ตอนที่13 ใครจะไปรู้

“มันก็เหมือนการแต่งงานของคู่รักทั่วไปจริงๆ นะ แค่หลังจากนี้ชะนีน้อยก็กลายเป็นคุณนายใหญ่ ที่ผัวไปมีเล็กมีน้อยบ้างแต่ไม่ได้เอามาเชิดหน้าชูตาแค่นั้น”

ณัฐพลเริ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด ดูไปแล้วคงไม่ผิดไปจากเธอพูด เพราะคิดว่ามินตราคงจะอยู่กับมาเทโอไปแทบจะตลอดชีวิตแน่นอน แต่พอใจคิดไม่ค่อยตรงกับณัฐพลเท่าไรจึงเริ่มที่จะเอ่ยแย้งขึ้น

“ถ้าเป็นอย่างที่แกว่า ผัวต้องมีความรักให้เมียบ้าง แต่นี่ไม่ใช่”

“เอ้า ใครจะไปรู้วันข้างหน้าคุณเรียวอาจจะรักมะลิจริงๆ ก็ได้ น้องแกสวยน่ารักขนาดนี้ อยู่ด้วยกันทุกวันไม่รักบ้างก็ให้มันรู้ไป”

ณัฐพลกอดอกเอ่ยจีบปากจีบคอ วันหน้าอะไรจะเกิดขึ้นใครจะไปรู้ เพราะวันนี้จู่ๆ ชะนีน้อยของเขายังชีวิตพลิกผันในเวลากะทันหันเลย

“พี่ๆ หยุดเถียงกันได้แล้วค่ะ มะลิหิวแล้วไปหาอะไรทานกันเถอะ”

มินตราไม่ได้อยากจะฟังพี่ๆ ทั้งสองเถียงกันเรื่องที่คาดเดาไม่ได้เท่าไรนัก เพราะเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ทำให้เธอคิดมากไปเปล่าๆ ทั้งตอนนี้ท้องน้อยๆ ของเธอยังส่งเสียงร้องแล้วด้วยจึงรีบจูงมือทั้งสองกลับไปที่ซุ้มหน้าบ้านพักริมทะเลหลังใหญ่ แต่ไม่ทันที่ทั้งสามจะได้เดินไปไหนไกล เคนชิก็เดินมาตามมินตราเสียก่อน

“คุณมะลิครับ คุณเรียวให้มาตามไปลองชุดครับ ตอนนี้ช่างรออยู่แล้ว”

“ไปกับคุณเคนก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมอาหารเอาไว้ให้ ลองชุดเสร็จค่อยมาทานข้าวก็ได้”

“ค่ะ”

หลังจากมินตราเดินตามหลังเคนชิเข้าบ้านไปได้ พอใจก็หันมาดึงไหล่ของณัฐพลเพื่อถามถึงเรื่องที่คุยกันค้างเมื่อครู่

“นี่ตุ๊ด เมื่อกี้ที่แกพูดว่าคนสองคนอยู่ด้วยกันทุกวัน มันอดไม่ได้ที่จะรัก แล้วถ้าคนที่รักเป็นมะลิคนเดียวล่ะ”

“แกกำชับชะนีน้อยแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามคิดเรื่องนี้”

“ฉันพูดเตือน แต่จะบังคับจิตใจใครเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าวันนึงมะลิรักคุณเรียวขึ้นมา ก็จะต้องเจ็บเมื่อเห็นเค้ามีคนอื่นเรื่อยๆ”

พอใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้ เธอก้มหน้าลงเพราะเริ่มที่จะเห็นเรื่องที่น่ากังวลชัดขึ้นแล้ว

“มันก็ใช่นะ แต่ถ้าคุณเรียวเกิดรักมะลิขึ้นมาจริงๆ เรื่องผู้หญิงคนอื่นคุณเรียวไม่มีทางไปยุ่งแน่ เพราะเค้าเป็นคนจริงแต่จะรักมะลิเมื่อไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เรารอดูสถานการณ์ไปก่อนเพราะยังไงสองคนนั้นก็ต้องอยู่กันยาวอยู่แล้ว”

“ตอนนี้ฉันคิดว่าอยากจะให้คุณเรียวรักมะลิจริงๆ แล้วสิ ไหนน้องฉันจะอยู่อย่างสุขสบาย ไหนจะไม่ต้องมีเรื่องผู้หญิงของคุณเรียวมากวนใจอีก”

พอใจเริ่มอยากให้เรื่องที่มันจะเป็นไปได้ยากเกิดขึ้นจริงเสียแล้ว

“ฉันมีวิธี”

“ยังไง”

พอใจเบิกดวงตากลมโตจ้องมองณัฐพลด้วยท่าทีตื่นเต้นปนอยากรู้อยากเห็น

“ทำของไง”

ณัฐพลก้มลงมากระซิบข้างหูเพื่อนรัก หลังจากนั้นคนที่ดูจะมีความหลังเริ่มขมวดคิ้ว ด้วยคิดว่าเพื่อนเธอจะมีวิธีอะไรดีๆ เสียอีก

“จะบ้าเหรอตุ๊ด คิดอัปมงคลอย่างงี้ได้ไง”

“เอ้า ก็น่าจะเร็วสุดอะ”

ท่าทางของณัฐพลแสดงออกมาว่าเรื่องที่พูดออกไปไม่ได้พูดเล่นๆ

“เฮ้อ ช่างเถอะเรื่องนี้เอาไว้ก่อน ขี้เกียจคิด แล้วก็ไม่เอาด้วยกับเรื่องที่แกคิด เลิกคิดเรื่องนี้ไปได้เลย ทำขงทำของใส่คนอื่นคิดได้ไง”

มือเรียวยกชี้หน้าเพื่อนกำชับเด็ดขาด จนณัฐพลยอมที่จะล้มเลิกความคิดนี้ไปได้ หากเพื่อนเธอคิดเรื่องนี้แล้วพูดมาให้ฟังอีกได้ตบปากแตกแน่

“อืมก็ได้ ไปหาอะไรกระแทกปากกันดีกว่า ไหนๆ งานนี้เราอยู่ฟรีกินฟรีแล้วนี่นา”

หนุ่มหน้าหวานว่าจบก็ควงแขนพอใจเดินปรี่ไปที่เต๊นท์อาหารข้างบ้านพักหลังใหญ่ รู้สึกเปรี้ยวปากอยากจะทานอาหารทะเลหลายอย่าง ด้วยรู้ว่าคนที่มารังสรรค์เมนูเลี้ยงทีมงานที่มาจัดสถานที่เป็นเชฟจากโรงแรมดังๆ ทั้งนั้น

“พี่เรียวใส่ชุดนี้ดูดีมากๆ เลยค่ะ”

มินตราเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดได้ เห็นคนตัวโตอยู่ในชุดสูทสีขาวก็มองไปยังชายหนุ่มตาเป็นประกาย ในใจก็ส่งเสียงบอกว่าเขาดูดีมากๆ แต่จะดีมากกว่าถ้าใบหน้าถูกโกนหนวดเคราให้เกลี้ยงเกลา

ดวงตาคมเหลือบมองคนที่อยู่ในชุดเกาะอกรัดรูปสีขาวกระโปรงยาวเป็นหางปลาลากกับพื้นด้วยแววตาชื่นชม แต่ก็ไม่ได้คิดจะเอ่ยชมอะไรออกมา

“ผมไม่ใช่คนบ้ายอ”

มาเทโออมยิ้มอ่อนพอจะรู้ว่าตัวเองดูดี แต่ก็รู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูกเมื่อมีคนมาชมต่อหน้าแบบนี้

“ชมจากจริงจริงนะคะ ไม่ได้เสแสร้งซะหน่อย”

คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน อุตส่าห์ชมจากใจจริงแต่มาเทโอชอบตีความหมายคำพูดเธอผิดเสียอย่างนั้น

“แล้วเรื่องญาติผู้ใหญ่ฝั่งคุณ ผมบอกคุณพ่อไว้แล้วว่าพวกท่านมาไม่ได้เพราะงานแต่งจัดกะทันหัน เข้าใจตรงกันด้วยล่ะ”

“ค่ะ พี่เรียวคะ”

สาวเจ้าพยักหน้ารับขณะที่หมุนตัวส่องกระจก

“อะไร”

“มะลิสวยไหมคะ ไม่ค่อยมั่นใจเลย”

มินตราเห็นว่าชุดของเธอเป็นเดรสหางปลายาวก็จริงแต่ช่วงบนดูจะแน่นไปหน่อย เพราะมันรัดเสียจนหน้าอกหน้าใจของเธอแทบจะทะลักออกมาอยู่แล้ว

“อืม”

“อืม นี่ดีใช่ไหมคะ”

มินตราเริ่มมีน้ำเสียงอู้อี้ ยิ่งเขาให้ความเห็นอย่างไม่ใส่ใจเธอก็ยิ่งไม่มั่นใจ

“คุณสวย สวยมาก โอเคหรือยัง”

มาเทโอไม่รู้ว่าหญิงสาวอยากจะได้ยินคำไหน หากเขาจะพูดไปตามตรงว่าเธอดูสวยมาก แล้วชุดที่รัดจนส่วนนูนของเธอแทบจะทะลักเป็นสิ่งที่เขาชอบมองที่สุด ไม่รู้เลยเธอจะมั่นใจขึ้นกว่าเดิมหรือจะร้องขอให้ช่างรีบหาชุดมาเปลี่ยนให้กันแน่

“โอเค ถึงจะดูประชดก็สร้างความมั่นใจได้เหมือนกัน”

สาวเจ้าเริ่มหันกลับมามองตัวเองในกระจกอีกครั้ง

“เป็นคนพูดมากรู้ตัวหรือเปล่า”

สิ้นคำถามของมาเฟียหนุ่ม สาวเจ้าก็ค่อยๆ เขยิบเจ้าไปใกล้เขา

“รู้นานแล้วค่ะ แต่มะลิไม่ใช่คนชอบพูดโกหกนะคะ ตั้งแต่จำความได้เห็นจะเป็นเพราะพี่เรียวมะลิถึงต้องโกหกคนหลายคน”

คนตัวเล็กกระซิบเสียงเบาจบ มาเทโอก็ก้มลงแนบใบหน้าเขากับข้างพวงแก้มของเธอ

“แล้วก็ห้ามหลุดด้วยเข้าใจไหม เพระนั่นจะทำให้ผมพัง และถ้าผมพัง คุณก็พัง”

เขาเอ่ยย้ำน้ำเสียงเบา ทว่าจุดประสงค์ของการก้มลงมาไม่เพียงแค่ย้ำเรื่องพวกนี้ แต่อยากได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของคนตัวเล็กใกล้ๆ เท่านั้น

“รู้แล้วน่า..ขู่เก่งอยู่ได้”

สาวเจ้าถอยหลังสองสามก้าว รู้สึกประหม่ากับการกระทำของชายหนุ่มทั้งบ่นอู้อี้ที่ถูกย้ำเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ

“อะไร”

“เปล่าค่ะ ลมพัดเย็นดีนะคะ”

มาเทโอได้ยินแต่แรกว่ามินตราพูดอะไร เพียงแค่อยากถามให้ได้คำตอบว่าเธอแน่จริงที่จะพูดดังๆ หรือเปล่า แต่เธอกลับเอ่ยคำพูดยั่วโทสะเขาเสียอย่างนั้น

“กวนประสาทนักนะ”

“แล้วพี่เรียวจะโกนหนวดโกนเคราหรือเปล่าคะ พรุ่งนี้จะได้ถ่ายรูปสวยๆ”

สาวเจ้ารีบเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่”

“ทำไมล่ะคะ”

“ก็ผมไม่อยากโกน คุณมามีปัญหาอะไรกับเคราผมห้ะ แล้วอย่าคิดจะมาสั่งนั่นสั่งนี่กับผม เพราะผมไม่ชอบ”

“ไม่ได้เรียกสั่ง เรียกขอร้อง”

มินตรารู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้มันไม่ได้สำคัญพอที่จะให้มาเทโอสนใจ แต่เธอและเขาก็คงจะไม่ได้จัดงานแบบนี้บ่อยๆ จึงอยากให้มีภาพเก็บเป็นที่ระลึกให้สวยงามที่สุด

“ทะเลาะอะไรกัน”

เสียงของมาเทโอที่ดุมินตราเมื่อครู่รวมไปถึงเสียงขอร้องของหญิงสาวอยู่ในหูในตามเหศักดิ์ทั้งหมด เขาจึงมีความรู้สึกไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย เพราะว่าที่บ่าวสาวจะเข้าพิธีแต่งงานในวันพรุ่งนี้มามีปากเสียงกัน

“คุณพ่อ”

มินตราเริ่มนิ่งงันหน้าเสียเป็นอาการเดียวกับมาเทโอ ด้วยไม่รู้ว่ามเหศักดิ์ได้ยินบทสนทนาไหนบ้าง

“ฉันถามว่าทะเลาะอะไรกัน”

“เอ่อ มะลิแค่ขอให้พี่เรียวโกนหนวดโกนเครา แต่พี่เรียวไม่ยอมค่ะมะลิก็แค่อยากให้พรุ่งนี้ถ่ายรูปออกมาสวยๆ ค่ะคุณพ่อ”

สาวเจ้าว่าจบก็ก้มหน้างุด

“ตามใจเมียแกหน่อยไม่ได้หรือไง ฉันคิดว่าแกเอามันออกบ้างก็ดีนะ จะได้ดูเป็นผู้เป็นคนบ้าง ปกติฉันนึกว่าฉันเป็นพ่อสิงโต”

มาเทโอและมินคราเริ่มจะหายใจหายคอได้คล่องที่รู้ว่ามเหศักดิ์เพิ่งเข้ามาได้ยินเพียงประโยคหลังๆ ที่พวกเขาสนทนากัน แต่ชายหนุ่มก็อดเคืองใจคนเป็นพ่อไม่ได้ที่ดูท่าจะเข้าข้างว่าที่ลูกสะใภ้ไปเสียหมด ทั้งยังเปรยอ้อมๆ ว่าเขาเหมือนสิงโตอีก

“พี่เรียวเค้าไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพ่อ ช่างเค้าเถอะ เดี๋ยวมะลิขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”

สาวเจ้าโล่งอกโล่งใจได้ก็รีบกลับเข้าห้องแต่งตัวไปอีกรอบ

“คุณพ่อเข้าข้างเธอแบบนี้ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ได้ใจหรอกครับ”

มาเทโอแสดงสีหน้าไม่ชอบใจให้มเหศักดิ์ได้รับรู้

“ฉันยอมรับว่าฉันเอ็นดูหนูมะลิ แกก็รู้ว่าน่าจะเพราะอะไร”

“ผมเข้าใจครับ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะตามใจเธอ”

ข้อนี้เขาพอจะเข้าใจ แต่การที่พ่อเขาดูจะให้ท้ายมินตราเช่นนี้กลัวว่าวันหน้าเธออาจจะเหลิงไม่ฟังใคร เพราะย่ามใจว่ามเหศัดิ์หนุนหลังถึงวันนั้นเขาคงเสียการปกครองพอดี

“อะไรที่เป็นความสุขเล็กๆ น้อยของเธอ แกทำได้ก็ทำไปเถอะ”

“ครับคุณพ่อ”

เห็นทีงานนี้มาเทโอคงต้องถอดรูปจริงๆ แล้ว ด้วยดูท่าพ่อของเขาจะตะล่อมให้ตามใจมินตราเสียเหลือเกิน