“โลกกลมเหมือนกันนะคะ มันเป็นเรื่องบังเอิญมากๆ ที่มะลิได้มาแต่งงานกับเรียว”
มารตีออกมานั่งคุยกับตฤณภพที่หน้าบ้านกลางดึกหลังจากที่ลูกๆ ของพวกเธอหลับกันไปแล้ว
“ฟ้าคงลิขิตมาแล้ว พี่ดีใจที่ลูกเราได้เรียวมาดูแล”
“ม่านก็เหมือนกันค่ะ ม่านอยากให้ถึงเวลาที่เราได้กลับบ้านแย่แล้วค่ะ”
“พี่ก็อยากกลับไปเห็นที่ที่เคยอยู่เหมือนกันว่าตอนนี้มีอะไรที่เปลี่ยนไปแล้วบ้าง อีกอย่างมินทร์จะได้เข้าเรียนมหาลัยด้วย”
ตฤณภพผ่านอะไรมาจนถึงตอนนี้ก็เชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างฟ้าได้กำหนดมาแล้ว แม้จะผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากมายแต่เขาก็ลืมมันไปได้เพราะคิดว่าต่อจากนี้คงจะมีแต่ความสุข
“เราจะบอกกับพวกเค้าเลยไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้น”
เคนชิกระซิบถามไอเซย่าขณะที่กำลังล่องเรือไปยังเกาะพร้อมกับเจ้าหน้าที่ที่ชำนาญการภาคพื้นทะเลแห่งนี้
“ให้พวกเค้ากลับไปถึงกรุงเทพก่อนจะดีกว่า”
ไอเซย่าไม่อยากให้มินตราได้รับรู้จนกว่าจะกลับถึงกรุงเทพ เพราะหากรู้ว่าอาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุของมาเทโอเป็นตายเท่ากันทุกคนคงใจเสียกันนานแน่ ให้ไปรับรู้ด้วยตัวเองที่โรงพยาบาลเลยจะดีกว่า
“ยินดีที่ได้เจอนะครับคุณภพคุณม่าน ผมแอลแล้วนี่ก็เคนชิ ผมเป็นคนสนิทของคุณเรียวครับ”
เมื่อมาถึงไอเซย่าและเคนชิเข้ามาแนะนำตัวกับมารตีและตฤณภพ ก่อนจะเข้าไปช่วยทั้งสองถือของ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“นี่เตมินทร์น้องชายมะลิค่ะที่เล่าให้ฟังไงคะ”
มินตรารีบดึงตัวน้องชายที่สูงเลยหัวเธอไปหลายเท่าแนะนำให้กับไอเซย่าและเคนชิได้รู้จักหน้าระรื่น
“สวัสดีครับ พวกพี่เท่มากเลยนะครับ ผมอยากแต่งตัวแบบนี้บ้างจังเลยครับแม่”
เตมินทร์มองสองหนุ่มที่มาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า และหันไปยิ้มกับคนเป็นแม่
“กลับบ้านไปแล้วพวกผมจะจัดหาชุดให้นะครับคุณเตมินทร์”
ไอเซย่าเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน ดูออกว่าพี่น้องสองคนนี้ท่าทางจะช่างจ้อพอกัน
“ขอบคุณครับ”
“เอ่อ แล้วพี่เรียวล่ะคะ”
มินตราจำได้ว่าเธอบอกกับพรนับพันว่าให้มาเทโอมาด้วยแต่มองหาสามีเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วไม่ยักจะเห็น
“นั่นสิ คิดว่าจะมาด้วยกันซะอีก”
ตฤณภพเอ่ยเสริมเขาก็อยากเห็นมาเทโอน้องชายที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ เหมือนกัน อยากเห็นว่าป่านนี้เปลี่ยนแปลงไปแค่ไหนแล้ว
“อยู่ที่โรงพยาบาลกับคุณเหมครับ เรารีบกลับกันเถอะครับ”
สองหนุ่มก้มหน้างุดและเป็นเคนชิที่เอ่ยตอบคำถามก่อนจะรีบหันหลังเดินดุ่มถือของนำหน้าครอบครัวของตฤณภพไปที่เรือ
เมื่อนั่งเรือออกมาได้ครึ่งทางตฤณภพก็เริ่มปลีกตัวจากภรรยาและลูกมาหาไอเซย่า เพราะเขารู้สึกผิดสังเกตเมื่อตอนถามสองหนุ่มเรื่องมาเทโอแล้ว แถมตลอดการเดินทางเคนชิและไอเซย่าก็คุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเป็นระยะอีกด้วย
“มีอะไรหรือเปล่าครับเรื่องเรียว”
ไอเซย่าชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะอมยิ้มแห้งออกมา
“สมกับที่เรียวเคยเล่าให้ผมฟังเลยนะครับ เค้าจะพูดให้ผมฟังอยู่บ่อยๆ ว่าพี่ชายของเค้าเก่งมากๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหวพริบหรือฝีมือการต่อสู้ คือ ตอนนี้เรียวอยู่ในห้องผ่าตัดครับ เค้ารถคว่ำตอนที่ขับรถออกมาจากบ้านพักเพื่อตามหาคุณมะลิ”
ตฤณภพถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีกระโตกกระตากอะไรออกมา
“อาการหนักแค่ไหน”
“มากครับ ผมไม่กล้าบอกอะไรคุณมะลิกลัวเธอจะใจเสีย เดี๋ยวไปถึงโรงพยาบาลแล้วค่อยบอกเธอดีกว่า”
“ฟ้าช่างเล่นตลกอะไรกับชีวิตคนในครอบครัวผมเหลือเกินนะ”
ตฤณภพยืนกอดอกมองทอดไปยังมินตราที่นั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กัยมารตีและเตมินทร์ รู้ได้เลยว่าอีกไม่นานรอยยิ้มของลูกสาวคนเดียวของเขาน่าจะหายไปแน่นอน
“แล้วมันจะผ่านไปด้วยดีครับ”
ไอเซย่าพูดใส่หัวตัวเองตั้งแต่เมื่อตอนที่อยู่ส่งตัวมาเทโอไปรักษาที่กรุงเทพ เขาเห็นแล้วว่าการเชื่อมั่นในสิ่งที่คิดมันได้ผลดีแค่ไหน ดูจากตอนที่เขาถอดใจเรื่องมินตราว่าเธอน่าจะไม่รอด แต่มาเทโอยังเชื่อว่ามินตรายังอยู่แล้วเธอก็อยู่จริงๆ ตอนนี้เขาก็อยากจะเชื่อว่าทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ด้วยดีแม้จะรู้ว่าอาการของมาเทโอเป็นตายเท่ากันก็เถอะ
ร่วมสิบกว่าชั่วโมงได้กว่าทุกคนจะเดินทางจากเกาะมาถึงโรงพยาบาลในกรุงเทพ มารตีแม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางบ้างแต่เมื่อรู้จากไอเซย่าว่าพ่อของเธอนอนรออยู่ในห้องก็รีบสาวเท้าเดินนำหน้าทุกคนเข้าไปในห้องพักฟื้นของมเหศักดิ์ทันที
“คุณพ่อคะ”
เมื่อเห็นคนเป็นพ่ออยู่ในชุดของโรงพยาบาลนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงมารตีก็รีบวิ่งโผเข้าไปกอดร้องห่มร้องให้สะอื้นด้วยความดีใจ
“ฮือๆๆ”
“ม่าน พ่อคิดว่าจะไม่ได้เจอลูกแล้ว”
มเหศักดิ์กอดลูกรักเอาไว้แน่นน้ำตารื้นเอ่ยเสียงอู้อี้ เพราะกำลังตื้นตันมือทั้งสองกอดลูกของเขาเอาไว้แน่นไม่คิดอยากจะปล่อยไปสักวินาทีเดียว
“พ่อขอโทษที่ไว้ใจคนผิดทำให้ทุกอย่างเลวร้าย”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมเลือกที่จะพาม่านหนีไปเองผมผิดเองครับ”
ตฤณภพเข้ามาค้อมหัวให้กับผู้มีพระคุณ หากวันนั้นเขาไม่เลือกทำสิ่งที่ผิดเรื่องเลวร้ายทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้นเลย
“เลิกพูดเรื่องในอดีตเถอะฉันไม่ได้ถือสาอะไรแกแล้ว แค่กลับมาอยู่กันพร้อมหน้าแค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ”
“คุณตาคะ เตมินทร์น้องชายมะลิค่ะ”
มินตรารีบดึงเตมินทร์เข้ามาแนะนำตัวกับมเหศักดิ์ เพราะกำลังเห่อที่รู้ว่าตัวเองมีพี่น้องพ่อแม่เดียวกันอย่างที่อยากจะมี
“สวัสดีครับตา”
มเหศักดิ์มองจ้องหลานชายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะกวักมือให้เขามาหาใกล้ๆ
“หล่อไม่แพ้ฉันตอนหนุ่มๆ เลยนะ”
เขาจับเนื้อตัวหลานชายและเอ่ยแกมหยอกกับเตมินทร์ เรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้เป็นอย่างดี แม้ใบหน้ามเหศักดิ์เปื้อนยิ้มในใจรู้สึกผิดลึกๆ ที่เห็นว่าทั้งลูกและหลานน่าจะลำบากกันมามากพอสมควร ไม่อย่างนั้นคงไม่มีผิวเนื้อกร้านกระดำกระด่างเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเขาคนเดียวที่เลือกไว้ใจคนผิด หลังจากนี้เขาจะชดเชยทุกอย่างให้ทุกคนเอง
“แล้วพี่เรียวล่ะคะ เห็นคุณแอลบอกว่าอยู่กับคุณตาที่โรงพยาบาล”
สิ้นเสียงมินตรามเหศักดิ์เริ่มหน้าเจื่อนลง และหันไปพยักหน้าให้ไอเซย่า
“ตามผมมาครับ”
ไอเซย่าผายมือให้มินตราเดินตามออกไปข้างนอก หญิงสาวมีสีหน้าฉงนเล็กน้อยคราแรกคิดว่ามาเทโอจะเข้ามาหาเธอที่นี่เสียอีก
“เรียวอยู่ไหนคะคุณพ่อ”
มารตีมองตามหลังมินตราจนลูกเธอออกจากห้องไปและหันมาถามคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าฉงนเพราะรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ
“เรียวอยู่ในห้องผ่าตัด อาการเป็นตายเท่ากัน”
“อ อะไรนะคะ เกิดอะไรขึ้นคะ”
“เมื่อวานตอนเช้าเรียวกำลังจะขับรถไปที่ท่าเรือเพื่อออกตามหามะลิ แต่เกิดอุบัติเหตุเสียก่อนถึงไปรับมะลิด้วยตัวเองไม่ได้”
มารตีเริ่มน้ำตาคลอเมื่อคนที่เธอรักเสมือนน้องชายต้องมาเจ็บหนัก ทั้งรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีลูกสาวของเธอคงต้องร้องห่มร้องให้เจียนขาดใจแน่นอน คิดว่าจะไม่มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอแล้วเสียอีก ไม่รู้ว่าพวกเธอไปทำเวรทำกรรมอะไรกับใครไว้นักหนาถึงได้ไม่มีความสุขได้จริงๆ เสียที
“พี่เรียว ฮือๆๆ”“คุณมะลิ”มินตราเข่าทรุดจนพรนับพันต้องรีบรวบมานั่งที่เก้าอี้ หญิงสาวเริ่มสะอื้นตัวโยนเมื่อรับรู้ความจริงว่ามาเทโออาการหนักและหมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัด“ทำไมคะ ทำไม ฮือๆๆ”มินตราแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง เธอตัวอ่อนปวกเปียกยิ่งรู้ว่ามาเทโอเป็นแบบนี้ก็เพราะมุ่งมั่นที่จะตามหาเธอก็ยิ่งรู้สึกแย่ ทั้งที่ได้กลับมาเจอกันแท้ๆ แต่กลับต้องมาเกิดเรื่องร้ายแบบนี้ขึ้น ตอนนี้โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธอกันแน่“เมื่อไรพี่เรียวจะตื่นมาคุยกับมะลิคะ มะลิมีเรื่องจะคุยกับพี่เรียวตั้งเยอะเลย คุณพ่อเล่าให้มะลิฟังว่าตอนเด็กๆ พี่เรียวชอบหนีไปแอบบนต้นไม้ให้คุณพ่อตามหาเป็นว่าเล่น พี่เรียวดื้อเหมือนกันนะคะ พี่เรียวจำได้ไหมว่าเราจะไปพักผ่อนกันที่บ้านสวนของคุณย่ารีบๆ ตื่นมานะคะตอนนี้ผลไม้ที่สวนกำลังออกผลเยอะเลย เราจะได้ไปทานผลไม้สดๆ จากต้นเลยดีไหมคะ”ร่วมครึ่งเดือนแล้วที่มินตรามานั่งคุยกับสามีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่มีเว้นว่าง หลังจากการผ่าตัดหมอบอกให้เธอสบายใจได้ว่าสามีของเธอยังไงก็ฟื้นคืนกลับมาเป็นคนปกติได้แน่นอน แต่เธอก็ยังไม่เป็นว่าเขาจะลืมตาตื่นหรือรู้สึกตัวบ้างเลย“เฮ้อ”สาวเ
“ย่าไม่อยากเห็นหลานย่าอ่อนแอแบบนี้เลยลูก”พุดกรองนั่งกอดหลานตัวเล็กด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหัวใจ ทั้งที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามีความสุขแล้วก็ยังจะมามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีกจนได้“มะลิไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ค่ะ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ค่ะ มะลิกลัวว่าพี่เรียวจะกลับมาจำมะลิไม่ได้”มินตราสะอึกสะอื้นซุกอยู่กับอกอุ่นของพุดกรอง“ย่าเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หมอก็บอกเองไม่ใช่เหรอลูกว่าอาการของเรียวน่าจะเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น เข้มแข็งเข้าไว้นะลูกนะ คนเราคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก มันอาจจะมีอุปสรรคเข้ามาบ้างถ้าผ่านไปได้ความรักของหนูกับเรียวก็จะมั่นคงขึ้น”“ค่ะคุณย่า”พุดกรองได้แต่นั่งลูบหัวทุยไล่ไปถึงหลังปลอบคนตัวเล็กที่สะอื้นตัวสั่นเทาด้วยความสงสารจับใจเวลาพ้นผ่านร่วมเดือนกว่าตอนนี้บาดแผลตามร่างกายของมาเทโอหายเป็นปกติ และกลับมาอยู่ที่บ้านได้เป็นเดือนแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววการกลับมาของมินตราจนทุกคนต่างก็กังวลในความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยาไปตามๆ กันเพราะฝ่ายภรรยาหากสามีไม่ตามกลับก็ไม่ยอมกลับ ส่วนคนเป็นสามีก็ปล่อยเอ้อระเหยเพราะจำภรรยาตัวเองไม่ได้เลยไม่ชินที่จะอยู่ด้วยกันและไม่คิดจะตามภรรยาตัว
“ฉันซื้อตุ๊กตาหมีจริงๆ เหรอ”มาเทโอเห็นไอเซย่าเข้ามาในห้องทำงานตอนเช้าได้ก็รีบเอ่ยถามถึงเรื่องตุ๊กตาหมีทันที เพราะยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไปคนไปซื้อของพวกนั้นด้วยตัวเอง“อืม นายรีบซื้อมาง้อคุณมะลิ ตอนนั้นฉันก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกัน”ไอเซย่านึกไปถึงภาพตอนนั้นเขาก็อดมีท่าทีขบขันไม่ได้“แสดงว่าฉันใส่ใจเธอมากเลยล่ะสิ”“ที่สุด”มาเทโอนึกยังไงก็นึกภาพตัวเองไม่ออกว่าตอนนั้นมีความคิดความอ่านแบบไหนถึงได้เลือกที่จะทำตัวอ่อนโยนกับผู้หญิงได้ขนาดนั้น แต่ก็ต้องละการคิดเรื่องนี้ไปก่อนเพราะเขามีอีกเรื่องที่อยากรู้มากกว่า“เออแล้วนี่ตำรวจได้เบาะแสอะไรการันต์บ้างไหม”มาเทโอเห็นว่านี่ก็ผ่านงานศพของกชกรและภาคภูมิมาพักใหญ่แล้วแต่ตำรวจก็ยังตามหาการันต์ไม่เจอเลย เขากลัวว่าการันต์ยังจะมีชีวิตอยู่และหวนกลับมาทำร้ายพวกเขาได้อีก“ไม่ ฉันหวังว่ามันจะหายสาบสูญไปในทะเล”ไอเซย่าส่ายหัวและหวังว่าการันต์จะไม่มีโอกาสจะกลัยมาใช้ชีวิตได้อีก แต่ถึงกลับมาได้เขาก็ไม่ได้คิดกลัวเพราะการันต์มีหมายจับและไม่มีอำนาจอะไรในมือแล้ว“อ่อ อีกเรื่องที่ฉันจะถามนาย”“อะไร”“ถ้าฉันไปอยู่ญี่ปุ่นกับคุณพ่อนายจะไปด้วยหรือเปล่า
คนตัวเล็กหลับตาพริ้มแอ่นสะท้าน มือเรียวทั้งสองวาดจิกเกร็งอยู่กับหมอนนุ่ม ริมฝีปากบางขบเม้มไม่ยอมละ ขณะที่สามีตัวโตกำลังเล่นลิ้นอยู่กับยอดอกอิ่ม มาเทโอรู้สึกคุ้นกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของมินตรามากเป็นพิเศษ ภาพจำครั้งที่เคยนอนร่วมรักกันอยู่บนเตียงค่อยๆ หลั่งไหลมาเป็นระยะ จนเขาต้องหยุดการกระทำฟุบใบหน้าลงกับกลางอกอิ่ม“พี่เรียวโอเคไหมคะ เราหยุดแค่นี้ดีไหม”มินตราเริ่มลืมตามองคนเป็นสามีหลังจากรับรู้ได้ว่ามาเทโอหยุดการกระทำและกำลังถอนหายใจเหนื่อยอยู่บนตัวของเธอ“ไม่”มาเทโอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้อารมณ์ค้างคาอยู่อย่างนี้แน่ เมื่อรู้สึกดีขึ้นกิจกรรมสวาทก็เริ่มดำเนินต่อ และครั้งนี้ดูจะร้อนแรงและดิบเถื่อนอยู่พอสมควรยิ่งได้ใกล้ชิดดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ได้สัมผัสผิวเนื้อเนียนนุ่มนิ่มเสมือนร่างกายของมินตราเป็นทั้งแม่เหล็กดึงดูดอารมณ์วาบหวามและเป็นทั้งเชื้อเพลิงเติมไฟสวาทให้กับเขาได้เป็นอย่างดีมาเทโอไล่ละเลงลิ้นสัมผัสร่างกายคนตัวเล็กครู่ใหญ่ก่อนจะเริ่มสอดใส่มังกรหัวโปนอัดแน่นเข้าไปในร่องสวาทแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักด้วยลีลาเร่าร้อน ทำสาวเจ้าหัวสั่นหัวคลอนครางเสียงหวานแทบจะตลอดทั
“อ อะไรนะคะ ถ้าพาน้ำฟ้ากลับมาไม่ได้จะสั่งปิดที่นี่เหรอคะ”พอใจหญิงสาวเจ้าของบริษัทรับจัดหาคู่เริ่มตกใจจนไปไม่เป็น เมื่อคนสนิทของมาเฟียหนุ่มมายื่นคำขาดถึงจุดจบของบริษัทหลังจากที่พวกเธอทำงานพลาด“ผมได้รับคำสั่งมาแบบนี้ครับ ทางที่ดีถ้าคุณพอใจรีบตามตัวคุณน้ำฟ้ากลับมาให้ได้ อีกทางที่ผมแนะนำก็คือหาผู้หญิงที่ยอมทำตามข้อตกลงของคุณเรียวได้มาแทนครับ”ไอเซย่าเอ่ยเสียงเรียบกับคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดี ใครๆ ต่างก็รู้ว่าระดับมาเทโอไม่ได้พูดอะไรเล่นๆ เขาค่อนข้างเห็นใจหญิงสาวอยู่พอสมควรจึงเสนอทางออกให้พอใจนั้นพิจารณา“ข้อสองน่าจะทำได้นะคะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะหาใครเหมือนกันค่ะ”หลังจากที่รู้ข่าวว่าน้ำฟ้าเชิ่ดเงินของมาเทโอหนีไป พอใจก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่าจะรับผิดชอบเงินที่มาเทโอเสียไป และหาผู้หญิงที่ทำตามข้อตกลงของชายหนุ่มได้มาแทนที่ แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่สมัครเข้ามาในบริษัทหาคู่ของเธอก็จับคู่คนอื่นไปหมดแล้ว เลยไม่รู้ว่าจะหาใครมาแทน เพราะกว่าจะสกรีนนิสัยใจคอตรวจสอบประวัติให้ชัดเจน ใช้เวลาอย่างน้อยร่วมครึ่งเดือนเลยทีเดียว คงไม่ทันใจมาเฟียใจร้อนอย่างมาเทโอแน่“คุณเรียวให้เวลาหนึ่งวัน ไม่อย่างนั้นจะมาที่นี่ด้วยตั
สิ้นประโยคของหญิงสาว มาเทโอมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมินตรารู้สึกประหม่า และเดาสายตาของเขาไม่ออกเลยว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่“ได้ ผมตกลง อีกสามวันเจอกัน”น้ำเสียงทุ้มราบเรียบที่เอ่ยตอบได้ตรงตามความต้องการของมินตราได้ สาวเจ้าก็เปรยยิ้มร่าโล่งใจที่การเจรจาผ่านไปได้โดยง่ายกว่าที่คิด“ค่ะ ขอบคุณนะคะ อย่างงั้นมะลิขอตัวกลับเลยนะคะ”สาวเจ้ารีบลุกขึ้นเปรยยิ้มให้เขาอีกครั้งก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะกลับ นึกในใจใครว่ามาเทโอโหด เขาออกจะใจดีกว่าที่เธอคิดตั้งเยอะ ท่าทีน่าเอ็นดูของหญิงสาวทำมาเทโอยิ้มอ่อนมองตามหลังจนเธอลับตาไป นึกพอใจที่บริษัทหาคู่ส่งคนมาแทนที่คนเดิมแบบนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย ความน่ารักของเธอลดอาการโทสะของเขาลงได้เยอะเลยทีเดียว“แกว่าฉันจะไปหาผู้หญิงจากไหนทันอะตุ๊ด”พอใจกุมขมับหนึบเธอเสยผมจนแทบจะหลุดหมดหัวแล้วยังคิดไม่ออกเลยจะหาทางออกเรื่องนี้ยังไง ลำพังผู้หญิงถ้าหาได้ก็ต้องมาเสนอข้อตกลงของมาเทโอให้พวกเธอฟังว่าจะรับได้หรือไม่อีก“ถ้าฉันรู้ฉันหาแล้วย่ะ ไม่รอให้ชะนีอย่างแกมานั่งบ่นฉันปาวปาวแบบนี้หรอก”สภาพสีหน้าของณัฐพลไม่ได้แตกต่างไปจากพอใจเลย จะไปหาผู้หญิงจากไหนที่ยอมเป็นเมียออกหน้าขอ
“คุณกำลังเล่นตลกอะไรกับผมห้ะ”พอใจรีบรวบรวมความกล้าทำใจดีสู้เสือ ยังไงเธอก็จะปล่อยให้น้องสาวมาเป็นผู้หญิงของมาเทโอไม่ได้“คือมะลิไม่รู้ว่าคุณทำข้อตกลงอะไรไว้กับผู้หญิงคนก่อนหน้า เธอคิดว่าแค่เดทแล้วคบหาดูใจกันเฉยๆ เท่านั้น ให้เวลาฉันอีกนิดนะคะเดี๋ยวฉันจะรีบหาผู้หญิงที่ตรงตามความต้องการของคุณมาให้”“ไม่รอ มะลิตกลงกับผมเองว่าจะเอาตัวเองมาแทน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแล้ว”มาเทโอตวาดลั่น“แต่มะลิเข้าใจผิดนะคะคุณเรียว เธอจะมาเป็นเมียให้คุณไม่ได้หรอกค่ะ”พอใจเอ่ยเสียงสั่น“ไม่ได้ก็ตายมันตรงนี้”ว่าจบก็ดึงปืนกระบอกสั้นจ่อไปยังสองสาว จนเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกอกตกใจตามกันเป็นแถว แต่คนที่ตกใจกว่าเห็นจะเป็นสองสาว มินตราเริ่มกลัวจนน้ำตากตก เธอจะปล่อยให้ใครมาตายไม่ได้“โอเคค่ะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มะลิจะเป็นผู้หญิงของคุณ”สิ้นเสียงของมินตรา มาเทโอจึงลดปืนลงได้แต่ก็ยังไม่คลายอารมณ์โมโหอยู่ดี“มะลิ”“เรากลับกันเถอะนะคะ”พอใจมองหน้ามะลิอย่างตกใจ ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดต่อรองอะไรกับมาเทโอต่อ ก็ถูกมินตราดึงลากให้เดินตามออกไปจากที่นี่กะทันหัน“ถ้าสองคนนั้นมาที่นี่ในตอนที่ฉันไม่อนุญาติ โยนออกนอ
“ฉันแน่ใจว่าพรุ่งนี้เกรซจะไม่มาร่วมโต๊ะอาหาร เรื่องนั้นสบายใจได้”มาเทโอรู้จักนิสัยของกชกรดีว่าเป็นคนเย่อหยิ่งทระนงตนแค่ไหน และพอจะรู้ว่าเธอก็มีใจให้เขาถึงได้ตอบตกลงที่จะหมั้นตามคำขอของมเหศักดิ์โดยง่าย แต่เขาไม่ได้คิดอยากมีใครเป็นบ่วงผูกคอ เพราะชีวิตไม่คิดเรื่องการมีครอบครัวในหัวแม้แต่น้อย และรู้ดีว่ามเหศักดิ์ไม่เห็นด้วยกับแนวความคิดของเขาแน่นอน จึงจำเป็นต้องหาคนมาตบตาเป็นเมียออกหน้าแม้นจะรู้ว่าพ่อตนเกลียดความไม่ตรงไปตรงมาเป็นที่สุดก็เถอะ“อืม ฉันเตือนเพราะเป็นห่วงนายเท่านั้น พรุ่งนี้ไม่เจอ วันหน้าก็ต้องเจอกันอยู่ดี”“ขอบใจ”ไอเซย่า บราวน์ หรือ แอล หนุ่มหล่อร่างสูงกำยำสัญชาติอเมริกัน ตัดผมทรงวินเทจเซ็ตเนี้ยบ ดวงตาคมนัยน์ตาสีฟ้า คิ้วคมเข้มหางคิ้วมีรอยบาก มีลักยิ้มที่แก้มซ้ายแต่คนไม่ค่อยรู้เพราะเขาได้ฉายาว่าเสือยิ้มยาก เป็นคนมีฝีมือในการใช้มีดสั้นมาก ค่อนข้างสุขุม เงียบๆ ไม่ค่อยพูด คนนอกมองเขาเหมือนว่าเป็นคนหยิ่ง แต่แท้ที่จริงไม่รู้วิธีการที่จะเข้าหาคนมากกว่าว่าจะต้องทำยังไง เขาไม่ได้มองว่ามาเทโอเป็นเพื่อนหรือเป็นเจ้านายเท่านั้น แต่มองเหมือนพี่น้องแท้ๆ ด้วยครั้งที่เขาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน
คนตัวเล็กหลับตาพริ้มแอ่นสะท้าน มือเรียวทั้งสองวาดจิกเกร็งอยู่กับหมอนนุ่ม ริมฝีปากบางขบเม้มไม่ยอมละ ขณะที่สามีตัวโตกำลังเล่นลิ้นอยู่กับยอดอกอิ่ม มาเทโอรู้สึกคุ้นกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของมินตรามากเป็นพิเศษ ภาพจำครั้งที่เคยนอนร่วมรักกันอยู่บนเตียงค่อยๆ หลั่งไหลมาเป็นระยะ จนเขาต้องหยุดการกระทำฟุบใบหน้าลงกับกลางอกอิ่ม“พี่เรียวโอเคไหมคะ เราหยุดแค่นี้ดีไหม”มินตราเริ่มลืมตามองคนเป็นสามีหลังจากรับรู้ได้ว่ามาเทโอหยุดการกระทำและกำลังถอนหายใจเหนื่อยอยู่บนตัวของเธอ“ไม่”มาเทโอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้อารมณ์ค้างคาอยู่อย่างนี้แน่ เมื่อรู้สึกดีขึ้นกิจกรรมสวาทก็เริ่มดำเนินต่อ และครั้งนี้ดูจะร้อนแรงและดิบเถื่อนอยู่พอสมควรยิ่งได้ใกล้ชิดดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ได้สัมผัสผิวเนื้อเนียนนุ่มนิ่มเสมือนร่างกายของมินตราเป็นทั้งแม่เหล็กดึงดูดอารมณ์วาบหวามและเป็นทั้งเชื้อเพลิงเติมไฟสวาทให้กับเขาได้เป็นอย่างดีมาเทโอไล่ละเลงลิ้นสัมผัสร่างกายคนตัวเล็กครู่ใหญ่ก่อนจะเริ่มสอดใส่มังกรหัวโปนอัดแน่นเข้าไปในร่องสวาทแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักด้วยลีลาเร่าร้อน ทำสาวเจ้าหัวสั่นหัวคลอนครางเสียงหวานแทบจะตลอดทั
“ฉันซื้อตุ๊กตาหมีจริงๆ เหรอ”มาเทโอเห็นไอเซย่าเข้ามาในห้องทำงานตอนเช้าได้ก็รีบเอ่ยถามถึงเรื่องตุ๊กตาหมีทันที เพราะยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไปคนไปซื้อของพวกนั้นด้วยตัวเอง“อืม นายรีบซื้อมาง้อคุณมะลิ ตอนนั้นฉันก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกัน”ไอเซย่านึกไปถึงภาพตอนนั้นเขาก็อดมีท่าทีขบขันไม่ได้“แสดงว่าฉันใส่ใจเธอมากเลยล่ะสิ”“ที่สุด”มาเทโอนึกยังไงก็นึกภาพตัวเองไม่ออกว่าตอนนั้นมีความคิดความอ่านแบบไหนถึงได้เลือกที่จะทำตัวอ่อนโยนกับผู้หญิงได้ขนาดนั้น แต่ก็ต้องละการคิดเรื่องนี้ไปก่อนเพราะเขามีอีกเรื่องที่อยากรู้มากกว่า“เออแล้วนี่ตำรวจได้เบาะแสอะไรการันต์บ้างไหม”มาเทโอเห็นว่านี่ก็ผ่านงานศพของกชกรและภาคภูมิมาพักใหญ่แล้วแต่ตำรวจก็ยังตามหาการันต์ไม่เจอเลย เขากลัวว่าการันต์ยังจะมีชีวิตอยู่และหวนกลับมาทำร้ายพวกเขาได้อีก“ไม่ ฉันหวังว่ามันจะหายสาบสูญไปในทะเล”ไอเซย่าส่ายหัวและหวังว่าการันต์จะไม่มีโอกาสจะกลัยมาใช้ชีวิตได้อีก แต่ถึงกลับมาได้เขาก็ไม่ได้คิดกลัวเพราะการันต์มีหมายจับและไม่มีอำนาจอะไรในมือแล้ว“อ่อ อีกเรื่องที่ฉันจะถามนาย”“อะไร”“ถ้าฉันไปอยู่ญี่ปุ่นกับคุณพ่อนายจะไปด้วยหรือเปล่า
“ย่าไม่อยากเห็นหลานย่าอ่อนแอแบบนี้เลยลูก”พุดกรองนั่งกอดหลานตัวเล็กด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหัวใจ ทั้งที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามีความสุขแล้วก็ยังจะมามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีกจนได้“มะลิไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ค่ะ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ค่ะ มะลิกลัวว่าพี่เรียวจะกลับมาจำมะลิไม่ได้”มินตราสะอึกสะอื้นซุกอยู่กับอกอุ่นของพุดกรอง“ย่าเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หมอก็บอกเองไม่ใช่เหรอลูกว่าอาการของเรียวน่าจะเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น เข้มแข็งเข้าไว้นะลูกนะ คนเราคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก มันอาจจะมีอุปสรรคเข้ามาบ้างถ้าผ่านไปได้ความรักของหนูกับเรียวก็จะมั่นคงขึ้น”“ค่ะคุณย่า”พุดกรองได้แต่นั่งลูบหัวทุยไล่ไปถึงหลังปลอบคนตัวเล็กที่สะอื้นตัวสั่นเทาด้วยความสงสารจับใจเวลาพ้นผ่านร่วมเดือนกว่าตอนนี้บาดแผลตามร่างกายของมาเทโอหายเป็นปกติ และกลับมาอยู่ที่บ้านได้เป็นเดือนแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววการกลับมาของมินตราจนทุกคนต่างก็กังวลในความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยาไปตามๆ กันเพราะฝ่ายภรรยาหากสามีไม่ตามกลับก็ไม่ยอมกลับ ส่วนคนเป็นสามีก็ปล่อยเอ้อระเหยเพราะจำภรรยาตัวเองไม่ได้เลยไม่ชินที่จะอยู่ด้วยกันและไม่คิดจะตามภรรยาตัว
“พี่เรียว ฮือๆๆ”“คุณมะลิ”มินตราเข่าทรุดจนพรนับพันต้องรีบรวบมานั่งที่เก้าอี้ หญิงสาวเริ่มสะอื้นตัวโยนเมื่อรับรู้ความจริงว่ามาเทโออาการหนักและหมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัด“ทำไมคะ ทำไม ฮือๆๆ”มินตราแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง เธอตัวอ่อนปวกเปียกยิ่งรู้ว่ามาเทโอเป็นแบบนี้ก็เพราะมุ่งมั่นที่จะตามหาเธอก็ยิ่งรู้สึกแย่ ทั้งที่ได้กลับมาเจอกันแท้ๆ แต่กลับต้องมาเกิดเรื่องร้ายแบบนี้ขึ้น ตอนนี้โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธอกันแน่“เมื่อไรพี่เรียวจะตื่นมาคุยกับมะลิคะ มะลิมีเรื่องจะคุยกับพี่เรียวตั้งเยอะเลย คุณพ่อเล่าให้มะลิฟังว่าตอนเด็กๆ พี่เรียวชอบหนีไปแอบบนต้นไม้ให้คุณพ่อตามหาเป็นว่าเล่น พี่เรียวดื้อเหมือนกันนะคะ พี่เรียวจำได้ไหมว่าเราจะไปพักผ่อนกันที่บ้านสวนของคุณย่ารีบๆ ตื่นมานะคะตอนนี้ผลไม้ที่สวนกำลังออกผลเยอะเลย เราจะได้ไปทานผลไม้สดๆ จากต้นเลยดีไหมคะ”ร่วมครึ่งเดือนแล้วที่มินตรามานั่งคุยกับสามีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่มีเว้นว่าง หลังจากการผ่าตัดหมอบอกให้เธอสบายใจได้ว่าสามีของเธอยังไงก็ฟื้นคืนกลับมาเป็นคนปกติได้แน่นอน แต่เธอก็ยังไม่เป็นว่าเขาจะลืมตาตื่นหรือรู้สึกตัวบ้างเลย“เฮ้อ”สาวเ
“โลกกลมเหมือนกันนะคะ มันเป็นเรื่องบังเอิญมากๆ ที่มะลิได้มาแต่งงานกับเรียว”มารตีออกมานั่งคุยกับตฤณภพที่หน้าบ้านกลางดึกหลังจากที่ลูกๆ ของพวกเธอหลับกันไปแล้ว“ฟ้าคงลิขิตมาแล้ว พี่ดีใจที่ลูกเราได้เรียวมาดูแล”“ม่านก็เหมือนกันค่ะ ม่านอยากให้ถึงเวลาที่เราได้กลับบ้านแย่แล้วค่ะ”“พี่ก็อยากกลับไปเห็นที่ที่เคยอยู่เหมือนกันว่าตอนนี้มีอะไรที่เปลี่ยนไปแล้วบ้าง อีกอย่างมินทร์จะได้เข้าเรียนมหาลัยด้วย”ตฤณภพผ่านอะไรมาจนถึงตอนนี้ก็เชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างฟ้าได้กำหนดมาแล้ว แม้จะผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากมายแต่เขาก็ลืมมันไปได้เพราะคิดว่าต่อจากนี้คงจะมีแต่ความสุข“เราจะบอกกับพวกเค้าเลยไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้น”เคนชิกระซิบถามไอเซย่าขณะที่กำลังล่องเรือไปยังเกาะพร้อมกับเจ้าหน้าที่ที่ชำนาญการภาคพื้นทะเลแห่งนี้“ให้พวกเค้ากลับไปถึงกรุงเทพก่อนจะดีกว่า”ไอเซย่าไม่อยากให้มินตราได้รับรู้จนกว่าจะกลับถึงกรุงเทพ เพราะหากรู้ว่าอาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุของมาเทโอเป็นตายเท่ากันทุกคนคงใจเสียกันนานแน่ ให้ไปรับรู้ด้วยตัวเองที่โรงพยาบาลเลยจะดีกว่า“ยินดีที่ได้เจอนะครับคุณภพคุณม่าน ผมแอลแล้วนี่ก็เคนชิ ผมเป็นคนสนิทของคุณเรียวครับ
“หนูจ้ะ”มารตีพอจะยกยิ้มออกเพราะหญิงสาวที่ลูกชายเธอช่วยเอาไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนเริ่มรู้สึกตัวแล้ว“โอ้ย”มินตราพยายามลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกปวดหัวและอ่อนเพลียเหลือเกิน“อย่าเพิ่งลุกจะ ตอนนี้หนูมีแผลที่หัวอยู่อาจจะปวดๆ นิดหน่อยนะ พี่ภพคะหนูคนนี้ตื่นแล้วค่ะ”“เหรอ”ตฤณภพรีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังน้ำและผ้าขนหนู เพราะจะได้เวลาที่ภรรยาของเขาต้องเช็ดตัวให้หญิงสาวที่บาดเจ็บ“เป็นยังไงบ้างหนู แล้วเป็นยังไงมายังไงถึงได้ตกน้ำตกท่ามาได้ ดีที่ลูกชายลุงเห็นหนูลอยอยู่ใกล้ฝั่งเลยช่วยเอาไว้ได้”มินตรามองจ้องผู้ใหญ่ทั้งสองสลับกันไปมา ก่อนจะมีน้ำตารื้นสะอื้นตัวสั่นเทา คนทั้งสองตรงหน้าเธอตอนนี้แม้พวกเขาจะดูมีอายุมากกว่าในภาพที่เธอเคยเห็น แต่ก็จำได้ว่าพวกเขาคือพ่อกับแม่ของเธอไม่ผิดไปจากที่คิดแน่“เป็นอะไรไปจ้ะ”มารตีมองอาการของหญิงสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง“คุณพ่อคุณแม่คะ มะลิเองค่ะ คุณพ่อคุณแม่ฝากมะลิไว้กับคุณย่าพุดกรองจำได้ใช่ไหมคะ”“อ อะไรนะ”คำพูดปนเสียงสะอื้นของหญิงสาวที่นอนเจ็บทำมารตีและตฤณภพตัวชาวาบ ทั้งสองจ้องหน้ากันโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆ เอื้อนเอ่ยออกมาจากปาก มีเพียงน้ำตาที่ทะลักออกมาพรั่งพรูบ่งบอกถึง
“ทำไมการันต์ถึงได้ไหวตัวเร็วขนาดนั้น ทั้งที่เราเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องไม่ถึงวัน”ขึ้นรถได้ไอเซย่าก็หันมาคุยกับมาเทโอด้วยความฉงนใจ“ภาคภูมิ”เป็นมเหศักดิ์ที่ให้ความกระจ่างกับสองหนุ่ม หากเขาไม่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไปคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มาเทโอได้ยินเช่นนั้นก็เอาแต่นั่งเงียบลำดับเหตุการณ์เท่าที่สังเกตมาก็คิดว่ามเหศักดิ์น่าจะเดาอะไรไม่ผิด เพราะครั้งที่มารตีและตฤณภพหายตัวไปเขาก็เห็นการันต์และภาคภูมิสุงสิงกันอยู่บ่อยๆ ทั้งที่งานก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน และหากครั้งนี้ภรรยาของเขาจะต้องเป็นอะไรไปเขาไม่เอาคนพวกนั้นไว้แน่“พาฉันมาทำอะไรที่นี่”มินตราถูกกชกรลากออกมาจากรถตู้มานั่งที่ริมหน้าผาสูง ตอนนี้ฟ้ามืดครึ้มไร้ดวงดาวมีเพียงแสงไฟจากหน้ารถตู้คันที่พาเธอมาเท่านั้น มินตรามองซ้ายมองขวาแอบมีแววตาไหวระริก หัวใจเต้นถี่รัวเพราะความกลัวคืบคลานเข้ามาในใจมากพอสมควร“รอตาแกมาเซ็นยกทุกอย่างให้ฉันไง”“พวกคุณใช่ไหมที่เป็นคนตามฆ่าพ่อกับแม่ฉัน”“ฉลาดนี่ เห็นตรงนั้นไหม พี่ฉันฆ่าพ่อแม่แกแล้วโยนลงน้ำไปตรงนั้น อยากไปอยู่กับพวกมันไหมล่ะ เดี๋ยวถ้าตาแกเซ็นทุกอย่างให้พวกฉันแล้วจะช่วยสงเคราะห์ให้”แม้ตอนนั้นกชกรจะยังเป็นเ
“คุณย่าไปคุยอะไรกับคุณเหมนานสองนานคะ ดูทั้งสองคนท่าทางไม่ดีเลยนะคะ”พอใจชะเง้อมองมเหศักดิ์และย่าของเธอผ่านหน้าต่างแทบจะตลอดเวลา แถมตอนนี้สองคนนั้นยังมีน้ำตากันทั้งคู่จนเธอต้องหันมาถามหาความเห็นจากคนเป็นแม่“อีกเดี๋ยวคงได้รู้เรื่องกันเองนั่นแหละ”ไพลินหันไปมองมินตราที่นั่งกอดกับมาเทโอไม่ยอมปล่อย ใบหน้าของลูกสาวคนเล็กเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจนน่าสงสาร เธอไม่รู้เลยว่าหากมเหศักดิ์ได้รู้ว่ามินตราเป็นหลานแท้ๆ ของตัวเองจะยินดีที่จะรับมินตราเป็นคนในครอบครัวหรือจะจองล้างจองผลาญเหมือนกับตอนที่ทำกับมารตีและตฤณภพ ได้แต่ภาวนาในใจขอคุณพระคุณเจ้าว่าอย่างให้มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกเลยพุดกรองคุยกับมเหศักดิ์ได้พักใหญ่ก็พากันกลับเจ้ามาในบ้าน ทั้งสองมีคราบน้ำตากันทั้งคู่จนคนที่นั่งอยู่ด้านในต่างก็มีสีหน้าตกอกตกใจไปตามๆ กัน“มาหาตาของเราสิมะลิ”“คะ? “มินตรามองหน้ามาเทโอขณะเดียวกันกับเขาก็จับจ้องมาที่หน้าเธอด้วยความสังสัยเหมือนกัน ก่อนที่มินตราจะผละออกจากอกมาเทโอเดินเข้ามาหาพุดกรอง“คุณเหมเป็นพ่อแท้ๆ ของของมารตีแม่ของเรายังไงล่ะ”พุดกรองเข้ามาจับไหล่หลานสาวเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะเปรยยิ้มและบอกความจริงให้มินตราไ
“พี่คุยกับคุณแม่แล้วก็คุณย่าแล้วนะ ตอนแรกก็เหมือนจะโกรธแต่พวกท่านบอกว่าถ้ารักกันจริงก็ให้ทางคุณเรียวพาผู้ใหญ่ไปบอกกล่าวสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว”พอใจรีบเข้ามาหามินตราหลังจากจัดการเจรจาเกริ่นกับทางย่าและแม่ของเธอเรื่องการแต่งงานของมินตรา กว่าจะคุยกันให้เข้าใจได้เล่นเอาสมองของเธอแทบจะไหลออกมาจากหู เพราะต้องสรรหาคำพูดชักแม่น้ำทั้งห้ามาให้แม่และย่าเธอหายเคืองใจมินตรา กว่าจะคุยกันจบปาไปเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงอยู่เหมือนกัน“ขอบคุณพี่พอใจมากๆ เลยนะคะ”มินตราสวมกอดพอใจแน่น น้ำแทบรื้นเพราะความกังวลในใจหายไปก้อนใหญ่หลังจากที่รู้ว่าย่ากับแม่ไม่คิดโกรธเรื่องที่เธอแต่งงานโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวแล้ว“หลังจากนี้จะได้หมดเรื่องอึดอัดใจสักที”พอใจรู้ว่าความฝันของน้องสาวคือการมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เพื่อความสุขของมินตราเธอพร้อมจะช่วยเหลืออย่างไม่มีข้อแม้อยู่แล้ว ตอบแทนที่มินตราเลือกที่จะช่วยเหลือเธออย่างไม่มีข้อแม้เหมือนกันและแล้ววันนี้มินตราและมาเทโอก็ได้เดินทางมาที่บ้านสวนของพุดกรองที่จันทบุรี ส่วนไพลินและพอใจเดินทางล่วงหน้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพื่อมาเตรียมตัวรับแขกผู้ใหญ่ฝ่ายมาเทโอกันในวันนี้“ผมต้องขอโท