ตอนที่34 ตามกลับ

“ย่าไม่อยากเห็นหลานย่าอ่อนแอแบบนี้เลยลูก”

พุดกรองนั่งกอดหลานตัวเล็กด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหัวใจ ทั้งที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามีความสุขแล้วก็ยังจะมามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีกจนได้

“มะลิไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ค่ะ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ค่ะ มะลิกลัวว่าพี่เรียวจะกลับมาจำมะลิไม่ได้”

มินตราสะอึกสะอื้นซุกอยู่กับอกอุ่นของพุดกรอง

“ย่าเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หมอก็บอกเองไม่ใช่เหรอลูกว่าอาการของเรียวน่าจะเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น เข้มแข็งเข้าไว้นะลูกนะ คนเราคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก มันอาจจะมีอุปสรรคเข้ามาบ้างถ้าผ่านไปได้ความรักของหนูกับเรียวก็จะมั่นคงขึ้น”

“ค่ะคุณย่า”

พุดกรองได้แต่นั่งลูบหัวทุยไล่ไปถึงหลังปลอบคนตัวเล็กที่สะอื้นตัวสั่นเทาด้วยความสงสารจับใจ

เวลาพ้นผ่านร่วมเดือนกว่าตอนนี้บาดแผลตามร่างกายของมาเทโอหายเป็นปกติ และกลับมาอยู่ที่บ้านได้เป็นเดือนแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววการกลับมาของมินตราจนทุกคนต่างก็กังวลในความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยาไปตามๆ กัน

เพราะฝ่ายภรรยาหากสามีไม่ตามกลับก็ไม่ยอมกลับ ส่วนคนเป็นสามีก็ปล่อยเอ้อระเหยเพราะจำภรรยาตัวเองไม่ได้เลยไม่ชินที่จะอยู่ด้วยกันและไม่คิดจะตามภรรยาตัวเองกลับมา

“ก่อนพ่อจะไปขอร้องอะไรอย่างได้ไหมเรียว”

“ครับคุณพ่อ”

“ยังไงก็อย่าปล่อยมือหนูมะลิเด็ดขาด พยายามรื้อฟื้นความจำให้ได้เร็วๆ พ่ออยากเห็นลูกกลับมามีครอบครัวที่มีความสุข”

วันนี้โทชิโระจะต้องเดินทางกลับไปญี่ปุ่นเพื่อไปดูแลงานที่ทิ้งมานาน ตลอดเวลาที่เกิดเรื่องเขาไม่เคยบังคับให้ลูกตนทำอะไรแต่ก่อนจะไปเขาอยากขอให้มาเทโอรับปากเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น

“ครับคุณพ่อผมจะพยายาม คุณพ่อก็ดูแลรักษาสุขภาพของตัวเองดีๆ ด้วยนะครับ”

มาเทโอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตกลงให้คนเป็นพ่อได้สบายใจ เรื่องปล่อยมือมินตราเขาไม่คิดอยู่แล้วเพราะรู้จากทุกคนว่าเขาและหญิงสาวรักกันมาก เพียงแต่ตอนนี้เขาจำเธอไม่ได้เลยไม่ชินที่จะมีเธออยู่ข้างๆ เท่านั้น

“ทำไมนายไม่ตามคุณมะลิกลับมา เธอเป็นเมียนายนะ”

ไอเซย่าเห็นว่ามินตราหายหน้าไปนานแล้วแต่มาเทโอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตามมินตรากลับมา เห็นทีเขาต้องพูดอะไรสักหน่อย เพราะป่านนี้ไม่รู้ว่ามินตราจะเป็นอย่างไรบ้างที่ต้องห่างคนที่รักไปทั้งที่ไม่ได้อยากห่างจริงๆ

“ถ้าเธออยากจะกลับคงกลับมาเอง ฉันไม่อยากไปบังคับใคร”

“เธอกลัวนายอึดอัดถึงเลือกที่จะหนีหน้าไปแบบนั้นทั้งที่เธอเองก็ไม่ได้อยากจะไปเลย จำไม่ได้จริงๆ เหรอว่าก่อนหน้านี้นายกับคุณมะลิรักกันมาก ตอนเธอหายไปนายก็ตามหาจนแทบบ้าจนเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ไง”

“ก็ฉันจำไม่ได้จะให้ฉันทำยังไง”

“ถ้าพี่ขอร้องอะไรสักอย่างจะได้ไหมเรียว”

สองหนุ่มที่กำลังยืนตีฝีปากกันอยู่หน้าบ้านหันมามองจ้องตฤณภพเป็นตาเดียว คำพูดคำจาของมาเทโอและไอเซย่าตฤณภพได้ยินมันทั้งหมด และที่เขามาที่นี่ก็เพราะทนเห็นลูกสาวของเขานั่งเหงาเศร้าสร้อยอยู่ที่บ้านสวนอีกต่อไปไม่ได้

“ผมอยากให้คุณกลับมา ถึงผมจะจำอะไรไม่ได้ แต่ยังไงคุณก็เป็นภรรยาของผม เราไม่ควรห่างกัน”

มาเทโอส่งข้อความไปหามินตราเรียบร้อยก็มานั่งทำหน้าเครียดอยู่ในห้องทำงานคนเดียวเงียบๆ และคิดไปถึงคำพูดของตฤณภพที่มาขอร้องเขาด้วยตัวเอง

“พี่ขอร้องให้เราตามมะลิกลับมาอยู่ด้วยกันได้ไหม ถือว่าเห็นแก่พี่เถอะ อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวแต่พี่ไม่อยากเห็นลูกสาวพี่เสียใจไปมากกว่านี้”

“ครับ ผมจะตามเธอกลับมา”

ที่มาเทโอหนักใจในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่มินตราจะกลับมา แต่หากเธอกลับมาแล้วเขาไม่สามารถให้ความรักเธอได้เหมือนที่เคย เธออาจจะเจ็บปวดใจมากกว่าตอนอยู่ห่างกันก็เป็นได้ อีกอย่างเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวให้ชินได้หรือเปล่าเมื่อต้องมีมินตราตัวติดอยู่แทบจะตลอดเวลา

มินตรากลับมาถึงบ้านได้เธอก็วิ่งหน้าระรื่นเข้ามากอดมาเทโอ หากไม่ใช่เขาตามเธอกลับมาเธอไม่ยอมมาแน่นอน

“มะลิคิดถึงพี่เรียวที่สุดเลยค่ะ”

มาเทโอยืนนิ่งงันทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆ สาวเจ้าก็โผเข้ามากอดขณะที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว

“พี่เรียว ไม่ อึดอัดเหรอคะ”

มินตราเงยหน้ามาถามมาเทโอเสียงอ่อน ทั้งจ้องเขาไม่วางสายตาเพราะอยากจะดูสีหน้าคนเป็นสามีว่ามีอาการเช่นไรเมื่อเธอถึงเนื้อถึงตัวเขาแบบนี้ แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มีท่าทีไม่สบอารมณ์มินตราจึงพอจะยิ้มออกได้

“คุณเป็นภรรยาผม เราต้องอยู่ด้วยกันอยู่แล้วอย่าถามคำถามแบบนี้อีกตกลงหรือเปล่า”

“ค่ะ มะลิจะไม่ถามอีก มะลิดีใจนะคะที่พี่เรียวดีขึ้นมากแล้ว”

หญิงสาวอมยิ้มร่ากระชับกอดเอวหนาและซุกหัวทุบไปที่อกกว้างของคนเป็นสามีอีกครั้ง และครั้งนี้ก็มีมือหนาคอยลูบหัวของเธอเบาๆ ด้วย นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกดีมากขึ้นไปอีก

“ตุ๊กตาพวกนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

มาเทโอเข้าห้องนอนมาได้ก็ขมวดคิ้ว เพราะเห็นว่ามินตราเอาพวกตุ๊กตาหมีที่เขาเอาไปเก็บในห้องเก็บของตั้งแต่วันแรกที่กลับมาถึงบ้านมาวางไว้ทั้งที่หัวเตียงและตรงโซฟาที่เดิมที่เขาหยิบพวกมันออกไป

“พี่พรีมพามะลิไปเอาออกมาจากห้องเก็บของค่ะ ตุ๊กตาสองตัวนี้เป็นของมะลิ แล้วตัวสีขาวกับชมพูนั่นพี่เรียวก็เป็นคนซื้อมาให้มะลิเองนะคะ อย่าเอามันไปไว้ที่ห้องเก็บของเลยนะ ถ้าไม่มีตุ๊กตาหมีพวกนี้มะลินอนไม่ค่อยหลับค่ะ”

คนตัวเล็กเข้ามากอดแขนมาเทโอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าออดอ้อน มาเทโอรู้สึกคุ้นคำพูดของเธอพอสมควรคับคล้ายคับคลาว่าเคยได้ยินตอนไหนแต่ก็จำไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาใส่ใจนักเพราะเรื่องที่น่าตกใจกว่าคือการที่หญิงสาวบอกว่าเขาเป็นคนซื้อตุ๊กตาหมีสองตัวที่โซฟา

“เดี๋ยวนะ ผมซื้อ?”

มาเทโอมีสีหน้าเหยเกชี้ไปที่ตุ๊กตาบนโซฟา ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะทำเรื่องที่ไม่คิดจะทำมาก่อน

“ค่ะ”

มินตราพยักหน้าหงึกหงักย้ำชัดว่าเขานั่นแหละที่เป็นคนซื้อของพวกนั้นเข้าห้องมา ตอนนี้เธอยังปราณีเขาไม่บอกเรื่องที่เขาก้มหัวขอโทษตุ๊กตาหมีบนเตียงไม่อย่างนั้นเขาคงต้องตกใจตัวเองมากกว่านี้แน่นอน

มาเทโออาบน้ำแต่ตัวเสร็จเห็นมินตรายืนมองท้องฟ้าอยู่ที่ระเบียงห้องนอน เขาจึงเดินเข้ามาหาเธอเพื่ออยากจะคุยเรื่องที่คาใจมาเป็นเดือนๆ

“แอลเล่าให้ผมฟังคร่าวๆ แล้วว่าเราแต่งงานกันเพราะสัญญาหลังจากนั้นก็รักกันจริงๆ คุณช่วยเล่าให้ผมฟังได้หรือเปล่าว่าเรารักกันตอนไหน”

เขารู้เรื่องราวความเป็นมาก่อนที่จะตัดสินใจเลือกมินตราเป็นคู่ชีวิตจากปากของไอเซย่า แต่ไอเซย่าก็ไม่สามารถตอบเขาได้ว่าเขาและมินตราไปมีใจให้กันจริงๆ ตอนไหน เห็นทีมินตราจะเป็นคนเดียวที่ทำให้เขากระจ่างได้

“อืม มะลิก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรารักกันตอนไหน แต่หลังจากที่พี่เรียวปรับความเข้าใจกับคุณพ่อได้พี่เรียวก็ลบความคิดที่ไม่อยากมีครอบครัวออกไป แล้วเราก็คุยกันว่าจะมีลูกด้วยนะคะ”

“มีลูกเหรอ”

คิ้วหนาเริ่มขมวดขึ้นอีกครั้ง

“ค่ะ”

“โอ้ย..”

คำว่ามีลูกทำให้ภาพความจำเริ่มไหลกลับเข้ามาในสมองรัวจนมาเทโอเริ่มปวดหัว

“มะลิว่าพี่เรียวพักก่อนนะคะ พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันใหม่”

มินตราเห็นคนเป็นสามีเริ่มหลับตากุมขมับหนึบจึงรีบพาเขาเข้ามานอนพักและคิดว่าวันนี้คงคุยอะไรกับเขามากไม่ได้แล้ว เพราะไม่ชอบเห็นคนรักมีอาการทรมาน