rito eh mayaman ang tatay mo. Bakit hindi mo na lang tanggapin ang offer sayo ng tatay mo? It's time to let go and move on, especially forgive. Diyos ko hindi ka na teenager para mag tantrums at maging bitter. Halata naman sa tatay mo nagsisisi na siya sa ginawa sa inyo ng nanay mo noon."

"Alam mo naman na hindi ganoon kadali yun."

"Alam ko nga yun at naiintindihan ko rin ang nararamdaman mo pero hindi naman siguro masama na tumanggap ka ng realtalk at advice. Huwag puro galit at pride ang pairalin mo kung ganitong nahihirapan ka na. Mahirap na talaga kumita ng pera ngayon. Mag isip-isip ka na kasi no choice ka na talaga. Hindi ka na tatantanan ni Aling Tonya hangga't hindi ka nagbabayad ng upa sa kanya. At alam mo rin na wala na akong pera na maipapahiram sa iyo dahil nasa ospital ang nanay ko ngayon."

Hindi na umimik si Safirah sa sinabi ng kaibigan dahil totoo naman talaga ang mga sinabi nito. Nilamon na siya ng pride at galit sa tatay niya dahil sa nakaraan. Pero hindi ganoon kadali ang magpatawad lalo na kung ganoon katindi ang kasalanan nito sa kanya at sa kanyang ina. Gusto man niyang patawarin ito pero hindi niya alam kung paano sisimulan. Hindi lang sa ama ang nararamdaman niyang galit kundi sa kanya rin mismong sarili. Dahil nawala ang nanay niya na hindi man lang niya pinaranas rito ang kaginhawahan sa buhay dahil sa pagtapos nito sa sariling buhay. Wala rin siya sa tabi nito sa mga panahong lugmok na lugmok ang kaniyang ina sa sobrang lungkot dahil abala siya nang mga panahon iyon sa pag-aaral sa highschool.

Naging magkasintahan ang kanyang ama at ina noong college pa lamang ang mga ito hanggang sa parehong nagtapos ang mga ito sa kolehiyo pero hindi doon nagtapos ang pagmamahalan ng dalawa. Ilang taon silang nagsama at dahil dun nagbunga iyon ng isang supling at si Safirah na nga iyon. Ayon sa kwento ng kanyang ina ay binalak ng kanyang ama na pakasalan ang kanyang ina noong nasa sinapupunan lamang si Safirah pero hindi iyon natuloy nang malaman ng kanyang ina na may iba pa palang nabuntis ang kanyang ama. Sobrang nasaktan ang kanyang ina kaya kahit sobra ang pagmamahal niya sa tatay niya ay pinakawalan ito ng kanyang ina.

Tinanggap nito na silang dalawa na lamang ni Safirah ang magkasama sa buhay dahil wala naman pamilya ang kanyang ina dahil hindi na nito nakagisnan ang sariling mga magulang dahil sa bahay ampunan ito lumaki at nagkaisip. At dahil sa panloloko ng kanyang ama at pagpili nito sa iba kaysa sa kanyang ina ang naging mitsa sa buhay nito. Masyado nitong dinamdam ang sakit at lungkot pati na rin ang galit.

Hindi na nito nagawang magmahal ng ibang lalaki masyado nitong minahal ang kanyang ama na nauwi sa pagkitil nito ng sariling buhay. Noon pa man ay may karamdaman na ang kanyang ina dahil sa matinding depression. Umabot sa puntong kailangan na nitong dalhin sa psychiatrist dahil hindi na normal ang ikinikilos nito.

Ang kanya mismong teacher sa highschool ang umalalay kay Safirah sa mga panahong iyon at iyon din mismo ang nag boluntaryo na patapusin siya sa pag-aaral dahil wala naman itong anak at biyuda pa. Hanggang isang araw ay nakatanggap si Safirah ng tawag mula sa kanyang kapitbahay. Wala nang buhay nang madatnan niya ang kanyang ina sa kanilang maliit na bahay. Duguan ang kaliwang sintido nito. Doon nagsimula ang matinding galit sa puso ni Safirah.

Nangako siya sa kanyang sarili na hindi niya patatawarin ang kanyang ama at hindi siya kailan man mag-aasawa para hindi niya maranasan ang naranasan ng kanyang ina. Para kay Safirah ay pare-pareho lamang ang mga lalaki, na sa una lang magaling. Paiibigin ang mga babae at kapag nakuha na ang gusto ay hahanap ulit ng iba. Kaya kahit kailan ay hindi siya tumanggap ng mga manliligaw. Mayroon naman siyang mga kaibigan na lalaki pero kapag nagpakita na ito ng motibo sa kanya ay hindi siya nagdadalawang-isip na tanggalin ito sa buhay niya. Hindi niya magawang magkagusto sa mga lalaki dahil sa childhood trauma niya. Ngayon na 27 years old na siya ay wala pa rin siyang naging nobyo kahit marami na ang nireto sa kanya si Josie.

Marami na rin siyang napasukan na marangyang trabaho pero dahil sa mga naging katrabaho niya na gusto siyang ligawan at naiirita siya sa mga presensya nito ay hindi siya nagtatagal sa trabaho. Namasukan siya bilang sekretarya sa isang kompanya na mismong boss niya ang gustong manligaw sa kanya. Lalo pa siyang nawalan ng gana magtrabaho nang malaman niya may asawa at anak na ito. Nagalit siya sa boss niya at nagawang niyang pagsabihan ito na bakit nito nagagawang magloko sa sariling pamilya para lang tumikim ng iba. Ano bang meron sa mga babaeng naanakan na bakit naghahanap pa ng iba ang mga lalaki? Ano bang akala ng mga ito sa mga babae? Parausan lang? Nawawala ba ang pagmamahal ng lalaki sa isang babae kapag nagalaw na nila ito at naanakan? Hindi ba't mga lalaki rin ang kadalasang dahilan kung bakit nagbabago ang itsura ng mga babae matapos magbuntis at mag alaga ng mga anak?

Dahil doon ay iniwan niya ang kanyang trabaho bilang sekretarya at pinili na lamang maging freelance worker pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya makaipon. Binalak na rin niya mag abroad at sa ibang bansa na lamang manirahan pero hindi pa rin mabuo ang desisyon niyang iyon.

"Ano kaya kung ikaw na lang tumanggap nung ino-offer sa akin na trabaho ng boss ko?" ani Josie.

Mula sa pagkatulala sa kisame ay tumingin siya sa direksyon nito. "At ano namang trabaho yan?"

"Wag ka mag-alala matino naman ang trabahong iyon. May kamag-anak yung boss ko na naghahanap ng full time nanny at tutor ng isang 5 years old na bata."

"Josie-"

"50k monthly salary."

Napanganga si Safirah. "Oh, bakit hindi mo tinanggap kung sayo ino-offer yung trabaho?"

"Hindi ako mahilig sa bata, lalo na wala ako experience sa pagtutor. Ikaw ang meron."

"I had an experience, but I only lasted for 4 months. Hindi pa rin relevant yun."

"Hindi ka na pwede tumanggi dahil nasabi ko na sa boss ko na ikaw ang kukuha ng trabaho na yun. Kaya kailangan mo pumunta sa address na ibibigay ko."

"Ano? Sinabi mo na agad sa boss mo eh ngayon ko lang nalaman to?" napabalikwas si Safirah sa pagkakahiga.

"Kailangan mo ng trabaho diba? Eto na yun. Tanggapin mo na. Malay mo matanggap ka kaagad."

"Per-"

"Wala ng pero2x Safirah. Wala naman mawawala kung tatanggapin mo yung trabaho. Subukan mo lang. Sayang yung 50k monthly salary. At isa pa, nasabi ko na sa boss ko kaya ngayong araw nila iniexpect ang pagpunta mo sa bahay nung kamag-anak niya. Kaya tumayo ka na diyan at mag asikaso ka na. Ako na bahala kay Aling Tonya kapag bumalik pa siya dito mamaya."

Kahit gulong-gulo ang isip ni Safirah wala na siyang nagawa kundi ang kumilos kahit labag sa kalooban niya na tanggapin ang trabaho na iyon. Nasubukan na niya ang trabaho sa pagtutor pero hindi ang mag alaga ng bata. Isa pa, alam niya na hindi naman siya matatanggap kaya bakit pa siya pupunta?

Paglabas niya ng banyo ay wala na si Josie. Nakita niya na may maliit na papel ang nakalagay sa side table ng kama niya. Kinuha niya iyon at binasa. Address iyon ng pupuntahan niya.

Sabagay, wala naman talagang masama kung susubukan ko.

Napaupo siya sa kama habang nakatapis pa ng tuwalya at hawak ang papel. Tinitimbang niya sa kanyang isip kung tutuloy siya o hindi.

========

BAGO SIYA bumaba ng taxi ay iniabot niya sa driver ang bayad. Nagpasalamat siya rito at tuluyan na itong umalis. Hindi maiwasan ni Safirah ang maligalig sa pagkakataong iyon. Parang may kung anong kaba siyang nararamdaman na hindi niya alam kung bakit at para saan. Kahit kailan ay hindi niya nagawang kabahan kapag may job interview siya dahil mataas ang confidence niya na makukuha niya ang isang trabaho pero bakit iba ang pakiramdam niya sa trabahong a-apply-an niya ngayon?

Sa kabila ng kaba niya ay hindi niya rin maiwasan ang mamangha sa ganda ng lugar. Napakalawak nang nasasakupang teritoryo ng bahay. Mataas na bakod ang nakapalibot sa isang napakalaki at mataas na bahay.

Lumapit siya sa gate at pinindot ang doorbell. Ilang sandali pa ay isang lalaking naka uniporme na pakiwari niya ay guwardiya, ang bumungad sa kanya.

"Sino sila?" tanong nito.

Ngumiti siya. "Ako ho yung mag a-apply bilang tutor at nanny."

Tiningnan muna siya nito mula ulo hanggang paa. "Pwede ba makita ang ID mo?"

Iniabot ni Safirah rito ang ID niya at mataman nitong sinuri iyon. Napansin niya rin na may sinulat ito sa papel tsaka kinuha ang telepono. Kausap marahil nito ang amo nito. Ilang sandali pa ay lumapit muli sa kanya ang guwardiya at sinauli ang kanyang ID.

"Sige tuloy ka. Hintayin mo na lamang si Sir Terence sa living area," anito sabay bukas ng gate. Sinuri muna nito ang kanyang bag bago siya sinamahan nito hanggang sa makapasok sa main door ng bahay saka ito muling bumalik sa guardhouse.

Pagsara ng pinto sa likod niya ay hindi siya kaagad dumiretso sa sofa upang umupo at maghintay. Naroon pa rin siya sa kanyang kinatatayuan habang lumilibot ang mga mata niya sa pagkamangha sa disenyo ng bahay. Nang walang ano-ano'y muntik na siyang mapasigaw nang may kumalabit sa kamay niya. Nagulat siya nang makita ang isang bata na nagulat rin sa kanya. Nasa mata nito ang pagkalito.

"Who are you?" taas-kilay nitong tanong sa kanya.

Sandaling natigilan si Safirah at napagtanto niyang mukhang ito ang bata na dapat niyang turuan at alagaan sakaling matanggap siya.

Inayos ni Safirah ang kanyang sarili at umupo sa harap nito. "Hi. I'm Safirah Perez. I'm applying to be your tutor and a nanny," nakangiti niyang sabi rito. "What's your name?"

Tumaas ang kilay ng bata at mataman siya nitong sinuri mula ulo hanggang paa at muling bumalik sa mukha niya ang tingin nito. "I don't think you would last. I made my tutors cry, and they quit the job."

"Coleen!"

Parehong nagulat at napalingon si Safirah at ang bata sa kung sino man ang nagsalita. Isang lalaki, na sa tingin niya ay kaedad niya lamang, ang lumapit sa kanya.

"Go to your room."

Agad naman tumakbo ang bata pataas ng hagdan.

Napalunok si Safirah. "G-good morning, Sir." Bati ni Safirah sa lalaki. Marahan siyang ngumiti.

Bahagya itong tumango pero hindi ito ngumiti sa kanya. "Good morning. I'm sorry about Coleen's behavior. She's been like this after her mother died a year ago. Come, let's have a seat."

Matipid lamang na ngumiti si Safirah at naupo sa isang couch at habang naupo naman ang lalaki sa kaharap na upuan.

"It's okay. Here's my resume, Sir," aniya sabay abot rito ng isang brown envelop.

"Just call me Terence," anito sa seryosong boses at walang emosyong itsura.

Mukhang alam ko na kung kanino nagmana ang bata.

Kinuha nito ang envelop na hawak niya at masuring binasa ang lahat ng nakasaad sa resume niya.

Habang abala ito sa pagsuri sa kanyang resume ay hindi maiwasan ni Safirah ang suriin din ang itsura nito. At sa kauna-unahang pagkakataon ay nagawa niyang mamangha sa kagwapuhan ng isang lalaki. Kahit na kailan sa tanang buhay niya ay hindi niya nagawang maakit o mahumaling sa itsura ng isang lalaki. Kahit mga artista ay wala siyang crush o nagwapuhan man lang. Pero bakit iba ang dating sa kanya ng lalaking ito?

Umiling-iling siya at tumingin na lamang sa ibang direksyon dahil baka mahuli siya nito na nakatitig rito.

Narinig niyang tumikhim ito. "So, how did you hear about the job?"

"Sinabi ng kaibigan ko na yung boss niya raw na kamag-anak niyo ay naghahanap ng tutor."

Tumango ito. "Okay so, how do you think you will fit for the job if you only have one experience in tutoring that lasted only for 4 months? And then, the rest of the job experience is unrelated in caring for a child. You may have a preschool education degree, but you don't have that much experience. Are you sure you can handle this job?"

Umayos siya ng upo at taas noo na tiningnan ito sa mga mata.

"Yes, I can handle it. I may have lasted 4 months but that doesn't mean I'm not good for the job. It just happened that the child I was taking care of got terminally ill, so the parents decided to stop the tutoring session. I had tried finding a job related to homeschooling but at the end of the day I found nothing that's why I shifted to a different profession."

"Why didn't you apply to a school instead? You passed the bar exam."

"I did pass, but I badly needed a job that didn't require a long process to get hired. But during my college days, students were required to do hands-on training, workshops, and seminars as a part of requirements for graduation, so I still know how to handle tough children."

Hindi ito umimik. Nakatingin lamang ito sa kanya habang nagsasalita siya, at pagkatapos ay tumingin itong muli sa resume niya.

"Good thing you are single. Because I don't want any distractions for the job. I want your full attention only for the child and nothing else. Are you also aware that this job is a stay-in kind of job? Meaning you will live here for as long as it takes until Coleen's got better before I send her to school."

Pursigido siyang tumango. "Yes, Sir. I'm aware."

"Are you okay with that?"

Kumunot ang kanyang noo. "With what, Sir?"

"Being single, during the duration of the job."

Muli siyang tumango. "That's not even a problem, Sir."

Tila nanuyo ang lalamunan niya sa klase ng tingin nito.

"Very well, I will send you the contract via email, so you can read and examine all the details that contains it including the do's and don'ts. I will give you until tomorrow morning to decide because this is urgent. And if you can't do and accept my terms and conditions, I will find someone else."