ตอนที่ 26 ความจริงกระจ่าง 25+

(ZELYN PART)

ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ คำๆนี้ใช้ได้เสมอ ตั้งแต่ออกมาจากคอนโดพี่พายุวันนั้นฉันก็กลับมาอยู่บ้านและเลี่ยงทุกอย่างที่จะทำให้เราเจอ ซึ่งมันก็ทำได้มาตลอดจนวันนี้พี่ซีนบังคับให้ฉันไปหาพี่พายุเป็นเพื่อน

“ยัยน้องอีกสองวันไปเริ่มงานที่บริษัทเฮียพายุได้เลยนะ ทางนู้นจัดออฟฟิศกับทีมงานไว้ให้แล้ว”

“เราไม่ต้องใช้คนของเราหรอ ซีรีนไม่อยากไปเริ่มทำความรู้จักกับทีมใหม่”

“อืม…ตอนแรกพี่ก็แย้งไปแล้ว แต่เฮียพายุบอกว่าทีมนี้ซีรีนรู้จักเป็นอย่างดี เพราะเคยทำงานด้วยกันมาแล้ว”

ฉันเดาไม่ออกเลยว่าจะเป็นใครเพราะทีมที่ฉันรู้จักก็เป็นคนของพี่พายุ และเขาไม่น่าจะให้มาทำงานกับฉัน

“บริษัทเรื่องการออกแบบและก่อสร้างพี่เตรียมไว้ให้ซีรีนหมดแล้ว ถึงวันเริ่มงานซีรีนก็เรียกเขามาคุยได้เลย”

“ค่ะ”

พี่ซีนอธิบายขอบข่ายงานที่ฉันต้องทำคร่าวๆบอกเลยว่าหินสุดๆสำหรับนักศึกษาจบใหม่แบบฉันที่ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว…

-ตกเย็น-

“ซีรีนกลับมาแล้วก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วลูกวันนี้ป้าลินชวนเราไปกินข้าวเย็นที่บ้าน ฉลองที่เราสองบ้านกำลังจะทำธุรกิจด้วยกัน”

“ซีรีนไม่ไปได้ไหมคะม๊าวันนี้ซีรีนเหนื่อยม๊ากกก!!”

ฉันเน้นคำว่ามากเพื่อให้ม๊าเห็นใจ นัดรวมใหญ่ขนาดนี้แสดงว่าลูกๆบ้านนั้นคงกลับมากันครบ

“ไปแปปเดียวเองลูก กินข้าวเสร็จซีรีนอยากกลับมาพักก็ค่อยแยกตัวออกมา ม๊าเกรงใจป้าลินอุสาห์ชวน”

พูดยังไงม๊าก็ไม่ยอมฉันเลยต้องขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปบ้านป้าลินพร้อมมาม๊า

“หนูซีรีนมาแล้วหรอลูก ป้ารออยู่พอดีไม่เจอหนูซีรีนตั้งนาน ป้ามีเรื่องจะคุยกับหนูเยอะแยะเลย”

ป้าลินพาฉันเข้ามาในบ้าน ฉันมองรอบๆตัวอย่างระวัง มันไม่ได้กลัวนะแต่แค่ไม่อยากเห็นหน้า

“ป้าดีใจจังเลยที่หนูซีรีนเป็นคนดูแลโปรเจ็คนี้ มีอะไรปรึกษาพี่พายุได้เลยนะลูก”

“ค่ะ!!”

ฉันพยักหน้าให้ป้าลินไปอย่างนั้นในใจคิดแต่ว่าต่อให้ต้องคิดจนหัวระเบิดฉันก็ไม่มีทางปรึกษาเขา

และเมื่อทุกคนครบองค์ประชุมป้าลินก็ให้แม่บ้านเริ่มเสริฟอาหาร และด้วยความเป็นหลานรักทำให้ฉันได้นั่งตรงข้ามพี่พายุแป๊ะเลย

(PHAYU PART)

ผมรีบบึ่งรถกลับบ้านทันทีที่คุยกับช่างที่ทำออฟฟิศซีรีนเสร็จผมอยากเร่งให้เสร็จไวๆเพราะยิ่งเสร็จไวเท่าไหร่ซีรีนก็ได้มาอยู่ใกล้ๆผมเร็วเท่านั้น

“พายุทำไมจ้องน้องแบบนั้น”คุณแม่ดุเพราะผมเอาแต่จ้องหน้าซีรีน ก็เราไม่ได้เจอกันตั้ง1วัน

“เออ…เฮียพายุวันนั้นผมขอโทษจริงๆที่ทิ้งให้เฮียอยู่ที่โรงแรมคนเดียว พอดีไซส์งานที่ต่างประเทศมีปัญหาผมเลยต้องกลับมาที่บริษัทด่วน”

“คืนนั้น…วันงานเลี้ยงของบริษัทฉันหรอ”

“ครับ”

“คืนนั้นฉันอยู่กับแกหรอ”ผมมองหน้าซีรีน

“ครับ เฮียจำอะไรไม่ได้เลยหรอ”

“หึ…เล่าให้ฟังหน่อยว่าแกไปเจอฉันได้ยังไง”

ถ้าผมอธิบายเองซีรีนคงไม่เชื่องั้นก็ให้ฟังจากปากไอ้ซีนพี่ชายของเธอเองเลยแล้วกัน

“ก็คือ…วันนั้นยัยน้องสั่งให้ผมจับตาดูเฮียไว้ใช่ไหม แต่ผมบังเอิญเจอเพื่อนเลยเพลินไปหน่อยกลับมาอีกทีเฮียก็ไม่ได้อยู่ในงานแล้ว ผมกับซีนายเลยเดินตามหาเฮียรอบๆงานจนไปเจอเฮียกับ…”

ไอ้ซีนมองหน้าซีรีนสลับกับพาขวัญที่มันไม่กล้าพูดถึงมีนาเพราะกลัวว่าซีรีนจะโกรธ แล้วพาลไปลงที่พาขวัญ

“พูดมา..”

“ขอโทษนะยัยน้อง…เจอเฮียกับลูกค้าที่ชื่อมีนาเธอกำลังดันเฮียเข้าไปในรถ แต่ผมเห็นก่อนเลยเอาตัวเฮียออกมาได้ ผมไม่รู้จะพาเฮียไปไหนไอ้ซีนายก็เมาผมเลยขึ้นมาเปิดห้องในโรงแรมแล้วก็นอนอยู่ด้วยกัน”

“แค่นั้น…แล้วทำไมแกไม่บอกฉัน รู้ไหมว่าฉันตื่นขึ้นมาไม่เจอใครเลย โคตรงง”

เพี๊ยะ..!!!

“ยังไปว่าน้องอีก ถ้าไม่ซีนป่านนี้เราจะโดนผู้หญิงคนนั้นทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ลูกนะลูกทำไมต้องดื่มจนเมาไม่ได้สติขนาดนั้น”

คุณแม่ตีที่แขนผม ทุกอย่างกระจ่างขนาดนี้แต่ทำไมซีรีนถึงยังหน้านิ่งเหมือนเดิม

“ซีรีนขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะป้าลิน”

“จ๊ะ!!”

“เฮีย!! เพราะเฮียเลยให้ผมเล่าอะไรตรงนี้ยัยน้องโกรธผมเลย พี่พาขวัญถ้ายัยน้องแนะนำอะไรพี่ห้ามไปเด็ดขาดเลยนะ ปฏิเสธอย่างเดียวเลย”

ไอ้ซีนกลัวซีรีนจะทำอย่างที่ขู่ไว้ ผมล่ะเชื่อมันเลยจนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่รู้ว่าผมกับซีรีนเป็นอะไรกัน ทั้งๆที่คนทั้งโต๊ะนี้รู้กันหมดแล้ว รวมถึงป๊าซีรีนแล้วพ่อผมด้วย

ผมตัดสินใจสารภาพผิดให้ผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายทราบถึงสถานะของผมกับซีรีนมาซักพักแล้วแต่ไม่ได้บอกให้ซีรีนรู้

“ขอตัวนะครับป้านิว คุณแม่”

ผมเดินตามซีรีนเข้ามาข้างใน ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำซักพักซีรีนก็ออกมา

“ว๊ะ…ว๊ายย”

“พี่เอง”

“ปล่อยซีรีนนะ”

“คุยกันหน่อย”

“ซีรีนไม่มีอะไรจะคุย”

“เรื่องคืนนั้น สรุปแล้วพี่กับมีนาไม่ได้มีอะไรกันอย่างน้อยถ้าซีรีนไม่เชื่อพี่ ก็ควรเชื่อไอ้ซีนที่เป็นพี่ชายซีรีน”

“แล้วยังไง ไม่ได้มีอะไรกันแต่ในคลิปพี่ก็ทั้งจูบทั้งกอดเธออยู่ดี อันนี้ปฏิเสธไม่ได้นะคะ”

“ก็ใช่!! แต่พี่เมามากจริงๆมันควบคุมตัวเองไม่ได้”

“พูดง่ายดีนะคะ งั้นทุกครั้งที่พี่เมาซีรีนก็ต้องรับความเสี่ยงนี้หรอ”

“แล้วซีรีนจะให้พี่ทำยังไง”

“ก็ไม่ต้องทำยังไง ทุกวันนี้มันก็ดีแล้วเราต่างใช้ชีวิตของตัวเองไม่ต้องมาคอยระแวงกัน”

“ไม่ พี่อยากมีซีรีนอยู่ในชีวิต”

“ว๊าย อื้อ…อีอาอุ”

ผมอุ้มซีรีนแล้วพามาที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง ในเมื่อยืนคุยดีๆมันไม่รู้เรื่องก็ต้องนอนคุย

“พี่พายุ พาซีรีนขึ้นมาทำไมเดี๋ยวทุกคนก็รู้พอดี”

“พี่ไม่สนแล้ว”

“แต่ซีรีนสน ซีรีนไม่อยากให้ทุกคนรู้”

“ทำไม!!”

“ก็เราเลิกกันแล้ว”

“พี่ไม่เลิก”

ผมดึงเสื้อออกจากกางเกงแล้วเดินเข้าไปหาซีรีนช้าๆ

“พี่พายุจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ”

“ซีรีนเป็นของพี่อย่าพูดคำว่าเราเลิกกันอีก เพราะมันไม่มีทางตลอดชีวิตของซีรีนต้องมีพี่ พี่คนเดียวเท่านั้น”

ผมรู้สึกว่าตัวเองรักซีรีนมาก ผมทนไม่ได้ถ้าต้องอยู่โดยไม่มีซีรีน ก่อนหน้านี้ผมเตือนเธอแล้วว่าให้อยู่ห่างจากผมให้มากที่สุดแต่ซีรีนยืนยันเองว่าต้องการจะเข้ามา ดังนั้นในเมื่อเข้ามาแล้วมันออกไม่ได้แล้ว

“พี่พายุปล่อยซีรีนนะ”

“พี่รักซีรีน ตลอดเวลาที่ห่างกันพี่ก็พยายามถามตัวเองตลอด แต่คำตอบมันก็เหมือนเดิม”

ผมดึงซีรีนมากอด ตอนแรกซีรีนก็ดิ้นไม่ยอมแต่พอผมไม่ปล่อยเธอก็ค่อยๆสงบ

“ขอโอกาสให้พี่อีกซักครั้งได้ไหมซีรีน”

“…”

ซีรีนไม่ตอบ ผมเลยอยู่นิ่งๆให้ซีรีนคิด

“แล้วถ้าพี่ทำผิดครั้งล่ะ”

“พี่จะยอมปล่อยซีรีนไปโดยไม่ขออะไรจากซีรีนอีก”

“ขอเวลาซีรีนคิดก่อน ถ้าได้คำตอบแล้วซีรีนจะบอก ตอนนี้ปล่อยซีรีนได้แล้วเดี๋ยวคนข้างล่างสงสัย”

“จูบก่อน”

“พี่พายุพึ่งขอโอกาสจากซีรีนเมื่อกี้เองนะคะ อื้อ..”

“คิดถึง!!”

ผมดันซีรีนขึ้นมาบนเตียง แล้วจูบซีรีนย้ำๆก็มันคิดถึงจริงๆ ผมไม่ได้ติดเซ็กส์แต่ผมติดซีรีนต่างหาก..

“คืนนี้นอนที่นี่ได้ไหม..”

.

.

.

.

NEXT EPISODE.