ตอนที่28 ไล่ตะเพิด

“พี่คุยกับคุณแม่แล้วก็คุณย่าแล้วนะ ตอนแรกก็เหมือนจะโกรธแต่พวกท่านบอกว่าถ้ารักกันจริงก็ให้ทางคุณเรียวพาผู้ใหญ่ไปบอกกล่าวสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว”

พอใจรีบเข้ามาหามินตราหลังจากจัดการเจรจาเกริ่นกับทางย่าและแม่ของเธอเรื่องการแต่งงานของมินตรา กว่าจะคุยกันให้เข้าใจได้เล่นเอาสมองของเธอแทบจะไหลออกมาจากหู เพราะต้องสรรหาคำพูดชักแม่น้ำทั้งห้ามาให้แม่และย่าเธอหายเคืองใจมินตรา กว่าจะคุยกันจบปาไปเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงอยู่เหมือนกัน

“ขอบคุณพี่พอใจมากๆ เลยนะคะ”

มินตราสวมกอดพอใจแน่น น้ำแทบรื้นเพราะความกังวลในใจหายไปก้อนใหญ่หลังจากที่รู้ว่าย่ากับแม่ไม่คิดโกรธเรื่องที่เธอแต่งงานโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวแล้ว

“หลังจากนี้จะได้หมดเรื่องอึดอัดใจสักที”

พอใจรู้ว่าความฝันของน้องสาวคือการมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เพื่อความสุขของมินตราเธอพร้อมจะช่วยเหลืออย่างไม่มีข้อแม้อยู่แล้ว ตอบแทนที่มินตราเลือกที่จะช่วยเหลือเธออย่างไม่มีข้อแม้เหมือนกัน

และแล้ววันนี้มินตราและมาเทโอก็ได้เดินทางมาที่บ้านสวนของพุดกรองที่จันทบุรี ส่วนไพลินและพอใจเดินทางล่วงหน้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพื่อมาเตรียมตัวรับแขกผู้ใหญ่ฝ่ายมาเทโอกันในวันนี้

“ผมต้องขอโทษคุณย่ากับคุณแม่ด้วยครับ ที่ไม่มาบอกกล่าวก่อน”

มาเทโอและมินตรามาถึงบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ช่วงเช้าก็รีบถือพานมาขอขมาไพลินและพุดกรอง

“ยังดีที่คิดบอกกันก่อนที่หลานฉันจะท้อง”

หญิงชราร่างท้วมวัย70กว่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยรื่นหู แต่เธอก็ยอมรับพานจากทั้งสองแต่โดยดี

“คุณแม่คะ เด็กๆ เค้าก็มารับผิดกันแล้วนะคะ”

ไพลินเห็นทั้งลูกสาวและลูกเขยหน้าเสียก็รีบเอ่ยท้วงคนเป็นแม่ รู้ว่าแม่เธอยังมีความขุ่นข้องหมองใจอยู่บ้าง แต่เธอก็อยากให้แม่นั้นปล่อยผ่านไป เพราะไหนๆ ทั้งสองก็ตกแต่งเป็นสามีภรรยาอยู่กินด้วยกันไปแล้ว

“ฉันก็ไม่ถือสาอะไรแล้วล่ะ แค่อดบ่นไม่ได้เท่านั้นเอง”

“ขอบคุณนะคะคุณย่า”

มินตราหันมายิ้มกับมาเทโอ เธอรีบเข้าไปสวมกอดพุดกรองเอาไว้แน่น ถอนหายใจอ่อนโล่งใจหลังจากที่นั่งอึดอัดมาครู่ใหญ่

“แล้วพ่อเราจะมาถึงตอนไหนล่ะ”

“น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะครับ”

จากที่มาเทโอโทรหาภาคภูมิเลขาของพ่อเขาเมื่อครู่ ก็รู้ว่าพ่อตนอยู่ห่างจากที่นี่ไม่กี่กิโล คิดว่าไม่กี่นาทีคงจะถึงที่นี่แล้ว สิ้นเสียงมาเทโอทุกคนก็เอี้ยวหลังมองไปยังหน้าบ้าน เพราะได้ยินเสียงรถเข้ามาจอด

“น่าจะมาถึงแล้วเดี๋ยวพอใจไปรอต้อนรับนะคะ”

เป็นพอใจที่รีบผุดลุดไปต้อนรับผู้ใหญ่

“สวัสดีค่ะคุณเหม สวัสดีค่ะคุณภาคภูมิ”

ชายสูงวัยทั้งสองรับไหว้หญิงสาวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มกันทั้งคู่

“ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าใช่ไหม”

“ค่ะ เชิญด้านในก่อนค่ะ”

พอใจเดินนำหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองเข้ามาในห้องรับแขกหน้าระรื่น

“คุณย่าคะคุณแม่คะ คุณมเหศักดิ์พ่อคุณเรียวค่ะ”

“มเหศักดิ์”

พุดกรองลุกขึ้นพรวดหน้าถอดสีเช่นเดียวกับไพลินที่ตกใจจนหน้าเจื่อนที่เห็นมเหศักดิ์เข้ามายืนอยู่ตรงหน้า ยิ่งได้ยินว่าเขาเป็นพ่อของมาเทโอพวกเธอก็ยิ่งตกใจจนต้องรีบดึงมินตราเข้ามากอดเอาไว้แน่น

“มะลิมาหาย่า”

“อ.. อะไรกันคะคุณย่า”

ทั้งมินตราและพอใจต่างก็มีสีหน้างงงวยไม่ต่างจากทุกคนในบ้าน มาเทโอมองหน้ามเหศักดิ์สลับกับพุดกรองเขาคิดว่าพ่อของเขาตกใจกับพฤติกรรมของผู้ใหญ่ทางบ้านมินตราไม่น้อยไปกว่าเขาเหมือนกัน ที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางอย่างกับเห็นพวกเขาเป็นผี

“พวกคุณออกไปจากบ้านฉันให้หมด”

“คุณย่าคะทำไมไล่พวกเค้าแบบนี้ล่ะคะ”

พอใจอ้าปากค้างรีบหันกลับไปกระซิบกระซาบกับย่าของเธอด้วยท่าทีร้อนรน มินตราเริ่มขมวดคิ้วพูดอะไรไม่ออกที่จู่ๆ พุดกรองก็ตวาดเสียงไล่ตะเพิดคนที่เข้ามาสู่ขอเธอทั้งที่เมื่อครู่ยังตกลงกันได้ดีอยู่เลย

“ฉันไม่ยกมะลิให้แล้ว กลับไปแล้วอย่ามายุ่งกับหลานฉันอีก”

“พี่เรียว!”

“คุณย่าครับผมกับมะลิรักกันนะครับ เราแต่งงานอยู่ด้วยกันแล้วด้วย เมื่อกี้เรายังคุยกันดีๆ อยู่เลยทำไมไล่พวกผมแบบนี้ล่ะครับ”

มาเทโอพยายามจะเข้าไปดึงมินตราออกมาแต่เธอก็ถูกทั้งไพลินและพุดกรองขวางเอาไว้

“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณเป็นพวกมาเฟียใจโหดเหี้ยม ฉันไม่คุยดีด้วยหรอก”

หากพุดกรองรู้แต่แรกว่ามาเทโอเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวมเหศักดิ์เธอไม่ยอมยกหลานสาวให้ง่ายๆ แน่นอน เพราะถ้าเธอทำเช่นนั้นเท่ากับว่ากำลังส่งหลานตัวเองไปอยู่ในขุมนรก

“ผมไม่รู้ว่าพวกคุณรู้จักผมไปในทางไหน แต่เด็กสองคนนี้รักกัน อย่าขัดขวางความรักของเด็กๆ เลย”

มเหศักดิ์ที่ดูท่าทีอยู่ครู่หนึ่งก็พอจะรู้เหตุผลของผู้ใหญ่ทางมินตรา เขารู้ว่าตัวเองมีชื่อเสียงทางด้านไม่ดีมามาก แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องความรักของมาเทโอและมินตราเลยสักนิด

“ฉันแค่ปกป้องหลานฉัน”

“มะลิมาหาพี่”

“ถ้าเลือกคนอื่นก็ไม่ต้องมาเรียกย่าว่าย่า แล้วก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”

“ฮือๆๆๆ”

ไม่ทันที่มินตราจะได้ก้าวไปเลือกทางที่หัวใจต้องการ เธอก็ต้องหยุดชะงักน้ำตารื้นสะอื้นตัวสั่นเทา จนพอใจต้องรีบเข้าไปกอดปลอบ

“คุณย่าครับ แน่ใจนะครับว่ากลัวมะลิจะอยู่ในอันตรายเพียงเพราะพ่อผมเคยเป็นมาเฟีย”

มาเทโอขมวดคิ้วมองจ้องไปยังพุดกรองและไพลิน เขาจ้องมองไปยังแววตาผู้ใหญ่ทั้งสอง เห็นถึงความแข็งกร้าวไม่ยอมลดอัตราลงง่ายๆ หากเหตุผลแค่กลัวมินตราจะเป็นอันตรายเมื่ออยู่ในดงมาเฟีย เขาคิดว่ามันไม่ได้มีแค่เหตุผลนั้นอย่างเดียวแน่

“ไม่ต้องพูดมาก รู้แค่ว่าฉันไม่ให้หลานฉันไปอยู่ในดงเสือดงตะเข้ก็พอ”

“ผมไม่รู้นะครับว่าผมไปทำอะไรให้คุณโกรธเกลียดนักหนา เอาเป็นว่าผมขอโทษที่ผมได้ชื่อว่าเป็นมาเฟีย แต่ขอให้คุณเชื่อใจว่าถ้ามะลิมาอยู่ในครอบครัวผม เธอจะไม่มีอันตรายอะไรอย่างที่คุณคิดแน่นอน”

“ฉันไม่เชื่อ”

มเหศักดิ์พยายามทำใจเย็นและคุยกับพุดกรองด้วยเหตุผล แต่ดูท่าคนแก่หัวแข็งคนนี้จะใช้ไม้อ่อนไม่ได้แล้ว

“ผมว่าจะไม่พูดคำนี้แล้ว แต่คุณทำตัวเป็นคนแก่กะโหลกกะลาจริงๆ เด็กสองคนรักกันแต่งงานกันอยู่กินกันแล้วด้วย จะทำตัวขวางโลกไปทำไมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

ในเวลานี้มเหศักดิ์เริ่มฉุนหนักอยู่เหมือนกัน ทั้งที่พุดกรองก็น่าจะผ่านโลกมาไม่น้อยไปกว่าเขา แต่ก็ยังทำตัวเอาแต่ใจออกคำสั่งเป็นเจ้าชีวิตคนอื่นเป็นเด็กๆ ไปได้

“อย่ามาปากดีกับคนอย่างฉัน”

พุดกรองตวัดมองค้อนมเหศักดิ์อย่างไม่มีทีท่าเกรงกลัวแม้แต่น้อย

“ผมรักมะลิจริงๆ นะครับคุณย่า แล้วผมก็เห็นว่าที่คุณย่ากีดกันผมกับมะลิเพราะเห็นว่าครอบครัวผมเป็นมาเฟียมันไม่ยุติธรรม ถ้าคุณย่าไม่ให้ผมกับมะลิอยู่ด้วยกัน ผมก็จะตายตรงนี้”

มาเทโอคุกเข่าลงท่ามกลางการปะทะฝีปากของผู้ใหญ่ทั้งสอง เขาดึงปืนออกมาจากเอวจ่อที่หัวของตัวเอง ประกาศกร้าวเสียงแข็งแววตามุ่งมั่น ไม่ใช่ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจหรือเห็นใจ แต่อยากให้ครอบครัวของมินตรารู้ว่าหากเขาไม่มีหญิงสาวอยู่ข้างกายก็ไม่ต่างอะไรกับการตายทั้งเป็น

“พี่เรียว ไม่ทำแบบนี้นะคะ ถ้าพี่เรียวตายมะลิจะตายด้วย ฮือๆๆๆ”

มินตรารีบเข้ามากอดมาเทโอเอาไว้แน่น เธอสะอื้นตัวสั่นเทิ้ม

“ผมพูดจริง ผมวาดฝันว่าจะมีครอบครัวที่มีความสุขกับมะลิ ถ้าไม่มีมะลิผมมีชีวิตอยู่ไปก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น สู้ตายๆ ให้มันจบๆ ไปจะดีกว่า”

“ไม่นะคะ ฮือๆๆๆ”

คนตัวเล็กสะอื้นตัวโยน พูดจาอู้อี้ปนเสียงสะอื้น ฟังไม่ได้ศัพท์ ไพลินเห็นลูกสาวที่เลี้ยงอยู่กับอกมาแต่อ้อนแต่ออกร้องให้สะอื้นเจียนขาดใจ เธอก็เริ่มใจอ่อนยวบมีน้ำตารื้นให้กับความรักที่ทั้งสองมีให้กัน เห็นทีจะทำใจแข็งต่อไม่ได้อีกแล้ว

“คุณแม่คะมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะคะ เรามาคุยกันด้วยเหตุผลจริงๆ ดีหรือเปล่าคะ”

เมื่อเห็นว่าแม่เธอยังไม่มีท่าทีอ่อนลงไพลินจำต้องเขย่าแขนคนเป็นแม่เบาๆ เธอมองออกว่ามาเทโอไม่ได้พูดเพียงเพราะเรียกร้องความเห็นใจ กลัวว่าหากแม่เธอยังไม่ยอมง่ายๆ จะต้องมาเห็นคนทั้งสองตายต่อหน้าต่อตาแน่

“เห็นแบบนี้ยังจะใจจืดใจดำอยู่หรือเปล่า”

มเหศักดิ์เอ่ยเตือนสติของพุดกรองอีกคน สิ้นคำพูดมเหศักดิ์ทุกคนก็อยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงสะอื้นของมินตราและพอใจที่ยืนปาดน้ำตาร้องให้กระซิกเพราะสงสารน้องสาวเท่านั้น ภาพของมาเทโอและมินตราที่กอดกันกลมรอการยอมรับจากพุดกรองเป็นภาพที่น่าหดหู่บีบหัวใจกับทุกสายตาที่จับจ้อง

“สัญญาได้หรือเปล่าว่าจะปกป้องมะลิด้วยชีวิต”

แววตาพุดกรองเริ่มเปลี่ยนจากความแข็งกร้าวเป็นไหววูบเมื่อเห็นหลานรักเสียน้ำตาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยกับมาเทโอเสียงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและเดินไปคว้าปืนจากมือของชายหนุ่มมาเก็บเอาไว้

“ครับผมสัญญา ขอบคุณครับคุณย่า”

มาเทโอก้มหัวให้พุดกรองก่อนหลับตาลงด้วยถอนหายใจอ่อน และรวบกอดคนรักที่กำลังสะอื้นตัวสั่นเทาด้วยสองแขนเอาไว้แน่น

“คุณออกมาคุยกับฉันแค่สองคน”

“คุณแม่คะ”

ไพลินรีบคว้าตัวพุดกรองเอาไว้หลังจากแม่ตนได้เรียกมเหศักดิ์ให้ไปคุยกันด้านนอก

“ไม่ต้องห่วงแม่”

“ผมไม่ทำร้ายคนแก่ด้วยกันหรอกวางใจได้”

มเหศักดิ์เกริ่นกับไพลินให้เธอนั้นวางใจเรื่องความปลอดภัยของพุดกรอง และยกปืนที่พกติดตัวให้กับภาคภูมิก่อนจะเดินตามพุดกรองออกไป