ตอนที่29 จับตัว

“คุณย่าไปคุยอะไรกับคุณเหมนานสองนานคะ ดูทั้งสองคนท่าทางไม่ดีเลยนะคะ”

พอใจชะเง้อมองมเหศักดิ์และย่าของเธอผ่านหน้าต่างแทบจะตลอดเวลา แถมตอนนี้สองคนนั้นยังมีน้ำตากันทั้งคู่จนเธอต้องหันมาถามหาความเห็นจากคนเป็นแม่

“อีกเดี๋ยวคงได้รู้เรื่องกันเองนั่นแหละ”

ไพลินหันไปมองมินตราที่นั่งกอดกับมาเทโอไม่ยอมปล่อย ใบหน้าของลูกสาวคนเล็กเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจนน่าสงสาร เธอไม่รู้เลยว่าหากมเหศักดิ์ได้รู้ว่ามินตราเป็นหลานแท้ๆ ของตัวเองจะยินดีที่จะรับมินตราเป็นคนในครอบครัวหรือจะจองล้างจองผลาญเหมือนกับตอนที่ทำกับมารตีและตฤณภพ ได้แต่ภาวนาในใจขอคุณพระคุณเจ้าว่าอย่างให้มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกเลย

พุดกรองคุยกับมเหศักดิ์ได้พักใหญ่ก็พากันกลับเจ้ามาในบ้าน ทั้งสองมีคราบน้ำตากันทั้งคู่จนคนที่นั่งอยู่ด้านในต่างก็มีสีหน้าตกอกตกใจไปตามๆ กัน

“มาหาตาของเราสิมะลิ”

“คะ? “

มินตรามองหน้ามาเทโอขณะเดียวกันกับเขาก็จับจ้องมาที่หน้าเธอด้วยความสังสัยเหมือนกัน ก่อนที่มินตราจะผละออกจากอกมาเทโอเดินเข้ามาหาพุดกรอง

“คุณเหมเป็นพ่อแท้ๆ ของของมารตีแม่ของเรายังไงล่ะ”

พุดกรองเข้ามาจับไหล่หลานสาวเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะเปรยยิ้มและบอกความจริงให้มินตราได้รับรู้

“ค คุณตา”

“หลานตา”

สองตาหลานสวมกอดกันแน่น มินตราดีใจมากๆ ที่ได้เจอญาติผู้ใหญ่ของตัวเองเสียที คราแรกสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับมเหศักดิ์ที่แท้เขาก็เป็นตาของเธอนี่เอง

ทางด้านมเหศักดิ์ก็กอดหลานสาวตัวเล็กไม่ยอมปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากมาอีกรอบ ขอบคุณสวรรค์ที่ได้ส่งเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆ กลับมาอยู่ในอ้อมอกของเขาอีกครั้ง วันนี้เขาก็ได้หายคาใจเสียทีว่าทำไมมินตรามีหน้าตาและนิสัยใจคอเหมือนกับมารตีไม่มีผิด

“มันยังไงกันคะคุณย่าคุณแม่”

พอใจเห็นเช่นนั้นก็รีบโพล่งเสียงดังเพราะอยากจะรู้ความเป็นมาใจจะขาดว่าทำไมย่าเธอถึงรู้ว่ามเหศักดิ์เป็นตาของมินตรา แถมก่อนหน้านี้ยังไล่ตะเพิดมเหศักดิ์กลับอยู่เลย

“นั่นสิครับ คุณพ่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

มาเทโอนั่งทำหน้าฉงนอยู่ข้างไอเซย่าสองคน ส่วนภาคภูมิก็เอาแต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้รับรู้

“จำตอนที่ภพกับม่านหนีมาด้วยกันได้หรือเปล่า”

“ครับคุณพ่อ”

“ตอนนั้นฉันสั่งให้คนไปตามทั้งสองกลับมาตบแต่งกันให้เป็นเรื่องเป็นราว แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าใครทำตัวเป็นฤาษีแปลงสารไปบอกสองคนนั้นว่าฉันสั่งเก็บพวกเค้า ตอนนั้นคุณพุดกรองไปเจอม่านกับภพถูกยิงบาดเจ็บและช่วยเอาไว้ พอสองคนนั้นฟื้นก็บอกกับคุณพุดกรองว่าฉันเป็นคนสั่งฆ่า คุณพุดกรองเลยให้สองคนนั้นอยู่กับเธอจนให้กำเนิดมะลิขึ้นมา แต่วันที่ม่านกำลังจะออกจากโรงพยาบาลเธอก็ถูกคนมาตามล่า ภพเลยต้องพาหนีจนทุกวันนี้สองคนนั้นก็หายสาบสูญไป คุณพุดกรองกลัวว่าจะมีใครรู้ว่ามะลิเป็นลูกของภพกับม่านเลยให้ไพลินรับมินตราเป็นลูกบุญธรรมอีกคน หลังจากนั้นก็พาออกจากกรุงเทพมาอยู่ที่บ้านสวนตั้งแต่นั้นมา”

“คุณย่าไม่เห็นเคยเล่าเรื่องนี้ให้พวกเราฟังเลยล่ะคะ”

พอใจฟังรายละเอียดที่มเหศักดิ์เล่าก็รู้สึกตื่นเต้นพอสมควร ถึงว่าย่าของเธอหวงมินตราอย่างกับไข่ในหิน ให้อยู่แต่ที่บ้านสวน กว่าจะออกมาเผชิญโลกกว้างก็หลังเรียนจบแล้ว

“ย่าไม่อยากให้มะลิมารับรู้เรื่องเลวร้ายในอดีต รู้แค่ว่าพ่อกับแม่หายไปก็พอ ที่ย่าพาเรามาอยู่ที่นี่ไม่ค่อยยอมให้ออกไปเล่นที่ไหนเข้าใจหรือยังว่าน่าห่วงเรามากแค่ไหน”

“มะลิเข้าใจแล้วค่ะคุณย่า ขอบคุณนะคะที่ปกป้องมะลิมาโดยตลอด”

มินตราเข้ามาสวมกอดพุดกรองก้มหน้าซุกอกเช่นเคยทำประจำ ตอนเด็กๆ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมย่าถึงต้องห้ามให้เธอไปเล่นกับเพื่อนข้างนอกจนต้องร้องห่มร้องให้อยู่หลายครั้ง แต่วันนี้เธอเข้าใจแล้วว่าย่าคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อกางปีกปกป้องคนที่ไม่ใช่หลานแท้ๆ ด้วยชีวิต

“คุณพ่อสั่งให้ใครไปตามพี่ภพกับพี่ม่านครับ คุณรันต์ใช่หรือเปล่า”

มาเทโอเอ่ยถามมเหศักดิ์ถึงเรื่องที่เขาคาใจมาหลายสิบปี ตอนนั้นเขายังเป็นเด็กม.ต้น พอจะรับรู้ความสัมพันธ์ของตฤณภพและมารตีแต่ก็ไม่ได้ปริปากบอกใคร ใจหายเหมือนกันตอนที่รู้ว่าตฤณภพพามารตีหนีการแต่งงานไป ตอนนั้นเขาขออาสาตามหาทั้งสองเองแต่มเหศักดิ์ก็ไม่ยอมให้เขายุ่งเรื่องนี้และบอกให้สนใจแต่เรื่องเรียนจะดีกว่า และไม่ปริปากพูดถึงทั้งสองให้เขาได้ฟังอีกเลย เขาเหมือนจะเคยได้ยินคนสนิทของมเหศักดิ์พูดว่าการตามหามารตีและตฤณภพเป็นเรื่องของการันต์ แต่ก็เคยไปถามการันต์ก็ไม่ได้คำตอบอะไรอีกเหมือนกัน

“อืม”

มเหศักดิ์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบมาเทโอว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นความจริง ตอนนี้ที่มเหศักดิ์พูดอะไรไม่ออกเพราะมีความเป็นไปได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นที่การันต์จะทำร้ายลูกในไส้ของเขา และหากเป็นเช่นนั้นจริงเท่ากับว่าเขาเลี้ยงลูกเสือลูกตะเข้ไว้ใกล้ตัวมาโดยตลอด

“จะกลับกันตอนนี้เลยเหรอคะ”

มินตราสวมกอดทั้งสามีและคนเป็นตา หญิงสาวมีสีหน้าละห้อยเพราะรู้ว่าทั้งสองคนจะต้องรีบกลับไปที่กรุงเทพ

“อืม พี่กับคุณพ่อจะรีบไปรีบกลับ”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“เดี๋ยวตาจะรีบกลับ อย่าลืมทำพะโล้ขาหมูรอตาด้วยล่ะ”

มเหศักดิ์ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะรวบให้ซบที่อก ใจเขาก็ไม่ได้อยากจะเดินทางกะทันหันเท่าไรเพราะอยากจะอยู่คุยกับมินตราถึงเรื่องความเป็นมาตั้งแต่วัยเด็กชดเชยเวลาที่เขาไม่เคยได้เจอ แต่หากไม่ได้คุยกับการันต์ตรงไปตรงมาความร้อนรุ่มในใจก็ไม่หายไปได้ง่าย

“ค่ะคุณตา”

ที่จริงเธอไม่ได้อยากให้ใครไปเลยแต่ได้ยินว่าเป็นธุระด่วนเลยขัดอะไรไม่ได้ แอบเสียดายเวลาเหมือนกันที่วางแผนกับมาเทโอเอาไว้แล้วว่าหลังจากมาขอขมาผู้ใหญ่ทางเธอเสร็จก็จะอยู่ที่นี่เป็นอาทิตย์แต่เขาก็ต้องกลับไปทำธุระ

Rrrrr

“อืม ไปเจอฉันที่จุดนัดพบ”

การันต์ขับรถหนีออกมาจากบ้านช่วงเย็น หลังจากที่ได้รับข่าวจากภาคภูมิว่าตอนนี้มเหศักดิ์สงสัยในตัวของเขาเรื่องที่ทำให้มารตีและตฤณภพหายตัวไป ใช่ทั้งหมดมันเป็นฝีมือเขาเองในตอนนั้นเขาทำนอกเหนือคำสั่งเพราะต้องการกำจัดมารตีไปให้พ้นทาง ทุกสิ่งทุกอย่างของมเหศักดิ์มันจะได้ตกมายังเขา

กว่ามเหศักดิ์และมาเทโอจะมาถึงกรุงเทพก็ปาไปกลางดึก มาถึงก็ได้รับคำตอบจากคนดูแลบ้านการันต์ว่าเจ้านายตนออกไปยังไม่กลับแถมติดต่อไม่ได้

“จะเอาต่อครับคุณพ่อ”

มเหศักดิ์พอจะรับรู้แล้วว่าเรื่องที่เขาสงสัยกลายเป็นความจริง คราวนี้ก็เหลือแค่ว่าใครเป็นคนส่งข่าวให้การันต์เท่านั้น ตอนนี้ทั้งไอเซย่าและมาเทโอก็อยู่ตรงนี้ มีเพียงคนเดียวที่ขอแยกออกไปก็คือภาคภูมิเท่านั้น เขาจึงเลือกที่ต่อสายหาเลขาแต่ติดต่อเท่าไรก็ติดต่อไม่ได้ เป็นอันรู้ได้ในไม่กี่วินาทีว่าข้างกายของเขามีทั้งหนอนบ่อนไส้ทั้งยังเลี้ยงลูกเสือลูกตะเข้ไว้อีก

“โทรหามะลิ”

Rrrrr

ไม่ทันที่มาเทโอจะล้วงมือถืออกจากกระเป๋ามือถือของเขาก็มีสายของพอใจโทรเข้ามาก่อน

“ครับ อะไรนะครับ”

สีหน้าของมาเทโอดูตื่นตระหนกจนคนรอบข้างจับสังเกตได้

“มีอะไร”

มเหศักดิ์รีบเขย่าตัวชายหนุ่มที่เอาแต่ยืนกำมือถือแน่นหลังจากวางสายจากพอใจ

“เกรซกับการันต์จับตัวมะลิไปครับ บอกว่าถ้าอยากได้ตัวมะลิให้ผมกับคุณพ่อตามไปที่เกาะXXXครับ”

ไม่ทันที่มาเทโอจะพูดจบมเหศักดิ์ก็เริ่มหน้ามืด โทสะที่มีอยู่ในใจตอนนี้มากมายเหลือล้น ทั้งรู้สึกผิดหวังโกรธแค้นเคือง เพราะคนที่ไว้ใจที่สุดกลับร่วมมือกันหักหลังเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คุณพ่อครับ ผมว่าคุณพ่อไปพักเถอะนะครับเรื่องหลังจากนี้ผมจะจัดการเอง”

มาเทโอและไอเซย่าช่วยกันพยุงมเหศักดิ์นั่งพักที่เก้าอี้

“ไม่ ฉันจะไปช่วยหลานฉัน รีบไปกันเถอะ”

เมื่อรู้สึกดีขึ้นมเหศักดิ์จึงรีบสาวเท้านำหน้ามาเทโอและไอเซย่าไปที่รถ ตอนนี้เขาไม่ห่วงตัวเองแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าจะถูกพรากหลานสาวคนนี้ไปอีก หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการตายทั้งเป็น